|
| |
Людміла Рублеўская
Эўфрасіньня
(Баляда аб жаночай волі)
На фрэсках лік яе жаўцее,
Сухі, як ліст, і гожы цяжка…
Прадслава, ўнучка Чарадзея,
Упарта хоча стаць манашкай.
«Навука дзеўку папсавала!» -
Старыя па вуглах скуголяць.
Але яна была - Прадславай!
А слава вымагае волі.
Счарнеў аж з твару
горды бацька.
Жаніх гульбою ганьбу глушыць.
А маці!..
Што ж казаць пра маці…
А слава да таго ж -
і мужнасьць.
Жанкі!
Такі наш выбар будзе
Паўсюль, няўмольна і адвечна:
Ці - крыж на маладыя грудзі,
Ці - церам зь цемрай чалавечай.
Балюча нам даецца воля.
Заплаціш мужнаю душою.
А дзеці?!
Што належыць болей -
Сваё радзіць? Вучыць чужое?
І што на што мяняць ня варта -
Ні адгадаць,
ні прадугледзець…
…Прадслава хоча стаць упарта
Сьвятой -
і вольнаю, як вецер.
←вярнуцца ў Анталёгію
|
