|
|
|
Алесь Наўроцкі
У анатамічцы
Да экзамэнаў падлічаныя
нават гадзіны...
Удыхаю ў анатамічцы
пах фармаліны.
Удыхаю, шукаю ўкрадкаю,
дзе прымасьцілася ты.
Па паркеце гладкім
прахаджваюся
сюды-туды.
Анатамічка — гэта зала,
якая на шэсьць гадоў
нас, студэнтаў-мэдыкаў,
прывязала
да т ы х сталоў...
Да т ы х сталоў,
дзе ляжаць нямыя, нямыя адмысловыя,
якія ўжо не гарадзкія
і не вясковыя,
а жоўта-васковыя,
нямыя таму, што трапілі
яны ўжо д а д о м у,
дзе адзежа ня трэба ім,
вядома.
Ля сталоў тых студэнцкія
кпіны,
кінанавіны
і жарты-моргі...
Любы там пабачыш
і вывучыш орган.
Біцэпс,
трыцэпс,
квадрыцэпс —
і іншыя цягліцы —
вывучаем
ня толькі па кніжцы.
Дзе кончык?
Ня відна,
схаваўся артэрыі кончык.
І, шукаючы,
тут жа з павідлам
умінаем пончык.
Асобна ў слоіках
шкляных і пляскатых
стаяць далікатныя
прэпараты,
дзе судзіны і нэрвы
пранумараваныя,
нібы на паперы
намаляваныя.
Ля адных сталоў — віск,
ля другіх — ціхі гоман.
А вось жартаўнік
усунуў папяросу
ў зубы “нямому”.
І той, хто, магчыма,
пры жыцьці не курыў,
папяросным дымам
задыміў.
— Курыльшчыкі, прэч! —
вымятальшчыца сьмецця
мятлу, як меч,
падняла і... сьмяецца.
А я перапоўнен да краю
громам уласнага марша —
сам сабе паўтараю
радкі свайго верша.
|
