Вольга Іпатава
Выгнаньне Полацкіх князёў у Бізантыю, год 1129

---

Над Дзьвіной - як чорны покрыў - раньне.
Гора смокча сэрцы, як зьмяя.
З Полацку зьяжджае на выгнаньне
Ўся вялікакняская сям'я.

Усьмавы пантофлік з прошвай сіняй
На назе дзявочае прамок.
Слухае манашка Эўфрасіньня
Бацькі пасівелага папрок:

«Ты бясплоднае абрала ложа,
Брат твой ад самоты занямог.
Без унукаў я. Хто нам дапаможа?»
Коратка яна сказала: «Бог».

Уздыхнуў. Ладзьдзю панесла плыньню.
З далечы усе - як мурашы.
Зь ветрам даняслося: «Эўфрасіньня!
Прадыслава! Полацк беражы!»

Не ўстаюць з каленяў, плачуць людзі…
Шмыгнуў некуды з даносам віж…
Юная ігуменьня, хто будзе
Несьці за цябе і гэты крыж?

Не, твая рашучасьць не растане,
Мужнасьць не патопіцца ў сьлязах…
Бізантыя! Клетка залатая
Вольным птушкам - полацкім князям!

І гады, і жыцьці, як атаву,
Косяць Часу вострыя нажы,
А яна ўсё чуе: «Прадыслава!
Эўфрасіньня! Полацк зьберажы!»

←вярнуцца ў Анталёгію