Спадарожніца
Мужчына зайшоў у
двухмеснае купэ.
За столікам, каля вакна, сядзела Спадарожніца.
— Добры вечар, шаноўная, — далiкатна прывiтаўся
мужчына, але голасу Спадарожнiцы не пачуў.
Яна адключана, нiбыта ў наркатычным трансе,
пазiрала на асветленую неонам перонную
талакнечу.
Мужчына палiчыў за лепшае сысцi ў тамбур i
выпалiць запар, але праз муштук, ажно тры
цыгарэты.
Тым часам цягнiк выехаў з гораду i ў лясной
цямрэчы набраў крэйсерскую хуткасць.
Калi мужчына вярнуўся ў купэ, Спадарожнiца
знаходзiлася ў тым жа безуважным стане
i неадрыўна глядзела ў чорную шыбу.
Мужчына скiнуў чаравiкi ды, блiснуўшы белымi
шкарпэткамi, ускочыў на верхнюю палiцу.
Спадарожнiца дастала з валiзкi папяровую
сурвэтку й выцерла вiшнёвую памаду з поўных
вуснаў.
Мужчына паспрабаваў быў чытаць газету
«Свабода», але галаву запоўнiлi гуллiвыя думкi пра
жанчыну. «Свабода» была пакладзена на сятчастую
палiчку.
Жанчына пачала акуратна адляпляць доўгiя
накладныя веi.
Мужчынская кроў адхлынула ад скроняў i прылiла ў
мiжножжа. Вагон пагойдваўся, колы памяркоўна
грукаталi, цягнiк працiнаў цемру.
Мужчына стаiўся, напружыўся, напяўся...
Спадарожнiца зняла парык, сцягнула праз галаву
швэдар, адшпiлiла пратэз правай рукi й паклала на
столiк.
Мужчынская кроў адцякла ад пахвiння й прылiлася
да сэрца. Цiск павялiчыўся. Мужчына цяжка ўздыхнуў
шырока разяпленым ротам.
Спадарожнiца запусцiла жывую руку пад шаўковы
станiк, i побач з пратэзам лягла пластыкавая,
мутна-бялёсая, нiбыта выплаўленая з густога
мужчынскага насення, гладкая цыцка.
Мужчына ўшчыкнуў сябе за сцягно, але муляж не
знiк са столiка.
Спадарожнiца завярнула спаднiцу й адлучыла ад
нагi кавалак сцягна, калена, лытку й ступак у
каштанавым чаравiку.
«Дзякуй Богу, што нагу на стол не паклала!» —
падумаў Мужчына.
Працэс распранання й разбiрання працягваўся: у
адну складную пластыкавую шклянку ляглi штучныя
iклы, а ў другую апусцiлася блакiтнае вока.
Нарэшце, тое невялiкае, што засталося ад
Спадарожнiцы, загарнулася ў прасцiну, сцiшылася й
супакоiлася.
Мужчына абмацаў сваё таемнае мейсца, дзе некалi
паўставаў чэлес, i горача зашаптаў:
— У мяне выдатны бельгiйскi вiбратар, ён лепшы за
сапраўдны мужчынскi орган. Нiводная з маiх
шматлiкiх сябровак не выказала нават ценю
незадаволенасцi. Мой вiбратар упрысквае ў якасцi
спермы цёплую саленаватую ваду...
Больш за гадзiну Мужчына спрабаваў спакусiць
Спадарожнiцу бельгiйскiм вiбратарам, але без
поспеху.
Перад сном яна заўсёды здымае слыхавы апарат.
13.12.1994
Падарожнік
Да вандроўкі ў Каталонію
ён рыхтаваўся, нават у геаграфічным даведніку
прачытаў адпаведны нарыс i ведаў, што
па-каталонску гаворыць 7 000 000 чалавек, у тым лiку
жыхары выспы Маёрка.
Жыць у сталiцах Падарожнiк не любiў, таму й
выбраў не Барселону, а гатэль «Калiполiс» у
невялiчкiм старажытным горадзе Сiчазе.
Галоўнае, лiчыў Падарожнiк, каб у нумары меўся
кандыцыянер, абаронца ад спёкi, i было вусцiшна,
каб спакойна пiсаць падарожныя нататкi. Усё
жаданае ён i знайшоў у невялiкiм пакоi,
вытрыманым у кава-какаўных танах. У шафе,
убудаванай у сцяну, знайшоўся нават умацаваны
незгаральны сейф. Толькi да сейфа не было ключа,
таму давялося зноў пабачыцца з парцье й заплацiць
даволi вялiкую арэнду, каб вярнуцца ў нумар з
залацiстым ключыкам. У нетры сейфа ляглi
дакументы й грошы. А вось срэбны пярсцёнак
Падарожнiк пакiнуў на столiку каля ложка.
Падарожнiк любiў спаць аголеным, не толькi без
апранах, саколак i плавак, але й без
гадзiннiкаў, ланцужкоў, бранзалетаў i пярсцёнкаў.
Названае акуратна складалася на крэслы, тумбачкi
й столiкi.
І гэты паслядарожны адпачынак не склаў
выключэння. Паспаўшы з гадзiну, Падарожнiк пайшоў
на пляж, каб першы раз у жыццi паплаваць у хвалях
густога Мiжземнага мора. Яно расчаравала.
Страшэнна салёнае, бруднае — шматкi цэлафану,
лохмы паперы, багавiнне, трэскi...
У гатэль Падарожнiк вярнуўся не ў гуморы
i таму не заўважыў, што срэбны пярсцёнак знiк
з начнога столiка. Пра яго Падарожнiк згадаў
толькi на наступны дзень, калi ў краме выбраў
сабе медальён, якi яўна пасаваў да пярсцёнка,
нiбыта iх рабiў той самы майстра.
