Мар’iнагорскi спецназ.
У адным купэ з афiцэрам спецназу, п’яным як швед,
па прафесii падрыўнiком. «Я табе раскажу, —
кажа, — як любую машыну на хер разнесцi. Прасцей
за ўсё — бярэш прэзерватыў, насыпаеш ...,
завязваеш, i ў бензабак. Бензiн рызiну
раз’ядае… На хер ўсё раздзяўбе. Толькi рызiнку ад
прэзерватыва адрэж, каб не засталося пры выбуху.
Запомнiў?»
Валадымір Цыбулько. Кiеў. Дзе знайсцi паэта
Цыбулька? «Ён шторанiцы а палове на дзесятую
п’е каву ў кавярнi на рагу Пушкiна
i Прарэзнай».
«Воплi Вiдоплясова» iграюць, песня «Ехалi
казакi». Бабця ажыўляецца: «Якiя песнi
старадаўнiя… Як я была маладая, i мы спявалi
яе, а хлопцы кпiлi. Мы скончым, а яны
падцягаюць:
Ой, ты, Галю, яка ты няхлюя,
Не памыла рукi, бярэшся за хуя».
Кантрольных камiсiй на ўступных iспытах ажно
тры: БПСМ–у, прэзiдэнцкага кантролю
i грамадская. У кожнага з кантралёраў
свае «прадвiжэнцы». Калi прыёмная камiсiя
збiраецца асобна ад кантрольных, адзiн
з дэканаў перадае просьбу рэктара: «Еслі кто
із абітуріентов будет отвечать по–белорусскі,
поощрять баллом».
Васiль Сёмуха — Валерку Булгакаву. «Дык
Булгакаў гэта ты? А я думаў, гэта такi
мардаты».
Ігнат Сагановiч. У ангельскiм часопiсе Index
of Censorship артыкул Генадзя Сагановiча змешчаны за
подпiсам Ignat Saganovich.
Адам Глёбус. «Уладзiмера Адамчыка можна?» —
«Гэта я», — на тым канцы дроту. З такой
iнтанацыяй, як кажуць, паказваючы на фотаздымак:
«Гэта я. Гэта мая мацi. Гэта мой брат»…
І прытым з нейкай такой рэзыгнацыяй
у голасе.
Е. У Ружанах у краме мужык пытаецца:
«А як, Зiна, тое вiно, е?» (у Чачэрску
спыталiся б: «А як, Зіна, тое вiно ё?»)
«Е, — кажа Зiна — па дваццаць дзевяць». Вiно
«Злато скифов», 29 000 рублёў за пляшку.
КГБ. Мужык у вагоне заляцаецца да
маладжавай кабеткi. Тая п’е гарбату, а ён ёй
шэпча: «А нам нашы правiлы не дазваляюць нiчога
есцi анi пiць у вагонах». Мардаты мужычок.
Партыя «Радзiма i Свабода» i фронт
«Беларусь у Эўропу».
Максiм Шчур. Родам з Берасця. У школе пiсаў
паэзiю: «студнi» ды «крушнi». Пасля студэнт, пiяка,
анархіст, дэманстрант, арыштант, рок–музыка,
аўтар «Оды на забойства цара Аляксандра Ігнатам
Грынявiцкiм», выключаны з Лiнгвiстычнага
ўнiверсiтэту. Чаплялiся спецслужбы, клеiлi
наркотыкi. Мусiў выбрацца за мяжу, прасiць
прытулку. Сувязь з iм сябры трымаюць праз
Інтэрнэт. У Берасцi ходзяць чуткi, што «Шчур выдае
зборнiк вершаў у Нью–Ёрку». Яму 22 гады.
У Берасцi ўсяго патроху. Адзін сэрфінгіст
плавае паўз пляж.
Аналітычныя канструкцыі у беларускай
мове — тэма для доследу. «Я быў хадзіў.
Я мушу буду пайсці. Быўшы пайшоўшы. Каб я быў
знаў, я быў бы пайшоў. Буду–буду паліваць іх
дробнаю слязою». Таксама чалавек не скажа
«прахожы» або «мінак», а — «чалавек на дарозе»
(«людзі на дарозе падкажуць»; «людзі на дарозе
бачылі»; «хоць бы адзін чалавек на дарозе дзе»).
«Маруся, дай бусі».
Страдычы, Берасцейскі раён. У кожнага
свой цэх. Хто сталярку вырабляе, хто мяккую мэблю!
