Рыгор Барадулін
 
Лісты ў Нямеччыну
да Васіля Быкава

---

Лісты з Вушачы
з падстрэшша мамінае хаты

Ліст шосты

— Днее зьмярканьне, цямнее сьвітаньне,
Глухне паўдзён у сваёй глыбіні.
Цені, прывыклыя да хістаньня,
Прыцемкам дадаюць цішыні.
Цесна разьвідненасьці ў зааблоччы.
Лашчыць жуду крумкачова крыло.
Гэта старэюць нашыя вочы,
А нам здаецца —
Старэе сьвятло.

Лісты зь Менску
з-пад зашклёнага неба

Ліст пяты

Паветра маленства
Пахне мамаю,
Паветра храму —
Дыханьнем Богавым,
Паветра юнацтва —
Першай трывогаю.
Паветра Радзімы —
Балючае самае.

Паветра позьняй восені
Ціхае,
Паветра смутнае
Прыцемку раньняга.
Але надыхацца нельга
Выгнаньніку
Паветрам, якое
Калісьці дыхала…

Ліст дваццаць другі

Нас ніхто не чакаў на зямлі,
Дый на небе ніхто не чакае.
І сюды мы ня самі прыйшлі —
Нас прыслала цікаўнасьць,
Якая
Хоча ўрэшце дазнацца сама,
Для каго мы
Часова жывыя,
Для каго нас
Даўно ўжо няма.
У печы мрой нашых
Дровы сырыя…

Ліст трыццаты

Яны прылятаюць
Да кожнага ў госьці,
Вяртаючы сьмех,
Даганяючы плач:
Сініца — з маленства,
Жаўрук — з маладосьці,
Са сталасьці — грак,
Зь небылосьці — крумкач.

Ліст семдзесят чацьверты

Гэты краў,
А гэны краўся спраўненька
У правадыры, ў павадыры.
Астудзіў усіх
Пясок сыры.
У народа памяць,
Як у страўніка.