У гатэльным нумары Падарожнiк абшнырыў усе
куточкi й закуточкi. Змесцiва сейфа
ён прагледзеў разоў семнаццаць, не менш.
Пярсцёнак вiдавочна адсутнiчаў. Ісцi сварыцца да
парцье не мела сэнсу. Як растлумачыць тое, што пры
наяўнасцi сейфа каштоўную рэч пакiнулi на столiку?
Заставалася падпiльнаваць злодзея.
Увечары Падарожнiк склаў план дзеянняў па
вышуку злодзея, а з ранiцы доўга распытваў у
адмiнiстратара гатэлю, як трапiць у Барселону на
карыду. Цярплiвы адмiнiстратар–каталонец спацеў,
пакуль выклаў па-ангельску ўсе свае веды пра
карыду. Ён тры разы падкрэслiў, што квiткi трэба
замаўляць абавязкова на той бок арэны, што
ў халадку, хай яны ўтрая даражэйшыя, затое не
здарыцца сонечны ўдар. Пасля роспытаў Падарожнiк
развiтаўся й выйшаў з «Калiполiсу». Суха
прашархацелi й ссунулiся шкляныя дзверы.
Падарожнiк абышоў квартал i сеў пад тэнтам
рэстарацыi «Пiкнiк», што знаходзiлася якраз
насупраць гатэлю. Замовiўшы каву, Падарожнiк
уладкаваўся пад паласатым тэнтам i пачаў
сачыць за балконам i вакном свайго нумара.
Неўзабаве цяжкая парцьера адсунулася, i на
балконе з’явiлася маленькая фiгурка кiтаянкi
ў формавым адзеннi пакаёўкi-прыбiральшчыцы.
Падарожнiк пакiнуў на столiку дзве манеты па 100
песэтаў i шпаркай хадою накiраваўся
ў гатэль.
Няўрымслiвую зладзейку ён заспеў за вельмi
недарэчным заняткам — кiтаянка корпалася
ў пакеце з ягонай бялiзнаю.
Падарожнiк нячутна падышоў да маладзiцы
i ўзяў яе за плечы, кiтаянка ўскрыкнула
й азiрнулася. Круглы тварык збялеў, нiбыта рука
нябачнай чараўнiцы абсыпала яго блакiтнай пудраю.
— Sorry, sorry... — завыбачалася белатварая кiтаянка.
Падарожнiк адпусцiў трапяткiя плечы. Левай рукою
ён узяў кiтаянку вышэй локця й падштурхнуў
да стала. На чыстым аркушы ён намаляваў
пярсцёнак. А што заставалася рабiць? Нi
па-кiтайску, нi па-каталонску падарожнiк не ведаў
i дзесяцi словаў.
Кiтаянка адмоўна захiтала галавою й
паспрабавала выцерабiцца з дужых рук Падарожнiка,
але той трымаў моцна.
— Goou to the administraishn, — Падарожнiк пацягнуў
кiтаянку да дзвярэй.
— Nou, nou ... — яна ўкленчыла перад iм на кiлiме,
хуткiмi пальцамi апусцiла замок на маланцы
i вызвалiла чэлес з-пад плавак.
Агаломшаны Падарожнiк неадрыўна глядзеў на
плямку бялюткае скуры на цеменi кiтаянкi.
Нарэшце да Падарожнiка дайшоў сэнс зробленага
маладзiцаю: яна прапанавала паслугi ў абмен на
маўчанне пра скрадзены пярсцёнак.
«Трэба скарыстаць сiтуацыю напоўнiцу. Трэба
паспрабаваць якое вычварэнне, калi ўжо маю
сапраўдную азiяцкую палоннiцу», — Падарожнiк
пяшчотна пагладзiў кiтаянку па чорна-блакiтных
валасах i, узяўшы за плечы, прыўзняў з каленяў.
Пабачыўшы, што Падарожнiк распранаецца,
кiтаянка заспяшалася скiнуць працоўную форму. На
гнуткiм хлапчуковым торсе амаль зусiм не было
жаночых грудзяў, адно дзве велiкаватыя круглыя
плямiны з узбуджанымi смочкамi. Падарожнiк
прыцмокнуў языком i памяў у пальцах пругкiя
смочкi. Кiтаянка пакорлiва апусцiла веi, нiбыта
даючы згоду на якiя хочаце вычварэннi.
«Трэба нешта прыдумаць... Яна на мне конна... Не!
Яна лежачы на стале, а я знянацку ўваходжу
ў яе заднюю дзiрачку...
Банальна. Яна звязаная, з кляпам у роце,
курчыцца на падлозе, а я спраўляю ўсе
патрэбы на яе хлапчуковае цела... Што за радасць
у гэтым? Яна...»
Падарожнiк заўважыў, што кiтаянка пачала
пакрывацца «гусiнай» скураю. Кандыцыянер
працаваў на ўсю моц. Давялося сунуцца праз увесь
пакой i пераключыць на мiнiмум. Толькi у пакоi не
сцяплела, таму Падарожнiк пасцялiў ложак i,
слiзгануўшы пад шаўкавiстыя прасцiны, жэстам
запрасiў маладзiцу далучыцца. Тая правiльна
зразумела жэст, i праз якое iмгненне звiлася
клубком памiж шырока раскiнутых мужчынскiх ног
дый працягнула перарваны мiнэт. Падарожнiк
выштурхнуў струмень насення на язык кiтаянкi. Тая
лёгка праглынула густы кiсель, але не спынiла
пяшчотнай гульнi.
Калi Падарожнiк прачнуўся, у пакоi пахла
свежасцю ад вымытай падлогi. Раптам ён ускочыў
з ложка й пачаў сутаргава шукаць ключ ад
сейфа. Ключ знайшоўся. Рэчы, грошы й дакументы
ляжалi на сваiх месцах. Падарожнiк уздыхнуў
з такою палёгкаю, што нават выйшлi страўнiкавыя
газы.
