|
| |
Пятрусь Броўка
Размова зь Дзьвіною
Ты зь дзён юнацтва па сягоньня
Прываражыла да сябе.
Дзьвіна! Дзьвіна!.. І слова звоніць,
Як толькі ўспомніш пра цябе.
А хваляў колер сіні-сіні,
Адкуль іх вецер пазганяў…
Напэўна, ў іх глядзеў Скарына,
Калі ў рад літары складаў.
І з тых часоў да нашых раньняў,
Праз даль стагодзьдзяў ідучы,
Калі пачуеш: «Палачанін!»,
Дык сэрцу радасна: гучыць!
Ён працаўнік, і адмысловы.
Ты глянь з Сафійскае гары -
Згадай былыя пабудовы,
Сівыя ўгледзеўшы муры.
Стагодзьдзямі ня ведаў зморы,
Ён клаў умелаю рукой…
Над іх мурамі новы горад
Узьняўся вышай над Дзьвіной.
Юнак каменны, што ў разгоне,
Усіх прывабіў да сябе.
Дзьвіна! Дзьвіна!.. І слова звоніць,
Як толькі ўспомніш пра цябе.
1966
←вярнуцца ў Анталёгію
|
