Гюнтэр Грас

---

Больш нікога не прапусціць
і аж да самазабыцця
стаяць у чарзе па селядцы.
Пад шчыльным покрывам аблокаў
мы змагаемся за месца ля акна.

Калі групу лідэраў
абагнаў жоўты матылёк,
шмат хто з удзельнікаў гонкі
адмовіўся яе працягваць.

Як пяшчотна яны, заглыбіўшыся ў сябе,
стурбаваныя драпінай з палец даўжынёю,
мыюць сваё аўто
ды ягоны бампэр.

Хоць свежыя яйкі ўтрымліваюць аспірын,
пеўням баліць галава,
ды ўсё роўна гойсаюць;
як нервова ўвесну вылупляюцца кураняты.

Паколькі кожны труп кладзе нечаму пачатак,
паколькі не бывае абсалютна трывалай скуры
і добра вядомай таямніцы,
паволі прабіваецца, бы тое золата,
з-пад снягоў вясна.

Яшчэ спіць пуга, і ў гэтай пузе
загорнуты красавік.
Яшчэ нехта пілуе дровы, думаючы пра зіму;
і побач праходзіць жанчына,
але яму не да яе.

Хлапец стаіць на падворку,
касавурыцца і трымае пугу.
Пасля ён паволі паварочваецца,
паварочваецца і не касавурыцца больш; не,
павярнуўшыся, ён ляскае пугай удоўжкі з домам.

Я тады прылічваў сябе да публікі
і заняў быў месца ў семнаццатым радзе.
Так, трымаючы ў руках праграмку,
я нарэшце дачакаў антракту:

капельмайстра ўсяго я пакрэмзаў,
раялю ўрэзаў па пысе і выбіў флейце
вока; і бубны запоўніў свінцом — чым жа яшчэ?
Трэба было выстрыгчы валасы ў паловы ўсіх інструментаў.

Хто тады сарваў працяг майго прадстаўлення?
Білецёры адчулі сілу,
кідалі мне скрыпкі, пластроны кашуляў,
у чорна-белую, як ноты, лінейку.

Арфістка, хоць яна і жанчына,
над мною схілілася, у міласэрнай сукенцы.
Я так захапіўся ейнымі струнамі,
што паразумяваюся цяпер адно на мігі:

мілагучнасць, я не чую цябе, мне нельга
прасіць яе праграмкі.

Зь нямецкай мовы пераклаў
Лявон Баршчэўскі