|
| |
Ларыса Геніюш
Князь Усяслаў Чарадзей
Серп-месяц на небе між хмараў брыдзе,
срэдзь семені зор адзінокі;
вось быццам гуляе шчупак па вадзе,
ныраючы ў хвалях глыбокіх.
Арол, гэтак ўзьбіўшысь пад воблакаў сінь,
магутны сваёй адзінотай,
аб шэрай нізіне забудзе зусім,
паднебным упіўшыся лётам.
У кіеўскім замку Ўсяслаў Чарадзей
змагаецца з духам бурлівым,
і ўздох гладзінёю калыша грудзей,
бы вецер - дасьпелаю нівай.
Ён думаў ня можа цяжкіх ўгаманіць,
тугі сваёй ўцешыць да краю;
і гордае князева сэрца баліць,
ды сон ад вачэй адлятае.
Зь вязьніцы сумнай на княжы пасад
яго увесь Кіеў паклікаў -
ён ўсё ж з панаваньня ня з волі ня рад -
ня хоча той чэсьці вялікай.
Мілейшыя сэрцу парогі сваі,
пасад свой і тыя дружыны,
зь якімі хадзіў у цяжкія баі,
баронячы межы Айчыны.
Мілейшы той Полацкі край дарагі
і пушчы з пахучай жывіцай…
Нядаўна Нямігі ціхой берагі
крывёю зьліліся крывіцкай.
Там мужных ваяраў ляжаць чалясы -
хто ж гоіць крывіцкія раны
тады, калі князь, першы Полацку сын,
чужацкія носіць кайданы?
І хоць над Нямігу склака груганоў
ня раз ўжо зьляталася ў госьці -
ўсё ж князева сэрца начамі дамоў
ўсё клічуць байцоў сваіх косьці.
Ўжо цемень радзее, ўжо зоры ўцяклі
і зьнік бляды месяц за імі -
князь ўсё яшчэ чуе зямлі сваёй кліч
ды з думамі б'ецца цяжкімі.
Ён чуе, як рвецца Дзьвіна ў берагох,
бароў сваіх гоман адвечны,
ён чуе, як ў полацкіх гордых мурох
шуміць ўсхваляванае веча.
Цьвіце ужо неба, як тыя ляны,
і дзень ўжо над Кіевам сіні -
князь слухае сэрцам: б'юць, звоняць званы
у полацкай роднай сьвятыні.
Нядарам казалі, што князь - чарадзей…
Хто ж, духам прабіўшы прасторы,
у Кіеве чуў бы, як звон свой гудзе,
хто б знаў, што ён сэрцу гавора?
Вялікае сэрца мець трэба ў грудзёх
і духу магутныя чары,
каб чуць, як у полацкіх гордых мурох
у звон сьвятой Зофіі ўдараць.
Агнём палымяным трэ край свой кахаць,
трэ вырасьці зь ніваў, загонаў,
каб славу, багацьце - ўсё кінуць, аддаць
за кліч свайго роднага звона…
1941
←вярнуцца ў Анталёгію
|
