Адам Глёбус
 
Хайку, напісаныя на дарогах
  зь Менску ў Вільню й зь Вільні ў Менск

---

Насустрач сьнегу
прыдарожны чорны крыж
раскінуў рукі.

Цячэ дарога
праз шэрае малако
сьнежнай завеі.

Чорны сабачка
засьнежанае поле
перабягае.

Сядзяць на лёдзе
рыбакі ў чорных кажу-
хох… Вечарэе.

Доўгачаканы
горад на даляглядзе
шыбамі зазьзяў.

Зырка сьвеціцца
на карычневым полі
сьнег у барознах.

Жоўтыя кроквы
на сакавіцкім сонцы
пахнуць смалою.

Мястэчка Ракаў
парасстаўляла дамкі
паміж гарамі.

Расклаў селянін
зь леташняга быльнягу
вогнішча ў полі.

Танчаць за акном
сьветла-малочныя па-
рушынкі сьнегу.

Празь лес, па сьнезе,
заклаўшы рукі за сьпі-
ну, йдзе селянін.

На тонкай шыбе
мой папяровы анёл
прычакаў вясну.

Сьнег сышоў, а сад
у лагчыне між грудоў
усё яшчэ сьпіць.

На ровары праз
возера хутка едзе
па лёдзе рыбак.

Цёмна-сіняе
самалётнае крыло
лёгка ўздрыгвае
над засьнежаным полем,
далёкім, як Радзіма.

Чытаючы Кёсі
Падаецца мне,
гэта ластаўка ў небе
займела душу.

Зусім павольна
па сьцяжыне праз могілкі
іду да сваіх.

Адбіваюцца
тонкія бярэзіны
ў сінім возеры.

Іду нясьпешна
па вільготных імхах, праз
красавіцкі лес.

Мытня на мяжы.
З маленькай сіняй хмары
раптам сьнег пайшоў.

На Кальварыі.
Маўчаньне старых крыжоў
пад голым клёнам.

Красавіцкі сьнег —
густы, вільготны, цяжкі —
ляціць на Вільню.

Прыгадваецца
папяровы караблік,
гляджу на ручай.

Сонца. Вялікдзень.
П’яніца на дарозе.
Другі, трэці, чаць...

Сьцюдзёны вецер.
У будцы хаваюцца
міліцыянты.