Шарль Бадлер
   
Танец сьмерці

---

Зграбнюткая хада, пальчаткі, вэлюм, кветкі,
Спакусьлівы пагляд і таямнічы ўздых,
Багаты арсэнал дасьведчанай какеткі ––
Усё як у людзей, усё як у жывых.

Хіба танчэйшы стан ты сустракаў на балі?
А каралеўскі строй дзівоснай шырыні?
Ці ж ножкі лепшыя калісьці абувалі
Ў малыя туфлікі? Ня бачыў? Дык зірні!

Паўзьверх худых ключыц, пастаўлены на варту
Цнатлівае красы, бруіцца лёгкі руш:
Ад жарсных позіркаў ці ад ліхога жарту
Прывабнасьці схаваў, якіх, глядзі, ня руш!

У глыбіні вачэй сутоньне й паражнеча,
Вянок на чэрапе –– ну чым не валасы! ––
На крохкіх пазванках гайдаецца й трапеча.
О, вытанчаны бляск магільнае красы!

Хтось іншы назаве брыдой цябе, магчыма:
Тым, хто багоміць плоць, не зразумець, чаму
Я на цябе гляджу прыязнымі вачыма,
Чым спадабалася так сэрцу ты майму!

Ці ты прыйшла сюды, каб сапсаваць ім сьвята
Усьмешкаю з труны? Альбо спакусы зноў
У зман цябе ўвядуць, і кінешся зацята
Прыемнасьці лавіць на шабасе лгуноў?

Ці спадзяешся ты, што ў оргіях вірлівых
Пагасіш пекла жар, запалены ў душы?
Што ў сьвечак полымі й скрыпічных пералівах
Свой зьдзеклівы кашмар забудзеш? Не сьмяшы!

О, перагонны куб дурноты і пакуты,
Дзе дыстылюе боль самаахвярны кат!
Я чую, як сычыць, між рэбрамі закуты,
Ў сярэдзіне цябе узгадаваны гад!

Прывабнасьці твае –– не для мужчын тутэйшых,
Жахліваю красой іх цьвеліш ты дарма.
Усё ідзе на глум, бо толькі наймацнейшых
Чаруе вусьцішнасьць, а тут такіх няма!

Адвечнаю жудой твае сьвідруюць вочы ––
Тут цяжка не самлець; і кавалер любы
Ледзь-ледзь стрымае млосьць, пабачыўшы жаночы
Какетлівы ашчэр на трыццаць два зубы.

А зрэшты, хто ня браў нябожчыка ў абдымкі
І хто з жывых людзей ня выкармак труны?
Хто пудры не ўжываў? А штучнае радзімкі?
Таксама і яна. Дык што, прыгажуны?..

Царыца паталух, бязносая гітана,
Да скакуноў ідзі й скажы ім напрамкі:
“Нягледзячы на ўсе парфумы і румяны,
Вы ўжо адчулі сьмерць! Амаль што мерцьвякі

Ты, лысы Лявэляс, юрлівы ашуканец,
Ты, Антыной сівы, сапселы пакрысе, —
Разьюшаная Сьмерць вас зацягнула ў танец
І немавед куды нясе, нясе, нясе!

На Сэны берагох і на сьпякотным Гангу
Сьмяротных чарада гарэзіць да пары,
Ня бачыць, што бяда стаіць ужо на ганку
Й Анёльская труба ўжо зеўрыць угары.

Пацешны род людзкі, з камэдыяй няшчырай
Па ўсіх зямных краёх крыўляйся і скачы:
Глядачкай будзе Сьмерць, надушаная мірай,
Іронію сваю ў твой шал дадаючы!”