Прысьвячаецца Дэб,
якая зрабіла гэты твор магчымым.
Зь любоўю.

ЧАСТКА ПЕРШАЯ
БЛЮЗ ЧЫБА-СІЦІ

Неба над портам было колеру тэлевізара, настроенага на пусты канал. «Ня тое, каб я падсеў, — пачуў Кейс чыюсьці размову, прадзіраючыся праз натоўп перад дзьвярыма «Чату». — Проста майму арганізму стала вельмі бракаваць гэтага рэчыва». Гэта быў голас жыхара Гігаполісу і тыповы гігаполісаўскі жарт. «Чатсуба» быў барам прафэсійных эмігрантаў, дзе можна піць цэлы тыдзень і не пачуць нават пары словаў па-японску. За стойкай гаспадарыў Рац, яго плястыкавая рука манатонна здрыгвалася, напаўняючы бочкавым «Кірынам» куфлі, якія ён ставіў на паднос. Ён убачыў Кейса і ўсьміхнуўся, паказаўшы карычневыя абломкі зубоў ды ўсходнеэўрапейскія сталёвыя пратэзы. Кейс знайшоў вольнае месца перад стойкай паміж ненатуральным загарам адной зь дзевак Лоні Зоўна і бездакорнай марской уніформай высокага афрыканца з вострымі скуламі, упрыгожанымі племяннымі шнарамі.

Здаровай рукой штурхнуўшы Кейсу напоўнены куфаль, Рац спытаў:

— Што, прыйшоў па справах?

Кейс паціснуў плячыма. Дзяўчына каля яго захіхікала і зьлёгку пірганула яго локцем.

Усьмешка бармэна зрабілася шырэйшай. Пра яго выродлівасьць хадзілі легенды. У эпоху агульнадаступнай прыгажосьці ў ёй было штосьці геральдычнае. Антыкварная рука заскрыпела, калі ён пацягнуўся па наступны куфаль. Гэта быў расейскі вайсковы пратэз, сяміфункцыйны маніпулятар зь сілавой зваротнай сувязьзю, у нягеглым ружовым плястыкавым кажуху.

— Але ж ты і артыст, гер Кейс, — Рац рохкнуў; гэты гук служыў яму сьмехам. Ён пачухаў ружовай плястыкавай клюшняй абцягнутае белай кашуляй пуза, што перавальвалася цераз пас. — Артыст камічнага жанру.

— Ага, — адказаў Кейс і сербануў са свайго куфля. — Трэба ж тут камусьці быць сьмешным. І канечне, гэты чалавек ня ты.

Хіхіканьне шлюхі ўзьнялося на актаву.

— І ня ты, сястра. Так што зьнікні, добра? Зоўн — мой блізкі асабісты сябра.

Яна глянула Кейсу ў вочы і з амаль нячутным сьвісьцячым гукам ледзь бачна зварухнула губамі, нібы зьбіраючыся плюнуць. Але такі сышла.

— Божа, — сказаў Кейс, — што за жудасны прытон ты тут трымаеш? Чалавеку няма як выпіць спакойна.

— Ха! — адказаў Рац, праціраючы анучай падрапаную стойку. — Зоўн плаціць грошы. А табе я дазваляю рабіць тут свае справы чыста за забаву.

Калі Кейс уздымаў свой куфаль, залю раптам ахінула тая дзіўная мімалётная ціша, калі ў сотні ніяк не зьвязаных міжсобку размоваў нібыта наступае сынхронная паўза. Тады зноў пачуўся звонкі, трохі гістэрычны сьмех шлюхі. Рац рохкнуў.

— Анёл праляцеў.

— Кітайцы, — замычэў п’яны аўстраліец. — Гэтыя доўбаныя кітайцы вынайшлі тэхналёгію зрошчваньня нэрваў. Калі ідзецца пра нэрвы — толькі на мацярык. Адрамантуюць на ўсе сто, дружа…

— Толькі гэтага не хапала, — сказаў Кейс свайму куфлю, уся ягоная горыч раптам узьнялася ў ім хваляй жоўці. — Які бзьдзёж!

У нэўрахірургіі японцы ўжо пасьпелі забыць больш, чым кітайцы калі-небудзь ведалі. Падпольныя клінікі Чыбы былі перадавыя, іхнае абсталяваньне цалкам абнаўлялася штомесяц, але і яны не маглі нічога зрабіць з пашкоджаньнямі, якія ён атрымаў у гатэлі «Мэмфіс». Вось ужо год у Чыбе, а ён усё яшчэ марыў пра кібэрпрастору, хоць надзея штоночы чэзла. Колькі б стымулятараў ён ні ўжываў, колькі б ні лётаў у шалёным рытме жыцьця Начнога Гораду, выбіраючы самыя кароткія шляхі, яму ўсё роўна сьнілася матрыца — зіхоткія сеткі лягічных сувязяў, што разгортваюцца ў бясколернай пустэчы… Гігаполіс быў нерэальна далёка, за Ціхім акіянам, і ён ужо ня быў апэратарам, каўбоем кібэрпрасторы — так, яшчэ адзін дробны дзялок, які намагаецца выжыць. Але сны прыходзілі да яго скрозь японскую ноч, як электроннае вуду, і ён плакаў, плакаў у сьне, і прачынаўся ў цемры, самотны, скурчаны ў маленькай капсуле трунагатэлю, учапіўшыся ў пласьціну ложка, і яе тэмпэрлён выбіваўся паміж ягонымі пальцамі, што цягнуліся да няіснай клявіятуры.

— Я бачыў тваю дзяўчыну ўчора ўвечары, — сказаў Рац, падаючы Кейсу другі куфаль «Кірыну».

— У мяне няма дзяўчыны, — сказаў ён і глынуў піва.

— Міс Лінда Лі.

Кейс пакачаў галавой.

— Няма дзяўчыны? Зусім? Толькі біз, дружа артыст? Прысьвяціў сваё жыцьцё камэрцыі? — карыя вочкі бармэна сядзелі глыбока ў маршчыністай плоці. — Ведаеш, зь ёю ты мне больш падабаўся. Ты больш сьмяяўся. Глядзі, аднойчы вечарам можаш адмачыць свой апошні жарт і скончыць у мэдкантэйнэрах, разабраным на органы.

— Ты разьбіваеш мне сэрца, Рац.

Ён дапіў піва, заплаціў і выйшаў, тулячы вузкія плечы пад вылінялым ад дажджу нэйлёнам вятроўкі колеру хакі. Прапіхваючыся скрозь запруджаную натоўпам вуліцу Нінсэй, ён адчуваў пах уласнага застарэлага поту. Кейсу было 24 гады. У дваццаць два ён быў кібэркаўбоем-хакерам, адным з найлепшых у Гігаполісе. Яго настаўнікамі былі сапраўдныя каралі рамяства — легендарныя Маккой Полі і Бобі Куін. Ён працаваў у амаль пэрманэнтным стане адрэналінавай эўфарыі, што была пабочным прадуктам маладосьці і таленту, падключаны да зробленай на замову кібэрпрасторавай дэкі, якая праецыравала яго вызваленую зь цела сьвядомасьць у калектыўную галюцынацыю, якую станавіла матрыца. Ён быў злодзеем, што працаваў на іншых, заможнейшых злодзеяў, яго наймальнікаў, якія пастачалі экзатычны софт, з дапамогай якога Кейс пранікаў скрозь яркія сьцены карпарацыйных сыстэмаў, праразаючы вокны ў багатыя інфармацыйныя палі. А потым ён зрабіў клясычную памылку, якую — і ён цудоўна гэта ведаў — ніколі нельга рабіць: ён абакраў сваіх наймальнікаў. Ён пакінуў сёе-тое сабе і паспрабаваў збыць скрадзеную інфармацыю праз скупшчыка ў Амстэрдаме. Ён дагэтуль не разумеў, як яго выкрылі, дый гэта ўжо ня мела значэньня. Тады ён чакаў сьмерці, але яны толькі ўсьміхаліся.

Ніякіх праблемаў, сказалі яны, канечне, ён можа пакінуць сабе грошы. Пагатоў, што грошы яму спатрэбяцца. Бо — усьмешкі не сыходзілі зь іх твараў — яны зробяць так, што ён ніколі больш ня зможа працаваць. Яны пашкодзілі яго нэрвовую сыстэму расейскім мікатаксінам часоў вайны. Прывязаны да ложка ў гатэлі «Мэмфіс», ён галюцынаваў на працягу трыццаці гадзінаў, яго талент выгараў мікрон за мікронам. Пашкоджаньне было мінімальнае, амаль незаўважнае, але надзвычай эфэктыўнае. Для Кейса, які жыў дзеля бесьцялеснага экстазу існаваньня ў кібэрпрасторы, гэта было раўназначна выгнаньню з выраю. Сярод заўсёднікаў бараў, якія ён наведваў, калі яшчэ быў адчайным каўбоем, было прынята ставіцца да плоці з паблажлівай пагардай. Цела было для іх проста мясам. Цяпер Кейс стаўся вязьнем уласнай плоці.

Усё ягонае майно было хутка канвэртаванае ў новыя іены — тоўсты пачак старых папяровых банкнотаў, якія бясконца цыркулявалі ў замкнёным коле сусьветнага чорнага рынку, падобна да морскіх ракавінаў, якімі карысталіся ў якасьці грошай тубыльцы Трабрыяндзкіх выспаў. У Гігаполісе выкарыстоўваць гатоўку для разьлікаў у легальным бізнэсе было складана; у Японіі гэта ўжо было незаконна. Ён адчайна, непахісна верыў, што ў Японіі яго вылекуюць. У Чыбе. Ці то ў легальнай клініцы, ці то ў ценявым сэктары падпольнай мэдыцыны. Чыба, сынонім імплянтацыі, зрошчваньня нэрваў і мікрабіёнікі, была магнітам для тэхнакрымінальных субкультураў Гігаполісу. У Чыбе ягоны пачак новых іенаў растаў на вачах цягам двух месяцаў бясконцых абсьледаваньняў і кансультацыяў. Спэцыялісты падпольных клінік, яго апошняя надзея, захапляліся майстэрствам, зь якім яго зьнявечылі, а тады павольна качалі галовамі. Цяпер ён спаў у найтаньнейшых трунагатэлях, найбліжэйшых да порту, пад кварцава-галягенным сьвятлом, якое ўсю ноч залівала докі, як канцэртную сцэну; зьзяньне тэлевізійнага неба засьціла агні Токіё, адсюль не было відаць нават высачэзнага галяграфічнага лягатыпу «Фуджы-Электрык»; чайкі кружлялі па-над чародамі плястыкавага сьмецьця, што дрэйфавала ў чорнай пустцы Такійскага заліву. За портам ляжаў горад, па-над купаламі заводаў высіліся агромністыя тыпавыя кубы карпарацыйных аркалёгіяў. Порт аддзяляла ад гораду вузкая стужка старых вуліцаў, раён, які ня меў афіцыйнай назвы. Начны Горад, і Нінсэй — яго сэрца. Удзень бары ўздоўж Нінсэй выглядалі невыразна: наглуха закрытыя вокны, мёртвы нэон і нерухомыя галяграмы чакаюць ночы пад атрутным серабрыстым небам.

