Уладзімер Караткевіч
Скарына пакідае радзіму

---

Ў сялянскіх крывулях-хатах
Зноў сушылі кару.
Знову конік пузаты
Месіць нагамі бруд.
Ў доктарскай шапцы дзіўнай -
Адзінай на гэтай зямлі -
Коньнік мокне пад ліўнем,
Што зноў як зь сіта паліў.
Выгнаньне. Выгнаньне. Выгнаньне.
Па волі зямных багоў
Спалілі браты-хрысьціяне
Кнігі пра бога свайго.
З адчаем упартым, пахмурым
Людзі ў жорсткіх баях
За цемру сваю і дурасьць
Зьнішчаюць друзі свая,
Зрабілі зь Сінаю малпоўню,
Й ня хочуць бачыць яны,
Што справу іхнюю кроўную
Хаўтурна адплачуць званы.
Яны не даждуць, што Скарына
Зямлю сваю пракляне:
Страціў ня я Афіны,
Хутчэй Афіны - мяне.
І горш за пакуты крывавыя,
Што будуць думаць рабы,
Нібыта ў шчасьці і славе
Я разам з моцнымі быў.

←вярнуцца ў Анталёгію