| |||
| A R C H E | П а ч а т а к | № 2 (36) - 2005 |
|
|
|
Пачатак Навіны Форум Пошук Аўтары Цалкам Іншае |
|
|
|
|
||
 |
|
|
ЛЕАНАРД КОЭН | |
|
Мой тайны храм, люстраны схоў – Сумна ў катавальні. Дзе ахвяра? Дай мне ўладу і кантроль Над усім, што церпіць боль, І кладзіся побач – гэта кара! Зьнесла крэкам паўстрахі. Што звычайныя грахі, Што садомскі – ўсё адно з табой мне. Дай мне зноў вялікі пост, Генацыд і галакост: Будучыня – проста сьмерць на бойні! Усё на глум, на глум, Былое – сьмецьце. Толькі рэшткі, Рэшткі ўсё віруюць увушшу. Завея, завея ўва ўсім сьвеце Й апрамецьце, Як навала, Зруйнавала ўшчэнт душу. Мне крычаць: ПРЫЗНАЙ ВІНУ! Але чаму адну? Мне крычаць: ПРЫЗНАЙ ВІНУ! Чаму ўсяго адну? Я табе амаль ніхто, Я нуль, падзелены на сто, Маленькі вечны жыд, што піша Тору. Я глядзеў на ўсё, што ёсьць, І паўсюль адно мілосьць Прарастае часам у прастору. Вунь прыйшоў твой пасланец – Расказаць, што ўсім канец, Пасланец суворы й непадкупны. Неба падае згары, Д’ябал дыхае ўнутры: Будучыня – бойня. Хто наступны? І раптам лясьнецца заходні ўвесь канон, Жыцьцё тваё пакоціць пад адхон: Агні на трасах і пачвары наўздагон – З танцорам у белым… І ўбачыш галавою ўніз яе: Сукенка да зямлі не дастае… І ўсе падонкі вершаваньня, Што скуголяць, Як маньяк над мёртвым целам, – З танцорам белым… Дай мне зноў вялікі пост, Генацыд і галакост, Дай мне ўкрыжаваньне ў Хірасыме. Зьнішчы новае жыцьцё, Усё адно, чыё дзіцё, – Будучыня здарыцца з усімі!
паміж кабетай і мужчынам. Ідзе вайна між тым, хто грозіць кулаком, і тым, хто кажа: ні пры чым ён. А ты чаму ня йдзеш на вайну? Зьбірай валізку. А ты чаму ня йдзеш на вайну? Вайна ўжо блізка. Я ім кажу: «Са мной каханка і дзіцё». Яны ў адказ: «Ня трэба казак!» Яна заплача: «Ім пляваць на пачуцьцё». Я растлумачу: «Абавязак». А ты чаму ня йдзеш на вайну? Пасьцель – для хворых. А ты чаму ня йдзеш на вайну? Ня дрэмле вораг. А ты чаму ня йдзеш на вайну? Панюхай порах. А ты мяне не пазнаеш: маўляў, рамантыка люблю свайго юнацтва. А мне гавораць: «сьпі!» і «еж!», і я слухмяна ем і сплю, а думкі пра вайну – адно вар’яцтва! А ты чаму ня йдзеш на вайну? З крывёй і потам. А ты чаму ня йдзеш на вайну? Вясельле – потым. Ідзе вайна між багачом і жабраком, паміж кабетай і мужчынам. Ідзе вайна між даланёй і кулаком, вайна між пальцам і курком, між немагчымым і магчымым. А ты чаму ня йдзеш на вайну? Вайна – твой шанец! А ты чаму ня йдзеш на вайну? Пакуй свой ранец! А ты чаму ня йдзеш на вайну? Хутчэй, засранец!
Кожнаму відно – сплюнь цераз плячо! Кожнаму відно, што дзяцюк быў варты І дарма чакае з вайны дзяўчо. Кожнаму відно, хто вярнуўся босы: Жабракі галеюць, таўсьцеюць босы. Кожнаму даўно Гэта ўсё відно. Кожнаму відно, працякае лодка. Кожнаму відно, капітан – мудак. Кожнаму паршыва на сто адсоткаў, Нібы страціў бацьку, паршыва так. Кожнаму відно, дзе чые кішэні, Шакалядкі, ружы ды запрашэньні, Фішкі ў казіно, – Кожнаму відно. Кожнаму відно, як мяне бязьмерна Ты кахаеш, дзетка, на старане. Кожнаму відно, як была ты вернай: Тры-чатыры ночы – дый то ня мне. Кожнаму відно, што вакол нямала Тых, перад якімі ты ўсё здымала, І тваё кіно Кожнаму відно. Кожнаму відно, Кожнаму відно, Кожнаму даўно Гэта ўсё відно! Кожнаму відно – сёньня ці ніколі. Кожнаму відно, што ня я – дык ты. Кожнаму відно – жыць яшчэ даволі: Хопіць алькаголю і наркаты. Кожнаму відно – ў нас усё цудоўна: Чорны Джо зьбірае й далей бавоўну Нам на палатно – Кожнаму відно. Кожнаму відно – наступае голад. Кожнаму відно, што ідзе Чума. Кожнаму відно, што мілосьць – ня волат: Двум каханкам трупамі быць двума. Кожнаму відно, што ўвесь сьвет – магільнік, Толькі ў тваім ложку стаіць лічыльнік, Лічыць усё адно, Кожнаму відно. Кожнаму відно, што ў шызе ты профі, Трубіш па жыцьці – і жыцьцё ў трубу: Ад крыжовых мук на тваёй Галгофе Да ружовых сук з пляжаў Малібу. Кожнаму відно – гэта ўсё ўтрасецца, Толькі паглядзі на Сьвятое Сэрца: Кожнаму відно – Выбухне яно!
Пяе Давід і чуе Бог, Астатніх гэта песьня не хвалюе. Знаёмы лад. Вядомы сьпеў. Так цар зьбянтэжана хрыпеў, Усё, што меў, уклаўшы ў Алілюя. Ты прагнуў веры? Вось яна: На даху ў ваннай давідна На трон і на жыцьцё тваё палюе. Прывяжа да сваёй красы, На кухні зрэжа валасы І вып’е з тваіх вуснаў Алілюя. Ты кажаш: хібнае імя. Ды што ў імёнах, акрамя Таго, за што й бязь імені люблю я. Ня важна, грэшнік ці сьвяты, Бо ў кожным слове чуеш ты, Як вогнішчам палае Алілюя. Як неслухмянае дзіцё, Жыву навобмацак жыцьцё: Раблю няшмат, з табою не махлюю. Ды Госпад Песьні ўсё адно У хвілю, калі ўсё чутно, Ня словы чуцьме – толькі Алілюя. Пераклаў з ангельскай Андрэй Хадановіч |
знакаміты паэт, раманіст, аўтар і выканаўца песьняў. Нарадзіўся ў 1934 у Канадзе ў габрэйскай сям’і. Аўтар раманаў «Улюбёная гульня» (1963) і «Прыўкрасныя няўдачнікі» (1966), кніг паэзіі «Давай параўнаем міталёгіі» (1956), «Сальніца зямлі» (1961), «Кветкі для Гітлера» (1964), «Паразыты нябёсаў» (1966), «Энэргія рабоў» (1972) ды інш., а таксама шматлікіх музычных альбомаў, сярод якіх «Песьні Леанарда Коэна» (1967), «Песьні каханьня й нянавісьці» (1971), «Я – твой мужчына» (1988), «Будучыня» (1992) ды інш. |