За два кварталы на захад ад «Чату», у гарбатні пад назваю «Жар дэ Тэ», Кейс запіў двайным эспрэса першую вечаровую пігулку — пляскаты ружовы васьмікутнік моцнага бразыльскага дэксэдрыну, які Кейс набыў у адной з Зоўнавых дзевак. Сьцены «Жар» аздаблялі люстраныя панэлі, асаджаныя чырвонымі нэонавымі трубкамі. Спачатку, апынуўшыся ў Чыбе ў поўнай самоце, маючы толькі трохі грошай і яшчэ менш надзеі на вылечваньне, ён упаў у стан нейкага гранічнага пераўзбуджэньня, здабываючы новыя грошы з халоднай мэтаскіраванасьцю, якая, здавалася, належыць камусьці іншаму. У першы месяц ён забіў двух мужчынаў і жанчыну за грошы, якія год таму падаліся б яму сьмешнымі. Нінсэй зьнясільвала яго, пакуль сама гэтая вуліца не пачала здавацца яму ўцелаўленьнем жаданьня сьмерці, якім ён быў атручаны, сам таго ня ведаючы. Начны Горад быў падобны да вар’яцкага экспэрымэнту ў галіне сацыяльнага дарвінізму, арганізаванага знуджаным дасьледчыкам, які ўвесь час трымае палец на клявішы хуткай перамоткі ўперад. Варта на хвілю спыніцца, і ты бясьсьледна патонеш, але калі пачнеш рухацца захутка — парушыш далікатнае паверхневае нацяжэньне чорнага рынку і таксама зьнікнеш, і ад цябе нічога не застанецца, акрамя невыразных успамінаў у галаве напаўмэханічнай пачварыны накшталт Раца, хаця тваё сэрца, ці ныркі, ці пячонка, можа, і паслужаць якому-небудзь незнаёмцу, які мае досыць новых іенаў на трансплянтанты. Гудзеньне бізу было тут стала прысутным у падсьвядомасьці, а сьмерць была звыклым пакараньнем за ляноту, нядбайнасьць, недахоп тактоўнасьці ці парушэньне правілаў мудрагелістага пратаколу. Седзячы ў самоце за столікам у «Жар дэ Тэ» — васьмікутнік пачынаў дзейнічаць, на далонях выступілі кроплі поту, і Кейс раптам адчуў трымценьне кожнага валаска на руках і грудзях, — ён ведаў, што ў пэўны момант пачаў гуляць сам з сабою ў гульню, вельмі старажытную гульню бяз назвы, апошні пасьянс. Ён больш не насіў з сабою зброі, забываўся на звычайную перасьцярогу. Ён рабіў найбольш рызыкоўныя гешэфты проста на вуліцы і меў рэпутацыю дзялка, здольнага здабыць усё што заўгодна. Нейкая частка яго ўсьведамляла, што гэтую цягу да самаразбурэньня было выдатна відаць ягоным кліентам, якіх штораз менела, але гэтая ж яго частка суцяшалася разуменьнем таго, што канец быў толькі пытаньнем часу. І менавіта гэтая частка, што фанабэрыста чакала сьмерці, найбольш ненавідзела думкі пра Лінду Лі. Ён пазнаёміўся зь ёю адной дажджлівай ночы ў аркадзе гульнявых аўтаматаў, пад яркімі міражамі, што скрозь блакітную смугу цыгарэтнага дыму зьзялі галяграмамі «Замку чарадзея», «Танкавай вайны ў Эўропе», «Неба Нью-Ёрку»… І цяпер ён памятаў яе менавіта такой — заліты няўрымсьлівым лазэрным сьвятлом твар, рысы якога зьведзеныя да коду: скулы загараюцца ярка-чырвоным, калі палае замак Чарадзея, лоб заліты блакітам, калі Мюнхэн падае пад ударамі танкавай армады, вусны кранае золата, калі курсор выбівае іскры са сьценаў каньёну з хмарачосаў. Той ночы ён быў у гуморы: пакунак кетаміну, які ён атрымаў ад Уэйджа, быў на шляху да Ёкагамы, а грошы за тавар — ужо ў ягонай кішэні. Ён увайшоў у аркаду зь цёплага дажджу, што шапацеў па нінсэйскім бруку, і чамусьці адразу вылучыў яе зь дзясяткаў іншых людзей, што стаялі перад аўтаматамі; яна была цалкам захопленая гульнёй. Потым, празь некалькі гадзінаў, яе твар меў такі самы выраз, калі яна спала побач зь ім у труне партовага гатэлю; абрыс яе верхняй губы быў падобны да лініі, якой дзеці малююць птушку ў палёце. Перасякаючы прастору аркады, каб стаць побач зь ёю, усё яшчэ ўзбуджаны посьпехам апошняй зьдзелкі, Кейс заўважыў, што яна кінула на яго кароткі позірк. Яе шэрыя вочы былі неахайна падведзеныя чорным алоўкам. Гэта былі вочы зьвярка, прыкутага да месца сьвятлом фараў машыны, што імкліва набліжаецца. Іх супольная ноч перайшла ў раніцу, у квіткі на карабель на паветранай падушцы і яго першую вандроўку на другі бок заліву. Дождж над Харадзюку не сьціхаў, пакрываючы кропелькамі яе плястыкавы жакет, такійскія дзеці маршыравалі ў сваіх аднолькавых дажджавіках і белых макасінах міма вядомых бутыкаў; а потым яны апынуліся сярод паўночнага бразгату патынка-холу, і Лінда трымала яго за руку, як дзіцё. Гештальту наркотыкаў і напружаньня, у якім ён жыў, спатрэбіўся месяц, каб ператварыць яе вечна спалоханыя вочы ў бяздонныя студні патрэбы. Ён глядзеў, як яе асоба распадалася на кавалкі, раставала, нібы айсбэрг, аскепкі сплывалі прэч, і нарэшце ён убачыў голую патрэбу, галодны шкілет залежнасьці. Ён назіраў, як яна чакае прыходу ад чарговай дозы, з засяроджанасьцю, якая нагадвала яму багамолаў, якіх прадавалі з прылаўкаў на Шыга, побач з блакітнымі карпамі-мутантамі і цвыркунамі ў бамбукавых клетках. Кейс утаропіўся ў чорны круг кававай гушчы на дне філіжанкі. Круг вібраваў у рытме стымулятару, які ён прыняў. Карычневы лямінат стальніцы быў пакрыты матавай сеткай маленечкіх драпінак. Адчуваючы, як узьнімаецца па ягоным хрыбце дэксэдрын, ён уявіў сабе ўсю безьліч выпадковых узьдзеяньняў, што спатрэбіліся, каб стварыць такую паверхню. «Жар» была дэкараваная ў старамодным безыменным стылі зь мінулага стагодзьдзя, нязграбнае спалучэньне традыцыйных японскіх матэрыялаў і бледнага мілянскага плястыку, але ўсё, здавалася, было кранутае ледзьве бачным туманным налётам, быццам бы кепскія нэрвы мільёна кліентаў дзіўным чынам адбіліся на люстрах і некалі бліскучым плястыку, пакінуўшы на ўсім гэты незмывальны налёт. «Эй! Кейс, дружа…» Ён узьняў вочы і сустрэў пагляд шэрых вачэй, абведзеных алоўкам. На ёй быў выцьвілы францускі арбітальны камбінэзон і новыя белыя красоўкі.

— Я цябе шукала, дзядзька.

Яна села насупраць яго, локці паклала на стол. Рукавы яе сіняга камбінэзону былі адрэзаныя па плечы; ён аўтаматычна спраўдзіў, ці ёсьць у яе на руках сьляды дэрмаў¹ або іньекцыяў.

— Хочаш цыгарэту?

Яна выцягнула пакамечаны пачак «Ехэюань» з кішэні на калашыне і дала яму цыгарэту. Ён узяў, яна дала яму прыпаліць ад чырвонай плястыкавай запальнічкі.

— Ты нармальна сьпіш, Кейс? Ты выглядаеш стомленым.

Яе акцэнт сьведчыў пра паходжаньне з поўдня Гігаполісу, з раёну Атланты. Скура пад яе вачыма была бледная і нездаровая, але цела ўсё яшчэ было гладкае і пругкае. Ёй было дваццаць гадоў. У кутках яе рота, аднак, усё больш бачнымі рабіліся зморшчынкі працяглага пакутлівага напружаньня. Яе цёмныя валасы былі забраныя назад і сьцягнутыя шаўковай стужкай з малюнкам, які адлюстроўваў ці то архітэктуру мікрасхемы, ці то мапу нейкага гораду.

— Толькі калі забываюся прыняць свае таблеткі, — адказаў ён, яго накрыла фізычна адчувальная хваля нясьцерпнага жаданьня, юр і адзінота завібравалі ў ім на амфэтамінавай частаце. Ён памятаў пах яе скуры ў гарачай цемры гатэльнай труны, яе рукі, самкнёныя на ягонай паясьніцы. Усё гэта мяса, падумаў ён, мясныя жаданьні.

— Уэйдж, — сказала яна, звузіўшы вочы. — Ён хоча бачыць цябе зь дзіркай у галаве.

Яна запаліла цыгарэту.

— Хто гэта сказаў? Рац? Ты размаўляла з Рацам?

— Не. З Монай. Яе новы хахаль — адзін з Уэйджавых хлопцаў.

— Але я ня шмат яму вінны. У кожным разе, калі ён мяне заваліць, то ўвогуле нічога не атрымае, — прамовіў Кейс, сьцепануўшы плячыма.

— Яму цяпер зашмат людзей вінныя, Кейс. Цябе могуць забіць, проста каб папалохаць іншых. Сур’ёзна, лепей будзь пільны.

— Буду. Ну а як ты, Лінда? Табе ёсьць дзе спаць?

— Спаць? — яна пакачала галавой. — Канечне, Кейс.

Яна здрыганулася, падалася да яго па-над сталом. Яе твар быў засланы потам.

— Вось, — сказаў ён і дастаў з кішэні вятроўкі памятую пяцідзясятку. Ён машынальна разгладзіў яе пад сталом, склаў учацьвёра і перадаў ёй.

— Табе яны трэба, любы. Лепш аддай яе Ўэйджу.

У яе шэрых вачах было штосьці такое, чаго ён ня мог прачытаць і чаго ён дагэтуль ніколі ня бачыў.

— Я вінны Ўэйджу нашмат больш за гэта. Вазьмі. У мяне хутка будзе яшчэ, — схлусіў ён, гледзячы, як яго іены маланкава зьнікаюць у кішэні.

— Як атрымаеш грошы, Кейс, адразу знайдзі Ўэйджа.

— Пабачымся, Лінда, — сказаў ён, падымаючыся.

— Канечне, — пад абедзьвюма яе зрэнкамі было відаць мілімэтар бялку. Санпаку². — Будзь асьцярожны, добра?

Ён кіўнуў, сьпяшаючыся сысьці. Ён азірнуўся ў той момант, калі плястыкавыя дзьверы зачыняліся за ім, і ўбачыў адбітак яе вачэй у чырвонай нэонавай клетцы.

Пятнічная ноч на Нінсэй. Ён прайшоў паўз прылаўкі зь якіторы, масажныя салёны, кавярню сеткі «Прыгожая дзяўчына», паўз электронныя грымоты гульнявой аркады. Зрабіўшы крок убок, каб прапусьціць сарарымана³ ў чорным гарнітуры, ён заўважыў лягатып «Міцубісі-Генэнтэк», вытатуяваны на тыльным баку яго правай далоні. Ці было гэтае татуяваньне сапраўднае? Калі так, падумаў ён, дзядзька шукае праблемаў на сваю галаву. Калі не, так яму і трэба. Службоўцам «М-Г» ад пэўнага ўзроўню імплянтавалі найноўшыя мікрапрацэсары, якія сачылі за ўзроўнем мутагенаў у крыві. Ад такога прыбору цябе б хутка пазбавілі ў Начным Горадзе, выдралі б яго, каб сьпіхнуць у адной з падпольных клінік. Сарарыман быў японцам, але нінсэйскі натоўп складаўся з гайдзінаў⁴. Групкі маракоў з порту, напружаныя самотныя турысты ў пошуках уцехаў, пра якія ня пішуць у турдаведніках, тарчкі з Гігаполісу, што выстаўляюць напаказ свае трансплянтанты ды імплянтанты, і тузін розных гатункаў дзялкоў — усе яны зьліваліся ў заблытаным танцы пажады і камэрцыі на вуліцы Нінсэй. Існавала безьліч тэорыяў, чаму Чыба-Сіці трываў у сабе анкляў Нінсэй, але сам Кейс схіляўся да меркаваньня, што якудза захоўвалі гэтае месца ў якасьці своеасаблівага гістарычнага запаведніка, напаміну аб сваіх сьціплых каранях. Але ён бачыў таксама пэўны рэзон у тэорыі аб тым, што найноўшыя тэхналёгіі мусяць мець нейкі пазазаконны палігон для сваёй абкаткі, што Начны Горад існаваў ня дзеля сваіх жыхароў, а як наўмысна некантраляваная гульнявая пляцоўка для самой тэхналёгіі. Ці мела Лінда рацыю? — думаў ён, пазіраючы на агні гораду. Ці можа Ўэйдж забіць яго проста дзеля застрашэньня іншых? У гэтым не было ніякай лёгікі, але зь іншага боку, Уэйдж займаўся ў асноўным забароненымі біяпрэпаратамі; кажуць, трэба быць поўным адмарозкам, каб рабіць гэта. Але Лінда сказала, што Ўэйдж хоча бачыць яго мёртвым. Асноўным адкрыцьцём, якое Кейс зрабіў у галіне вулічнага бізнэсу, было тое, што ні пакупнік, ні прадавец насамрэч ня мелі ў ім патрэбы. Справа пасярэдніка — зрабіцца для сваіх кліентаў неабходным злом. Сумнеўная ніша, якую Кейс прабіў сабе ў крымінальнай экасыстэме Начнога Гораду, была створаная пры дапамозе хлусьні і пашыралася падманам і здрадай. Цяпер, калі ён адчуваў, што сьценкі гэтай нішы пачалі сьціскацца, яго п’яніла нейкая дзіўная эўфарыя. Тыдзень таму ён затрымаў перадачу сынтэтычнага залозавага экстракту, прадаючы яго ўраздроб, каб зарабіць больш, чым звычайна. Ён ведаў, што Ўэйджу гэта не спадабаецца. Уэйдж быў яго галоўным пастаўшчыком. Уэйдж правёў у Чыбе дзевяць гадоў і належаў да тых нешматлікіх дылераў-гайдзінаў, якім удалося завесьці сувязі ў строга герархізаваным крымінальным істэблішмэнце па-за межамі Начнога Гораду. Генэтычныя матэрыялы і гармоны цяклі на Нінсэй па складанай лесьвіцы зь легальных і нелегальных ступеняў. Калісьці Ўэйдж здолеў нейкім чынам прасачыць шлях адной з паставак, цяпер ён меў сталыя сувязі ў дванаццаці гарадах. Абудзіўшыся ад роздумаў, Кейс убачыў, што стаіць, утаропіўшыся ў вітрыну. У гэтай краме маракам прадавалі розныя блішчастыя забаўкі. Гадзіньнікі, спружынныя нажы, запальнічкі, кішэнныя відэамагнітафоны, сымстым-пульты⁵, уцяжараныя ланцугі ман-рыкі⁶ і сюрыкены⁷. Яго заўсёды захаплялі сюрыкены, сталёвыя зоркі з вострымі, бы нож, канцамі. Некаторыя зь іх былі храмаваныя, іншыя — чорныя, іншыя мелі вясёлкавую паверхню, колеру аліўкавай плямы на вадзе. Але ягоную ўвагу прыцягвалі хромавыя зоркі. Яны былі замацаваныя на ярка-чырвонай замшавай паверхні пры дапамозе амаль нябачных прарэшкаў нэйлёнавай рыбалоўнай лёскі, іх цэнтры аздаблялі выявы драконаў ці сымбаляў інь і ян. Яны лавілі і скажалі нэонавае сьвятло вуліцы, і Кейсу прыйшло да галавы, што гэта і ёсьць зоры, пад якімі ён вандруе, ягоны лёс, складзены ў сузор’е таннага хрому.

