Эдуард Акулін
Францішак Скарына

---

Полацк поўны саборным звонам.
Душы поўніць нябесным страхам.
Ад Сафійкі плывуць іконы,
люд на неба глядзіць у жаху.

Хтось - сьпяшаўся грахі замольваць,
хтось - зграшыць напасьлед крыху…
А ўгары на вачах паволі
сонца тухне на паўшляху.

Цэлы горад схіліў калені,
калі голас пачуўся Твой…
Ты зьявіўся у час зацьменьня,
каб народ асьвяціць сабой.

←вярнуцца ў Анталёгію