Дзейныя асобы:
Паэтка
Філёзаф

     Іншыя асобы:
Гэракліт, старажытнагрэцкі філёзаф
Вэрнэр Гайзэнбэрг, нямецкі фізык
Валянцін Акудовіч, беларускі філёзаф
Анёлы

ДЗЕЯ I

Зьява 1

Менск. Вясна. Адвячорак. Сцэна падзеленая на 2 часткі. Паэтка сядзіць у хаце ля вакна і глядзіць на поўню. Філёзаф глядзіць на поўню ў аэрапорце Менск-2.

Паэтка: Шчасьлівай дарогі!
Філёзаф: Дзякуй, але шлях вызначае той, хто ім ідзе.
Паэтка: Шлях абіраеце Вы, а дарогу дару я.
Філёзаф: Гэта слушна, што дарога даруецца.
(Зорка ляціць сваёй дарогай (зь неба над аэрапортам у неба над хатай паэткі), але бачыць яе толькі Паэтка, бо Філёзаф набірае SMS-ку.)
Філёзаф: Я падумаў, што дарога — гэта надземнае, а шлях — паднябеснае.
Паэтка: Дзіўна, яшчэ раней паранілася думкай, што Вы бліжэй да Шляху, чым да дарогі.
Філёзаф: Дарога даруецца, а шлях патрабуе выбару.
Паэтка: Шлях поўніцца выбарам, як поўня сьвятлом над гора(да)м.
Філёзаф: Так, выбар — гэта спакуса, але хто выбера самотную поўню?
Паэтка: Хто поўніць яе паэзіяй да поўні, той і выбірае.

Зьява 2

Пасьля напоўненага SMS-камі сну Паэтка едзе на працу. Філёзаф у гэты час у аэрапорце Дусэльдорфу.

Паэтка: Зь вяртаньнем, незалежным ад мяне, але з маімі чаканьнем і верай!
Філёзаф: Дзякуй, але я яшчэ ў аэрапорце Дусэльдорфу.
Паэтка: Тады ў Вас наперадзе нябёсы, напоўненыя маім чаканьнем.

Зьява 3

Паэтка вяртаецца з працы, бачыць цень, падобны да ценю Філёзафа, які сьпявае ягоным голасам. Філёзаф, седзячы пры стале, ня бачыць ценяў.

Паэтка: Цень ад шчасьлівага дня ўсё адно шэры.
Філёзаф: У шэры дзень не бывае ценю, але шчасьлівы не заўважае ні шэрасьці дня, ні тым больш ценяў, якіх няма.
Філёзаф: Сонца творыць з усіх прадметаў цені; зь іх вылазяць уначы пачвары.
Паэтка: Як Вы думаеце, ці пачвары, якія вылазяць з нашых ценяў, перадаюць па начох адна адной SMS-паведамленьні?

Зьява 4

Паэтка на лецішчы любуецца глядыёлюсамі. Філёзаф далонямі лашчыць сонца.

Філёзаф: Форма памерлага зьместу блукае прывідам: ноч ахутае яе смуткам.
Філёзаф: Сонечны прамень лашчыць цела. Вочы ўвабралі ў сябе ўсё неба. Напэўна, гэта апошняя хвіліна перад расстаньнем.
(«На ростанях», «Гуканьне вясны», «Лёс», «Бліскавіца»… Маці гукае: «Табе ўжо 2 SMS-кі прыйшлі».)
Паэтка: У сажалцы жабка лашчыць сонца. Хвалі пяшчоты ўтойваюць яго самоту.
Філёзаф: Ня веру!
Паэтка: Назіраю, як распускаецца БЛІСКАВІЦА, імкнецца ў неба. А яно такое яснае, што ня можа паверыць.

Самотная SMS
Учора памерлае лісьце
зранку адтайвае
ад начное цемры.

Зьява 5

Паэтка на дзявятым паверсе (на першым паверсе ад неба) упрыгожвае ёлку. Філёзаф блукае па Менску.