— Джулі, — сказаў ён сваім зоркам. — Час пабачыць старога Джулі. Ён мусіць ведаць.

Джуліюсу Дыну было сто трыццаць пяць гадоў, ягоны мэтабалізм штотыдзень рупліва карэктаваўся сыроваткамі і гармонамі на астранамічныя сумы. Яго галоўнай абаронай ад старэньня былі штогадовыя пілігрымкі ў Токіё, дзе мясцовыя ген-хірургі аднаўлялі код ягонай ДНК — працэдура, не даступная ў Чыбе. Пасьля ён ляцеў у Ганконг, дзе купляў гарнітураў і кашуляў на наступны год. Бясполы і не па-людзку цярплівы, ён, здавалася, меў у жыцьці адзіную сапраўдную жарсьць — эзатэрычнае адзеньнепаклоньніцтва. Кейс ніколі ня бачыў яго двойчы ў адным і тым самым гарнітуры, хаця ягоны гардэроб цалкам складаўся з дэталёвых рэканструкцыяў вопраткі мінулага стагодзьдзя. Яго ўлюбёнымі былі акуляры ў танюткай залатой асадзе са шкельцамі з ружовага сынтэтычнага кварцу, падобнымі да люстэркаў у віктарыянскім лялечным дамку. Яго кантора месьцілася ў складзкім будынку за Нінсэем, частка якога была сяк-так абстаўленая шмат гадоў таму выпадковым зборам эўрапейскай мэблі, нібыта Дын некалі меў намер зрабіць гэтае месца сваім домам. Уздоўж адной са сьценаў пакою, у якім чакаў Кейс, зьбіралі пыл нэаацтэцкія кніжныя шафы. Пара пузатых лямпаў у дыснэеўскім стылі нязграбна грувасьцілася на сталёвым кававым століку а-ля Кандзінскі, пакрытым пунсовым лякам. На сьцяне паміж кніжнымі шафамі вісеў гадзіньнік у стылі Далі, яго скажоны цыфэрблят сьцякаў аж да голай бэтоннай падлогі. Галяграфічныя стрэлкі былі скрыўленыя такім чынам, каб, рухаючыся, яны паўтаралі выгіны цыфэрбляту, але яны ніколі не паказвалі дакладнага часу. Пакой быў завалены пустымі шкловалаконнымі пакункамі, якія пахлі кансэрваваным імберцам.

— Здаецца, ты чысты, сыне, — прамовіў бясплотны голас Дына. — Заходзь.

Зьлева ад кніжных шафаў на дзьвярах з імітацыі чырвонага дрэва пстрыкнулі і адчыніліся магнітныя засаўкі. На плястыку красаваў надпіс з аблезлых самаклейкіх вялікіх літараў: ДЖУЛІЮС ДЫН ЭКСПАРТ ІМПАРТ. Калі мэбля ў фае нагадвала пра канец мінулага стагодзьдзя, то абстаноўка офісу адсылала да яго пачатку. Гладкі ружовы твар Дына, падобны да маскі, павітаў Кейса з астраўка сьвятла ад старажытнай лятуннай лямпы з прастакутным абажурам зялёнага шкла. Імпартэр быў надзейна забарыкадаваны шырокім пісьмовым сталом з пафарбаванай сталі, аточаным з бакоў высокімі бюро зь нейкага сьветлага дрэва. Як меркаваў Кейс, у такіх бюро калісьці захоўвалі рознага кшталту папяровыя дакумэнты. Стол быў завалены касэтамі, пажаўцелымі скруткамі раздруковак, а таксама дэталямі старажытнай мэханічнай друкаркі, якую Дын усё ніяк ня мог зноўку сабраць.

— Што прывяло цябе сюды, хлопча? — спытаў Дын, працягваючы Кейсу доўгую цукерку ў бела-блакітнай клятчастай абгортцы. — Пакаштуй. «Тынс Тынг Джахэ», найлепшыя.

Кейс адмовіўся ад імбернай цукеркі, сеў на драўляны шрубавы зэдлік і правёў пальцам па шве на сваіх старых чорных джынсах.

— Джулі, я чуў, што Ўэйдж хоча мяне забіць.

— А-а. Тады зразумела. А дзе ты гэта чуў, калі не сакрэт?

— Людзі кажуць.

— Людзі, — прамовіў Дын, жуючы імберную цукерку. — Што за людзі? Сябры?

Кейс кіўнуў.

— Бывае, што цяжка сказаць, хто твае сябры, ці ня так?

— Я вінен яму трохі грошай, Дын. Ён табе пра гэта нічога не казаў?

— Не. Апошнім часам мы не сустракаліся, — ён уздыхнуў. — Натуральна, нават калі б я нешта ведаў, то не абавязкова мог бы табе пра гэта сказаць, такія, разумееш, справы.

— Справы?

— Ён важны партнэр, Кейс.

— Ага. Дык ён хоча мяне забіць, Джулі?

— Калі й так, дык я пра тое ня ведаю, — адказаў Дын, паціснуўшы плячыма. Магло падацца, што яны абмяркоўвалі кошты на імберац. — Калі выявіцца, што гэта беспадстаўныя чуткі, сыне, зойдзеш праз тыдзень, і я дам табе падзарабіць на тавары з Сынгапуру.

— З гатэлю «Нан Хай», вуліца Бэнкулен?

— Але ж у цябе і доўгі язык, сыне!

Дын усьміхнуўся. Сталёвы стол быў завалены абсталяваньнем супраць падслухоўваньня.

— Пабачымся, Джулі. Я перадам прывітаньне Ўэйджу.

Дынавы пальцы ўзьняліся паправіць бездакорны вузел на сьветлым шаўковым гальштуку.

Ён адышоўся ад офісу Дына менш чым на квартал, калі на яго абрынулася раптоўнае адчуваньне, на каморкавым узроўні, што хтосьці сочыць за ім, і амаль усутыч. Пэўную памяркоўную параною Кейс успрымаў як належнае. Штука была ў тым, каб ня даць ёй выйсьці з-пад кантролю. Але пасьля столькіх васьмікутнікаў гэта бывала няпростай справай. Ён перасіліў усплёск адрэналіну і надаў свайму твару выраз знуджанай абыякавасьці, спрабуючы зьліцца з натоўпам. Мінаючы нейкую цёмную вітрыну, ён затрымаўся перад ёй. Гэта быў хірургічны бутык, зачынены на пераабсталяваньне. Ён стаяў перад вітрынаю, сунуўшы рукі ў кішэні вятроўкі, і пазіраў скрозь шыбу на пляскаты блін штучна вырашчанай плоці, якая ляжала на выразаным п’едэстале з сынтэтычнага нэфрыту. Колер скуры нагадаў яму шлюх Лоні Зоўна; у яе быў ужыўлены яркі кампутарны дысплэй, злучаны з падскурнай мікрасхемай. Навошта замарочвацца на імплянтацыю, — нечакана для сябе падумаў Кейс, абліваючыся халодным потам параноі, — калі можна проста насіць прыладу ў кішэні? Не паварочваючы галавы, ён узьняў вочы і пачаў вывучаць адлюстраваньні людзей, што праходзілі міма. Так. Вось. За маракамі ў саколках колеру хакі. Цёмныя валасы, люстраныя акуляры, цёмная вопратка, хударлявы і… І зьнік. Кейс пабег. Нізка прыгнуўшыся, лявіруючы між целаў.

— Пазычыш мне пісталет, Шын?

Хлопец усьміхнуўся.

— На дзьве гадзіны.

Яны стаялі ў службовым пакойчыку сушы-бару на Шыга, пах сьвежых морапрадуктаў запаўняў паветра.

— Ты вяртацца, дзьве гадзіны.

— Мне трэба зараз. Маеш што-небудзь зараз?

Шын пакорпаўся за пустымі двухлітровымі бляшанкамі з-пад парашковага хрэну. Дастаў доўгую пляскатую скрынку, загорнутую ў шэры цэляфан.

— Тазэр. Адна гадзіна — дваццаць новых. Трыццаць заклад.

— Чорт. Гэта мне ня трэба. Мне трэба пісталет. Магчыма, мне прыйдзецца кагосьці застрэліць, разумееш?

Афіцыянт паціснуў плячыма і паклаў тазэр на месца, за пустыя бляшанкі.

— Дзьве гадзіны.

Кейс увайшоў у краму, нават не зірнуўшы на прылавак зь сюрыкенамі. Ён ні разу ў жыцьці іх не шпурляў. Ён набыў два пачкі «Ехэюань», заплаціўшы чыпам «Міцубісі-банку» на імя Чарлза Дэрэка Мэя. Гэта было нават круцей за Трумана Стара — найлепшае, што яму прыйшло да галавы для пашпарта. Японка за касай, выглядала, пражыла на пару гадоў больш за Дына без аніякай дапамогі дабротаў навукі. Ён дастаў з кішэні танюткі пачак новых іенаў і паказаў ёй.

— Я хачу набыць зброю.

Яна махнула рукой у бок скрыні, напоўненай нажамі.

— Не, — сказаў Кейс. — Мне не падабаюцца нажы.

Тады яна дастала з-пад прылаўку прадаўгаватую скрыню. На вечку з жоўтага кардону была груба намаляваная кобра з надзьмутым клабуком. У скрыні было восем аднолькавых цыліндраў, загорнутых у паперу. Ён назіраў за тым, як карычневыя, у пігмэнтавых плямах пальцы разгортваюць адзін з цыліндраў. Яна падняла цыліндар, каб Кейс мог яго добра разгледзець — шэрая сталёвая трубка са скураным пасам з аднаго канца і бронзавай пірамідкай з другога. Яна схапіла трубку адной рукой, трымаючы пірамідку паміж вялікім і ўказальным пальцамі другой рукі, і пацягнула за пас. Тры праалееныя тэлескапічныя сэгмэнты тугой кальцавой спружыны высьлізнулі з трубкі і зафіксаваліся.

— Кобра, — сказала яна.

Неба па-над нэонавым трымценьнем Нінсэй было агіднага шэрага колеру. Паветра пагоршала; дыхаць стала цяжэй, палова людзей у натоўпе былі ў рэсьпіратарах. Кейс правёў дзесяць хвілінаў у сарціры, спрабуючы зручна схаваць кобру; нарэшце ён вырашыў уваткнуць рукаятку кобры за пояс джынсаў, трубка наўскось прылягала да жывата. Пірамідальны наканечнік пагойдваўся паміж яго рэбрамі і падкладкай вятроўкі. Гэтая фіговіна магла бразнуцца на тратуар пры кожным яго кроку, але зь ёй ён пачуваўся лепей. «Чат» ня быў сапраўды дылерскім барам, але ў будныя вечары ўсё ж зьбіраў адпаведную кліентуру. Іначай было ў суботы й нядзелі. Заўсёднікі збольшага былі на сваіх месцах, але яны губляліся ў натоўпе матросаў і прафэсіяналаў, што палявалі на іх. Праціснуўшыся празь дзьверы, Кейс пашукаў вачыма Раца, але за стойкай яго не было. Лоні Зоўн, сутэнэр, што стала атабарыўся ў «Чатсуба», зь лянівай бацькоўскай цікавасьцю назіраў, як адна зь ягоных дзяўчат апрацоўвала маладзенькага матроса. Зоўн сядзеў на гіпнотыку, які японцы называлі «Танец у аблоках». Злавіўшы позірк сутэнэра, Кейс паклікаў яго да барнай стойкі. Зоўн павольна падплыў да яго скрозь натоўп, яго доўгі твар быў млявы і мірны.

