|
| |
Лeaнiд Гaлyбoвiч
Пяць вepшaў
Казаць, што ты любіш дзяцей, — гэта ўсё адно як сцвярджаць, што ты — чалавек. Дзяцей любяць нават людаеды...
Чужых жа любіш з найбольшай асалодай, паколькі яны не сядзяць штодня на тваім карку...
Так любіў я свайго пляменніка, калі ў мяне яшчэ не было свайго дзіцяці. Мне было трыццаць пяць, яму паўтара. Яго пакідалі са мной на ўвесь дзень, бо анічым людскім я больш не займаўся, а толькі “чорт ведае для каго складаў вершыкі”. Пасля абеду да мяне прыходзіў стрыечны брат Васіль з трыма бутэлькамі таннага “чарніла”, і мы вельмі хутка закалыхвалі пляменніка. Ён засынаў ці то ад віннага чаду, ці то ад нашага п’янага беларускага бубнення...
Так, палюбіўшы “чужое” дзіцё зблізу, зажадаў я здалёк усімі фібрамі душы і цела займець сваё. Таму праз год пакінуў піць назусім, а праз восем стрыечны брат насмерць захлынуўся бурачнай самагонкай на ганку нашай вясковай бібліятэкі...
Пляменнік жа сёлета канчае баранавіцкую экалагічную гімназію і збіраецца паступаць на журфак БДУ. Завуць яго Кірылам. Але тады я, напісаўшы нечакана колькі дзіцячых вершыкаў, для свайго героя чамусьці абраў імя Костусь (так бацька зваў майго “селядоршага”, то бок сярэдняга брата, якога сам жа ахрысціў патаемна ў местачковай царкве Міколам, мяне зваў Леўкам, а малодшага, Мішу, — Мішэлем; бацьку з германскага палону вызвалялі саюзнікі па антыгітлераўскай кааліцыі...)
Быў сярод тых маіх дзіцячых вершыкаў і гэты — іранічны, які да сёння ў арыгінале не друкаваўся, а толькі ў перакладзе на расейскую. На вялікі жаль, ён усё яшчэ актуальны:
Пляменнік мой жуе што ёсць, падрад.
Ды хітры — не глытае ўсё на веру.
Зжаваў паў-“ЛіМу” — выплюнуў назад.
І вось, маю дажоўвае паперу.
Ну-ну, давай, смакуй маё чарніла!
А ён смяецца кіславата-міла...
І дажаваў, і выплюнуў назад.
Маўляў, прабачце, дзядзька, — сурагат!..
Цяпер пішу, ды ўжо не без аглядкі...
Нарэшце крытык ёсць, што мне не плешча ў ладкі.
|
|
