|
| |
Ганна Брэская
Францішку Скарыну
Сёньня сонца нам радасьцю сьвеціць,
Заліло ясным золатам дзень.
Я хачу празь сівыя сталецьці
У мінуўшчыны даль паглядзець.
Зелянеюць на гонях пасевы,
Сочнай руньню ўзышоў маладзік.
А ў вякох непраглядная цемень
Засьцілала жыцьцёвы шлях.
Ой вы, родныя сьпелыя нівы!
Хто вам цьвёрдую глебу узьняў?
…Мне прыпомніўся вобраз Скарыны
З поўнай жменяй жамчужын-зярнят.
Запаліў ты праменьнем іскрыстым
Крыўдай вечнай засмучаны край.
Па грунтовай зямлі камяністай
Сьвежай ранай прайшла баразна…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Нахілілася долу калосьсе,
Ціхім шэптам вітаньне нам шле,
Рассыпаецца чырваньню сонца,
Усьміхаецца радасны дзень.
Полацак, 1925
←вярнуцца ў Анталёгію
|
