Закаханая муза
(Muse amoureuse...)
Муза пазуе ў метафары дзеля метамарфозы, каб паэта зрабіць мастаком,
У духмянай купальні шлюзы адкрыўшы, пазычыўшы сны, што пазней у вясны зноў пазычыць…
Ты, што ўначы пазіраеш мне ў вочы, будзеш зоркай у танцы і музаю крозы,
Будзеш пякучаю зоркай, танцоркай жарснае позы,
І каб нам не паддацца падману начных даляглядаў,
Я дарую табе кветкі вершаў маіх — сведкі пяшчоты й панадаў.
Я на цябе накладаю словаў грунтоўку, бы рэдкі ядваб, які здымаю пасля з асалодай…
Я маю цэлую ноч, каб тваю даследаваць скуру, спазнаць твае прыгажосці фактуру і хараства прыроду…
Я ў тваю апускаюся ванну і чую пошум дажджу… Выходжу з межаў танцу ў верасе, вочы змежыўшы ў эрасе танцу вер.…
Кажуць, кахацца — значыць не бачыць больш розніцы паміж аддаць і аддацца.
Я старонку пяшчотаю спісваю, каб цела тваё летуцела і вершам маім ляцела…
Я кахаў цябе, усхваляваную музу, у схове нямога музея ў наступную ноч пасля бунту.
Як толькі імя тваё пратрымцела ў цемры начных калідораў, на вачах адной, а можа, дзвюх душаў па ўзмаху пяра закаханага фульбе-паэта акіяны ўзняліся да сонца… Хто будзе кахаць цябе лепей… Навісла пытанняў пагроза, і сэрца ратуе нас дозай спагадлівай прозы — ды хіба, не спустошыўшы тысяч чарніліц, мы ў стане пісаць каханне, якое паўстане так, як ніколі раней? Хіба я скажу пра сваю асалоду без крыку? Люстэрка маіх пачуццяў твой захавала адбітак, каб не забыць тваіх блікаў, гэта нібыта вясельнае шэсце на сёмым ад шчасця небе прадвесця. Вуснай традыцыяй ад самых вытокаў натхнёны, я твайго шукаю маўчання, тваіх эрагенных зонаў…
Для цябе балансую на звязках галасавых — дыване аксамітным дыхання, перакладаю імя тваё ўслых на мову маю: ты завешся Каханне…
пераклад з французскай — Андрэй Стэфановіч
Папяровы матылёк
(Papillon en Papier)
Няхай ён выйшаў з маіх нататак і табе даспадобы надта нават калі так — то гэта не мой верш а папяровы матылёк
Ён ляціць каля ці па-над барханам поўным кахання сярод пустыні
Манеры пісьмовых манеўраў ёсць тым чым яны ёсць
Па меры таго як атрамант сцякае з паперы ў прорву водар словаў сцірае тое чым яны ёсць
Нібы далікатная кветка што няўмела махаючы пялёсткамі ўзляцела
Папяровы матылёк пракладае дарогу ад гарызонту да свайго роднага нябеснага цела
Ён носіць на скуры ўласных крылаў маўклівую татушку
Такую ж хацелі б і птушкі лёгкіх паводзінаў сваякі таму што
Калодзеж адзінокіх грудзей не чакае дождж у адзін і той жа дзень
Калі клёкат вады — клёк адновіць усё
Ачысціць акіянскі пясок трысцё і салёную сумесь сліны й слёз
Каб зрабіць крок у несмяротнасць папяровы матылёк заплаціў аброк уласным жыццём
Няхай ён выйшаў з маіх нататак і табе даспадобы надта нават калі так — то гэта не мой верш
Ён стаў нечым такім неадчэпным што навідавоку але не заўжды дарэчы
Адбіткам унутры янтару вобраз якога аўтару падарыў майстра стары
Каб утапічныя фразы адразу праціналі мёртвыя вуглы звужаючы іх паціху каб
Кожная вайна аднойчы знікла на дне пацыфіка
Няхай ён выйшаў з маіх нататак і табе даспадобы надта нават калі так — то гэта не мой верш а папяровы матылёк
пераклад з французскай — Уладзь Лянкевіч
© Souleymane Diamanka, 2011