«Займацца каханнем з экзатычнай жанчынаю — тое
самае, што есцi невядомую страву», — падумаў
Падарожнiк i ўспомнiў каталонскi сыр, якi быў
яўна прыпраўлены барановым лоем, ажно горла
перахоплiвала, такi даўкi.
10.08.1994
Басейнік Сіні
Асноўная якасць Басейнiка
— ён мурын, блiскучы, як патушаная ў вадзе
галавешка. Алейная вульгарнасць постацi ў сваiх
шортах вельмi пасуе да глянцавай кафлi
й марской вады.
Басейн у яго закрыты, з вялiкай шкляной сцяною,
за якою зелянее сад з вадаспадам. Вада бруiцца па
каменнай, выкладзенай з брусочкаў трапецыi ў
неглыбокi стаў, дзе сноўдаюць шэраспiнныя рыбiны.
Над ставом схiлiлiся вастралiстыя пальмавыя вееры
й хмызы рададэндранаў у цнатлiвай квеценi.
Калi наведнiкi сыходзяць, у басейне гасяць
святло, а над вадаспадам запальваюць блакiтны
лiхтар, Басейнiк сумуе, седзячы ў крэсле. Воднае
царства таемна ззяе калыхлiвымi сапфiравымi
пералiвамi.
Басейнiк нiкога не чакае, не спакушае, не клiча.
Наведнiцы самi напрошваюцца вярнуцца ўночы
з бутэлькаю вiна й двума келiхамi. Басейнiк
адно ўдакладняе час. Ён не шукае
непрыемнасцяў на плыткiм месцы. Нашто
ўвадначассе адкаркоўваць дзве бутэлькi?
Нязручна.
Басейнiк бярэ жанчын па чарзе. Распранаецца
каханка сама. Дзеля купання аголенымi яны й
прыходзяць а дванаццатай, а першай цi а другой
ночы. Жанчына плавае, п’е вiно, клiча ў ваду
гаспадара. Той спускаецца ў сiнiя хвалi й
насаджвае лёгкае ў вадзе цела на доўгi й тонкi
стрыжань. Гульнi ў прахалоднай вадкасцi зазвычай
не прыносяць каханцы чаканага наталення. Улонне
не атрымлiвае гарачага усхвалявання. Каханка
паспешлiва сыходзiць, не ведаючы, што саступае
месца наступнай купальшчыцы, якая будзе
любавацца зялёна-блакiтным вадаспадам.
Наступнiца, як i папярэднiца, пачне канвульсiўна
сцiскаць похву й не зможа шчыльна абхапiць тонкi,
як аловак, чэлес. Трывога каханкi зменiцца
страхам, i яна пакiне начны басейн.
Ён абслугоўвае клiентак да ранiцы. Толькi з
усходам сонца Басейнiк гасiць садовы лiхтар, i
спыняецца вада ў рукатворным вадаспадзе.
Стомлены й незадаволены, ён iдзе адпачываць.
Працоўны дзень Басейнiк пачынае апоўднi з
кармлення прыручаных рыбiн.
Новыя наведнiцы прыходзяць а палове на першую,
i распачынаецца флiрт. Звычайна жанчына наiўна
просiць Басейнiка знайсцi на дне нiбыта незнарок
упушчаны пярсцёнак.
05.01.1997
Рэпетытарка
Рэпетытарка ўмачыла
касметычны пэндзлiк у залатую фарбу, нахiлiлася
да люстэрка й намалявала iскрыстыя колцы вакол
вачэй i вуснаў.
— Пасуе мне маска? — размаляваны твар
павярнуўся да трынаццацiгадовага вучня.
— Вельмi пасуе, — хлапечыя шчокi паружавелi.
— Давай i табе намалюю на лобе залатое колца.
— Мужчыны не фарбуюць твараў, — вучань
адхiснуўся ад блiскучага пэндзля.
— Прабачце, я зусiм забылася пра вашу
мужчынскасьць. Мужчыны не расфарбоўваюць твараў?
Няўжо? А баевiкi ў Ічкерыi не фарбуюць на
тварах маскавальных плямiнаў? А наймiты ня
чэрняць сваіх пысаў, каб не сьвяцiлiся
ў цемрадзi? А блазны?
Вучань маўчаў.
— Ня хочаш, як хочаш. Я атрымлiваю грошы не за
размалёўваньне твайго лобу, а за тое, каб за
лобам былi веды... Ты зрабiў практыкаваньне?
— Так, — хлопец паклаў на трумо вяла-ружовы
сшытак.
Чырвоны аловак шпарка заскакаў па радках.
Фiялетавае практыкаванне застракацела
выпраўленнямi.
— Цяпер мне будзе сорамна браць грошы
ў тваёй мацi. З кожным урокам ты горай
i горай выконваеш практыкаваньнi. Нiбыта я не
вучу, а наадварот развучваю. Ты ходзiш
у сёмую клясу, а пiшаш горш за вясковага
другаклясьнiка. І што рабiць? І што казацьму
тваёй мацi?
Вочы Рэпетытаркi пазiралi на вучня з залатых
кругоў.
— Сягоньня ў мяне дзень нараджэньня. Мне
трыццаць. Сьвята. Прыйдуць госьцi. Я павiнна
мець добры, вясёлы, iскрысты настрой. А ты ўсё
псуеш: прыходзiш з брудным сшыткам, у якiм на
бруднай старонцы напiсана практыкаваньне, поўнае
брудных памылак. Ты што, так i не запомнiў, дзе
пiсаць мяккi знак? Гэта ты знарок зрабiў мне
падарунак? — Рэпетытарка падмiргнула люстэрку.
— Я ня ведаў пра дзень нараджэньня, — хлапечы
голас затрымцеў.
