Уладзімер Арлоў
Дарога ў Полацак

---

Дарога ў Полацак
пасьля спатканьня з табою
падобная на дарогу з Эдэму
ў яго ліпеньскія ваколіцы.
Разгорнутая на каленях кніга:
«Дзень быў блакітны,
як адварот птушынага крыла…»
Хіба гэта не пра нас?
Мімалётны сон,
шчасьлівы, як кацяня на бервяне
пад дзедавай арабінай.
Твае чарэшневыя вусны
яшчэ блукаюць па бульварах і завулках
гораду, які завецца маім целам.
Чырвоны акварыюм «Ікаруса»
ўвачавідкі поўніцца бурбалкамі кіслароду.
Суседка ў кароткай спаднічцы
з тваімі асымэтрычнымі ямачкамі
на падбародку,
калі ты сьмяешся
з майго шапялявага блазнаваньня.
Азёры сярод спадзістых пагоркаў сьведчаць -
аўтобус ня зьбіўся з курсу.
Знаёмы скульптар сьцьвярджае, што тут
(прашу трымацца паважна)
зноў завяліся ундзіны,
вядомыя з гістарычных крыніц
мінулага стагодзьдзя
(пра гэта ўжо напісала сталічная газэта).
Ня выключана, што ў іх -
ногі маёй суседкі
з каленямі, як яблыкі-папяроўкі,
якія я хачу накрыць
сваёй расхваляванай далоньню,
каб адчуць сорам перад табою,
каб востра адчуць тваю ўладу,
што здаецца мне сёньня
найвышэйшаю формай свабоды.
Табе лепей ня ведаць:
безь цябе я рызыкаваў бы застацца
толькі магчымасьцю самога сябе,
ня ўведаўшы,
як цалуюцца ундзіны
ў чырвоным «Ікарусе»
па дарозе з Эдэму ў Полацак,
па дарозе ад нас да цябе,
па дарозе з прадоньня бясконцасьці
ў бездань нябыту,
сагрэтую чарэшневымі вуснамі,
якія асьцярожна робяць
салёны глыток.

←вярнуцца ў Анталёгію