№10: Дарослым уваход забаронены
9 жніўня 2012
— Гэй, брамнік!
Няма адказу.
— Прачынайся, кажу!
— М-м-м?..
— Яны ўжо блізка!
— Ты што? Яшчэ ж нічога не гатова!
— Сабачка з котачкай ужо вымылі падлогу ў Бальнай зале і цяпер пякуць торт, а Іда займаецца кветкамі, бо яны зусім завялі пасля таго, як Русалачка паліла іх учора марской вадой.
— Добра што не тым зеллем, якое дала ёй марская ведзьма. Дарэчы, што ў нас з тэхнікай бяспекі? Будзе няёмка, калі розная нечысць накінецца на дзяцей.
— Спакойна: усе нячысцікі — на Закінутым гарышчы пад пільным наглядам чарадзеяў. А Чорнага казла мы нават для надзейнасці прывязалі.
— А з Міфічным парталам усё ў парадку? Каб жа не сарвалася нашая экскурсія ў Сівую Даўніну! Правер, ці правільна расклеілі надпісы ля кнопак, а то захочуць да індзейцаў, а трапяць да індыйцаў.
— Правяраў ужо, усё працуе! Толькі баюся, каб госці не нацягалі нам з экскурсіі розных злыдняў і троляў або гэтых… як іх… Тых Самых! Гарышча ўсё ж не гумовае!
— Ох, і не кажы… Слухай, трэба пазваніць Эстэле, яна ўжо даўно пайшла іх сустракаць. Прынясі мне тэлефон!
— Вось, трымай трубку.
— Што ты мне соваеш? У яе ж шнур абарваны! Ладна, пайду сам гляну, ці не бачна іх.
…
— Ну што там?
— Чыста, ёсць яшчэ час… А-а-а! Чэрці нябесныя! Гэта што?!
— А?
— Мы ж прасілі, каб мастакі нам зрабілі графіці на муры, калі скончаць партрэты для Галерэі! І дзе гэта ўсё?
— Ой, забыўся папярэдзіць: мастакі ж на пленэр з’ехалі, дык мы Тома папрасілі хаця б вапнай мур асвяжыць.
— Вось яны, норавы Залатога веку ілюстрацыі! Змыліся на пленэр! А партрэты хоць павесілі ўжо?
— Малпачка Піпі якраз гэтым займаецца, а трусікі глядзяць, каб карціны віселі роўна.
— Ну-ну, бачу — вунь ужо адзін паскакаў некуды! Працаўнічок!
— А, ды гэта ж Пітэр, ён так заўсёды…
— Пітэр? Нешта не помню, каб у Пітэра былі такія доўгія вушы.
— Ты паблытаў: гэта трусік Пітэр — яны ў нас з Пітэрам Пэнам цёзкі.
— Хто тут яшчэ паблытаў! Ты лепей глянь на сцяну! Чаму там, дзе мусіць вісець вясельны партрэт Прыгажуні і Пачвары, боўтаецца нейкі вожык?!
— У яго трэніроўка. Хоча навучыцца вісець у небе.
— Ха-ха-ха, разумнік які! Дораці з Татосікам павіселі — дык вунь колькі дадому дабіраліся.
— Адчуваю, і да нас нехта хутка дабярэцца. Глядзі!
— Чэрці паласатыя! Ды тут дарослых больш, чым дзяцей, прыцягнулася!
— Нічога, у нас ёсць чым заняць такіх клапатлівых бацькоў. Папросім Фелікса як самага ветлівага адвесці іх у Вельмі Сур’ёзны Кабінет.
— Ага, добра… Вось і вы, дзеткі! Вітаем у нашым Палацы Дзяцінства! Заходзьце, заходзьце… Самых маленькіх просім у Пясочніцу, астатнія — за мной! Стоп-стоп, а вось вам сюды нельга! Дарослых адвядуць праз Чорны ўваход у Вельмі Сур’ёзны Кабінет — там вам будзе ўтульна, і вы зможаце адпачыць, а то выгляд у вас, скажу шчыра… м-м-м… вельмі стомлены… Так што і вы зможаце агледзець наш палац (праўда, з іншага боку, хе-хе). Ну што, хадзем?
Тролі, што падслухалі з кустоў