Салодкія, нявінныя
(Słodkie, niewinne)
Салодкія, нявінныя словы,
салодкія, пяшчотныя сказы,
з салодкіх, лагодна
закругленых косак
сочыцца чысты
яд.
Кан’юнктура
(Koniunktura)
Найлепей прадаецца андэграўнд.
Мала каго цікавяць нататкі з падполля.
Не пашкодзіць
(Nie szkodzi)
Розныя людзі цытуюць Норвіда.
Норвіду гэта ўжо
не пашкодзіць.
Колькі з нас
(Ilu z nas)
Колькі з нас ты ўжо забіла, колькі валіш з ног,
паэзія. Новыя пакаленні б’юцца за званне
выклятых паэтаў.
Нічога не здарылася
(Nic się nie stało)
Сляды ад двух разбітых яек
на сцяне і падлозе.
“Што здарылася?” — наіўна пытаю
ў кітайца, наглядчыка гэтай залі.
“Нічога не здарылася, —
з ветлівай усмешкай адказвае ён. —
Гэта мастацтва”.
(Музей сучаснага мастацтва, Франкфурт-на-Майне)
Мастацкі музей у Будапешце
(Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie)
Як ты сюды трапіла,
бедная мумія егіпецкай дамы,
выстаўленая на чужы агляд?
Тут цяпер тваё тагасвецце.
Я на хвіліну раблюся ягонай часткай,
пакуль гляджу на цябе.
Іншага, як дагэтуль, няма.
І невядома,
ці будзе.
Мой бедны сыне
(Mój biedny synu)
Мой бедны сыне, прабач сваёй маці,
мой бедны сыне, прабач, што цябе нарадзіла,
я больш не буду.
Вазьмі мяне
(Weź mnie)
Вазьмі мяне ў свой сон.
Няхай я ў ім застануся.
Няхай буду ў ім кружыць,
пакуль не растану
пад тваімі павекамі.
Амаль усё
(Prawie wszystko)
Ідзе дваццатае стагоддзе,
іду ў ложак з газетай,
пад рукой ляжаць акуляры,
таблеткі і гадзіннік:
не ведаю, ці засну,
не ведаю, ці прачнуся.
Гэта ўсё.
Здавалася
(Wydawało się)
А ўжо здавалася, што ўся Польшча
набярэ ў рот вады
і будзе зноў ад мора да мора.
1976
Віхура
(Wir)
— Дзякую, што прыйшоў. Я быў
хворы, баяўся
слоў і людзей. Ужо…
— У мяне мала часу. Сябры
з чыстца прасілі цябе папярэдзіць. Заўтра
не начуй дома. Ізноў…
У два бакі ірвецца
віхура світанку
і сну.
Не прагні за нас памерці
(Nie chciej za nas umierać)
Не прагні за нас памерці,
не прагні за нас жыць:
жыві з намі.
Якога няма
(Którego nie ma)
Бойся Бога,
якога няма
у тваім сэрцы.
Не магу дапамагчы
(Nie mogę ci pomóc)
Упарты начны матылёк, я не магу табе
дапамагчы, магу толькі вымкнуць святло.
Дакрануцца
(Dotknąć)
“Дакрануцца да самой сутнасці”.
Я ўжо калісьці сніў,
што дакранаюся да самой сутнасці.
Навобмацак, з сярэдзіны,
унутры каменя.
* * *
(Ślepe? Gluche? Nieme?..)
Сляпое? Глухое? Нямое?
Незразумелае:
Ёсць. Баліць.
Амаль хайку
(Prawie haiku)
нізка кружыць нябачны крумкач
бачыце яго?
Ганс Арп
Клінапіс крумкача на снезе:
— Я яшчэ не вымер.
Ты, што гэта чытаеш,
таксама.
Можа
(Może)
“Калі ты памрэш, ты будзеш…”
Каб не памылковы званок з іншага кантыненту,
што абудзіў мяне сярод ночы,
я, можа, дазнаўся б
нарэшце.
23 снежня 2002
Каты
(Koty)
“Каты атрымаліся ў Госпада”, —
любіць паўтараць Віслава Шымборска.
Часам дадае: “Толькі”.
Часам: “Болей за ўсё”.
* * *
(W tym roku...)
У гэтым годзе
я не прынёс пладоў
толькі лісце
што не дае ценю
баюся, Рабі
баюся, Госпадзе
што мяне пракляне галодны
змучаны
бясконцай дарогай
у Ерусалім
1986
Так
(Tak, jestem)
Ужо шмат дзён
хаджу туды і сюды
па туманным Кракаве
і ўсё ніяк не вярнуся
з майго ружова-пяшчанага,
з майго ружова-каменнага
Ерусаліму.
Усё яшчэ вяртаюся
пад Сцяну Плачу.
Усё яшчэ блукаю
ў цесным лабірынце
Крыжовага Шляху,
часам
у прасвеце над галавой
бачу месяц,
усё тую самую поўню.
Усё яшчэ блукаю
ля пачатку.
— Ці вы габрэй? —
пытаецца ў мяне стары хасід,
пэўна, маладзейшы ад мяне.
— Так, я паэт, —
хацеў бы я адказаць хоць раз,
але толькі ўсміхаюся
і кажу яму:
Shalom, achi!
[XI 2006]
Перакладзена паводле: Ryszard Krynicki. Wiersze wybrane. Kraków: Wydawnictwo a5, 2009.
пераклад з польскай – Андрэй Хадановіч
© Ryszard Krynicki, 2011
