Алесь Разанаў
Усяслаў Чарадзей

---

1



У летапісах уцалелых
Знаходжу
Радкі пра цябе,
У старадаўніх паданьнях -
Згадкі.

Адлюстраваньне,
Якое амаль супала
З пахмурлівай
Далечынёй.



2



Не аддае цябе
Даўніна,
Невараць
Не вяртае,
Не адпускае
Нябыт.

Твае палачане
Цябе ня бачаць,
Цябе твае крывічы
Ня чуюць,
Цябе нашчадкі твае
Успомніць ня могуць.

А ты
Прымаеш усё, што ёсьць,
Але ўсё адно,
Але ўсё адно
Згадзіцца з гэтым

Ня хочаш.



3



Клічу цябе,
Каб прыйшоў
У сёньняшні дзень
І прывёў
З сабою стагодзьдзі,
Пакінутыя ў мінулым.

Зьвяртаюся да цябе,
Каб страту,
Што забірае
Людзей ад людзей
І чалавека ад чалавека,

Перааспрэчыў.



4



Хто
Зьнік назусім,
Не пакінуўшы ў сьвеце
Сьледу,
Хто
У свой сьлед увасобіўся
І стаў знаны.

А ты
Ўсё застаешся
На той мяжы,
Дзе нябыт
Супадае з быцьцём:

Чакаеш,
Калі стане іншаю
Неўміручасьць?



5



Як убірае ў сябе
Чалавек
Свой век,
Так убірае
І памятае чалавека
Імя,
Яму дадзенае нараджэньнем
І спраўджанае жыцьцём.

Удумваюся ў яго,
Услухоўваюся ў яго,
Трымаю яго на вуснах.

І ключ,
І замок,
І прастора,
Належная іншаму вымярэньню, -

Імя,
Што прыйшло ад цябе,
Каб весьці
Цяпер да цябе:

Усяслаў Чарадзей.



34



Зьняволенага, цябе
Вязуць князі-вераломцы
Ў стольны Кіеў,

А Полацак
Ідзе сьледам.

Цешыцца княскі двор
І ходзіць глядзець
На дзівоснага вязьня,

А Полацак побач
Тужыць.

Цябе замыкаюць
У поруб-цямніцу:
Цяпер
Што хочаш рабі
І што хочаш думай.

А Полацак ходзіць
Па вуліцах Кіева
І месьцічаў водзіць
Усьлед за сабой,
І намаўляе на нешта.

Табе аддаюць уладу,
Князем вяльмуюць
І на пасад узводзяць,

А Полацак за руку
Бярэ цябе:
Княжа,
Ці не пара дадому?!



40



Уклаў у Сафію
Сваю душу,
І калі звоняць званы,
Дзе б ні быў,
Усё роўна чуеш.

У намаганьнях і болі
Жыцьцё
Набывае ўсё больш аблічча,
Што даспадобы
Яму самому.

С в о й край,
С в о й народ,
С в а е гарады
І с в а я Сафія,

І ты ім таксама
С в о й.

1994, 1998

←вярнуцца ў Анталёгію