* * *

Крэсьлім новыя межы,
пажыраем чужыя тэрыторыі.

І я ўжо захапіў
палову сушы,
і ты ўжо захапіла
палову сушы.

А няўмелыя рукі
ўсё не навучацца трымаць
сваёй зброі.

Як ножкі двух цыркуляў,
пераплятаюцца твае і мае
драўляныя палачкі.

* * *

Яна прыцягнулася з марозу,
падазрона чырвоная,
напоўніла пакой
водарам піва,
звонам мабілы
і не зусім цэнзурнай
размовай па ёй.

Яна зараз жа абрынула на падлогу
паўшафы маіх кніг,
адна зь якіх на сэкунду завісла ў паветры,
а пасьля балюча ўдарыла мяне па назе,
так што адразу стала здавацца,
што мне даўно пара мяняць кватэру
на большую з даплатай.

Калі спыніліся мае крыкі
і падскокі на здаровай назе,
яна захацела ў Інтэрнэт –
паказаць жывыя дзёньнікі
сваіх «фрэндоў».

Мы абодва расхваляваліся:
я – адкрываючы для сябе
маладую літаратуру,
яна – назіраючы, як тоўсты руды кот
падкрадаецца да парачкі
бессаромных галубоў,
якія толькі што аддаліся каханьню, –
відаць, жадаючы быць трэцім.

На маю рэпліку,
што і я так магу
(я пра Інтэрнэт),
яна кінула бязьлітаснае
«аффтар, выпей йаду!..».

Я ўзрадаваўся – найбольш таму,
што трахаліся ня мы, а галубы,
і што мінулі часы
Сакрата й Боны Сфорцы.

ПРАГРЭС У ЛІТАРАТУРЫ

А ўсё-ткі меў рацыю
францускі казачнік,
які кляўся й бажыўся,
што ёсьць прагрэс у літаратуры.

Сёньняшні Гамэр
ніяк не залежыць
ад перабояў электраэнэргіі,
цалкам можа кіраваць
новай Нацыянальнай бібліятэкай,
хоць у душы крыху зайздросьціць
Рансару й Бэтговэну:
найлепшыя творчыя вечарыны
ладзіліся ў ДК таварыства глухіх.

Сапфо
больш не балятуецца на пасаду
дзясятай музы,
бо адмовілася на карысьць кінэматографу;
і хоць не спазнала шчасьлівага каханьня,
затое атрымала свой нобэль
за прапаганду паліткарэктнасьці,
апярэдзіўшы Вэрлена, Рэмбо і Жорж Санд.

Стары Анакрэёнт
даўно кінуў піць
і можа толькі мроіць пра дзяўчатак,
затое ўключаны ў праграму
ўсіх школ і ўнівэрсытэтаў Грэцыі.

Віён
напоўніцу адчуў
усёмагутнасьць праваабаронцаў,
хоць у краіне так і не скасавалі
сьмяротнага пакараньня,
а нават калі скасуюць –
што зьменіць купка дысыдэнтаў
з транспарантамі «дзе Віён?»?

Усімі адрынуты Гюго
на ўласным досьведзе зьведаў,
што выраз «мець гемарой»
мае ня толькі пераносны сэнс.
Затое цяпер ёсьць шоў-бізнэс
і можна пісаць словы на музыку.

Ганкур
вядзе жывы дзёньнік у Інтэрнэце.
Пакутуе на падваеньне асобы.

Фолкнэр і Маркес
канкуруюць на рынку турпаслугаў,
прапануючы гарачыя туры
ў Ёкнапатафу і Маконда.

І толькі Катул
не адчуў асаблівых зьменаў:
як дзьве тысячы зь нечым год таму,
ён аплаквае вераб’я сваёй каханай.
Птушыны грып, знаеце…