— Ня веру. Я ўпэўнена — ты знарок кепска напiсаў
практыкаваньне. Знарок выканаў яго на двойку,
i нават не на двойку, а на адзiнку, на кол.
І я пастаўлю табе вялiкi чырвоны кол.
Я накрэсьлю ў ружовенькiм сшытачку
чырванюшчы кол, чырвоную палку, крывавае бервяно.
І ты пакажаш заробленае маме. Каб жа ведала, якi
ў яе кепскi сын. Яна плацiць за навучаньне,
я гадзiнамi тлумачу правiлы й выключэньнi,
а ён слова «песьцiцца» пiша бязь мяккага знаку,
ён лянуецца выканаць просьценькае заданьне. Гэта
абраза, гэта зьнявага, гэта нахабства, лайдацтва,
iдыятызм... І табе ня сорамна? І што скажа
мацi, пабачыўшы чырвоную палку? Як думаеш? І не
маўчы. І не хавай вачэй. І не чырваней, як
рак. Ты скажы, што зробiць твая мацi, калi на яе вочы
патрапiць чырвоны кол? Адказвай...
— Раззлуецца, — ледзь выцiснуў вучань.
— Раззлуецца, i ўсё? — залатая луска
зацерушылася з веяў. Рэпетытарка ўзмахнула
рукамi, залацiста блiснулi наманiкюраныя пазногцi,
i раскапураныя пальцы прагна абхапiлi голыя
каленi.
— Можа ўзяць пас i адлупцаваць...
— Дык можа, мне высекчы цябе? Калi заплачана за
навуку, дык i лупцоўка, пэўна ж, уваходзiць
у навучальны працэс.
Вучань маўчаў.
— Зараз вазьму пас i адлупцую за нелюбоў да
граматыкi. У мяне няма мужчынскага паса, таму
давядзецца пасекчы тваю мужчынскую дупу жаночым
раменьчыкам, — Рэпетытарка выцягла са скураной
спаднiцы руды, танюткi пас.
— Бачыш, якi цудоўны жоўценькi пас? Ён навучыць
расстаўляць мяккiя знакi... Распранайся
й кладзiся на канапу.
Хлопец заплакаў, тварок скрывiўся, са
шчыльназаплюшчаных вачэй пырснулi слёзы.
— Ня румзай. Ты ж мужчына. А мужчыны ня румзаюць
i не размалёўваюць твару залатой фарбаю.
Мужчыны стойка трываюць боль. Распранайся.
Вучань выцерабiўся з пiнжака й стаiўся
ў чаканнi.
— Павесь на крэсла, павесь на сьпiнку, акуратна
павесь... Усяму трэба вучыць, як зь дзiкага лесу
прыехаў.
Хлопец зняў кашулю, яна гэтаксама павiсла на
спiнцы крэсла, на яе лягла саколка, якую накрылi
нагавiцы. Шкарпэткi вучань схаваў пад крэсла.
І раптам вучань сцiснуў кулакi, прысеў на кукiшкi
i цiхенька па-кацiнаму завiшчаў.
Рэпетытарка секанула пасам паветра над
хлапечай спiнаю.
— Ідзi ў кухню й налi з гляка шклянку гатаванай
вады. А ў лазенцы абмый твар i прамый нос.
Вярнуўся хлопец амаль супакоены, толькi
пурпуровае ззяньне на шчоках выдавала блiзкiя
слёзы. Рэпетытарка намалявала на гарачых шчоках
залатыя колцы.
— Так лепш. У мяне дзень нараджэньня. І так ты
больш падобны да падарунка. А цяпер кладзiся на
канапу, кладзiся на жывот, каб мой раменьчык змог
навучыць тваё мяккае мейсца зьмякчаць зычныя.
— Я болей ня буду...
— Што ты болей ня будзеш?
— Рабiць памылкi.
— Ты будзеш рабiць памылкi, бо абмылiцца можа
кожны, але пасьля лупцоўкi ў тваiх
практыкаваньнях стане значна меней
недакладнасьцяў. Спадзяюся, ты запомнiш гэтую
работу над памылкамi, выкананую раменьчыкам, —
Рэпэтытарка джыгнула пасам па аголеным
хлапечыму плечуку. — Скiдай майткi й кладзiся!
Вучань сцягнуў белыя з чырвонай палосаю майткi.
Рэпетытарка пабачыла цемнаваты стручок
й зграбны мяшэчак пад iм. Хлапечая рука накрыла
мужчынскае месца. Рэпетытарка падштурхнула
вучня да канапы. Той ускараскаўся на скураныя
падушкi й скурчыўся.
— Выпрастайся й рукi прыбяры, — загадна кiнула
Рэпетытарка.
Хлапечыя пальцы сашчапiлiся на патылiцы.
Рэпетытарка шырока размахнулася, i раменьчык
прайшоўся па малочных клубах, пакiнуўшы
пяшчотна-ружовы пiсяг, якi iмгненна налiўся
малiнавасцю. Вучань пранiзлiва заскуголiў. Але
выццё й слёзы не перахапiлi, не спынiлi, не стрымалi
важкай рукі Рэпетытаркi. Яна ўзлятала й узлятала
да столi, пакуль пругкi пас не спаласаваў хлапечую
дупу ўшчэнт. Вучань сплакаўся, iкаў i калацiўся.
— На сягоньня ўсё! Хадзi папi вады.
Гэтым разам вада не дапамагла, вучань вярнуўся
плачучы.
— Ну што ты енчыш? — пацiкавiлася чулая
Рэпетытарка, зацягваючы раменьчык у спаднiцу.
— Трэба вучыць правiлы. Асаблiва трэба вучыць
правiлы пра напiсаньне мяккага знаку. Бо гэты знак
— сымбаль незалежнасьцi нашай дзяржавы.