Філёзаф: У сініх каптурах анёлы: у шэпце іх пачую знаёмае імя — Аксана. З Калядамі!
Паэтка: Яшчэ не аднойчы да маіх Калядаў напішу на новым сьнезе незнаёмае яму імя Алесь. У час, калі Елка становіцца Ёлкаю, няцяжка ўбачыць у гэтым імені лёс.
Філёзаф: Ён хутка народзіцца! Але ня ўсе ў гэта павераць.
Філёзаф: Хто не чакае, той нечаканы.
Філёзаф: Цуд чаканьня ў тым, што чаканьне спраўджваецца.
Філёзаф: Вось Ён будзе, быў і ёсьць. Час — гэта не ягоны дом.
Паэтка: Цуд чаканьня спраўджваецца, калі не чакаеш цудаў.
Паэтка: У ВЕчаРЫ болей ВЕРЫ ці чараў?
Філёзаф: Аксана, я праваслаўны, але не расейскай царквы.
Паэтка: Што болей выратавальнае: Я ВАМ ВЕРУ ці Я ВАС ЛЮБЛЮ?
Філёзаф: Адных выратоўвае каханьне, другіх любоў, а ўсіх вера. Вера — гэта відушчнасьць таго, што ёсьць мы насамрэч.
Паэтка: А Вы з "адных» ці з "другіх»?
Філёзаф: Я з усіх.
Паэтка: Не хавайцеся.
Паэтка: Хавацца ад сябе самога — не захаваць сябе ў сусьвеце.
Філёзаф: Ужо не хаваюся. Ён прыйшоў.
Паэтка: Ён прыйшоў, але ж Ён і так быў.
Філёзаф: Ён не для сябе прыйшоў, Ён для нас прыйшоў. Мы на Яго праз увесь час забываемся.
Паэтка: Можа, праз увесь час і забываемся, каб адбыўся найвялікшы цуд чаканьня.
Філёзаф: Так, але галоўнае, каб сустрэць самога сябе.
Паэтка: З Галоўным Вы добра вызначаецеся, але ці сустрэлі Вы самога сябе ці таксама толькі імкняцеся сустрэць?
Паэтка: Яшчэ не сустрэўшы сябе, штодзень баюся згубіць.
Філёзаф: На гэта ў нас ёсьць адказ з нумару часопісу, што Аксана рэдагавала. Чалавек заўсёды адкрыты праект. Сустрэча зь іншым — непазьбежная сустрэча з самім сабой.
Паэтка: Пытаньне ў тым, як сустракаць іншае, каб радавацца сустрэчы з самім сабой.

Зьява 6

У кватэрах Філёзафа і Паэткі падаюць першыя голкі.

Філёзаф: Калі Ён прыйшоў, дык усе не паверылі.
Паэтка: Ён ня мог не прыйсьці, а ўсе ня могуць ня верыць.
Філёзаф: Але сярод усіх ці ёсьць годныя?
Паэтка: Калі б не было годных, Ён прамовіў бы ўжо: Годзе!
Філёзаф: OK. ARE YOU SLEEPING?
(Паэтка тэлефануе сябру, каб даведацца, што ёй напісалі.)
Паэтка: Я ня сплю, але я ня ведаю ангельскай мовы.
Філёзаф: Вы ўсё ведаеце. Навошта тады пісаць вершы?
Паэтка: ВЕРШЫ ад Веры, а не ад ведаў, я імі вяршу сябе.

Самотная SMS
Пазвоніць Алесь і скажа: «Адказаў на ўсе пытаньні, адамкнуў лецішча для ўсіх самотных, ва ўсіх, адлюстраваных ува мне, убачыў сябе».

Зьява 7

На сцэне цемра. Ні Паэткі, ні Філёзафа не відаць.

Філёзаф: І нехта будзе нас спакушаць. І нехта будзе казаць, што нас любіць, але не назаве свайго імя Djabla.
Філёзаф: Ён быў разам з намі, але мы не паверылі, што мы побач зь Ім.
Філёзаф: І вось ужо ніхто не ідзе, і вось ужо ніхто не маўчыць, і вось ужо ніхто ня кажа: «і вось!».
Паэтка: Спакушаю сваім маўчаньнем, кажу, што люблю, кажу я, а ня мы, называю першую літару майго-Вашага імя.
Філёзаф: Калі ты злавіў птушку, пагрэй яе і адпусьці. Калі ты застрэліў зьвера, пакайся. Калі ты пакрыўдзіў чалавека, задумайся пра тое, ці быў ты справядлівы.
Паэтка: Хіба трэба лавіць, каб грэць? Хіба трэба страляць, каб каяцца? І ў справЯДлівасьці ёсьць свой яд.
Паэтка: Словы, што застаюцца са мною, як людзі, што застаюцца са мною, — задумлівыя.
Паэтка: Бусел над плошчай Незалежнасьці. Гэтае неба яшчэ не пакінулі аблокі… Гэтую зямлю — я. Не зьнікайце, калі ласка.