— Бачыў сёньня Ўэйджа, Лоні?

Зоўн павітаў яго са сваім звычайным спакоем. Кіўнуў галавой.

— Ты ўпэўнены, дзядзька?

— Здаецца, у «Намбане». Гадзіны дзьве таму.

— Зь ім былі ягоныя людзі? Адзін такі худы, зь цёмнымі валасамі, магчыма, у чорнай куртцы?

— Не, — нарэшце адказаў Зоўн, ягоны звычайна гладкі лоб быў зморшчаны, што паказвала, якіх высілкаў яму каштавала прыгадаць столькі нікчэмных дэталяў. «Бамбізы. З нарошчанымі цягліцамі». У вачах Зоўна амаль не было бялку, і яшчэ менш райку; пад абвіслымі павекамі было відаць толькі аграмадныя расшыраныя зрэнкі. Ён доўга разглядаў Кейсаў твар, пасьля перавёў позірк уніз. Убачыў выпукласьць сталёвай трубкі.

— Кобра, — сказаў ён і прыўзьняў брыво. — Хочаш кагосьці ўздручыць?

— Убачымся, Лоні.

Кейс выйшаў з бару.

«Хвост» вярнуўся. Ён быў у гэтым упэўнены. Ён адчуў выбух эўфарыі ад васьмікутнікаў і адрэналіну і чагосьці яшчэ. «Ты ад гэтага прэсься, — падумаў ён. — Ты вар’ят». У гэтым было нейкае вычварнае і вельмі прыблізнае падабенства да рэйду ў матрыцу. Дастаткова дайсьці да зьнямогі, апынуцца ў безнадзейным, неверагодным пераплёце, каб убачыць Нінсэй як поле дадзеных; так матрыца калісьці нагадвала яму пратэіны, што злучаюцца ў ланцугі, вызначаючы спэцыялізацыю каморак. І тады можна кінуцца ў хуткасны дрэйф, і сьлізгацець, будучы адначасова цалкам уцягненым і ў той жа час адмежаваным ад усяго гэтага, і ўсё наўкола цябе — танец бізу, інтэрактыўны інфармацыйны абмен, уцелаўленьне дадзеных у лябірынтах чорнага рынку… Давай, Кейс, сказаў ён сабе. Абдуры іх. Гэтага яны чакаюць менш за ўсё. Ён быў за паўкварталу ад аркады, дзе ўпершыню сустрэў Лінду Лі. Ён пранёсься празь Нінсэй, раскідаўшы групку матросаў, што прагульваліся; адзін з матросаў зароў на яго па-гішпанску. Ён уляцеў у аркаду, гукі якой адразу накрылі яго хваляй электроннага прыбою, інфрагук завібраваў у ягоных вантробах. Хтосьці ўзарваў дзесяцімэгатоньнік у «Танкавай вайне», сымуляцыя ўдарнай хвалі заліла аркаду белым гукам, па-над галовамі гульцоў разрасталася злавесная галяграма ядравага грыба. Ён збочыў направа і адным скачком пераадолеў пралёт лесьвіцы зь нефарбаваных ДСП. Аднойчы ён заходзіў сюды з Уэйджам, каб абмеркаваць зьдзелку па забароненых гарманальных трыгерах з чалавекам, якога звалі Мацуга. Ён памятаў гэты калідор, заплямленыя цыноўкі на падлозе і шэраг аднолькавых дзьвярэй, якія вялі ў маленечкія офісныя кабінкі. Адны дзьверы былі адчыненыя. Японка ў чорнай безрукаўцы падняла позірк ад манітора. Сьцяну над яе галавой упрыгожваў турыстычны постэр з краявідамі Грэцыі, блакіт Эгейскага мора стракацеў зграбнымі ідэаграмамі.

— Пакліч сюды ахову, — сказаў ёй Кейс і кінуўся далей па калідоры, прэч зь яе вачэй. Апошнія двое дзьвярэй былі зачыненыя і, як ён меркаваў, замкнёныя. Ён падскочыў і з усёй моцы садануў падэшвай свайго нэйлёнавага спартовага чаравіка ў пакрытыя блакітным лякам дзьверы ў канцы калідора. Дзьверы разьляцеліся з трэскам, сэгмэнты таннай панэлі павывальваліся з раструшчанай рамы. У каморцы было цёмна, відаць было толькі белы выгін кампутарнага манітора. Тады ён кінуўся да дзьвярэй, што былі справа ад яго, схапіўся за празрыстую шарападобную ручку і налёг на яе ўсёй вагой. Нешта пстрыкнула, і ён апынуўся ўнутры. Менавіта тут яны з Уэйджам сустракаліся з Мацугам. Ліпавая кампанія, ад імя якой дзейнічаў Мацуга, ужо даўно тут ня месьцілася. Ні кампутара, ні офіснага абсталяваньня. Скрозь закуранае плястыкавае акно прасочвалася сьвятло з вуліцы за аркадай. Ён разгледзеў абарваны оптавалаконны кабэль, што зьмяіўся з гнязда ў сьцяне, пустыя кантэйнэры з-пад ежы на падлозе і гандолу электрычнага вэнтылятара бяз лопасьцяў. Аконная шыба была з таннага плястыку. Ён скінуў з плячэй вятроўку, абматаў ёй руку і ўдарыў. Шыба трэснула, але спатрэбілася яшчэ два ўдары, каб цалкам высадзіць яе з рамы. Па-над прыглушаным гармідарам гульнявых аўтаматаў пачала пульсаваць сырэна трывогі, якую ўключыла ці то разьбітае акно, ці то дзяўчына з турыстычнага офісу. Кейс абярнуўся, апрануў вятроўку і выхваснуў кобру на поўную даўжыню. Дзьверы пакойчыку былі зачыненыя, і ён разьлічваў, што «хвост» спачатку кінецца па яго ў тыя дзьверы, якія ён напалову выбіў з вушака. Бронзавы наканечнік кобры пачаў павольна пагойдвацца, амплітуда ваганьняў павялічвалася спружынным сьцяблом. Нічога не адбывалася. Чуваць было толькі гук сырэны трывогі, грукат аўтаматаў і цяжкія ўдары Кейсавага сэрца. Калі прыйшоў страх, Кейс пазнаў яго, як напаўзабытага старога сябра. Гэта быў не халодны хуткасны мэханізм дэксэдрынавай параноі, але просты жывёльны страх. Кейс так доўга жыў у стане несупыннага нэрвовага напружаньня, што забыўся, якім ёсьць сапраўдны страх. Людзі ўжо паміралі ў гэтым пакойчыку. Ён можа памерці тут. У іх могуць быць пісталеты… З далёкага канца калідору пачуўся грукат. Потым мужчынскі голас нешта закрычаў па-японску. Лямант, пранізьлівы жах. Зноў грукат. І нясьпешныя крокі, што набліжаюцца. Мінаюць ягоныя зачыненыя дзьверы. Паўза даўжынёю тры ўдары сэрца. Крокі вяртаюцца. Адзін. Два. Тры. Абцас драпануў цыноўку. Рэшткі дэксэдрынавай бравады выпарыліся. Ён зашчоўкнуў кобру ў рукаятку і рвануўся да акна, асьлеплены жахам, ягоныя нэрвы крычалі. Уверх, вонкі, падзеньне, яго сьвядомасьць не пасьпявала за тым, што ён рабіў. Прызямленьне на тратуар увагнала штыр тупога болю ў ягоныя галёнкі. Вузкі клін сьвятла з прачыненых службовых дзьвярэй асьвятляў абрыўкі оптавалаконных кабэляў і парэшткі сьпісанага гульнявога аўтамата. Ён упаў тварам уніз на кавалак прамоклай ДСП, адкаціўся ў цень разламанага корпусу аўтамата. Выбітае ім акно выглядала квадратам цьмянага сьвятла. Усё яшчэ чуўся пульсоўны гук сырэны трывогі. Тут яна гучэла мацней, бо сьцяна заглушала роў аўтаматаў. У акне зьявілася галава, асьветленая ззаду сьвятлом з калідору, потым зьнікла. Зноў зьявілася, але ён усё ніяк ня мог разгледзець твар. Яе вочы бліснулі срэбрам.

— Чорт! — сказаў жаночы голас, з вымовай ураджэнкі паўночнага Гігаполісу. Галава зьнікла. Лежачы пад корпусам аўтамата, Кейс павольна палічыў да дваццаці, потым падняўся. Сталёвая кобра ўсё яшчэ была ў ягонай руцэ, і яму спатрэбілася некалькі сэкундаў, каб прыгадаць, што гэта. Ён пакульгаў вуліцаю прэч ад аркады, прыпадаючы на левую нагу.

Пісталет, які даў яму Шын, быў пяцідзесяцігадовай даўніны віетнамскай імітацыяй укарочанага паліцыйнага вальтэра, дакладней, яго лацінаамэрыканскай копіі, з самаўзьвядзеньнем па першым стрэле і вельмі тугім курком. Ён быў расьсьвідраваны пад стрэльбавыя кулі 22-га калібру. Кейс, канечне, лепей бы ўзяў разрыўныя кулі з азідам сьвінца, чымся звычайныя кітайскія патроны з полымі наканечнікамі, якія прадаў яму Шын. Тым ня менш, цяпер у яго быў пісталет і дзевяць абоймаў да яго. Ідучы па Шыга з сушы-бару, дзе працаваў Шын, Кейс пяшчотна гушкаў зброю ў кішэні вятроўкі. Рукаятка пісталета была адлітая зь ярка-чырвонага плястыку і мела форму ўздыбленага дракона, у цемры курок было лёгка знайсьці навобмацак. Ён выкінуў кобру ў кантэйнэр для сьмецьця і сухама праглынуў чарговы васьмікутнік. Пігулка ўключыла яго нэўронныя ланцугі, і ён пасьпяшаўся па Шыга да Нінсэй і далей на Баіцу. «Хвост», праўдападобна, зьнік, і гэта было цудоўна. Ён мусіў зрабіць колькі званкоў, правесьці пару зьдзелак — біз ня мог чакаць. Праз квартал у бок порту на Баіцу стаяў бязьлікі дзесяціпавярховы будынак з агіднай жоўтай цэглы. У гэты час ягоныя вокны былі цёмныя, але, задраўшы галаву, можна было ўбачыць слабае сьвятло з даху. Каля галоўнага ўваходу вісела незапаленая нэонавая шыльда з надпісам «ТАННЫ ГАТЭЛЬ» па-ангельску пад гронкай герогліфаў. Калі гэтае месца і мела якую іншую назву, Кейс яе ня ведаў: усе называлі яго «Танным гатэлем». Будынак гэты стаяў трохі ўбаку ад Баіцу, да галоўнага ўваходу вяла дарожка. Ліфт чакаў наведнікаў на дне празрыстага калодзежу. Як і назва «Танны гатэль», ліфт зьявіўся пазьней, ліфтавая шахта была прымацаваная да сьцяны будынку бамбукам ды эпаксыдкай. Кейс залез у плястыкавую скрыню ліфта і актываваў яе сваім ключом, цьвёрдай магнітнай палоскай безь якой-колечы маркіроўкі. Кейс здымаў тут труну з таго часу, як трапіў у Чыбу, плацячы штотыднёва, але ён ніколі не начаваў у «Танным гатэлі». Ён начаваў у таньнейшых месцах. У ліфце пахла парфумай і цыгарэтамі; сьценкі кабіны былі падрапаныя, пакрытыя бруднымі сьлядамі пальцаў. Калі ліфт мінуў пяты паверх, Кейс убачыў агні Нінсэй. Ён сьціснуў пальцамі рукаятку пісталета, калі кабіна пачала з шыпеньнем запавольвацца. Як звычайна, яна спынілася з гвалтоўным штуршком, але ён быў да гэтага гатовы. Ён выйшаў у двор, які служыў заразом фае і лужком. Пасярэдзіне квадратнага дывана зь зялёнага плястыкавага дзірвана за паўкруглай стойкай сядзеў падлетак-японец і чытаў падручнік. Белыя труны з шкловалакна мацаваліся на каркасе з прамысловых рыштаваньняў. Шэсьць ярусаў трунаў, па дзесяць трунаў з кожнага боку.