Сапраўдны беларус павiнны ведаць i помнiць усе
правiлы ўжываньня мяккага знаку. У лiцэi ты можаш
пiсаць i сталiнскай наркомаўскай граматыкай, але
сярод сваiх ты мусiш выкарыстоўваць тарашкевiцу.
Выхаваньне патрыёта, барацьбiта за незалежнасьць
i велiч бацькаўшчыны — вось мая найвышэйшая
мэта. Выхаваньне мужнага змагара, якi з зброяю ў
рукох будзе адстойваць правы Беларусi — вось наш
намер. Нi герб, нi сьцяг, нi гiмн, нi валюта, нi
пашпарт не зьяўляюцца для беларуса найвышэйшай
сьвятыняю. Мова — вось найбольшая каштоўнасьць.
Мова — важнейшая за дзяржаўную мяжу, за
найвышэйшую раду, за ўрад. Слова — вышэйшае за
прэзыдэнта й караля. Мова — гэта праява прыроды,
праява духоўнага праз матэрыяльнае, праява Бога
праз чалавека. І чалавечыя пакуты мiзэрныя ў
параўнаньнi з Боскiмi. І твой боль — нiкчэмны.
І перастань плакаць, — Рэпетытарка пасадзiла
хлопца на канапу, побач з сабою. — Ну ня плач, ну
скажы мне, як цябе супакойвае мама? Яна гладзiць
па галоўцы? Яна чэша за вушкам? Чэша? Яна гладзiць
тваю шыйку. Ну скажы мне, яна цябе песьцiць?
— Песьцiць, — гэта было першае слова,
вымаўленае вучнем пасля пакарання.
— Вось i я цябе палашчу, папешчу, пагладжу па
галоўцы, па чубчыку, па шыi. Я пагладжу, а ты
супакоiсься, i ня будзеш румзаць, ня будзеш
плакаць. Я палашчу твой жывоцiк. Кладзiся на
сьпiнку, i я мякенька пагладжу пупок.
І каленкi палашчу. І сьцёгны папешчу. І табе
стане прыемна. І табе будзе соладка, цiха й
спакойна. Табе ўжо соладка. І твая палачка
абудзiлася. Такая маленькая акуратная цёмная
палачка ўстала. Твая мама бачыла, як устае твой
чэлес? Яна бачыла?
— Бачыла, — прашаптаў сарамлiвы вучань.
— Раскажы, дзе мама згледзела ўзбуджаны чэлес
свайго любiмага сына. Дзе яна пабачыла гэтую
акуратненькую палачку, твой калок. Дзе?
— У лягернай лазьнi, — вучань саромеўся
расплюшчыць вочы, i ягоны твар быў закрыты
локцем.
— Расказвай пра лягер, пра лазьню, пра маму...
А я пагладжу, палашчу, пашкадую майго
хлопчыка, майго мужчыну, майго прыгожага,
паслухмянага, салодкага...
Рэпетытарка старанна агладжвала хлапечае цела.
— Мама ўзяла ключ ад лягернай лазьнi... Ня так
было... Мама прыехала да мяне ў зiмовы лягер
i сказала, што ў мяне брудная нечасаная галава,
нямытыя рукi, нястрыжаныя пазногцi i трэба
тэрмiнова весьцi мяне ў лазьню. І начальнiца
лягеру выдала маёй маме ключ ад лазьнi. І мы ўтраiх
пайшлi мыцца... Ня зь ёю... Мама прыехала адведаць
мяне разам зь сяброўкаю. Яны хацелi пахадзiць па
лесе на лыжах. Мама зь сяброўкай прыехалi
з лыжамi, але, пабачыўшы маю брудную галаву,
мама адклала прагулянку й павяла мяне мыць. У
лазьнi мамiна сяброўка сказала, што я вялiкi
хлопец i ўсё пра ўсё разумею, а таму яна
саромеецца распранацца. А мама хмыкнула... Вось
яшчэ цнатлiвiца-сарамлiвiца знайшлася. Ён яшчэ
дзiця. Пабачыш, у яго пад пупком яшчэ
й поўсьцi ня вырасла. І, каб падбадзёрыць
сяброўку, хуценька распранулася дагала. Тая,
натхнёная прыкладам, таксама паскiдала апранахi.
У яе былi вялiкiя грудзi, тоўстыя сьцёгны, пукаты
жывот i глыбокая ямка з круглым пупком. Ад пупка
данiзу цягнуўся алейна-ружовы шнар, якi хаваўся ў
валасатым кусьцiку. Сяброўка зарагатала... Не...
Я распрануўся дагала. І мая пiся напялася,
так, як зараз. Мамiна тоўстая сяброўка заўважыла
напружаную пiсю й засьмяялася... А мама аблiла
яе ледзяной вадой. Ня так... Поўная сяброўка
зарагатала й паклiкала маму, і паказала
пальцам на мой напружаны... Ну што я табе
казала, ну што цяпер рабiць, ну хiба гэта не
мужчына? Мама схапiла мяне за руку, завяла пад душ
i пусьцiла халодную ваду. Струменi абдалi мяне
лёдам, я выскачыў з-пад пякучых кусьлiвых
кропляў. Пiся зусiм зкуксiлася. А мама набрала
таз халоднай вады й аблiла сяброўку. Тая
завойкала на ўвесь лягер. А потым зноў сьмяялася.
Мы сьмяялiся й мылiся. Мой чэлес болей не
напiнаўся.
Вучань змоўк i расплюшчыў вочы.
Рэпетытарка сцiснула ў пальцах пругкi гарачы
стрыжань хлапечага чэлеса. На галоўцы выступiла
густая кропля.
— А ты ведаеш, чаму напiнаецца мужчынская пiся?
— Ведаю.
— Скажы...
— Яна напiнаецца... Пiся... Яна... Напiнаецца...
— Гавары, я хачу, каб ты сказаў, чаму паўстае
мужчынскi чэлес. Ты ж здагадлiвы. Ты разумны
хлопчык i ўсё ведаеш. Чаму паўстае твая пiся?
