Прывіды Мілерз-Энда
(Miller's End)
Ў Мілерз-Эндзе мы жывем
Тыдні тры ці нават болей.
Кожны дзень у тры нуль сем
Крочыць здань у сад праз поле.
Вэлюмам схаваўшы твар,
Прывід у адзежах змрочных
Выплывае, як кашмар
Нашых бачанняў паўночных.
Вось да плоту здань ідзе,
Веснічкі мінае морак —
А слядоў няма нідзе:
Чысты бераг, сад, пагорак.
“Што за прывід тут такі? —
Мы спыталі. — Што за ліха?”
А садоўнік ля ракі
Душыцца ад смеху ціха.
“Гэта ж прывід, хоць забі!”
“Не, — сказаў садоўнік Білі, —
Гэта місіс Ўікербі:
Ёй праз вас да крамы — міля”.
Заўтра ў гэты самы час
Мы чакалі ў садзе госцю:
“Як мы рады бачыць вас!
Толькі вы... збялелі штосьці...”
Спалатнелы твар яе
Сведчыць пра спалох яскрава:
“Хто пра шпацыры мае
Вам паведаміў ласкава?”
“Біл, садоўнік”. — “Божа мой!
Мабыць, вам сказаць забылі —
Тут мінулаю зімой
Патануў няшчасны Білі!”
Лорд Лаўлэйс
(Lord Lovelace)
З вайны вярнуўся лорд Лаўлэйс —
Увесь у шнарах вой.
І сонца зледзянелы шчыт
Вісеў над галавой.
Зламаўся меч, сатлеў штандар,
Ды быў нязломны муж,
І плашч, скрываўлены ў баях,
Хаваў яго ад сцюж.
Змяніўся ён, стаміўся ён,
Не сумаваў, аднак,
А штось салоўкам напяваў
І выступаў як грак.
“Чакае любая Элен —
Прыспешу я хаду
І з ёй у замку радавым
Я зноў спакой знайду.
І верны мой слуга Жэан
Падасць нам хлеб з віном,
З паходняю праводзіць нас
Да ложка перад сном”.
Аднак, прыехаўшы дамоў,
Руіны ён знайшоў,
Засыпаў старажытны мур
Былы смярдзючы роў.
І лорда не сустрэў ніхто
Ля выбітых варот.
Наўкола попелам чарнеў
Спустошаны феод.
Блукаў ён доўга між руін,
А потым уздыхнуў
І ціха паскакаў назад,
На новую вайну.
Не знаў ён літасці з тых пор,
Нябёсам слаў праклён
Любы герой і дэзерцір,
Калі з’яўляўся ён.
Праўдзівы гэты мой расказ,
Я вас не ўвёў у зман,
Бо жонку зваць маю Элен
І зваць мяне Жэан.
Вялебны Сэбайн Бэрынг-Гулд
(The Reverend Sabine Baring-Gould)
Вялебны пастар Бэрынг-Гулд,
У дзень Каляд святы
Адну дзяўчынку запытаў:
“Чыя дачушка ты?”
Сямейнік пастар — хоць куды:
Не палічыць дзяцей!
Ды хто ёсць хто — тае бяды! —
Згадаць усё цяжэй.
Забыўшыся на свята ўміг,
Усхліпнула дзіцятка.
“Чыя-чыя (глыбокі ўздых)...
Твая дачушка, татка!”
Каментар
Сэбайн Бэрынг-Гулд (1834—1924) — ангельскі англіканскі святар, агіёграф, празаік і навуковец, бібліяграфія якога склала больш за 1240 публікацыяў. А таму не дзіўна, што час ад часу ён мог пераблытаць ці не пазнаць кагосьці са сваіх 15 дзяцей.