Кейс павітаў хлопца кіўком і пакульгаў па плястыкавым дыване да найбліжэйшых драбінаў. Дах будынку быў пакрыты таннымі плястыкавымі плітамі, якія грукаталі пры ветраным надвор’і і працякалі, калі ішоў дождж, але труны было даволі цяжка ўскрыць без ключа. Масток з мэталёвых кратаў хістаўся пад ягонай вагою, калі ён прабіраўся ўздоўж шэрагу трунаў да нумару 92. Кожная труна была 3 мэтры даўжынёй і мела авальны люк шырынёй адзін мэтар і вышынёй прыблізна паўтара мэтра. Ён уставіў свой ключ у шчыліну электроннага замка і пачакаў на пацьверджаньне ад гатэльнага кампутара. Магнітныя засаўкі гасьцінна пстрыкнулі, і люк з рыпеньнем спружынаў адышоў уверх. Калі Кейс запоўз усярэдзіну, уключыліся флюарэсцэнтныя лямпы. Ён зачыніў за сабой люк і ляпнуў па панэлі, якая ўключала ручны замок. Усё мэбляваньне нумару 92 складалі стандартны пэрсанальны кампутар фірмы «Хітачы» і белая плястыкавая лядоўня. У лядоўні знаходзіліся рэшткі трох дзесяцікіляграмовых плітаў сухога лёду, загорнутых у паперу, каб прадухіліць выпарэньне, і алюміневая лябараторная прабірка з шрубавым коркам. Прысеўшы на кукішкі на тэмпэрлёнавы мат, які быў і падлогай, і ложкам, Кейс дастаў з кішэні пазычаны ў Шына пісталет і паклаў яго на лядоўню. Затым ён зьняў сваю вятроўку. Тэрмінал кампутара труны быў умантаваны ва ўвагнутую сьцяну, побач зь ім была шыльда з правіламі гатэлю на сямі мовах. Кейс зьняў зь дзяржаньня ружовую слухаўку радыётэлефона і па памяці набраў ганконгаўскі нумар. Ён пачакаў пяць гудкоў, тады павесіў слухаўку. Пакупнік, якога ён знайшоў для трох мэгабайтаў гарачай інфармацыі ў «Хітачы», не адказваў. Ён набраў такійскі нумар, раён Сындзюку. Жаночы голас адказаў па-японску.

— Зьмей ёсьць?

— Рады цябе чуць, — сказаў Зьмей, уступаючы ў размову з паралельнага тэлефона, — я чакаў твайго званка.

— Я знайшоў музыку, якую вы хацелі, — сказаў Кейс, зірнуўшы на лядоўню.

— Вельмі прыемна гэта чуць. Але ў нас праблемы з гатоўкай. Можаш пачакаць на грошы?

— Слухай, мне проста неадкладна патрэбныя грошы…

Зьмей паклаў тэлефон.

— Гаўнюк, — сказаў Кейс у слухаўку, зь якой чуўся сыгнал адбою. Ён утаропіўся ў маленькі танны пісталет. — Вельмі сумнеўна, — сказаў ён. — Гэтым вечарам усё выглядае вельмі сумнеўна.

Кейс увайшоў у «Чат» за гадзіну да золку, абедзьве рукі ў кішэнях вятроўкі, у адной — узяты напракат пісталет, у другой — алюміневая прабірка. Рац сядзеў за далёкім столікам і піў мінэралку «Апалянарыс» зь піўнога куфля, падпіраючы сьцяну сто дваццацьцю кіляграмамі свайго рыхлага цела. Бразыльскі хлопчык Курт абслугоўваў кліентаў за стойкай. Наведнікаў было мала — у асноўным ціхія «хроны». Плястыкавая рука Раца гудзела, калі ён падносіў куфаль зь мінэралкай да рота. Яго голеная галава была пакрытая потам.

— Блага выглядаеш, дружа артыст, — сказаў ён, бліснуўшы мокрымі руінамі зубоў.

— У мяне ўсё файна, — сказаў Кейс з усьмешкай чэрапа. — Проста цудоўна.

Ён плюхнуўся на крэсла насупраць Раца, не вымаючы рук з кішэняў.

— Усё бадзяесься па сваім партатыўным бамбасховішчы з бухла ды стымулятараў, пэўна. Надзейная абарона ад мацнейшых эмоцыяў, га?

— Чаму б табе не пакінуць мяне ў спакоі, Рац? Ты бачыў Уэйджа?

— Абарона ад страху і адзіноты, — працягваў Рац. — Прыслухайся да страху. Можа, ён твой сябар.

— Ці ты чуў што-небудзь пра бойку ў аркадзе ўчора вечарам? Каго-небудзь паранілі?

— Нейкі вар’ят парэзаў ахоўніка, — ён паціснуў плячыма. — Кажуць, жанчына.

— Мне трэба паразмаўляць з Уэйджам, Рац, я…

— А! — рот Раца звузіўся, сьціснуўся ў адну лінію. Ён глядзеў паўз Кейса на ўваход. — Здаецца, зараз ты зь ім паразмаўляеш.

Перад вачамі Кейса зноў бліснулі сюрыкены зь вітрыны. Дэксэдрын засьпяваў у ягонай галаве. Пісталет у ягонай руцэ зрабіўся сьлізкім ад поту.

— Гер Уэйдж, — прамовіў Рац, павольна выпростваючы свой ружовы маніпулятар, нібыта чакаючы, што яго паціснуць. — Як прыемна. Вы так рэдка ганаруеце нас сваім візытам.

Кейс павярнуў галаву і паглядзеў Уэйджу ў твар. Незапамінальная загарэлая маска. Вочы — лябараторна вырашчаныя ніканаўскія трансплянтанты колеру морскай хвалі. На Ўэйджу быў сталёвага колеру гарнітур, на абодвух запясьцях — па простым плятынавым бранзалеце. Абапал яго стаялі ягоныя бамбізы, двое амаль аднолькавых маладзёнаў са штучна нарошчанымі цягліцамі на руках і плячах.

— Як маесься, Кейс?

— Джэнтэльмэны, — сказаў Рац, узяўшы сваім маніпулятарам забітую недакуркамі попельніцу, што стаяла на стале. — Мне ня трэба тут праблемаў.

На попельніцы, зробленай з тоўстага нябіткага плястыку, была рэкляма піва «Цінгтао». Рац раструшчыў яе плаўным рухам, недакуркі і аскепкі зялёнага плястыку дажджом пасыпаліся на стол.

— Зразумела?

— Эй, любы, — сказаў адзін з бамбізаў, — паспрабуеш зрабіць гэта са мной?

— Не бяры да галавы, Курт, можаш ня цэліцца ў ногі, — будзённым тонам прамовіў Рац.

Кейс зірнуў у бок барнай стойкі і ўбачыў, што бармэн-бразылец навёў на трыё сьміт-энд-вэсан для разгону бунтаў. Ствол гэтага монстра, зроблены са сплаву таўшчынёй з паперу і пакрыты кілямэтрам шкловалаконнай абмоткі, быў дыямэтрам з добры кулак. У шкілетным магазіне было відаць пяць тоўстых аранжавых патронаў, інфрагукавыя зарады з жэлепадобным зярністым начыньнем.

— Тэарэтычна не сьмяротна, — сказаў Рац.

— Эй, Рац, — сказаў Кейс, — зь мяне піва.

Уладальнік бару паціснуў плячыма.

— Ты мне нічога ня вінны. Гэтыя, — ён сярдзіта зірнуў на Ўэйджа і яго хлопцаў, — мусілі б ведаць: ніякай макрухі ў «Чатсуба».

Уэйдж кашлянуў:

— Хіба хтосьці кажа пра макруху? Мы проста хочам абмеркаваць справы. Мы з Кейсам працуем разам.

Кейс выцягнуў з кішэні свой пісталет і нацэліў яго Ўэйджу ў пахвіну.

— А я чуў, ты хочаш мяне заваліць.

Ружовая клюшня Раца сашчапілася на пісталеце, і рука Кейса абмякла.

— Слухай, Кейс, скажы мне, што, чорт пабірай, з табой робіцца, ты зусім ашалеў ці што? Што за глупства — я зьбіраюся цябе заваліць?

Уэйдж павярнуўся да хлопца зьлева.

— Вы двое, вяртайцеся ў Намбан. Чакайце мяне.

Кейс праводзіў іх вачыма да выхаду з бару, які цяпер быў цалкам пусты, за выняткам бразыльца і п’янага матроса ў хакі, які скурчыўся пад барным зэдлікам. Ствол сьміт-энд-вэсана, правёўшы бамбізаў да дзьвярэй, зноў утаропіўся ва Ўэйджа. Магазін зь пісталета Кейса бразнуўся на стол. Рац трымаў пісталет у сваёй клюшні, выкалупваючы патрон, які ўжо быў у патроньніку.

— Хто табе сказаў, што я зьбіраюся цябе валіць, Кейс? — спытаў Уэйдж. — Хто табе сказаў, дружа? Хтосьці спрабуе цябе падставіць?

Матрос пад барнай стойкай застагнаў і гучна званітаваў.

— Выкінь яго адсюль, — загадаў Рац Курту, які цяпер сядзеў на краі стойкі са стрэльбай на каленях, запальваючы цыгарэту.

Кейс адчуў, як на яго абрынуўся ўвесь цяжар бяссоннай ночы, нібы яму за каўнер высыпалі мех мокрага пяску. Ён дастаў з кішэні прабірку і працягнуў яе Ўэйджу.

— Усё, што маю. Гіпофізы. Атрымаеш паўтысячы, калі загоніш іх хутка. Меў яшчэ атрымаць бабкі за сёе-тое з кампа, але справа абламалася.

— З табой усё нармальна?

Прабірка ўжо зьнікла за штрыфэлем сталёвага пінжака.

— Я маю на ўвазе, файна, гэта мяне задавальняе, але ты дрэнна выглядаеш. Як тоўчанае гаўно. Табе лепей пайсьці куды-небудзь выспацца.

— Ага.

Ён узьняўся з крэсла і адчуў, што «Чат» гойдаецца пад ягонымі нагамі.

— У мяне яшчэ была пяцідзясятка, але я яе камусьці аддаў.

Ён хіхікнуў, узяў са стала магазін і патрон, які ляжаў асобна, і кінуў іх у кішэню, потым паклаў сам пісталет у другую.

— Мне трэба пабачыць Шына, забраць заклад.

— Ідзі дамоў, — сказаў Рац зь нейкай зьбянтэжанасьцю ў голасе, пагойдваючыся на рыпучым крэсьле. — Артыст. Ідзі дамоў.

Ён адчуваў іх позіркі, ідучы да выхаду і адчыняючы плячом плястыкавыя дзьверы на двор.

— Сука, — сказаў ён ружоваму золку па-над Шыга. Галяграмы над Нінсэй раставалі, як прывіды, і бальшыня нэонавых шыльдаў ужо былі шэрыя, халодныя і мёртвыя. Ён пацягваў з маленькага пенапляставага кубка густую чорную каву з вулічнага аўтамата і глядзеў на ўзыход сонца.

— Ляці адсюль, любая. Гарады накшталт гэтага — для людзей, што выбіраюць шлях уніз.

Але ня ў гэтым была справа, і яму ўсё цяжэй было падтрымліваць у сабе пачуцьце здраджанасьці. Яна проста хацела квіток дамоў, і за інфу зь ягонага «Хітачы» яна яго купіць, калі здолее знайсьці патрэбнага скупшчыка крадзенага. А што да той пяцідзясяткі, дык яна спачатку і не хацела яе браць, ведаючы, што пазбавіць яго апошніх грошай. Калі ён выйшаў з гатэльнага ліфта, за стойкай у холе сядзеў той самы хлопчык. Зь іншым падручнікам.

— Дружа, — гукнуў Кейс праз хол з плястыкавым дываном, — можаш мне нічога не казаць. Я ўжо ведаю. Да мяне прыходзіла прыгожая лэдзі, сказала, што мае ключ. Пакінула табе добры гасьцінец, скажам, пяцьдзясят новых?

Хлопец узьняў позірк ад кнігі.

— Жанчына, — сказаў Кейс і правёў вялікім пальцам лінію ўпоперак свайго лба. — Шоўк, — ён шырока ўсьміхнуўся.

Хлопец усьміхнуўся ў адказ.

— Дзякуй, дупа, — сказаў Кейс. Стоячы на мастку, ён доўга ня мог адчыніць замок. Яна сапсавала яго, калі спрабавала ўскрыць, падумаў ён. Няўмека. Ён ведаў, дзе можна было ўзяць напракат чорную скрыню, якая б адкрыла ў «Танным гатэлі» ўсё што заўгодна. Лямпы запаліліся, калі ён улез унутр.

— Зачыні люк, вельмі павольна, дружа. Пісталет, што ты ўзяў у афіцыянта, яшчэ ў цябе?

Яна сядзела сьпінаю да сьцяны, у дальнім канцы труны, запясьці абапертыя на паднятыя калені. Зь яе рук на Кейса глядзела падобная да перачніцы руля пісталета-флечэра.

— Гэта ты была ў аркадзе?

Ён зачыніў люк.

— Дзе Лінда?

— Уключы замок.

Ён уключыў.

— Гэта твая дзяўчына? Лінда?

Ён кіўнуў.

— Яна сышла. Забрала твой «Хітачы». Вельмі нэрвовае дзіця. Дык што зь пісталетам, дзядзька?

Яна насіла люстраныя акуляры і была апранутая ва ўсё чорнае, абцасы чорных ботаў ванзаліся глыбока ў тэмпэрлёнавы мат.

— Я аднёс яго назад да Шына, забраў заклад і прадаў яму ягоныя патроны за палову таго, што быў заплаціў. Табе трэба грошы?

