Данута Бічэль
Вершатворца Сімяон Полацкі

---

Жыў-быў паэт,
толькі слову-малітве адданы,
рупны настаўнік, манах,
міласэрдзем гарэў.
Музу япіскап Каліст
закаваў у кайданы.
Кінуў у замак.
Пасьля перакінуў у хлеў.

Меў той япіскап да палачан
як бы літасьць,
пашкадаваў ён паэту ратуг і дабра.
Птушку-душу згаладнелую звабіла сытасьць.
Не абмінуў ён спакусы ўцячы да цара.

Жыў там пры царскіх палатах
амаль што ў раскошы.
Панэгірычных напеваў шчэ Русь не пяе.
Ды палачане - муляры і кніганошы,
рыбы - віры,
птушкі ведаюць гнёзды свае.

Як мог пакінуць свой горад,
што досьвітак зорны!
Сьвет галубніцы захмарнай у манастыры!
Сьціплы асьветніцкі лёс памяняць на прыдворны!
Нават імя родны горад яму падарыў.

Не прыгадала б у Полацку людным аб гэтым -
сэрца запоўнена шчырым сумоўем. Але
на бескарысьця супынку сустрэла паэта -
тварам да неба на старадаўняй піле
зоркам іграў сваю песьню, пакуль не паблеклі.
Прадзедаў шлях услаўляў малады беларус.
Шчэ не купілі за грошы ні людзі, ні ў пекле.
Але вакол аж кішэла ад розных спакус.

Здраду бацькоўскаму слову, няславу пісьмёнаў
час літасьцівы
і з ганьбай з душы не сатрэ.
Гэты, зь пілой, адпакутуе за Сімяона…
Рукапіс вершаў на бацькавай мове згарэў.

Вусны вякоў не залепіш маўчаньня пячаткай.
Рукапіс тлее. Сорам ня тлее ў агні.
Продкаў віна ападзе на рамёны нашчадкаў
ганьбай і горам.
Не забывайма віны!

Хіба Радзіма сама зьберагаць нам павінна
у галубніцы пад месяцам годны пасад?
А за плячыма ўзыходзіць Францішка Скарына -
вечнага месяцу ў даўнасьць і прышласьць пагляд.

Зьвязаны зь людзтвам пярэвіткай крэўнасьці ў лёсе,
братняй крывёю і доляй - мы, крывічы.
Гонар паэту спаліцца паходняй на стосе
перад народам, песьню яго пеючы.

←вярнуцца ў Анталёгію