| |||
| A R C H E | П а ч а т а к | № 5 (39) - 2005 |
|
|
|
Пачатак Цалкам |
|
|
|
|
||
 |
|
|
АНДРЭЙ ХАДАНОВІЧ | |
|
Папрыка зорак Новыя вершы
твае непужаныя думкі як іншаходцы ў прэрыі і стэрэа-скавышы як госьці на сьвяце душы новаю аранжыроўкай гудуць у плэеры аблокі ўгары няспынныя як аўто між пятым і трыццаць пятым агораным кілямэтрам ня спыніш нікога й цябе ня спыніць ніхто і першы сустрэчны акажацца проста ветрам будуеш замкі з паветра і першы блін выходзіць нечым сярэднім між бібліятэкай і вежай на гэтым сьвеце так многа кніг і цаглін а ты з усіх акадэмій ня скончыў нават мядзьведжай і можна згубіцца ў трох дарожных слупох і ў думках так ціха – чуваць як робіцца муха сланом і ты так доўга ў дарозе што Бог здаецца сузор’ем Вялікага Віні-Пуха
бо цяжка кожную ноч на яе дзівіцца красуня мае хваробу на шчасьце зоркавую на подыюме нябёсаў адзетая ў мілавіцу блукаючы ў тропіках ракаў нябёсны экватар з бляшанкаю miller’а перасякаеш бамжом і два сузор’і вялікі й малы экскаватар на знак старога знаёмства матляюць табе каўшом сатурн баскетбольным мячом спыняецца ў кошыку і пляскаеш у далоні яму з паддашша стаміліся вочы ды не спыняюцца ў пошуку калі ж над зямлёю ўзыдзе й загляне і ў наша аконца як орган зроку ды сьлёзы з органа у папрыцы зорак замнога зямнога перцу і ты вандруеш па сьвеце з дакладнай мапаю зорнага неба і бачыш вэнэру няўзброеным сэрцам
на глыбіні беспрабуднай вады не прасыхаць ад сэрыйных дажджоў што недарэчна прыйшлі ў гарады ранішні чад нібы возера чад тым хто з учора яшчэ не прасох сьвята дажджынак вільготных дзяўчат што заблукалі ў тваіх валасох выйсьці за дзьверы на бераг дажджу быць на мяжы й перакрочыць мяжу у вэртыкальную скочыць раку плыць на баку й быць на ейным баку нешта ўгары працякае па швах справы тапельцаў зрабіліся швах бо ўсё ніжэй апускаецца дно і берагоў не відно ўжо даўно колькі гадзінаў наўрад ці скажу недзе палова – палова дажджу ды на прыборы ад фірмы «Прамень» блісьне агнём аднайменны прамень зыркімі кроплямі сьвеціцца шкло нібы на хвілю акно ажыло вадкая плынь каляровага шкла перацякла ў семісьвечнік сьвятла
зеляніны ўсё болей – болей чым на даляры безьбілетны спутник земли пералётнае сонейка робіць кола па небе і сядае на твае акуляры матылёк на далоні як сэрца б’ецца бяз допінгу па-пластунску ў атаку вусень паўзе па камлі і вясна распранае зямлю да зялёнага топіка і цікаўным відаць аголены пуп зямлі
я ведаю толькі тое што я твой верны фанат што я – калі я з табою – бываю ручны як тормаз а ты са мною – самай ручною з усіх на сьвеце гранат што я з табою маленькі і голы нырэц з абтоку шры-ланка калі ты здымаеш нумар і майткі хоць я далёка ня бог маланка тваёй сукенкі нібы шаравая маланка б’е электрычным токам па пальцах і па зубох што мы зьбіраемся пазлам бываем плазмай і плазам што я кладуся а ты сядзіш на мне нібы наркаман і чуючы твае словы: чакай давай кончым разам хто скажа што мы дачытваем адзін на дваіх раман чэрвень 2005 |
паэт. Сёлета ў выдавецтве «Логвінаў» выйшаў яго чарговы зборнік «Землякі, або Беларускія лімэрыкі». |
|
||||
|
||||
| Пачатак Цалкам | ||||
|
№ 5 (39) - 2005 |
| |||
|
|
Ліст у рэдакцыю.
Майстраваньне [mk].
Абнаўленьне [czyk]. |
|