— Не.

— Хочаш сухога лёду? Тут усё, што я маю.

— Што за трасца найшла на цябе ўчора вечарам? Навошта ты ўзьняў гэты вэрхал у аркадзе? Прыйшлося аддубасіць ахоўніка, што кінуўся на мяне з нунчакамі.

— Лінда сказала, што ты зьбіраесься мяне забіць.

— Лінда сказала? Я ніколі яе ня бачыла да таго, як прыйшла сюды.

— Ты працуеш не на Ўэйджа?

Яна пакруціла галавой. Ён зразумеў, што акуляры былі хірургічна імплянтаваныя і гермэтычна запячатвалі вачніцы. Яе срэбныя лінзы, здавалася, расьлі з гладкай бледнай скуры над скуламі, асаджаныя пасмамі груба пастрыжаных чорных валасоў. Пальцы, што трымалі флечэр, былі далікатныя, белыя, з крывава-чырвонымі пазногцямі, якія выглядалі штучнымі.

— Падобна, ты зусім заблытаўся, Кейс. Я зьявілася, і ты проста ўсунуў мяне ў сваю карціну рэчаіснасьці.

— Дык што вам трэба, лэдзі?

Ён прыхінуўся сьпінай да люка.

— Ты. Адно жывое цела з амаль цэлымі мазгамі. Молі. Маё імя Молі. Я мушу даставіць цябе чалавеку, на якога я працую. Ён хоча з табой паразмаўляць. Нічога больш. Ніхто не зьбіраецца табе шкодзіць.

— Гэта добра.

— Хоць часам я сапраўды раблю людзям балюча, Кейс. Думаю, я проста створаная для гэтага.

На ёй былі аблеглыя чорныя скураныя джынсы і грувасткая чорная куртка, пашытая зь нейкай матавай тканіны, якая, здавалася, убірае ў сябе сьвятло.

— Калі я схаваю пісталет, ты будзеш добра сябе паводзіць, Кейс? Выглядае, ты любіш бязглуздую рызыку.

— Эй, я вельмі спакойны. Я сама лагоднасьць. Няма праблемаў.

— Цудоўна, дзядзька.

Флечэр зьнік у чорнай куртцы.

— Таму што калі ты паспрабуеш са мной гарэзіць, гэта будзе самая няўдалая спроба ў тваім жыцьці.

Яна выпрастала свае рукі далонямі ўверх, трохі рассунушы пальцы, і дзесяць двувострых чатырохсантымэтровых лёзаў зь ледзь чутным шчаўчком выскачылі з похваў пад яе крывавымі пазногцямі. Яна ўсьміхнулася. Кіпцюры павольна вярнуліся назад.

Пасьля году трунаў пакой на дваццаць пятым паверсе гатэлю «Чыба Гілтан» здаваўся аграмадным — дзесяць на восем мэтраў, палова нумару люкс. Белая кававарка «Браўн» каляхавала на нізкім століку, што стаяў пры рассоўных шкляных панэлях, якія вялі на балькон.

— Залі ў сябе трохі кавы. Здаецца, табе гэта трэба.

Яна зьняла куртку, флечэр вісеў у чорнай нэйлёнавай кабуры пад пахай. На ёй быў шэры пуловэр без рукавоў, з простымі сталёвымі маланкамі на кожным плячы. «Куленепрабівальны», — падумаў Кейс, наліваючы каву ў ярка-чырвоную філіжанку. Ягоныя рукі і ногі здаваліся драўлянымі.

— Кейс.

Ён узьняў позірк і ўбачыў незнаёмага мужчыну.

— Маё імя Армітаж.

Ягоны цёмны халат быў расхінуты да пасу, адкрываючы шырокія мускулістыя безвалосыя грудзі і пляскаты цьвёрды жывот. Блакітныя вочы былі такія бледыя, што Кейс падумаў пра адбельвальнік.

— Сонца ўзышло, Кейс. Сёньня твой шчасьлівы дзень, хлопча.

Кейс наўскось махнуў рукой зь філіжанкай, але мужчына лёгка ўхіліўся ад гарачай кавы. Па шпалерах пад рысавую паперу сьцякала карычневая пляма. Кейс убачыў у мочцы левага вуха мужчыны вуглаватую залатую завушніцу. Спэцыяльныя войскі. Армітаж усьміхнуўся.

— Пі сваю каву, Кейс, — сказала Молі. — Усё нармальна, але ты нікуды адсюль ня пойдзеш, пакуль Армітаж ня скажа табе, чаго ён хоча.

Яна сядзела на шоўкавым матрацы, склаўшы накрыж ногі, і ўсьляпую разьбірала флечэр. Пара люстэрак сачыла за рухамі Кейса, калі ён пайшоў да століка, каб нанова напоўніць сваю філіжанку.

— Ты занадта малады, каб памятаць вайну, ці ня так, Кейс?

Армітаж запусьціў вялізную руку ў свае каротка пастрыжаныя каштанавыя валасы. На ягоным запясьці бліснуў цяжкі залаты бранзалет.

— Ленінград, Кіеў, Сібір. Мы вынайшлі цябе ў Сібіры, Кейс.

— Што гэта мае значыць?

— «Кулак крыку», Кейс. Ты чуў гэтую назву.

— Нейкая апэрацыя, так? Спроба спаліць расейскую сетку віруснымі праграмамі. Ага, я пра тое чуў. І ніхто не вярнуўся.

Ён адчуў раптоўнае напружаньне. Армітаж падышоў да акна і паглядзеў на Такійскі заліў.

— Гэта ня так, Кейс. Адна група дацягнула да Хэльсынкі.

Кейс паціснуў плячыма і адпіў са сваёй філіжанкі.

— Ты кібэркаўбой. Прататыпы праграмаў, якія ты выкарыстоўваеш для ўзлому карпаратыўных базаў зьвестак, былі распрацаваныя для «Кулака крыку». Для атакі на Кірэнскую кампутарную сетку. Базавы модуль складаўся з матыля «Крылы ночы», пілёта, дэкі для працы ў матрыцы і кібэржакея. Мы выкарыстоўвалі вірус пад назваю «Крот». Сэрыя «Крот» была першым пакаленьнем сапраўдных штурмавых праграмаў.

— Ледабураў, — прамовіў Кейс над краем чырвонай філіжанкі.

— Лёд⁸, як ІСЕ — скарот ад «intrusion countermeasures electronics», электронная абарона ад уварваньняў.

— Рэч у тым, містэр, што я больш не каўбой, так што я лепш пайду…

— Я быў там, Кейс; я быў там, калі яны вынайшлі такіх, як ты.

— Ты губляеш час, важдаючыся са мною ці такімі, як я. У цябе хапае грошай наймаць дарагіх дзяўчат з кіпцюрамі-лёзамі, каб прыцягнуць сюды маю сраку, і ўсё. Я ніколі больш ня сяду за дэку, ні для цябе, ні для каго-кольвек іншага, — ён падышоў да акна і паглядзеў уніз. — Вось дзе я цяпер жыву.

— Наша дасье на цябе кажа, што ты намагаесься справакаваць вуліцу, падсьвядома хочаш, каб цябе забілі.

— Дасье?

— Мы сканструявалі дэталёвую мадэль. Купілі інфу пра ўсе твае ідэнтычнасьці і прагналі здымак праз вайсковы аналітычны софт. Ты схільны да самагубства, Кейс. На вуліцы мадэль дае табе яшчэ месяц. А наш мэдычны прагноз кажа, што табе спатрэбіцца новая падстраўнікавая залоза не пазьней, чымся праз год.

— Мы, — Кейс зірнуў у сьветла-блакітныя вочы. — Хто мы?

— Што б ты сказаў, калі б мы прапанавалі ліквідаваць пашкоджаньні тваёй нэрвовай сыстэмы, Кейс?

Армітаж раптам падаўся Кейсу нібыта выразаным з цэльнага блёку мэталу — нерухомай, неверагодна цяжкай статуяй. Цяпер ён ведаў, што гэта сон і што ён хутка прачнецца. Армітаж больш нічога ня скажа. Кейсавы сны заўжды завяршаліся такімі стоп-кадрамі.

— Ну, што б ты сказаў, Кейс?

Кейс паглядзеў на заліў і здрыгануўся.

— Я б сказаў, што вы гаўнюкі.

Армітаж кіўнуў.

— Тады я б спытаў пра вашы ўмовы.

— Яны ня надта розьняцца ад звычайных умоваў тваёй працы, Кейс.

— Няхай хлопец пасьпіць, Армітаж, — прамовіла Молі са свайго матраца, на якім былі раскладзеныя дэталі флечэра, нібы дарагая галаваломка. — Ён развальваецца па швах.

— Умовы, — сказаў Кейс, — умовы, і цяпер. Цяпер жа.

Ён усё яшчэ дрыжэў. Ён ня мог даць рады дрыжыкам.

Клініка была безыменнай, але выглядала шыкоўна, купка прылізаных карпусоў, аддзеленых адзін ад аднаго маленькімі акуратнымі садкамі. Ён памятаў гэтае месца зь першага месяца ў Чыбе, калі абышоў усе клінікі.

— Ты баісься, Кейс. Ты сапраўды баісься.

Была нядзеля папоўдні, ён стаяў з Молі ў нейкім унутраным дворыку. Белыя камяні, купка зялёнага бамбука, чорны пясок, укладзены роўнымі хвалямі. Садоўнік, падобны да вялікага мэталёвага краба, даглядаў бамбук.

— Усё будзе добра, Кейс. Ты нават не ўяўляеш, якія магчымасьці ў Армітажа. За тваё лячэньне ён заплаціць гэтым нэрваправам праграмай, якую ім дасьць, каб яны цябе вылечылі, там інфармацыя пра тое, як гэта зрабіць. Яны на тры гады апярэдзяць канкурэнтаў. Ты хоць уяўляеш сабе, колькі гэта каштуе?

Яна ўсунула вялікія пальцы ў петлі сваіх скураных джынсаў і калыхнулася назад на лякаваных абцасах каўбойскіх ботаў вішнёвага колеру. Вострыя насы яе ботаў былі абабітыя блішчастым мэксыканскім срэбрам. Пустыя ртутна-серабрыстыя лінзы разглядалі яго зь бясстраснасьцю казурак.

— Ты — вулічны самурай, — сказаў ён. — Як даўно ты на яго працуеш?

— Пару месяцаў.

— А перад тым?

— Рабіла на іншага. Працоўная дзяўчына, разумееш?

Ён кіўнуў.

— Забаўна, Кейс.

— Што забаўна?

— Мне здаецца, што я цябе добра ведаю. Гэтае ягонае дасье. Я ведаю, з чаго ты зроблены.

— Ты ня ведаеш мяне, сястра.

— Ты нармальны хлопец, Кейс. Тое, што з табою здарылася — гэта проста няфарт.

— А як наконт яго? Ён нармальны?

Робат-краб рухаўся ў іх бок, асьцярожна ступаючы па пясочных хвалях. Ягоны бронзавы панцыр мог мець і тысячу гадоў. Апынуўшыся на адлегласьці мэтра ад яе ботаў, ён стрэліў промнем сьвятла і замер, аналізуючы атрыманую інфармацыю.

— Перш за ўсё, Кейс, я заўсёды думаю пра сваю ўласную любую задніцу.

Краб зьмяніў курс, каб абмінуць яе, але яна дала яму высьпятка з дасканалай дакладнасьцю, срэбная набойка бота дзынькнула аб панцыр. Машына перакулілася на сьпіну, але хутка зноў стала на свае бронзавыя лапы. Кейс сядзеў на адным з камянёў, бурачы насамі ботаў сымэтрыю пясочных хваляў. Ён пачаў абшоргваць кішэні ў пошуках цыгарэтаў.

— У тваёй кашулі, — сказала яна.

— Дык ты адкажаш на маё пытаньне?

Ён выцягнуў пакамечаную «Ехэюань» з пачка, і яна падпаліла яе нямецкай сталёвай запальнічкай, якая выглядала, як хірургічны інструмэнт.

— Ну што я магу табе сказаць. Дзядзька пэўна натрапіў на штосьці. У яго вялікія грошы, а дагэтуль у яго ніколі іх не было, і ён увесь час бярэ дзесьці яшчэ.

Кейс заўважыў пэўнае напяцьце вакол яе вуснаў.

— Ці можа, можа, штосьці натрапіла на яго…

Яна паціснула плячыма.

— Што ты хочаш гэтым сказаць?

— Я ня ведаю дакладна. Я ведаю адно — што я ня ведаю, на каго ці на што мы на самай справе працуем.

Ён утаропіўся ў пару люстэрак. Пакінуўшы «Гілтан» суботнім ранкам, ён вярнуўся ў «Танны гатэль» і праспаў там дзесяць гадзінаў. Потым доўга бязмэтна шпацыраваў уздоўж ахоўнага пэрымэтру порту, назіраючы за чайкамі, што кружлялі за дротавай агароджай. Калі яна за ім сачыла, то рабіла гэта вельмі прафэсійна. Ён не хадзіў у Начны Горад, чакаючы ў сваёй труне званка ад Армітажа. Цяпер гэты ўнутраны дворык, нядзеля папоўдні, гэтая дзяўчына зь целам гімнасткі і рукамі штукара.