Зьява 8

Субота, поўнач.

Філёзаф: ЁН быў адзін. І шмат хто ўжо прызвычаіўся да думкі, што Яму ўдалося зазірнуць за небакрай. «От та ж быў дзівак» — казалі яны міжсобку.
Паэтка: А я хачу зірнуць у вочы, у тыя вочы, што глядзелі за сьвет нябёсаў.
Паэтка: Жанчыне цяжэй на гэтым сьвеце, але гэтаму сьвету лягчэй з жанчынай.
Філёзаф: Сьвету ўсё адно, як і хто кім пачуваецца. Сярод мноства абыякавасьцяў ня ўсё роўна толькі тым, хто нас любіць ці кахае.
Паэтка: Значыць, Вам будзе неабыякава, што я люблю самотныя дубы, лебядзіныя пары, трыпціх з трыпутніка, квартэт з квартаў, пяціпялёсткавы бэз, шэсьць хвілінаў пасьля каханьня, сем зорак Вялікага Возу, восьмая вечара ўвосень, дзявяты паверх ад зямлі, калі ён першы ад неба, сябрыну грыбоў.

Зьява 9

Ранак, нядзеля. Паэтка прачнулася ад SMS-кі.

Філёзаф: Апошні верш дужа добры — я заснуў пад яго, як пад калыханку.
Паэтка: А я думала, што гэта мая проза — урывак з "Энцыкляпэдыі пачуцьцяў».
Філёзаф: Вось Вы якая падступная.
Паэтка: Я яшчэ і падсьвядомая, і падчасная, а сёньня і паднядзеленая.
Філёзаф: Ну то Вы ўжо жартуеце, каб упікнуць мяне ў тым, што я надсьвядомы і надбудзённы.
Паэтка: Я не жартую. Гэта Жар-птушка махнула крылом з Вашага назаўсёднага.

Самотная SMS
У закатаваных Вамі грыбах
смак самоты і водар лёсу.

Зьява 10

Сцэна падзеленая на 3 часткі. Паэткаа на радзіме ў Лунінцы. Філёзаф у Менску. Паміж імі — Вільня.

Філёзаф: Сума жыцьця — крыж, жыцьцё — сума ўчынкаў. Учынак — маё я, што імкнецца паставіць сябе ў пэрспэктыву бясконцасьці.
Паэтка: Найярчэйшыя зоркі і найсьвятлейшы крыж у бясконцасьці роднага неба. Над Лунінцам лунаю, люблю Вас.
Філёзаф: Быць — значыць, апярэдзіць сьмерць, памерці = прадэманстраваць банальнасьць нашых уяўленьняў пра саміх сябе.
Паэтка: Сказаць ЛЮБЛЮ ці КАХАЮ — значыць, апярэдзіць жыцьцё.
Філёзаф: Над Лунінцам лунаюць мроі тых, хто здольны кахаць. Астатнія ўжо памерлі.
Паэтка: Лунаюць тыя, у каго Доля кахаць.
Філёзаф: Кахаць — значыць, памерці ў надзеі, што быў сьведкам невыказнай прыгажосьці гэтага сьвету.
Філёзаф: Вышэйшая матэматыка жыцьця ў тым, каб кахаць.
Філёзаф: У сьвятле зорак іскрынка пачуцьця амаль незаўважная.
Паэтка: Абсурднасьць жыцьця можна перажыць дзякуючы яшчэ большай абсурднасьці каханьня. А ці Вы кахаеце?
Філёзаф: Шок пачуцьця — знак сустрэчы. Дагэтуль мы былі папросту незнаёмыя.
Філёзаф: Каханьне — гэта павелічальнае шкельца, празь якое праходзяць промні нашага жыцьця. Сканцэнтраваўшыся, яны могуць зьнішчыць. Той, хто выжыў, задумваецца.
Паэтка: Дык Вы ўжо выжылі ці выжываеце? Ці Вы выжываеце, каб хавацца? Ці Вам страшна выжыць?
Філёзаф: Кахаў — і паміраў. Паміраў, і кахаю.
Паэтка: Вы кахалі і кахаеце, Вы паміралі і паміраеце. Можа, Вы тэлефанавалі і тэлефануеце?
Філёзаф: Я думаю, патэлефанаваць Вам ці не?
Паэтка: А я думаю, размаўляць з Вамі ў ложку ці блукаючы па незнаёмым будынку?
Філёзаф: У новым месьце. Напрыклад, у Вільні.
Паэтка: Я — твая Вільня. Я ня з тымі, хто ня марыць пра мяне.
Паэтка: Вы можаце схавацца ня толькі ў сваім голасе, але і ў маім.
Філёзаф: Вось Вы якая, умовы выстаўляеце, а зоркі між тым зіхацяць без усялякіх умоў.
Паэтка: Умовы і ўмоўнасьць — гэта акурат Вільня, а зоркі над Лунінцам глядзяць са мною на Вас.
Філёзаф: Схаваўшыся, заплачаш. Знайшоўшыся, узрадуесься.
Паэтка: Апошні раз плакала ад таго, што развучылася плакаць.
Філёзаф: Ну, вось зусім нечакана: сьлёзы — гэта нашы пачуцьці, якія мы баімся даверыць іншым людзям.
Паэтка: Ехала ў адным купэ з украінцам, які жыве ў Вільні. Як ён зайздросьціў, што я магу жыць на роднай зямлі. На ёй можна выжыць без усяго, нават без Вашага тэлефанаваньня. Ці майго…

