Зьміцер Саўка
Аповед пра Іона Аксэльрода

Восеньскае апавяданьне пра тое, чым захапляўся паэта Вікенцій Шышко з вуліцы Казлабродзкай

      Сьвет захапленьняў нiчым ня меншы за сьвет Божы. Папросту гэта той самы сьвет.
 

      У доме нумар 2 па вулiцы Казлабродзкай жывуць аматары самых розных захапленьняў.
 

      Настаўнiк фiзыкi Шальчэўскi, яшчэ кавалер, у свае 34, зьбiрае розныя выразкi з газэтаў i прыклейвае iх да сьценкi. Некаторыя з выцiнак адклеiлiся i зьвiсаюць, нiбы старыя скальпы са сьценак (цi як там яны ў iх называюцца) вiгвама маршчынiстага iндзейскага правадыра.
 

      Удава адстаўнiка баба Марфа, якую жыхары дома, у залежнасьцi ад узроставай i сацыяльна-адукацыйнай прыналежнасьцi, назваюць Марфаю-пасаднiцаю, -асаднiцаю або -заднiцаю,
      — дык вось баба Марфа за ўпадабаны
      занятак мела чытаньне кулiнарных кнiг. Яна магла гадзiнамi сядзець на маленькiм услончыку ў вiтальнi i захапляцца чарговым рэцэптам, на падставе пералiку iнгрыдыентаў уяўляючы, што за страва магла б атрымацца! Гэтак глухi Людвiк ван Бэтговэн па нотах летуцеўся ад музыкi, iмi выражанай.
 

      Старажыд нашага дома Самуiл Аронавiч Лiс, якi ў дэталях памятаў цырымонiю пахаваньня цадыка Іцхока ў 1932 годзе, зьбiраў стaрасьвецкiя аўтамабiлi. Праўда, ягоная калекцыя была невялiкая — яна складалася з аднае адзiнае адзiнкi. Але ж якой!
      Распавядаючы пра яе чарговай ахвяры — слухачу яго бясконца падрабязных гiсторыяў, — калекцыянэр прыкладаў палец па вуснаў i цiха скрыпеў: “Вi панiмаеце, это такая же рэлiквiя, как “Аврора”. Да. Патаму что в эту машiну садзiлся Ленiн, кагда в йiво стрыляла Фаiна Каплан...”
 

      Пасьля ўсяго згаданага, вы, мяркую, ня зьдзiвiцеся,
      даведаўшыся, што i паэта Вiкенцiй Шышко таксама меў захапленьне:
      Ён любiў катацца на трамваi.
 

каля 1995