— Калі вы будзеце ўвайсьці цяпер, сэр, анэстэзіёляг чакае вас прыняць.

Тэхнік пакланіўся і зноў увайшоў у дзьверы клінікі, не азіраючыся, каб спраўдзіць, ці ідзе Кейс сьледам за ім.

Халодны сталёвы пах. Лёд лашчыць хрыбет. Згублены, такі маленькі ў цемры, рукі халаднеюць, вобраз уласнага цела растае ў калідорах тэлевізійнага неба. Галасы. Потым чорнае полымя ахапіла разгалінаваныя нэрвовыя канчаткі, і — боль, мацнейшы за ўсё, што калі-кольвек называлі болем…

Ляжы спакойна. Не варушыся. Тут былі і Рац, і Лінда Лі, Уэйдж і Лоні Зоўн, сотня твараў з нэонавага лесу, і матросы, і дзялкі, і шлюхі, неба — атручанае срэбра, па-над дротавай агароджай і турмой чэрапа. Не варушыся, чорт цябе дзяры! Там, дзе ў небе шыпеньне тэлевізійных перашкодаў пераходзіла ў бясколернасьць матрыцы, ён краем вока заўважыў зіхоткія сюрыкены, ягоныя зоры.

— Ціха, Кейс, мне трэба знайсьці тваю вену!

Яна сядзела вярхом на ягоных грудзях, трымаючы ў адной руцэ тонкі плястыкавы шпрыц.

— Калі ня будзеш ляжаць спакойна, я перарэжу тваё доўбанае горла. Ты яшчэ напампаваны эндарфінавымі інгібітарамі.

Ён прачнуўся і ўбачыў, што яна ляжыць побач зь ім. Было цёмна. Шыя здавалася крохкай, нібы зробленай з сухіх галінак. Трохі вышэй за паясьніцу адчуваўся бесьперапынны пульсоўны боль у хрыбце. Вобразы зьяўляліся і мянялі форму: мігатлівы калейдаскоп вежаў Гігаполісу і няроўных Фулеравых купалоў, цьмяныя фігуры рухаюцца яму насустрач у цяні ці то моста, ці то эстакады…

— Кейс? Сёньня серада, Кейс.

Яна заварушылася, пераварочваючыся. Грудзі кранулі ягоную руку каля пляча. Ён пачуў, як яна зьдзірае алюміневую накрыўку з бутэлькі вады, п’е.

— Трымай, — яна ўклала бутэльку ў ягоную руку. — Я магу бачыць у цемры, Кейс. У мае акуляры ўбудаваныя мікраканальныя ўзмацняльнікі відарысу.

— Мне сьпіна баліць.

— Гэта там, дзе табе мянялі сьпіннамазгавую вадкасьць. Кроў таксама замянілі. Кроў — таму што табе таксама паставілі новую падстраўнікавую залозу. А яшчэ яны зрабілі латку з новай тканкі на тваёй пячонцы. Што рабілі з нэрвамі — ня ведаю. Шмат іньекцыяў. Яны не абавязаныя былі распавядаць пра дэталі працы.

Яна села побач зь ім.

— Цяпер 2:43:12 ночы, Кейс. У маю аптычную нэрву ўжыўлены лічыльнік.

Ён сеў і паспрабаваў адпіць з бутэлькі. Папярхнуўся, закашляўся, цеплаватая вада запырскала ягоныя грудзі.

— Мне трэба дэка, — пачуў ён уласны голас. Ён пачаў намацваць у цемры сваё адзеньне. — Я хачу ўпэўніцца…

Яна засьмяялася. Маленькія моцныя рукі схапілі яго за плечы і прыціснулі долу.

— Выбачай, герой. Прыйдзецца пачакаць восем дзён. Твая нэрвовая сыстэма вываліцца на падлогу, калі ты падключысься зараз. Загад лекараў. Апроч таго, яны кажуць, што апэрацыя прайшла пасьпяхова. Празь дзень ці два цябе яшчэ раз абсьледуюць.

Ён зноўку лёг.

— Дзе мы?

— Дома. У «Танным гатэлі».

— А дзе Армітаж?

— У «Гілтане». Прадае пацеркі тубыльцам ці штосьці накшталт гэтага. Мы хутка адсюль зьедзем. Амстэрдам, Парыж, а потым дахаты — у Гігаполіс.

Яна дакранулася да ягонага пляча.

— Перавярніся. Я раблю добры масаж.

Ён лёг на жывот, кончыкі пальцаў ягоных выпрастаных рук краналіся сьцяны труны. Яна села вярхом на ягоную паясьніцу, абапіраючыся каленямі на тэмпэрлён. Скура яе джынсаў халадзіла яму сьпіну. Яе пальцы пагладжвалі яго шыю.

— А чаму ты ня ў «Гілтане»?

Замест адказу яна адхілілася назад, сунула руку яму паміж ног і пяшчотна абхапіла ягоную машонку ўказальным і вялікім пальцамі. Хвіліну яна калыхалася па-над ім у цемры, трымаючы другую руку на яго шыі. Скура яе джынсаў мякка парыпвала ў такт рухам. Кейс заёрзаў, адчуваючы, як упіраецца ў тэмпэрлён ягоны ацьвярдзелы чэлес. У галаве пульсаваў боль, але ломкасьць у шыі, здавалася, адступіла. Ён прыўзьняўся на адным локці, перавярнуўся, зноў апусьціўся на тэмпэрлён, пацягнуўшы яе за сабою, ліжучы яе грудзі. Вільготныя смочкі, маленькія і цьвёрдыя, сьлізгалі па ягонай шчацэ. Ён намацаў маланку скураных джынсаў і пацягнуў замок уніз.

— Ня трэба, — сказала яна, — я добра бачу.

Гук сьцягваньня джынсаў. Па кароткім змаганьні яна вылезла зь іх. Закінула на яго нагу, ён дакрануўся да яе твару. Нечаканая цьвёрдасьць імплянтаваных лінзаў.

— Ня трэба, — сказала яна, — застануцца адбіткі.

Зноў асядлаўшы яго, яна ўзяла ягоную руку, завяла сабе за сьпіну і паклала так, што яго вялікі палец апынуўся між яе клубоў, астатнія накрылі похву. Калі яна пачала апускацца, пульсоўныя вобразы вярнуліся, твары, фрагмэнты нэонавых шыльдаў зьяўляліся і адступалі. Яна сьлізганула ўніз, ён у ёй, і яго сьпіна канвульсіўна выгнулася. Яна скакала, працінаючы сябе ім, сасьлізгваючы ўніз і ўзьнімаючыся, пакуль абое ня скончылі, яго аргазм блакітным сполахам у бясчасавай прасторы, у абшары, бязьмежным, як матрыца, дзе твары рассыпаліся, зьніклі, зьнесеныя ўраганам прэч па зьвілістых калідорах, і яе сьцёгны, моцныя і мокрыя, сьціскалі яго цела.

На Нінсэй радзейшая, будзённая вэрсія натоўпу рухалася ў рытме свайго звыклага танцу. Грымотныя хвалі выплюхваліся з гульнявых аркадаў і патынка-холаў. Кейс зазірнуў у «Чатсуба» і ўбачыў Зоўна, які назіраў за сваімі дзяўчатамі ў цёплым піўным паўзмроку. Рац быў за стойкай.

— Бачыў Уэйджа, Рац?

— Сёньня — не.

Заўважыўшы Молі, Рац узьняў брыво.

— Убачыш яго, скажы, што ў мяне ёсьць грошы.

— Лёс мяняецца, артыст?

— Пакуль рана казаць.

— Мне трэба пабачыць гэтага чалавека, — сказаў Кейс, гледзячы на сваё адлюстраваньне ў яе акулярах. — Я мушу згарнуць біз.

— Армітажу не спадабаецца, калі я выпушчу цябе з поля зроку.

Яна стаяла пад Дынавым цякучым гадзіньнікам, рукі ў бакі.

— Ён ня будзе са мною размаўляць у тваёй прысутнасьці. На Дына мне пляваць, ён сам пра сябе клапоціцца. Але ёсьць людзі, якія папросту зьнікнуць, калі я проста так зьеду з Чыбы. Гэта мае людзі, разумееш?

Яе губы напяліся. Яна пакруціла галавой.

— У мяне ёсьць людзі ў Сынгапуры, сувязі ў Сындзюку і Асакуза ў Токіё, і ў іх могуць быць вялікія непрыемнасьці, разумееш? — схлусіў ён, паклаўшы руку на абцягнутае чорнай курткай плячо. — Пяць. Пяць хвілінаў. Па тваім гадзіньніку, добра?

— Мне плацяць не за гэта.

— Тое, за што табе плацяць — гэта адно, а тое, што праз надта літаральнае выкананьне тваіх інструкцыяў могуць загінуць мае блізкія сябры — гэта зусім іншае.

— Лухта. Твой самы блізкі сябар — твая срака. Ты ідзеш да гэтага кантрабандыста, каб даведацца пра нас з Армітажам.

Яна паставіла нагу ў каўбойскім боце на запылены кававы столік а-ля Кандзінскі.

— А, Кейс, хлопча! Твая спадарожніца, праўдападобна, узброеная, ня кажучы пра ладную колькасьць крэмнію ў яе галаве. Можаш мне патлумачыць, што тут адбываецца?

Прывідны кашаль Дына нібыта павіс між імі ў паветры.

— Пачакай, Джулі. Так ці іначай, увайду я адзін.

— Можаш у гэтым не сумнявацца, інакш і не атрымаецца, сынку.

— Добра, — сказала яна. — Ідзі. Але толькі пяць хвілінаў. Хоць трохі забавісься — я зайду і супакою твайго блізкага сябра назаўсёды. І паспрабуй штосьці ўведаць, пакуль ты там.

— Што?

— Чаму я раблю табе гэтую ласку.

Яна павярнулася і выйшла, мінаючы стосы белых пакункаў з-пад кансэрваванага імберца.

— Трапіў у яшчэ дзіўнейшую кампанію, чым звычайна, Кейс? — спытаў Джулі.

— Джулі, яна пайшла. Пусьціш мяне? Калі ласка, Джулі?

Засаўкі адамкнуліся.

— Паволі, Кейс, — прамовіў голас.

— Уключы сваю апаратуру, Джулі, усё, што ў цябе на стале, — сказаў Кейс, займаючы сваё месца на шрубавым зэдліку.

— Яна ўвесь час уключаная, — мяккім голасам адказаў Дын, акуратна нацэльваючы на Кейса пісталет, які ляжаў сярод дэталяў старой мэханічнай друкаркі. Гэта быў рэвальвэр тыпу «магнум» з амаль цалкам сьпілаванаю руляй. Гарда курка таксама была абрэзаная, а рукаятка абматаная ізастужкай. У наманікюранай ружовай руцэ Дына гэтая зброя падалася Кейсу вельмі недарэчнай.

— Проста перасьцярога, ты ж разумееш. Нічога асабістага. Цяпер скажы мне, чаго ты хочаш.

— Мне патрэбны ўрок гісторыі, Джулі. І зьвесткі пра аднаго чалавека.

— У чым справа, сынку?

На Дыну была баваўняная кашуля ў каляровыя палоскі, яе каўнер быў белы і цьвёрды, як парцаляна.

— Ува мне, Джулі. Я зьяжджаю. Назаўсёды. Але зрабі мне ласку, добра?

— Пра каго табе трэба зьвесткі, сыне?

— Гайдзін па імені Армітаж, нумар люкс у «Гілтане».

Дын апусьціў пісталет.

— Сядзі спакойна, Кейс.

Ён нешта набраў на клявіятуры, што ляжала ў яго на каленях.

— Здаецца, мая сетка ведае ня больш за цябе, Кейс. Гэты джэнтэльмэн, падобна, мае часовую дамову зь якудза, а сыны нэонавай хрызантэмы ўмеюць хаваць сваіх саюзьнікаў ад тыпаў накшталт мяне. Лепей і я не зрабіў бы. Цяпер гісторыя. Ты сказаў гісторыя, — ён зноў узьняў пісталет, але ўжо ня цэлячы ў Кейса. — Якая гісторыя?

— Вайна. Што ты ведаеш пра вайну, Джулі?

— Вайна? А што пра яе ведаць? Доўжылася тры тыдні.

— «Кулак крыку».

