Вясна
(Весна)
Расце Антоныч і расце трава,курчавяцца і зелянеюць вольхі,
ты нахіліся, нахіліся толькі –
пачуеш таямнічасць хараства.
Дажджом мяне вясновым не трывож!
Разбіты сіні жбан шклянога неба,
аскепкі лісця шклом пакрылі глебу,
у рэшата збіраеш цёплы дождж?
Лясною мовай крыкнула сава,
у стрэльбу ночы ўклалі зоркі-кулі,
на вольхах месяц расклююць зязюлі,
расце Антоныч і расце трава.
пераклад з украінскай – Алена Пятровіч
Вішні
(Вишні)
Антоныч быў хрушчом і жыў тады на вішнях,На вішнях тых, якія апяваў Шаўчэнка.
Мая краіна зорная, дзе кожны – бліжні,
Краіна, дзе садок вішнёвы й салавейка.
Дзе вечары з Евангелля і дзе світанкі,
дзе неба сонцам прыціскае хутар белы,
Цвітуць натхнення вішні кучарава-п’янка,
Як за Шаўчэнкам, зноўку пояць песню хмелем.
пераклад з украінскай – Алена Пятровіч
Аўтабіяграфія
(Автобіоґрафія)
З гары, што вобач сонца, першы раз усміхнуўся небу,тады мяне наведаў таямнічы, дзіўны геній,
зялёных словаў спеў заспеў мяне ў адно імгненне.
Цяпер – дзе б я ні быў і калі-небудзь,
я ўсё ж – дзіця п’яное з сонцам у кішэні.
А як сышоў я з гор на гарадскі памост,
у нэндзе і бядзе я долі даў зарок яе не ганіць,
глядзеў спакойна на ўсхваляваных хвіляў танец,
Мае радкі – над рэчкай часу калінавы мост,
я – закаханы ў жыццё паганец.
пераклад з украінскай – Алена Пятровіч
Да маёй песні
(До моєї пісні)
Круціцца свет веснавы і зялёны.Ясень і сэрца спявае ўва мне.
Песня кружыць вераценцам натхнёным,
слоўнае срэбра на верацяне.
Ясень, асвечаны сонцам, напіўся,
Персцень натхнення на сэрцы знайшоў.
Гэй жа, п’яны, і ляці, і круціся
песняй маіх дваццаці трох гадоў!
пераклад з украінскай – Алена Пятровіч
На шляху
(На шляху)
Аплецены вятрамі золакляціць, бы цыганё, з вады
і на пяску крычыць вясёла,
апалены і малады.
Рака змяістай песняй песціць,
і хлешчуць хвалямі вятры,
і дзень хавае ў строму месяц,
нібы ў кішэню грош стары.
Клююць ляшчыну спевам косы,
звініць, бы медзь, шырокі шлях.
Ідзе рассмеяны і босы
хлапчына з сонцам на плячах.
пераклад з украінскай – Алена Пятровіч
Рамантызм
(Романтизм)
Над морам крумкачоў навіслі хмары,лірычны месяц скрала неба сінь,
і стромы дзікія, і далячынь,
з якое Байрана плывуць карсары.
У садзе цёмнай ноччу сумны Вэртэр
душу і свет кладзе на вагі зораў
і тужыць, што жыццё – бясконцы морак.
Адна ты, смерць, – прытулак хворых сэрцаў.
Два светы бачым мы. Адзін – наўкола,
другі – мы самі, і яны здавён
жыццё цяжараць, сэрца робяць кволым.
Няўжо слабейшыя ў грудзях пажары,
чым рэчаіснасці пустой праклён?
...Не ведалі, што лепшы свет за мары.
пераклад з украінскай – Кацярына Маціеўская
Балада пра блакітную смерць
(Балада про блакитну смерть)
Дамоў хімеры і падворкаў студні,бы чэраў цемрадзі, і вузкасць мокрых сходаў,
бясконцасць іх, і прорва ночы студзіць,
і цёмных брамаў сум, і цвілі млосны подых.
Паперы змяты і запэцканы ашмётак,
сем простых словаў: “Просім не вініць нікога,
злачынцы не шукаць!” Крадзецца ў ціхіх ботах
бы мудры кот, па дахах ветаху падкова.
З аголеных дратоў букеты сіняй пары,
блакіт крыві бруіць з распухлых медных жылаў.
З-за шафы, што ў паўсне пералякана марыць,
хтось сола на кларнэце смутку ў морак выліў.
Гарыць струмень блакіту, бы душа, натхнёны,
і палкі шэпт вар’яцтва сэрцы двох калыша
на дне свядомасці.
І ноч у вір шалёны!
І сінім квеццем газ затчэ кілімы цішы!
Пасцель – ладдзю раскошы і тугі кахання –
мыш ветаху мяце хвастом, цынічна й куца,
і з целам цела ў цесным сошчапе расстання
у прагных курчах болю й асалоды б’юцца.
Над імі хіліцца анёл блакітны газу
і сінім полымем вянчае іх, бы міртам,
і душы, бы лілеі, аддае экстазу,
пакуль не дагараць апошняй кропляй спірту.
пераклад з украінскай – Марыя Мартысевіч