Зьява 11

Паэтка расплятае касу. Філёзаф расстаўляе коскі ў толькі што напісаным эсэ.

Філёзаф: Ня страчу пацалунку. Ня страчу лёгкага дакрананьня маіх вуснаў, бо ня страчу таемных сэнсаў сустрэчы.
Паэтка: Лёгкае дакрананьне лёгка ня страчваць. У не-сустрэчах жыцьцё вучыцца цалавацца са сьмерцю.

АНТРАКТ-РАЗМОВА ПА ТЭЛЕФОНЕ

Філёзаф тэлефануе Паэтцы даведацца пра яе электронны адрас. Яна дыктуе, ён разьвітваецца.
Паэтка: Дык, можа, Вы паразмаўляеце са мною?
Філёзаф: Ня будзем мяняць жанру нашых стасункаў…

Паэтка злуецца, але разумее, што "все жанры хороши, кроме скучного».

ДЗЕЯ II

Зьява 1

Паэтка і Філёзаф на ростанях.

Філёзаф: Шлях заканчваецца там, дзе адна дарога крыжуецца з другой. Беларусы называюць гэта месца «ростанямі».
Паэтка: Але ж НА РОСТАНЯХ — няўпэўненасьць у выбары далейшага Шляху. У беларусаў усё пачынаецца зь няўпэўненасьці.
Паэтка: У беларусаў Ростань — гэта і час, праведзены далёка ад блізкіх. Ці ў ростані мы?
Філёзаф: Забыць — значыць, забіць, а я не забойца!
Паэтка: Вы так упэўнена сьцьвярджаеце, што Вы не забойца, што забіваеце жывы сум сумленьня.
Філёзаф: Госпадзе, нарэшце я зразумеў, чаму беларусы геніяльныя. Яны нявызначаныя. А прынцып нявызначанасьці Вэрнэра Гайзэнбэрга быў сапраўднай рэвалюцыяй у фізыцы ХХ ст.
Паэтка: Дэмакраты прымушаюць свабоду жыць там, дзе жывуць яны. Паэты — там, дзе жывуць іх вершы. Свабода прымушае імкнуцца да дасканаласьці. А беларусы да скону хаваюцца ад прымусу на ростанях.

Зьява 2

Паэтка рэдагуе часопіс «Паміж». Філёзаф піша вершы.

Паэтка: Няўжо Вы занятыя тым, што адказваеце на пытаньні ў «ПАМІЖ»?
Філёзаф: У чаканьні лепшых часоў гінуць найбольш сьветлыя надзеі.
Паэтка: Вы — забойца чаканьнем.
Філёзаф: Я той, хто знаходзіць сябе ў моўкнасьці сусьветаў.
Паэтка: Дзіўна, ці шкада, што, рухаючыся ад моўкнасьці аднаго сусьвету да моўкнасьці другога, Вы ня чуеце той, што крычыць ПАМІЖ імі.
Філёзаф: Я той, праз каго гучыць рэха мінулага і мэлёдыя сонечных блікаў.
Філёзаф: Я чую адно дзіўныя сьпевы.
Паэтка: Калі б ня дрэвы і неба, не дарогі і восень, хто б слухаў, як я сьпяваю — бяз голасу, слыху, з душою?

