|
| |
Генадзь Бураўкін
Полацкая баляда
Я люблю тваю чуйную зімнюю ціш,
Мой абсыпаны зоркамі горад.
Хто сказаў, што ты ноччу маўчыш?
Ты ня сьпіш.
Ты са мною гаворыш.
Толькі ўслухацца лепш у марозны спакой,
Толькі вочы закрыць на хвіліну -
І пачуеш дыханьне далёкіх вякоў,
Старадаўнія песьні-быліны.
І ня проста ўжо рыпнуў запозьнены крок
І дымком пацягнула ад фабрык -
Гэта рыпнуў Скарыны друкарскі станок,
Гэта пахне друкарскаю фарбай.
Рукавом выцер потны задумлівы твар,
Стаў пад лютаўскім ветрам ля сходак,
З хрустам плечы расправіў стамлёны друкар,
Мой разумны, няўрымсьлівы продак.
І ня дуб недзе крэкнуў, парушыўшы ціш, -
Зарыпелі ўладарна батфорты.
То ад Верхняга замку сьпяшае сюды ж
Пётра Першы, суровы і горды…
Хто сказаў, што тут ноччу няма ні душы
І ўсё гэта - рамантыка, ўрэшце,
Толькі сьнег зарыпіць, зазьвіняць ледзяшы
І нікому з магіл не ўваскрэсьці?
Не, прыслухайся лепш:
не ільдзінкі зьвіняць -
Гэта шаблі аб ківеры звоняць,
Гэта цяжка даецца французам Дзьвіна,
Заіржалі трывожныя коні…
І таму я люблю слухаць зорную ціш,
Твае казкі начныя, мой горад…
Хто сказаў, што ты ноччу маўчыш?
Ты ня сьпіш.
Ты са мною гаворыш…
←вярнуцца ў Анталёгію
|
