Юрась Пацюпа*
   
 

---

Я будаваў над рэчкай дом
               з сухіх пясчынак,
а ты з аблокаў за акном
               кашулі шыла.

Аднойчы дзеці у вадзе
               разьбілі месяц,
асклепкі ў ветру ў барадзе
               зазьзялі весела.

Прыходзіць ноч у кажусе
               з травы зялёнай
і кажа: — Вецер разьнясе
               ваш дом з праклёнам.

— У нас на небе пчолы ёсьць
               і з ромам соты,
гасьцінца, — кажам, — ветру дасьць
               апостал Пётра.

Мы пелі зь ветрам з таго дня,
               на хвалях спалі,
і падплывалі рыбы з дна —
               нас казыталі.

І мы сьмяяліся у сьне,
               як бэз, пахучым,
у сьне, дзе вершы ёсьць усе —
               бяры што хочаш.

2. 08. 2001 г.

Гасьне дзень, зьбіўся цень
у траве заспанай.
Па вадзе ноч ідзе,
сьцелючы туманы.

Там сьляпыя слупы
ў возеры чарнеюць,
на слупох мох залёг,
рэйкі не бялеюць.

Далей тор, што прастор
расьсякае гулка.
Сьпіць барак, гэта знак —
быў вакзал з чыгункай.

Уначы птах крычыць,
глянь! — нібы сьвітае.
Без атос уразнос
цягнік пралятае.

Вось цягнік борзда зьнік,
не пакінуў дыму.
Даўшы сьвіст, машыніст
дзьвярамі ня грымнуў.

Плыў з акон гоман-звон,
быццам бы з магілы,
тлум паноў, бляск абноў,
сьмех паненак мілы.

Tмte-б-tмte сеў паэт,
сам Іван Піліпаў —
тых пуцін важны чын,
ды мундзір нязвыклы...

Тутака цягніка —
як і не бывала.
Толькі жвір, нібы ў вір
дарога запала.

Духата: тах-тах-тах! —
нясецца з-за гаю.
Процьмай воч глядзіць ноч
і ціха ўздыхае.

4. 06. 2002 г.

Там, па-за цёмна-бэзавымі раўнінамі,
мора тваіх рассыпаных валасоў,
ноч аклікае крыкамі лебядзінымі
сны мае, растрывожавае ізноў.

Сьняцца мне зацалованыя, каханыя,
дух мой яны займаюць, нібы віры,
з кветкамі пераплеценыя, ўздыханьнямі
ціхімі перапоўненыя: бяры!

Золата найцямнейшае і цякучае,
сьпелае, вельмі цяжкае, як іртуць,
кроплі яго пад месяцам сінім мучаюць
смагаю, толькі ў губы мне не цякуць.

23. 07. 2002 г.

У жонкі павінна быць многа імёнаў,
таемных, як імя Бога, прамоўленых уначы,
найменьняў для пальцаў, грудзей і ўлоньня,
каб летнім дажджом па целе яе цячы.

Няхай, як дрэва майскай лістотай,
што ўвесну сьмяецца і шалясьціць,
ад маіх пацалункаў, аддаваных употай,
яна не стамляецца штоночы цьвісьці.

Няхай пад рукамі ўспыхваюць зоры
ў рассыпаных па падушцы яе валасох,
а цемра густая, як добрае мора,
кранае пальцы доўгіх дзявочых ног.

3. 11. 2001 г.