Самотная SMS
Паміж самотаю і самой сабою, паміж каханьнем і любоўю хаваюся. А магла б хавацца паміж пытаньнямі і Вашымі адказамі, калі б Вы самі не хаваліся паміж самотаю і самім сабою, паміж каханьнем і любоўю.

Зьява 3

Філёзаф і Паэтка з заплюшчанымі вачыма.

Філёзаф: Паэты — гэта тыя, хто спрабуе ўратаваць слова. У змаганьні, у якой рыфма точыцца крывёй.
Паэтка: Паэты — тыя, хто спрабуе ўратавацца словам і ўпэўніць астатніх у тым, што ратуе іх альбо слова. Яшчэ гэта тыя, хто раскрываецца і хаваецца ў слове і чытачах.

Зьява 4

Філёзаф адказаў на пытаньні для часопісу «Паміж». Паэтка па-ранейшаму іх чакае.

Філёзаф: Інтэрвію гатовае. Можаце пісаць вершы.
Паэтка: Паміж поўніцай і поўнай чаркаю мая сьляза скоціцца. А на нечым шляху ўвесь пыл будзе прыбіты.
Філёзаф: Адной сьлязы мала. Плачце ад радасьці напоўніцу.
Паэтка: Мала сказаць «Плачце…» Мала адказаць: «Плачу…», калі немагчыма сказаць, ці засталася цяпер цішыня ў нашых вачох.
Філёзаф: Супэр-інтэрвію пра цішыню і прысутнасьць.
Паэтка: Дык, можа, Вы дашлеце свой цуд, а не ягонае апісаньне.
Філёзаф: Ваша нецярплівасьць мяне інтрыгуе.
Паэтка: А чаму Вас не інтрыгавала маё цярплівае чаканьне?
Філёзаф: Інтрыгуе!
Паэтка: У слове «інтрыгуе» — столькі ж знакаў, колькі ў слове «інтэрвію». А ў 8-м месяцы году пачынаюць адлятаць у вырай птушкі, і мы, нарадзіўшыся наноў, вучымся цярпліва чакаць іх вяртаньня. Хіба Вы ня птушка, якая, убачыўшы мяне, адразу паляцела ў вырай?
Паэтка: Знайсьці б баравічок з пазногцік, паклікаць Вас, прытуліцца, заплюшчыць вочы, а калі расплюшчыць — убачыць незвычайна вялікі баравік.
Філёзаф: Сонечныя промні — найдаўжэйшыя і найбольш урачыстыя ў лесе. Яны тут цешацца жыцьцём; праз дрэвы і расьліны лучаць зямлю і неба.
Паэтка: І дождж у лесе цешыцца жыцьцём, і вясёлка злучае неба і зямлю, і зьнікаюць яны, але нехта абавязкова заўважыць іх самоту.

Самотная SMS
Паміж дарогаю і шляхам, паміж цішай і моўкнасьцю чытаю адказы на пытаньні.

Самотная SMS
Божа, зрабі так, каб мне здавалася,
што мяне нехта шкадуе і разумее.

Самотная SMS
У Вас няма
паэтычнага настрою
ці няма мяне?

Зьява 5

Філёзаф на ўсходзе сонца. Паэтка на яго захадзе.

