Валянціна Аксак
Вершы

---

Шукаю кабету
сярэдняга веку,
сярэдняга целаскладу,
якая была апранутая
ў шэры гарсэцік
бязь верхняга гузіку
і дзіўны крыху андарак
з даўжэзных аркушаў,
на якіх безупынна
штось занатоўвала
драўлянай асадкаю
зь зялёным атрамантам.
Адметныя рысы:
зь цела бруіць
невыносны водар „Cabernet“,
„Magie noire“
і сьвежае спэрмы.
Усіх,
хто яе бачыў,
нешта чуў
ці ведае пра яе,
просім адгукнуцца
да брамніка капліцы,
што месьціцца пры цьвінтары
на вуліцы Падгорнай.

Гуляю па рынкавым Пляцы.
Ад маладога тлуму
Старога Места
стамляюся
ды йду
ў рудыя прысады
Гданьскай узьбярэжнай
пасядзець у самоце
пракаветных шляхцянак,
а яны абмяркоўваюць
Чэся зь Нясьвіжу,
як ён зь імі танчыў
на астатнім балі на Вавэлі,
зачапляюць і Яна,
які ў Вільні зблытаў
„кракавяка“ з тутэйшым „мікітам“,
потым згадваюць Зосю,
якая нядаўна дазналася,
што ўсё ж ейны Мірак
ня ўцёк у Парыж з Малгажатаю,
а застаўся ў Катыні...
Наўмысны акцэнт
іх заходне-краёвай гаворкі
надае маім мроям
нясьпешную рытміку руху,
бязмэтна заходжу
ў Дом літарацкі,
у якім сёньня чэсьцяць
красамоўнага пана Ружэвіча,
а ён адмаўляецца
чытаць свае вершы,
няўжо адчувае,
пра што ў гэтай залі
выпадковая
думаю я
ім забытаю
мовай Статуту.

Тут спачывае жанчына,
якой Бог паслаў
дастаткова,
каб шчаснай памерці:
зграбнае цела
і мноства густоўных прыбораў,
якія прывабна яго агалялі;
розум дасьціпны,
аздоблены здольнаю,
нат не бяз таленту,
звычкаю вершы складаць;
палкім каханкам,
які да таго ж
быў і бацькам
выбітных і гожых сыноў;
трапяткою душою
і сэрцам чульлівым...
Пэўна, таму,
выпадковы мінак,
ты й ня ведаеш,
хто тут ляжыць.