— Вядомая рэч. Хіба цябе не вучылі гісторыі? Вялікі брудны пасьляваенны палітычны футбол, вось што гэта было. Сьпярша разьдзьмулі цэлы Ўотэргейт, пасьля замялі. Вашыя ваякі, Кейс, найвышэйшае кіраўніцтва Гігаполісу ў… дзе ж гэта было, у Макліне? Сядзелі па бункерах… вялікі скандал. Загубілі нямала маладога патрыятычнага мяса, каб праверыць якуюсьці новую тэхналёгію. Яны ведалі пра расейскую абарону, як высьветлілася пазьней. Ведалі пра ЭМІ, электрамагнітныя імпульсныя гарматы. Усё адно паслалі гэтых хлопцаў, проста дзеля экспэрымэнту, — Дын паціснуў плячыма. — Іваны пастралялі іх, як курапатак.

— Хто-небудзь выбраўся?

— Божа Хрысьце! — сказаў Дын. — Столькі гадоў мінула… Хаця, здаецца, колькі хлопцаў выратаваліся. Адна з камандаў. Захапілі савецкі баявы шрубалёт. Даляцелі на ім да Фінляндыі. Памежных пароляў яны, натуральна, ня ведалі і, пакуль перабраліся, дужа патрапалі фінскую абарону. Галаварэзы са спэцыяльных войскаў.

Дын чмыхнуў носам.

— Крывавая лазьня.

Кейс кіўнуў. Пах кансэрваванага імберцу быў усёпранікальны.

— Падчас вайны я быў у Лісабоне, — сказаў Дын, паклаўшы пісталет на стол. — Мілае месца, Лісабон.

— У войску, Дын?

— Не зусім. Але тыя падзеі паўзь мяне не прайшлі, — Дын усьміхнуўся сваёй ружовай усьмешкай. — Проста цуд, што вайна можа рабіць з рынкам.

— Дзякуй, Джулі. Я твой даўжнік.

— Няма за што, Кейс. І бывай.

А потым ён успомніць, што тым вечарам у «Саміс» яго ад самага пачатку перасьледавала дрэннае прадчуваньне, што нават калі ён ішоў за Молі тым калідорам, шоргаючы нагамі па ўтаптаным дыване з квітковых карэньчыкаў і плястыкавых кубкаў, ён ужо адчуваў яе. Сьмерць, што стаілася ў чаканьні Лінды…

Пасьля візыту да Дына яны пайшлі ў «Намбан», дзе ён канчаткова разьлічыўся з Уэйджам стосам новых іенаў, якія яму даў Армітаж. Уэйджу гэта, натуральна, спадабалася, ягоным хлопцам гэта спадабалася менш, і Молі, стоячы побач з Кейсам, драпежна ўсьміхалася, усёй сваёй істотаю спадзеючыся, што хто-небудзь зь іх зробіць неабачлівы рух. Потым яны вярнуліся ў «Чат» выпіць.

— Марнуеш час, каўбой, — сказала Молі, калі Кейс дастаў з кішэні курткі васьмікутнік.

— Ты пра што? Таксама хочаш?

Ён працягнуў ёй таблетку.

— Твая новая падстраўнікавая залоза і латка на тваёй пячонцы. На замову Армітажа іх зрабілі так, каб твой арганізм ігнараваў гэтае гаўно.

Яна пастукала па васьмікутніку крывавым пазногцем.

— Ты цяпер біяхімічна няздольны атрымліваць прыход ад амфу ці какаіну.

— Чорт, — сказаў ён, паглядзеў на васьмікутнік, тады на яе.

— Праглыні яго. Праглыні дзясятак. Нічога ня будзе.

Ён праглынуў. Нічога не адбылося. Пасьля трэцяга піва яна стала пытаць Раца пра баі.

— «Саміс», — сказаў Рац.

— Я не хачу туды, — сказаў Кейс.

— Я чуў, што яны там забіваюць адно аднаго.

Яшчэ праз гадзіну яна ўжо купляла квіткі ў хударлявага тайца ў белай саколцы і мехаватых шортах для рэгбі. «Саміс» уяўляў сабой надзіманы купал за адным з партовых складоў, туга нацягнуты шэры матэрыял купалу быў узмоцнены сеткай з тонкіх сталёвых кабэляў. Калідор зь дзьвярыма ў абодвух канцах служыў прымітыўным паветраным шлюзам, што захоўваў перапад ціску, дзякуючы якому трымаўся купал. Да фанэрнай столі на аднолькавай адлегласьці адно ад аднаго былі прымацаваныя флюарэсцэнтныя кругі, але большасьць зь іх была разьбітая. Паветра было вільготнае і цяжкае ад паху поту і бэтону. Усё гэта яшчэ больш выводзіла Кейса з раўнавагі перад тым, што мусіла адбыцца — натоўп, напружанае маўчаньне, высачэзныя галяграфічныя фігуры пад стольлю купала. Бэтонныя рады для гледачоў спускаліся да пляцоўкі ў цэнтры, круглага ўзвышэньня ў гушчары міргаў праекцыйнай апаратуры. Ніякага сьвятла, апроч галяграмаў, якія мігцелі над рынгам, паўтараючы рухі двух мужчынаў на арэне. Пласты цыгарэтнага дыму ўздымаліся па-над бэтоннымі ўступамі і плылі ўгару, пакуль не разьбіваліся плынямі паветра з помпаў, што падтрымлівалі купал. Ніякага гуку, апроч прыглушанага бурчаньня помпаў і ўзмоцненага дыханьня байцоў. Мужчыны кружылі па арэне; каляровыя водбліскі іх галяграмаў струменіліся ў акулярах Молі. Галяграмы былі дзесяцікратнымі павелічэньнямі; у дзесяцікратным павелічэньні нажы, якія яны трымалі, былі амаль мэтар даўжынёй. Наколькі памятаў Кейс, хват байца на нажах такі самы, як у фэхтавальшчыка: усе пальцы, акрамя вялікага, моцна абдымаюць рукаятку, вялікі палец на адной лініі зь лязом. Нажы, здавалася, рухаліся самі па сабе, з рытуальнай нясьпешнасьцю вырысоўваючы дугі і пасы свайго танцу, вастрыё мінала вастрыё, пакуль байцы чакалі, калі хто-небудзь зь іх адкрыецца. Прыўзьняты твар Молі быў гладкім і спакойным. Яна назірала.

— Пайду куплю чаго пад’есьці, — сказаў Кейс. Яна кіўнула, цалкам захопленая танцам. Яму не падабалася гэтае месца. Ён павярнуўся і пайшоў у цень. Занадта цёмна. Занадта ціха. Натоўп, як ён заўважыў, складаўся галоўным чынам зь японцаў. Натоўп не зусім тыповы для Начнога Гораду. Тэхнікі з карпарацыйных аркалёгіяў. Хутчэй за ўсё, гэта значыла, што арэна існавала са згоды якога-небудзь карпарацыйнага камітэту адпачынку. Цікава, мімаходзь падумаў Кейс, як гэта — усё жыцьцё працаваць на адну зайбацу. Карпарацыйнае жытло, карпарацыйны гімн, карпарацыйныя хаўтуры… Ён зрабіў амаль поўны круг вакол купалу, пакуль знайшоў прылаўкі зь ежай. Ён купіў якіторы на пожагах і дзьве высокія вошчаныя кардонкі піва. Зірнуўшы на галяграмы, ён убачыў, што па грудзях аднаго з байцоў сьцякае струменьчык крыві. Тлусты карычневы соўс сьцякаў па пожагах на ягоныя пальцы. Празь сем дзён ён зноў падлучыцца. Калі зараз заплюшчыць вочы, ён убачыць матрыцу. Цені скакалі па сьценах у рытме танцу галяграмаў. Вузел страху пачаў сьцягвацца між ягонымі лапаткамі. Цуркі халоднага поту сьцякалі па ягоных рэбрах. Апэрацыя не спрацавала. Ён усё яшчэ тут, ён усё яшчэ мяса, і ніякая Молі не чакае яго, не адрываючы вачэй ад мільганьня нажоў, ніякі Армітаж не чакае ў «Гілтане» з квіткамі, новым пашпартам і грашыма. Усё гэта было сном, нейкай недарэчнай фантазіяй… Гарачыя сьлёзы засьцілі зрок. Кроў пырснула зь ярэмнай вены аднаго з байцоў згусткам чырвонага сьвятла. Натоўп зароў, завішчэў, узьняўся са сваіх месцаў — адна зь фігураў сагнулася, яе галяграма пачала раставаць, мільгацець… Да яго горла падкацілі ваніты. Ён заплюшчыў вочы, зрабіў глыбокі ўдых, расплюшчыў іх і ўбачыў, як проста міма яго прайшла Лінда Лі, сьляпы страх у яе шэрых вачах. На ёй быў той самы францускі камбінэзон.

І зьнікла. У цень. Чыста рэфлекторна, не разважаючы, ён кінуў долу піва і курыныя шашлыкі і пабег за ёю. Здаецца, ён крыкнуў яе імя, але ён ня быў упэўнены ў гэтым. Сьлед тонкага, як валасок, промня чырвонага сьвятла на рагавіцы. Сухі бэтон пад тонкімі падэшвамі ягоных чаравікаў. Белыя плямы яе красовак мільгаюць каля выгнутай сьцяны купала, і зноў уваччу адбітак прывіднай ніткі лазэру, якую на бягу злавіў ягоны зрок. Нехта зрабіў яму падножку. Бэтон разадраў яму далоні, ён пакаціўся, згубіўшы арыентацыю, паспрабаваў ударыць нагой. Над ім схіліўся танклявы хлопец, вясёлкавы німб вакол асьветленых ззаду калкоў бялявых валасоў. Над арэнай пад дзікі роў натоўпу ўзьняла нож галяграма пераможцы. Хлопец усьміхнуўся і выцягнуў нешта з рукава. Брытва, кранутая чырваньню трэцяга лазэрнага промня, што бліснуў скрозь цемру. Кейс глядзеў, як лязо апускаецца да ягонага горла, нібы рагулька лозашукальніка. Твар хлопца зьнік у гулкім воблаку мікраскапічных выбухаў. Стрэлкі зь пісталета Молі выляталі з хуткасьцю дваццаць залпаў за сэкунду. Хлопец канвульсіўна кашлянуў і зваліўся Кейсу на ногі.

Кейс рушыў у кірунку харчовых прылаўкаў, у цень. Паглядзеў уніз, чакаючы ўбачыць рубінавую голку лазэру, якая выходзіць зь яго грудзей. Нічога. Ён знайшоў яе. Яна ляжала каля бэтоннай калёны з заплюшчанымі вачыма. Пахла палёным мясам. Натоўп напеўна скандаваў імя пераможцы. Прадавач піва выціраў свае краны цёмнай анучай. Адзін белы красовак зьляцеў зь яе нагі пры падзеньні і ляжаў цяпер каля яе галавы. Ісьці ўздоўж сьцяны. Бэтонны выгін. Рукі ў кішэнях. Ісьці і не спыняцца. Міма невідушчых твараў, вачэй, прыкутых да галяграмы пераможцы. Нейкі эўрапейскі твар заскакаў у водблісках запалкі, вусны самкнёныя вакол кароткага чаранка мэталёвай трубкі. Пах гашышу. Кейс пацягнуўся далей, не адчуваючы нічога.

— Кейс, — яе люстэркі праступілі зь цемры, — усё нармальна?

Штосьці енчыла і булькатала ў цяні за ейнай сьпінай. Ён кіўнуў.

— Бой скончаны, Кейс. Час ісьці дамоў.

Ён паспрабаваў прайсьці міма яе, назад у цемру, дзе штосьці памірала. Яна спыніла яго, паклаўшы далонь яму на грудзі.

— Сябры твайго блізкага сябра. Забілі тваю дзяўчыну. Відаць, ня надта ты ладзіў зь сябрамі ў гэтым горадзе. Мы сабралі кароткае дасье на гэтага старога вырадка, калі займаліся табой, дружа. Ён каго заўгодна засмажыць за некалькі новых. Той тып ззаду сказаў, што яны выйшлі на яе, калі яна спрабавала сьпіхнуць інфу з твайго кампа. Для іх проста таньней было забіць яе і забраць чып. Ашчадзіць трохі грошай… Я прымусіла чувака з лазэрам расказаць пра ўсё. Тое, што мы апынуліся тут адначасова зь імі — выпадак, але я мусіла ўпэўніцца.

Яе рот быў напяты, вусны сьціснутыя ў тонкую рысу. Кейсу здавалася, нібыта хтосьці сьціскаў ягоныя мазгі.

— Хто, — спытаў ён, — хто іх паслаў?

Яна працягнула яму заплямлены крывёю пакунак кансэрваванага імберца. Ён убачыў, што яе рукі былі ў крыві. За яе сьпінаю, у цяні, хтосьці выдаў цяжкі хрып і памёр.

Пасьля заключнага абсьледаваньня ў клініцы Молі адвезла яго ў порт. Там іх чакаў Армітаж. Ён замовіў карабель на паветранай падушцы. Цёмныя вуглы аркалёгіяў былі апошнім, што мог разгледзець Кейс, пакідаючы Чыбу. Потым усё праглынуў туман, што слаўся па-над чорнай вадой, пакрытай чародамі сьмецьця.

ЧАСТКА ДРУГАЯ
ПАХОД ПА КРАМАХ