Янка Юхнавец
Гутаркі лесасека

---

- Мо казка гэтая, і казку гэтую
я на край зямлі Айчыннай не пашлю ніколі,
бо зіхлівы розум зноў прышле яе
да нямотных сьценяў у Айчынных пушчах.

- Хай вось, у бядзе і ў радасьці,
мяне асудзіць нехта за плён працоўны…
Даруйце мне: гэтак шмат раўняю я
усё жыцьцё прыметнікам Айчынным.

- Хай праклёнам будзе мой творчы здлон.
Але Прамэтэем ніколі ня буду.
Любасьці мае ад нараджэньня, здаецца,
прыгрозілі валадарам не маёй крыві.

- Любасьцям маім бываць заўсёды суджана
перад пагостамі багоў ад працы наскай.
Пачаткі іхныя ў пешчах адпачываньня
твораць існасьць дзівосных бытаваньняў.

- Там, дзе Полацак паміж трысьцёўя будаваўся,
я чую рэха жарсную ягоных рыштаваньняў.
Мінула тысяча гадоў,
але
трысьцё краін суседзкіх
у дзікай звахнасьці спадае ў дрыгву
або атульваюць яе панцырна-панцырныя равы.

- Што жадаю я? Я - лесасек, забойца дрэваў?
Яны паклікалі іх нішчыць і аўчадзіць.
Яны апавядаюць мне усё
й імя маё тояць у камлёх.

- Там ёсьць ручай. З-пад карнявінаў драўняных
ён ўводаль няўзгорачную цячэ струмна- сьцюдзёна,
крыху дзелены камянямі й вываратнямі,
але ні ледзь кранёны ні ветрамі,
ні глыбінёй-прадоньнем.

- Што гаворыць пра водбліскі-адценьні
ў бегатні вадзяной? Дзеля яе пачатак -
пачатак, адкуль пачаць журчэць.
Але бяздоннасьць неба
ня зьмерыць глыбінёй вадзянай.
Неба скалы на зямлю ня шле.

- Таму люблю я казкі беларускія.
Ці можна параўнаць да іх «Фаўста»?
«Фаўст» - ўчырасьць парадку і непарадку-сілы,
а наш «Фаўст» - палясоўшчык,
ён на камені пасадзіць шчодра
расьці дабро й дрэвы.

Нью-Ёрк, 1962

←вярнуцца ў Анталёгію