І свая машына. Паўсяла — баптысты (можа, і не
баптысты, а пяцідзесятнікі; «веруюшчыя»).
«Ён для мяне нават не мыўся, — журыцца
суседка на мужа. — Субота–нядзеля — ён не мыўся.
Мыўся ва ўторак, калі йшоў на свой хор, да сваёй
палюбоўніцы. Ну, як тут быць?»
«Пакуда саветы не прыйшлі, — бабця ка’, —
не ведалі, што такое валёнкі. Зімою, у снег,
помню, ідзеш да царквы ў чаравічках, ботах.
Мерзнеш. А то яшчэ ашчаджалі, хадзілі
ў «нямецкім абутку» — такая драўляная
пляцформа з парай скураных шнурэчкаў,
прыбітых цвічкамі (і панчохі з воўны). Як
папастаіш з хлопцам, ба’ла, пасля вячорак,
зойдзеш у хату, зуб на зуб не пападае.
Цяперачка дык у валёнках ходзяць, у калошах,
не мeрзнуць».
У цёткі Ксэні на старыя гады з галавою
кепска — загаворваецца. А дзеці і ўнукі
сюд–туд пераходзяць на расійскую. Прыходзіцца
думаць. «Коні, — кажа яна трохгадоваму праўнуку,
— бываюць усякае масці, — думае, — мазі: вараныя,
сівыя і красныя». «У лінгвістыцы гэта
называецца гіперкарэляцыяй», — кажа сяброўка.
Членкор АН Старажоў: «Ідея прав человека
является перманентной, неуміраемой
і фактіческі вечной, ібо, как сказал Руссо,
человек рождается свободным, а жівет всю жізнь
в цепях» — на слуханнях па правах чалавека
ў «нацыянальным сходзе».
Trainspotting. У Берасці ўжо бачылі Trainspotting
паводле Ўэлша. Па–расійску ён называецца «На
ігле».
Папера загорнутая ў старую газету
з рэцэнзіяй на «Споведзь» Юрыя Нагібіна:
«Я хачу назад у жыды, там святлей
і чалавечней». «Самая вялікая бяда расійскага
народу ў тым, што ён заўжды бязвінны
ва ўласных вачах».
Парнаграфічная арганізацыя і
парнаграфічная літаратура.
Лявон Юрэвіч піша, што нам цяжка сабе
ўявіць, але амерыканскіх культуралагічных
выданняў кшталту тае самае «Нашай Нівы», можна
сказаць, няма.
Дамавікі мы, а не чалавекі.
«Ягамосць». Прэпараванне вершаў — занятак.
У Анатоля Сыса:
Я
яшчэ
ня попел
і ня прысак
пакахай мяне
такім як ёсць —
ў боскіх іскрах
ці ў шампанскіх
пырсках
Ягамосць!
Падвойны рытм: «попел/прысак», «у іскрах ці
ў пырсках». Рэмінісцэнцыі: «Быццам абсыпана
промнямі зор». Ягамосць — таямнічая істота —
абрыў, акцэнт — жаночая форма, мужчынскі род.
Мінімум знакаў, мінімум прыпынкаў у каханні.
«Памёрлі ўсе, — сяброўка здае іспыт па
філасофіі. — У Ніцшэ — Бог, у Сартра —
чалавек, у Фука — аўтар, у Бабкова — народ,
а ў Бадрыяра — сама рэчаіснасць». — «Ну».
Пык–мык. Пыкаць–мыкаць — значыць, не ўмець
гаварыць, заікацца.
Матчыны ногі. Матчыны мігі.
Перакладчыкі Гайдэгера захапляюцца
ягонымі граматычнымі гульнямі.
Odzyskanie niepodleglosci: як гэта добра перакласці на
беларускую?
З акцэнтам спяваюць па–расійску Вайкуле
й Вэскі, і ім пляскаюць у ладкі.
Заспявайце па–расійску з беларускім ці
ўкраінскім акцэнтам — з вас будуць кпіць.
Ясна, чаму.
Белая паштоўка з Парыжу са словамі Віктора
Гюго: «Раз гэта белая старонка, чаму б на ёй
нешта не напісаць».
Ніхто не жыве даўжэй, чым тыя, хто ўвесь час
хварэе.
Янка Cтанкевіч у рэцэнзіі на савецкі,
1958 году, зборнік беларускіх прыказак, прымавак
і загадак, цытуе «паслякастрычніцкую»
прыказку са зборніка: «Захопнікаў Карэі
і сонца не сагрэе».
