Яхім Топал
   
У горад

---

У ночы бяссоньня
недзе ў цемры лунаюць абліччы
тут і там раптам вылузьне твар
кагосьці каго ты ведаў
і зьнікае калі пачынаюць хадзіць трамваі.
Гэта ведае кожны вар’ят.
Сёньня ўночы таксама зноў у тым самым доме
поўным чэхаў у нашай у іх уласнай рэальнай дзяржаве.
Гэта напэўна лепш за бамбардаваньне
вядома ж.
Спаць ня трэ’ паміраць кажаш ты кажа нехта
ў табе. Але ўсё так няпэўна.
Пакрысе па мурох паўзе цень і хвіліны
ўжо там месяц. Гэта нібы мінулыя жыцьці.
Калі б ты выйшаў у горад
ты адчуў бы яго да апошняй цагліны.
Гэта можна спасьцігнуць.
Тут і там на вятры
сьмецьцевы кантэйнэр скавыча бы нешта жывое.
 

Сястра мая — Агнявая вада
я кажу ёй: каханая
яна кажа мне: мілы
мы кажам адно аднаму: я кахаю цябе.
І п’ем Агнявую ваду.
Каля сестрыной галавы
сёньня месяц пазбавіць мяне небясьпекі.
Я плыцьму ў вадзе
моцы агня покуль зранку ня ўстану
і не падамся
паўзь цемру навобмацак калідорам з паддашку
Сястра мая Агнявая вада
у яе раскудлачаныя валасы раніцой яна скажа: ідзі на працу
я думаю: бяру колькі хачу даю колькі магу
і мы кажам адно аднаму: я кахаю цябе.
Месяц пячэ і мы ўдвох нас нясе Агнявою вадою
скура на скуры і ўсё
ёсьць істотным. Сястра. Гэтай ноччу
Ты зы мною ў сьне
і пасьля. Шум подыху, дотык пазногцяў
ў рытме мозгу й крыві. Сястра.
Будзь побач. Бліжэй. Ты Агнявая вада.
 

Якім-кольвек наступным рухам сваім
Бог скасуе тэатры й актораў.
Альбо ён іх пакіне ў іх грыме
курчыцца поўзаць мінаць
пакіне іх гаварыць. Дома. Між іншых.
У пакоі між сьценаў. Там будзе паветра.
Там будзе каханьне бы расьліна на падваконьні.
 

Два птушаняты сядзелі на дрэве
нібы ў пракавецьці.
І кроў выглядала таксама
хіба што была гусьцейшай. У сетцы па-над галовамі
пад лямпачкай скручваліся валізы
уверсе каля павуціньня.
Я трымаў гэта ў галаве.
У чакальні быў гандаль: газэты улёткі кветкі
посуд шмоткі і шлёндра і я паміж падарожных
пазнаў д’ябла мужчыну што хоча забіць і мужчыну
што йдзе сам ня знае куды і было немагчыма схавацца
паміж кошаў для сьмецьця і гальля бузіны.
Пасьля я патроху пачаў любіць павука я ўжо ведаў:
у ягоным жыцьці ёсьць сэнс.
Тады за шпінатавай піцаю ў бáры я вывернуў
найпякнейшай жанчыне сьвету свае душу і вантробы
і жылка ў мазгох гэты злучок із сусьветам
ледзь ня лопнула.
Яна ўсьміхалася ведала бо пра жыцьцё
і што ўласна кажучы робіць.
На сьценах віселі здымкі сьпевакоў актораў баксёраў
некаторых мы ведалі.
Мы ўсьміхаліся зьлёгку сьвятло блікавала ў іх пысах
а знадворку хадзілі астатнія.
Калі б я абярнуў далоні было б у іх поўна сьвятла
але гэта было непатрэбна.
Я лапаў яе клубы і быў вельмі харошым.
Мы краналі адно аднаго. Я казаў аб сабе брыдоту
пасьля лыбіўся вонкі. Туды дзе стаялі мы.
Было ўсё за шклом. І гэта было таямніча.
 

мовіў гэты ў сутане згары натоўпу
каляднага люду.
Я цяпер магу бачыць цябе кожнае ночы
Словы “Свабода альбо сьмерць”
выдумаў я. Гэта сёстры.
Калі да мяне па сходах сышоў Дух Сьвяты
у мяне акурат была сутарга
ўнізе вантробаў.
Мяне рэальна прабіла
браце
жыцьцё.
Гэй — я кажу гэта
і жыцьцё маё альфабэт. Я адно
прадукую слоўную масу
ужо толькі тое што скажуць мне клеткі.
Адпрасаваны мозг.
Мая мафія.
Я казаў: Свабода альбо Сьмерць.
Я хацеў і шукаў іх. Цяпер я ведаю: гэта сёстры.
Я сплю зь імі. У адным доме. У маленькай такой
каморцы.

1994