Давай гавары, не саромся...
— Мая пiся... Не... Ня так... Мой чэлес паўстае, каб
увайсьцi...
— Правiльна. Выдатна. Пяцёрка. Стаўлю пяцёрку...
А цяпер скажы... Куды павiнен увайсьцi мужчынскi
чэлес?
Хлопчык закацiў вочы пад лоб.
— У жаночую похву.
— Выдатна. Пяцёрка, — Рэпетытарка абмакнула
пэндзлiк у золата й расфарбавала хлапечы
чэлес.
— А цяпер ты палашчыш мяне. Я цябе пагладзiла,
папесьцiла, пашкадавала... Я пацалавала кожны
куточак твайго цела, нават пяты, нават сьлёзку
з чэлеса я зьлiзну.
Рэпетытарка дакранулася языком да кропелькi.
Памiж языком i чэлесам затрымцела павуцiнка.
— Уставай, — Рэпетытарка скiнула апранахi,
i вялiкае светлае аголенае цела наплыло на
вучня.
Той ускочыў з канапы, на якой праз iмгненне
уладкавалiся жаночыя акругласцi. Адну нагу
Рэпетытарка паставiла на падлогу, другую ўскiнула
на канапную спiнку. Хлопец упершыню пабачыў
жаноцкае патаемнае месца ў поўнай адкрытасцi.
Дагледжанымi пальцамi Рэпетытарка развяла
набрынялыя губы похвы, паказваючы ружовую
мацiцовасць улоння й вiльготны грудок секеля.
— А цяпер палашчы маю маленькую штучку, мой
грудок, мой чэлес, мой секель. Павадзi па iм
пальчыкам. Насьлiнi пальчык i павадзi па секелi.
А цяпер нахiлiся й павадзi языком. Хутчэй вадзi
языком. Вось так i вадзi. Толькi хутчэй, i яшчэ
хутчэй, i языком. Я люблю, калi языком, калi
секель лашчаць языком, я не люблю, калi
чэлесам, асаблiва вялiкiм. Я аддаюся языку,
я аддаю перавагу языку... Думка нараджаецца
ў роце, на самым кончыку языка. Фiлялёгiя, мова,
боская праява таксама нараджаецца ў роце.
У жанчыны два раты. І адным яна нараджае
будучыню. Жанчына раскрываецца i нараджае...
І трэба яшчэ хутчэй языком па секелi...
Секел–i–i–i... І! Усё, хопiць, ня трэба болей.
Скончы, — золатапазногцевыя пальцы адштурхнулi
хлапечую галаву ад распаленай расхiснутай похвы.
— Дзень нараджэньня! Госьцi. Падарункi. Кветкi, —
Рэпетытарка вярнулася з лазенкi. Яна расцiрала
абсыпаную кроплямi спiну махровым ручнiком.
Калi Рэпетытарка адзявала белыя майткi, вучань
заўважыў на iх рудую плямiнку i пачырванеў.
— А ты што стаiш? Хуценька мыцца, хуценька пад
душ. А то, крый Бог, так i панясеш да мамы залаты
чэлес. А яшчэ вазьмi й памый пэндзлiк. З мылам
памый.
Рэпетытарка закаркавала флакон з залатой
фарбай.
02.02.1995
Дамавік-2 Ненатольны
Выпадкова, на вулiцы,
Дамавiк угледзеў дзяўчыну з ампутаванай рукою.
Тры гадзiны ён вымольваў дазвол пазабаўляцца
з куксаю. Дзяўчына саступiла, i Дамавiк больш
за суткi песцiў ружовую куксачку.
На наступны дзень Дамавiк зачапiў вяроўку за
крук пад столлю i, робячы спробы самазадушэння,
бесперапынна мастурбаваў i дасягаў адной
эякуляцыi за другой.
Калi пятля перастала ўзбуджаць, Дамавiк апрануў
строй фасону Луi ХIV, што на iмгненне прынесла
салодкую смерць у эратычнай разрадцы.
Адсекчы вялiкi палец на левай назе Дамавiк
вырашыў у момант скiдання апранах фасону Луi
ХIV. Кухонная сякера ўзьнялася пад лямпачку
i абрынулася долу. Напедзiкюраны палец скочыў
у кут.
Ашалелы ад болю Дамавiк iмiтаваў замах на
ўласную асобу. Ён выклiкаў машыну «хуткай
дапамогi», прыкiнуўшыся паўмёртвым вар’ятам.
Брыгада санiтараў прывезла Дамавiка ў бальнiцу.
Там Дамавiк пакраў рэчы медсястры,
пераапрануўся жанчынаю i шмат разоў пацалаваў
люстэрка з уласным адбiткам.
Касталомны боль у назе прымусiў Дамавiка
вярнуцца ў бальнiчны ложак i з галавою
загарнуцца, закруцiцца, спавiцца ў коўдры,
прасцiны, пялюшкi. Загортванне выклiкала
насенневыпраменьванне.
Ачомаўшыся, Дамавiк наведаў пакойчык медсястры,
дзе й загрыз гаспадыню. Нацешыўшыся
вупырствам, ён пакiнуў гасцiнны будынак.
У бальнiчных хмызах Дамавiк стаў сведкам
анальных забавак санiтара i доктаркi. Эякуляцыя
надышла iмгненна. Дамавiковы пэрлiны пасыпалiся
ў траву.
Кульгаючы, Дамавiк завiтаў у дамок вартаўнiка.
Той хацеў быў затрымаць уцекача, але Дамавiк збiў
ахоўнiка вар’яцкiх парадкаў, звязаў, уставiў
у вушы запалкi i, нацiскаючы на барабаныя
перапонкi, прымусiў рабiць мiнэт. Аральны сэкс на
iмгненне спатолiў полавую прагу Дамавiка.