Філёзаф: Уначы дзеецца здрада. Удзень роспачна плачуць жанчыны. Забітыя дрэвы заўсёды падаюць ніц. Забойцы ня плачуць. У іх цяпер перапынак на абед.
Філёзаф: Хто прыйшоў? Дождж! І ўсё ідзе і ідзе!
Філёзаф: Кропля ўпала на зямлю. А дажджавы чарвяк даведаўся ды вып’е яе.
Філёзаф: Схаваўся сьлімак пад лістом трыпутніка. А юныя натуралісты яго і там знайшлі.
Паэтка: Што з Вамі? Дождж з Вашых вершаў такі халодны, але мне цяплей зь ім, чым безь яго.
Філёзаф: Вось жа бусьлік прынёс клунак. Маладыя раскрылі яго, а там дзіцятка. І тут радасна стала маладым.
Паэтка: А жабам бусьлік не прыносіць клунак.
Філёзаф: Вясна прыйшла — я адчуваю. Віншую цябе. Best, Ales.
Філёзаф: А жабкі на тое і жабкі, каб радавацца і мілавацца.
Паэтка: Ад здрады ўначы да адчуваньня вясны ў Вас усяго некалькі SMS. Няшчырая вясна.
Філёзаф: У жабак жыцьцё мінае ў клопатах зямных і вадзяных. А бусьлікі іх бяруць на неба.
Паэтка: Для такой жабы, як я, вясна наўрад ці прыйдзе. Добра, што хоць ёсьць віншаваньне зь ёю.
Філёзаф: Ну вось, вясна Вас засмучае.
Паэтка: Не чакала вясны, чакала Вас. А Вы можаце засмуціць нават вясною.
Філёзаф: Аксана! Што за настрой у Вас!? Вясна. Чуеце яе?
Паэтка: У вясны — не жаночы твар. І голас. А Вы маўчыце.
Філёзаф: Што Вы чытаеце ў маіх допісах? Я радуюся, а не сумую.
Філёзаф: Я не маўчу, я Вам пішу, няма як болей.
Паэтка: Болей няма, а болю — ёсьць. Але галоўнае, што Вы зьявіліся.
Філёзаф: Я знайшоў=ся!
Паэтка: Тады запрашаю заўтра на каву са сьнегам, які застаўся паміж небам і зямлёю.

Зьява 6

Філёзаф сядзіць пры століку ў кавярні. Прыходзіць Паэтка, кідае ў каву сьнег з даху «Беларускай Энцыкляпэдыі». Яны моўчкі п’юць каву і перакідваюцца SMS-камі.

Філёзаф: І хто будзе з намі, калі мы ўжо глядзім адно аднаму ўночы ў вочы?
Філёзаф: І хто ж будзе з намі? Калі нікога ня будзе!
Паэтка: І хто будзе з намі, і хто ня будзе, яны, як і мы, шукалі тых, хто ня толькі глядзіць, але і бачыць. Стаміўшыся, заплюшчвалі вочы.
Філёзаф: «Стаміўшыся ад» — так лепш.
Паэтка: Калі нікога ня будзе, прысутнасьць Адсутнага адсуне нас ад краю бездані. Але ці будзе «так лепш»?
Філёзаф: Але хто будзе сьведкам? Бо сьведкі — ня з намі.
Паэтка: Сьведкі ня з намі — гэта ж і ёсьць галоўнае сьведчаньне.
Філёзаф: Будзе! Будзе! Будзе будзённасьцю высілкаў і паразай натхненьня.
Паэтка: Будзённасьць будзіць натхненьне, а яно прачынаецца з вачыма будучыні.

Зьява 7

Менск. Вясна. Паэтка сядзіць у хаце і глядзіць на чужыя вокны. Філёзаф ставіць на пісьмовы стол вазу зь вясновымі галінкамі.

Філёзаф: Гэракліт ня думаў, што яго будуць памятаць. Акудовіч ня ведаў, што ён народзіцца. А я ня веру, што Бог хоча мяне пакінуць.
Паэтка: Людзі, ня верачы, што іх хоча пакінуць Бог, самі пакідаюць адзін аднаго.
Філёзаф: Бог можа і пакінуць. Калі ня спраўджаныя словы каханьня і любові.
Паэтка: Нават няспраўджаныя словы каханьня і любові даюць надзею.
Філёзаф: Каток мяўкае. Сава гухкае. А Акудовіч маўчыць, бо думае.
Паэтка: Беларускім каткам у сакавіку лепей памаўчаць. Каб чаго не падумалі.
Філёзаф: Надзея — увасабленьне няспраўджанасьці. Каханьне — спраўджанасьць немагчымага.
Філёзаф: «Коцікі» на галінках. Вось і вясна нас аблашчыць. І кожны дзень будзе дарункам ад лёсу.
Паэтка: Кожны дзень і так дарунак ад лёсу. А ці Вы чакаеце пяшчоты?
Паэтка: Вокны тых, хто ня сьпіць, нібы «коцікі» ў бэтонавым лесе. Дабранач!

Самотная SMS
Вавёрка на Лысай Гары
зьнікае, як шчасьце.
Але Воля застаецца.

Заслона. Здалёк чуваць

Паэтка: Мой Шлях…
Філёзаф: Шлях абірае той, хто ім ідзе.
Філёзаф: Мая Дарога…
Паэтка: А дарогу дару я.

Гукі SMS-ак, якія прыйшлі на тэлефон Акудовіча.

Паэтка: Пачатак адсутнасьці
Філёзаф: Канец прысутнасьці.