Надзея Салодкая

---

Страшна мне усяго: і сьвятла, і пацёмкаў,
І абветраных вуснаў прызыўных тваіх,
І прыгожай рукі з заручальным пярсьцёнкам,
І маўчаньня - таго, што адно на дваіх.

Праз маўчаньне ірвуцца зьнямелыя словы.
Вочы выпілі вочы, і азбука слоў
Нам ня скажа адчайна найменшай паловы
Пачуцьця, што пякучай віной прарасло.

Пахадзі за мяне па завулках і плошчах,
Прынясі ветраграй мне са стромы Дзьвіны
І амыты каменьчык, што хвалі палошчуць,
І мінулага водгук, што ценка зьвініць.

Лебядзіную песьню тугі не расплёскай,
З сэрца ў сэрца сьцярожка і чуйна прымі.
Углядаецца Полацк у дзьвінскія плёсы,
Кілямэтрамі вуліц будзёна грыміць.

←вярнуцца ў Анталёгію