|
| |
Ірына Багдановіч
Полацкай Сафіі
Ля Полацкай Сафіі прыпынюся.
Сустрэне строгім выглядам яна.
Я Полацкай Сафіі пакланюся -
Прытулку, дзе ўладарыць даўніна.
Калісьці дабрадзействам Усяслава
Сафія свой зазнала зорны час.
У галубцы выводзіла Прадслава
Па літарцы сьвяшчэннапісу вязь.
І летапісец дбайна і натхнёна
Тутэйшай мовай, так, як вымаўляў,
Пра недарод, князёў паходы, войны
На аркушах, прывезеных здаля,
Паведамляў і даты занатоўваў
Як сьведка слаўных дзён і дзён благіх.
О, колькі б тайнаў нам адкрыла слова,
Калі б знайшоўся летапіс такі!
Да неба вежы белыя узьняты,
Нібы для ўсіх вымольвае яна
Палёгкі - там, дзе дух зламалі страты,
Відушчасьці - дзе праўда не відна.
Ля Полацкай Сафіі прыпынюся.
Павее прахалодай ад ракі.
Я гаварыць і дыхаць тут баюся,
Бо тут гавораць, дыхаюць вякі.
І мур стары, старанна паднаўлёны,
Аберагае дух сваіх майстроў,
І ачышчае сэрцы ад праклёнаў,
І захінае душы ад вятроў…
←вярнуцца ў Анталёгію
|