Закульгаўшы за браму, ён выйшаў на дарогу
й спынiў легкавiчок. За рулём сядзела
жаўтаскурая маладзiца. Дамавiк прызнаўся
ў даўняй любовi да Азii й жоўтаскурых жанчын.
Азiятка не супрацiўлялася i дазволiла, каб
Дамавiковы аблокi пралiлiся дажджом на яе рысавыя
палi.
Па вяртаннi дамоў Дамавiк згвалцiў жоўты шаўковы
абрус, якому спачатку прызнаўся
ў найшчырэйшых пачуццях i адданасцi,
а потым абзорыў цяжкiмi кроплямi спермы.
Прыняўшы кантрастны душ i забiнтаваўшы
абяспальчаны ступак, Дамавiк усклаў на сябе
мундзiр палкоўнiка мiлiцыi.
Несапраўдны палкоўнiк доўга, да стомы
ў мiжножжы, лiзаў адлюстраваннi ў люстэрках
i танчыў-танчыў.
Натанчыўшыся, ён пакрышыў люстэркi i пабiў
шар–акварыум. Полавай асалоды Дамавiк дасягнуў,
топчучы залатых рыбак.
Каб годна працягнуць распачатае, Дамавiк
наведаў кiрмаш i прыдбаў курыцу. За iнтэнсiўным
гвалтаваннем пярнатай iстоты Дамавiка заспела
Дамавiха.
Распалены Дамавiк загадаў ёй распрануцца
i стаць на поўны рост у адчыненым вакне, каб
людзi на вулiцы маглi палюбавацца на звабнае
цыцкастае цела. Вось у такой камбiнаванай
сiтуацыi аргазмiчныя сутаргi шмат разоў скаланулi
Дамавiка.
Стамлёны, ён дазволiў Дамавiсе апрануцца
i займацца прыгатаваннем на вячэру смажанай
курыцы, а сам вярнуўся на кiрмаш, дзе
ўзбуджаўся крадзяжом семак.
Павячэраўшы й канчаткова засмецiўшы страўнiкi
семкавымi лушпайкамi й курынымi косткамi,
Дамавiк з Дамавiхаю пачалi ставiць адно адному
клiзмы. Больш за гадзiну яны вымывалi з сябе
шкодныя элементы.
Нацешыўшыся манiпуляцыямi з экскрэментамi,
Дамавiк дазволiў жонцы запрасiць на гарбату
суседскую дзяўчыну–вучанiцу.
Дамавiха за невялiкiя грошы вучыла яе
мастурбаваць. Назабаўляўшыся з жаноцкiмi
органамi, Дамавiха з вучанiцаю ўзброiлiся
металёвымi прэнтамi й бiлi Дамавiка. У ягоных
вачах ззяла ўдзячнасць.
Змардаванага Дамавiка яны прымусiлi нюхаць
найбруднейшыя лапiкi ўласнай бялiзны.
Дамавiк плакаў.
Настойлiвая Дамавiха загадала яму расказваць
у прысутнасцi сведкi пра найзапаветнае
жаданне.
Дамавiк скарыстаў момант i ўгаварыў
суседку–вучанiцу. Тая дазволiла яму ўставiць
вялiкi палец правай нагi ў похву.
За дазвол вучанiца папрасiла палiзаць Дамавiку
пад пахамi.
Як толькi дзявочы язык крануў валасы пад пахаю,
вялiкi палец Дамавiковай нагi парваў цнатлiвую
плеўку похвы. Кроў сагрэла ступак.
Дамавiк усцешыўся.
Пакуль вучанiца прымала душ, Дамавiк укiнуў у
вiдэамагнiтафон парнаграфiчную касету
й займаўся з Дамавiхаю петынгам.
Каб абвастрыць i рамантызаваць пачуццi, Дамавiк
уставiў у заднепраходную адтулiну Дамавiхi
запаленую свечку. Кунiлiнгус рабiўся акуратна, каб
агеньчык не згас.
Наталiўшыся слодыччу хатняга спакою, Дамавiк
апрануў святочны гарнiтур i накiраваўся на
паляванне ў начны парк. Там ён злавiў
рэстарацыйную афiцыянтку i згвалтаваў на
арэлях. Афiцыянтка стаiчна перанесла здзек.
Тады Дамавiк зняў пас, зрабiў пятлю, навязаў
жанчыну нiбыта сабаку i прымусiў поўзаць на
карачках.
Пасля колькiх кругоў вакол арэляў, Дамавiк
загадаў афiцыянтцы есцi чорную зямлю.
Калi жанчына званiтавала, Дамавiк прымусiў яе
выпацкаць твар у ванiты й уцякаць.
Афiцыянтка збегла.
Дамавiк разахвоціўся i ўкраў са стаянкi
аўтамабiль, разагнаў яго й вырулiў на
сустрэчную паласу. Напужаны вадзiцель рэйсавага
аўтобуса крутнуў руль. Аўтобус урэзаўся
ў лiхтарны слуп. Кiроўца i два пасажыры
загiнулi. Свежымi нябожчыкамi Дамавiк любаваўся
нядоўга, але з трапяткой асалодаю.
Вярнуўшыся дамоў, ён цiхенька назiраў, як
Дамавiха з вучанiцаю апрацоўвалi языкамi секелi.
Назiранне за лесбiйскiмi забаўкамi надало
пругкасцi Дамавiковаму чэлесу. Стомленыя каханкi
ўладкавалiся спаць. Тады Дамавiк далучыўся да iх
i пачаў устаўляць напятае жазло то
ў старэйшую, то ў навейшую браму. Каханкi не
рэагавалi. Яны рабiлi выгляд, што спяць, i гэта
цешыла Дамавiка Ненатольнага.
