COMMEDIA
У якім коле
Дантавага Пекла
пакутуюць выпівохі,
што напярэдадні зьмешвалі
паўсалодкае віно зь півам
і не пасьпелі раскаяцца перад сьмерцю?
Якраз у гэтым коле
мы й прачнуліся зранку,
хоць фармальна вакол нас
была Польшча,
горад Wrocіaw
і гатэль «Wodnik».
Веснавое сонейка крыху зьменшыла пакуты,
аднак ня вы́клікала жаданьня
размаўляць тэрцынамі.
Ранішняя кава перанесла нас у Лімб –
на правах рэдкіх паганцаў
(у сэнсе, найлепшых язычнікаў),
а можа, нават няхрышчаных немаўлятаў?
(Бачылі б вы інфантыльную фізіяномію
маладога паэта насупраць!)
Узыходжаньне ўгору па Дантавай лесьвіцы
працягвалася –
і вось мы ўжо ў гатэльным Чыстцы:
фінская саўна, басэйн,
тэлевізар, більярд –
і ўсё абсалютна бясплатна.
Хто ведае, як далёка ў Рай
мы перанесьліся б,
калі б ня скончыліся гатэльныя содні?
Пана з рэцэпцыі, што забраў нашыя ключы,
звалі Пятром;
але мы не зьвярнулі ўвагі
на яго бэджык, сядаючы ў таксоўку.
CELA EST BEAU, COMME DE LA PROSE
Магчыма, яшчэ не яна –
не сярэдзіна,
не экватар,
але ўсё далей на поўдзень
з памяркоўна-кантынэнтальнай
падлеткавай графаманіі
на атручаную тэрыторыю
графаманіі для дарослых,
прыўкраснай, як рыфма да ружы
ў чужой мове;
у канцэрагенныя тропікі
прафэсійнага спорту,
чые правілы забараняюць кантакт,
і ты на мяжы фолу
здабываеш чарговыя тры пункты,
трапна кінуўшы ў кош
для сьмецьця
скамечаны чарнавік –
сынопсіс нашага раману,
які пасьля дажыве,
дагуляе,
дапіша
нейкі, даруйце, нэгр.
Наўрад ці літаратурны.
ОПТЫКА
З раніцы мыю вочы,
забыўшы зьняць акуляры,
якіх зусім не адчуваў
у сьне,
апроч адной хвіліны –
калі ты ўжо зьняла
бікіні
і яшчэ не надзела
звычайнага станіка,
а я ўжо зьняў
цёмныя акуляры
і яшчэ не надзеў
звычайных –
для ніцавокіх люнатыкаў,
што адлюстроўваюцца
у сваіх шкельцах,
як у люстэрку
задняга агляду,
а таму ня могуць
падглядаць за табой.
І ты трымала мяне за руку,
пераключаючы сны
і не даючы мне
выпадаць на паваротах.
А пасьля
перавысіла хуткасьць
і адчыніла дзьверку,
і я вываліўся
зь легкавіка твайго сну –
у адных акулярах,
дзе яшчэ не астыла
тваё апошняе
адлюстраваньне.
1:50
Штэмпэлі паштарак
грукаюць рытмічна,
як барабаны падчас карнавалу,
і ты амаль ня чуеш яе,
нават на вуліцы.
Тэлефонная картка –
недакладная карта яе голасу
ў маштабе 1:50.
(Адрэналіну ў крыві
хапіла роўна на пяцьдзясят імпульсаў,
якія цякуць
разам з кроплямі дажджу.)
А ты –
з пляшкай піва,
пад парасонам,
нібы партатыўная кавярня,
зь якой ужо ніхто нікуды не пазвоніць, –
перабіраеш пяць дзясяткаў нумароў
зь ейным голасам,
пяцьдзясят тэлефонных адзінак,
гартаючы дзіцячы бэстсэлер,
недакладную карту сваёй памяці
ў маштабе 1:50.
ДЗІЦЯЧАЯ ЧЫГУНКА
С. Ж.
Вершы
прыбываюць на тваю станцыю,
як цягнік Люм’ераў,
як першы
нямы,
чорна-белы кінэматограф.
І ты мусіш тлумачыць фільм,
дагаворваць,
казаць каляровыя словы,
складаць субтытры радкоў.
А кіно –
гукавое даўно:
каляровая рыфма
гучыць непрыстойна.
І ўся надзея на мову,
незразумелую тут
без субтытраў.
