Я прыходжу на Казімеж
пахіснуць свой гойскі імідж —
рыхтык кракаўскі габрэй,
што спрадвеку вёў тут рэй.
Размаўляю беларускай,
але кемлівыя ногі
крочаць вуліцаю Вузкай
да Высокай сынагогі.
Вечнасьць чуецца ў этэры,
у дамох — знутры і звонку.
Рушу вуліцай Эстэры
й раптам згадваю пра жонку:
запасочаньні на сэрцы,
цьвеліць рэўнасьць самазманам
(ўсе мы трохі Артаксэрксы,
справу маючы з Аманам).
На блізу музэйным бруку
ля Старое сынагогі
дзеці граюць у апуку.
Ой, ратуйце, пэдагогі!
Кожны граў, прынамсі зрэдку,
і ў міноры, і ў мэнору:
бы кампутар у разэтку,
ён улучаны ў прастору,
у кагал, то бок у гміну
запаволенага чыну;
покуль тахкае гадзіньнік,
але хутка будзе вынік.
Будзе тайная вячэра
ў слыннай страўні „Арыэль“,
потым вогнішча і сера,
і гарачая купель...
Штучны рай для небаракаў.
Апантаных гояў статкі.
„Арыэль“. Казімеж. Кракаў.
Падарожныя нататкі.
