|
| |
Васіль Зуёнак
Такі быў знак…
Гербы кавалі шляхта і князі,
Каб дрэва радаслоўнае адзначыць, -
Тады і слава будзе на мазі,
І справа будзе абяцаць удачу!
Пад іх аховай зборышча гуло
На сойміках ад пыхі засьцянковай,
На гетману якраз
акрас было
У захудалым гербе шляхцюковым.
Ня трапіў у гербоўнік гэты знак,
І на шчытах не карбаваўся слынных,
І роду ён ня знатнага -
аднак:
Стаўляў яго першадрукар Скарына.
Гравюру тонкую выводзіла рука -
Глядзі, люд паспаліты, і кумекай:
У промнях сонца - рог маладзіка:
Як фас і профіль твару чалавека.
Адны казалі: «Гэта ноч і дзень,
Сьвятло і цемра…»
Іншыя: «Францыску
Карцела перадаць зацьменьня цень
У год, калі сустрэўся ён з калыскай…»
Мабыць, і так… Але хутчэй за ўсё
Быў маладзік хвіліны думнай знакам,
Што па начах бяссонна мы нясём
Пад спаконвечным кругам Задыяка.
А сонца - сымбаль сьветлы пачуцьця
І прамяністы поўдзень летуценьняў.
Аблічча двухадзінае жыцьця -
Развагі холад і агонь натхненьня.
Прыгледзьцеся - заўсёды на мяжы,
Дзе сонечныя вусны, месяц зьзяе:
Найперш падумай, а пасьля скажы, -
І вучыць ён і перасьцерагае.
Затое вочы ў сонца - нібы крык,
Яны ляцяць, як гукі роднай мовы.
І здаўся ўрэшце месяц-маладзік,
І адхінуўся, каб лунала слова!
На той выяве герб - аўтапартрэт:
Друкар Скарына ў сонечным абліччы
Дыктуе веку новы запавет,
Парушыўшы біблейскі строгі звычай.
Такі быў знак. Ён з Полацкай зямлі
Пайшоў у сьвет, зламаў маўчаньня
крыгі…
Цябе мы - як надзею - зьбераглі,
Скарынінскае сонца, наша кніга!
←вярнуцца ў Анталёгію
|
