|
| |
Алег Мінкін
У Полацку
Апоўначы, як заціхае гудзеньне машын,
Калі засынаюць змарнелыя вулкі і плошчы,
Ці чуеш ты, як капытоў набліжаецца пошчак,
Між гмахаў маўклівых ледзь чутны, ці чуеш,
скажы?
Ці бачыш, як верхнік нырцуе ў тумане густым
На белым кані, у блішчастыя латы закуты,
І срэбна зіхціць на шчыце яго крыж
шасьцікутны,
І меч яго ўзьняты, і мантыя ўецца, як дым.
Выходзь жа, пакуль яшчэ пошчак ціхі не заціх,
Пакуль яшчэ меч у нястомнай руцэ ён трымае,
Змарыўся ўжо верхнік, і толькі таму
ён трывае,
Што зараз павінен-павінен цябе ён знайсьці!
←вярнуцца ў Анталёгію
|