Нагуляўшыся з соннымi целамi, Дамавiк узяў iголку
i пачаў паколваць грудзi вакол смочкаў. Вiскат
напоўнiў начны пакой. Оргiя набыла ярчэйшую
афарбоўку.
У рэшце рэшт Дамавiк змарыўся, упаў на кiлiм,
шумна ўздыхнуў, усхлiпнуў, ацiх.
«Дамавiк памёр, памёр, памёр!» — загаласiлi
жанчыны. Аблiваючыся слязьмi, яны абцалоўвалi
нерухомае цела выпрастанага каханка.
Абмыты слязамi й пацалункамi Дамавiк расплюшчыў
вочы й сказаў: «Я ўваскрос!» Каханкi
ўзрадавалiся. Дамавiк вужом папоўз па кiлiме да
тэлефона. Ён набраў нумар «хуткай дапамогi»
й зароў у слухаўку: «Уставiлi!
Памажы–ы–ы–ыце! Уставiлi кол у дупу!» Твар
Дамавiка змянiўся раптоўна, з гарачага зрабiўся
халодны. «Пытаецеся, каму i дзе ўставiлi кол?
Табе ўставiлi! А калi не ўставiлi, дык уставяць —
тоўсты, смалiсты, яловы кол — i заб’юць абухом
так, што чырвонае вастрыё вылезе праз горла!» Па
гэтых словах Дамавiк пабiў тэлефон аб сцяну.
Раскрышыўшы апарат, Дамавiк парваў сваю адзежу
на дробныя шматкi i тады супакоiўся. Павольна ён
пачаў апранацца ў Дамавiшыны рэчы. Ён, як
i яна, нафарбаваў пазногцi, напамадзiў вусны,
прыпудрыў нос, падвёў бровы i ўставiў на вочы
кантактныя лiнзы колеру марской хвалi. Калi
Дамавiкову галаву ўпрыгожыў парык, атрымалася
даволi зграбная цыркавая жанчына.
«Мне карцiць адарваць свой чэлес, — прашаптаў
Дамавiк, уладкоўваючыся ў фатэлi. — Узяць яго
за галоўку й выдраць з коранем. Толькi што
гэткi жэст дае? Будзе Дамавiк без стамбура! А мне
хочацца стаць жанчынаю. Ідзiце сюды i суцешце
мяне пяшчотаю!»
Каханкi суцяшалi Дамавiка пачэсваннем патылiцы,
а потым казыталi да рогату, вiскату, канвульсiй
ды страты прытомнасцi. Ад такой ласкi чэлес
Дамавiкоў напяўся й пусцiў сiкуны.
Дамавiха падставiла твар пад струмень. Яна
лавiла ротам лiмонную вадкасць i распрысквала
той лiманад на спiну вучанiцы.
Тая адказала сiкунапусканнем на прыпудраны
Дамавiкоў нос. «Яшчэ-яшчэ абмывай мяне цёплым
унутраным сокам!» — заахвочваў Дамавiк вучанiцу.
Дамавiха прынесла крыштальныя келiхi
й напоўнiла iх сваiмi вадкiмi залацiстымi
выдзяленнямi.
Дамавiк са смакам кульнуў келiх. Чэлес паўстаў.
Вучанiца абнюхала аблiтага сiкунамi цёплага
Дамавiка i апынулася ў аргазмiчным стане.
«Калi б ад цябе, любы Дамавiк, застаўся адно
чэлес, мне было б дастаткова!» — Дамавiха
пачала танчыць языком па ружовай галоўцы залупы.
Вучанiца дастала з шафы скураны бiч
i распачала хвосткiя ўдары. Кончык бiча
аздабляла металёвая пацерка. Дамавiшына белая
дупа ўпрыгожылася малiнавымi пiсягамi. Неўзабаве
экстаз захлiснуў ненатольнае трыё.
Тры змучаныя, успатнелыя, брудныя целы сплялiся
ў адзiн клубок i цiха церлiся адно аб адно,
пакуль сон не змарыў iх.
Рэшта ночы праляцела хутка.
На золку Дамавiк першы выблытаўся
з любоўнага клубка i пасля водных
працэдураў усклаў новую форму беларускага
мiлiцыянта. Форма, ранiца i сняданак з каваю
рэанiмавалi яго цалкам.
Дамавiк адчуў уздым.
У пад’ездзе ён пастаяў пад суседскiмi дзвярыма,
паслухаў гукi iнтымнай гульнi, у якой
удзельнiчалi суседзi. Стогны, рыпы, усхлiпы,
хрыпеннi, пастукваннi ўзбудзiлi Дамавiка настолькi,
што ён пакiнуў колькi кропель насення на суседскiх
дзвярах.
На пляцы Незалежнасцi Дамавiк, дзякуючы форме,
лёгка спыняў легкавiкi, браў пад брыль
i паказваў вадзiцелям чэлес. За прагляд органа
Дамавiк прапаноўваў заплацiць. Грошы сплачвалiся.
Апоўднi Дамавiк вярнуўся дамоў. Папалуднаваўшы,
ён заняўся пяшчотаю з Дамавiхаю й вучанiцаю.
Ён так старанна любошчыў каханак, што сам не
заўважыў, як у запале асляпляльнай жарсцi
зарэзаў абедзвюх.
Прачнуўся Дамавiк толькi позна ўвечары
ў абдымках халодных нябожчыц. Роспач агарнула
Дамавiка. Ён заплакаў i меланхалiчна пачаў
пэцкаць сцены змесцiвам вантробаў мёртвых
каханак.
Гноем i крывёю Дамавiк перапэцкаў сваё жытло.
Наплакаўшыся над нябожчыцамi, ён зноў апрануўся
мiлiцыянтам i пакiнуў раскiданае гняздо.
У начным парку Дамавiк заспеў юнака, якi
спраўляў малую патрэбу на чаўнок-гушкалку,
i згвалцiў яго ў заднi праход.
20.04.1996
