Піць колу з табой
(Having a Coke with You)
гэта нават прыкольней чым з’ехаць у Сан-Себасцьян Ірун Андай Біярыц Баёну
ці калі раптам скруціць жывот на барселонскай Травесэра дэ Грасіа
часткова таму што ў сваёй аранжавай кашулі ты выглядаеш як лепшы шчаслівейшы Св. Себасцьян
часткова таму што я кахаю цябе часткова таму што ты любіш ёгурт
часткова таму што наўкола бярозаў неонава-аранжавыя нарцысы
часткова таму што загадкавымі робяцца нашы ўсмешкі перад людзьмі і статуяй
калі я з табой мне цяжка паверыць у існаванне нечага такога статычнага
такога пыхлівага такога гідотна пэўнага як статуя калі наўпрост перад ёй
у цёплым 4-гадзінным нью-ёркскім святле мы рухаемся сюды і туды
адзін за адным быццам так дыхае дрэва праз свае акуляры
і на выставе партрэту здаецца няма ніводнага твару — толькі фарба
ты раптам дзіву даешся навошта нехта на свеце іх стварыў
я гляджу
на цябе і я лепей буду глядзець на цябе чым на ўсе партрэты ў свеце
акрамя можа “Польскага вершніка” час ад часу і ён ўсё роўна ў “Фрыку”
куды дзякуй богу ты яшчэ не хадзіў таму мы можам пайсці туды разам у першы раз
і прыгажосць тваіх рухаў амаль цалкам замяняе мне футурызм
і дома мне ніколі не думаецца пра “Аголеную, што спускаецца лесвіцай” ці
на рэпетыцыі ні пра які малюнак Леанарда або Мікеланджэла што раней здзіўляў
і што за карысць імпрэсіяністам ад усіх іхніх пошукаў
калі ў іх не было таго самага хто стаў бы пад дрэвам на захадзе сонца
ці вось жа Марына Марыні які каня абіраў нашмат старанней за ягонага вершніка
здаецца ўсіх іх пазбавілі чагосьці напраўду цудоўнага
што я асабіста аддаваць не збіраюся і таму табе пра гэта расказваю
Маякоўскі
(Mayakovsky)
1.
Маё сэрца калоціцца!
Стаю ў ванне
і плачу. Мама, мама,
хто я такі? Калі ён
вернецца хоць раз
і пацалуе мяне ў твар,
і шорсткаю шчацінай правядзе
па скроні, як яно грукае!
Тады ўрэшце я змагу адзецца
і, думаю, прайсці па вуліцах.
2.
Я кахаю цябе, я кахаю,
але вяртаюся да сваіх вершаў,
і сэрца сціскаецца,
нібы кулак.
Словы! будзьце
слабымі, як і я, млейце,
закочвайце вочы, люструйце,
і я буду ўзірацца
у сваю параненую прыгажосць,
якая ў найлепшым выпадку толькі талент
да паэзіі.
Не можа ўсцешыць, ні зачараваць, ні зваяваць,
што за паэт!
І чыстая вада мутнее
ад рэзкіх удараў па галаве.
Трымаю воблака ў абдымках,
але ўзляцеў я,
і заімжэла.
3.
Як смешна! крывавяць мае грудзі
о так, я цягаў цагліны
смешнае якое месца для разрыву!
і цяпер дождж ліе на голле айланту
калі ступаю на самы край акна
сляды там пада мною ў смузе і
бліскаюць ахвотаю да бегу
я скачу ў лістоту зялёную, як мора
4.
Цяпер я сцішана чакаю, калі
трагедыя маёй асобы
падасца ізноў прыгожаю,
ізноў цікавую й сучаснаю.
Краіна шэрая,
брунатная і белая ад дрэў,
снягі й нябёсы рагатлівыя
штораз ніжэйшыя, менш смешныя,
не проста цямнейшыя, не проста шэрыя.
І гэта, мабыць, самы халодны дзень у
годзе, што ён пра гэта думае?
Дакладней, што я? І калі я думаю,
магчыма, я стаў сабой наноў.
Autobiographia Literaria
(Autobiographia Literaria)
Калі быў малы,
я гуляў сам па сабе ў
кутку на школьным двары
зусім самотны.
Я ненавідзеў лялькі, я
ненавідзеў гульні, жывёлы
мяне не любілі, і птушкі
ўцякалі прэч.
Калі хтосьці шукаў
мяне, я хаваўся за
дрэвам і крычаў: “Я
круглы сірата”.
І вось ён я, у цэнтры
ўсяго з хараства!
пішу гэтыя вершы!
Уяўляеш?
Радыё
(Radio)
Чаму ты граеш такую гадасць
суботнім вечарам, калі я стомлены,
да смерці стомлены, і прагну толькі
напамінку пра неўміручасць энергіі?
Увесь
тыдзень пакуль я, змардаваны, поўзаў
са стойкі да стойкі па музеі,
ты плёскалася чароўным Грыгам
і Анэгерам у дамаседаў.
Хіба я
дома не сяджу таксама, і пасля тыдня
працы не заслужыў Пракоф’ева?
Што ж, у мяне ёсць дзівосны мой дэ Кунінг,
і я мрою. І думаю, той ложак на карціне,
аранжавы, большы, чым вуха здолее ўспрыняць.
Чаму я не мастак
(Why I Am Not a Painter)
Я зусім не мастак. Я паэт.
Чаму? Я лепей стаў бы
мастаком, але не. Вось,
напрыклад, Майк Голдберг
пачынае карціну. Я ў гасцях.
“Садзіся, налі сабе чагось”, — ён
кажа. Я п’ю; мы п’ём. Гляджу
я. “Ды ў цябе там САРДЗІНЫ”.
“Ага, там штосьці мусіць быць”.
“О!” Я сыходжу, сыходзяць дні,
я зноўку ў гасцях. “Як карціна, усё
ідзе?” — і я сабе іду, і дні сабе
сыходзяць. Я ў гасцях. Карціна
скончаная. “І дзе САРДЗІНЫ?”
Усё, што засталося, —
Літары. “Было і так зашмат”, — Майк кажа.
А я? Аднойчы я разважаю пра
колер: аранжавы. Я пішу радок
пра аранжавы. І хутка гэта
цэлая старонка словаў, не радкоў.
Затым яшчэ старонка. Мне трэба
нашмат болей, не аранжавага, а
словаў, пра жудасць аранжавага
і жыцця. Сыходзяць дні. І нават
у прозе я сапраўдны паэт. Мой верш
скончаны, а я нават не згадаў яшчэ
аранжавы. Вось дванаццаць вершаў, я
назваў гэта АРАНЖАВЫЯ. І ў галерэі
я неяк бачу карціну Майка “САРДЗІНЫ”.
Крытык
(Critic)
Напэўна, я не магу ўявіць цябе
іначай, чым ты ёсць: забойцам
у маіх садах. Ты стойваешся
у іхняй засені, заводзячы
размову таго кшталту, калі Ева
упершыню заблыталася ў пенісах і
змеях. О, будзь гуллівы і вясёлы,
будзь лагодны! Калі ласка,
не гразіся мне болей, чым ты
павінен! Я мушу жыць вечна.
