Ігар Лосік
Каля Сафійскага сабору

---

Сашу Канавалаву

залатыя каласы ў блакіце
пажынаюць косым лязом косы
падаюць анёльскія галоўкі ў атаву
пер'е долу ссыпае Божая рука

цішыня ў месьце замяла стагодзьдзі
змагаецца зь небам шпіль царквы-музэю
і моўкне арган - займае дух грудзі
гук коціцца колам па пыльным асфальце

у белай галерэі на нявінных сьценах
колер надсьвядомы ў плод набрыняе
прабіваюць бруд фрэскі коранем дасьпелым
п'юць ваду камень птушка чалавек і дрэва

←вярнуцца ў Анталёгію