ЧАСТКА ДРУГАЯ
ПАХОД ПА КРАМАХ

ЧАСТКА ТРЭЦЯЯ
ПОЎНАЧ НА ВУЛІЦЫ ЖУЛЯ ВЭРНА

Архіпэляг. Выспы. Торус, верацяно, гронка. Чалавечая ДНК расьцякаецца з пакручастага гравітацыйнага калодзежа, як нафтавая плёнка. Загрузім вельмі спрошчанае графічнае адлюстраваньне абмену зьвестак у архіпэлягу L-S. Адзін з сэгмэнтаў загараецца чырвоным колерам, масіўны прастакутнік вылучаецца на экране. Вольны Край. Вольны Край — гэта шмат рэчаў адначасова, і ня ўсе яны бачныя турыстам, якія апускаюцца і падымаюцца гравітацыйным калодзежам. Вольны Край — гэта бардэль і банкаўскі цэнтар, храм забаваў і вольны порт, памежны горад і курорт. Вольны Край — гэта Лас-Вэгас і вісячыя сады Бабілёну, арбітальная Жэнэва і дом старанна гадаванага і ўдасканальванага роду, індустрыяльнага клану Тэсье-Эшпул.

На лайнэры THY да Парыжу яны сядзелі разам у першай клясе: Молі каля акна, Кейс побач зь ёй, Рыўера і Армітаж ля праходу. Калі самалёт закладваў віраж над морам, Кейс убачыў зьзяньне агнёў нейкага грэцкага выспавага гораду, падобнага да каштоўнага каменя. Аднаго разу, узяўшы келіх з напоем, ён убачыў у глыбінях бурбону з вадой штосьці падобнае да вялізнага згустку чалавечай спэрмы. Молі нахілілася церазь яго і ўдарыла Рыўеру па твары.

— Не, маленькі. Ніякіх гульняў. Калі будзеш гуляцца ў гэтае падсьвядомае гаўно побач са мной, я зраблю табе вельмі балюча. Я магу зрабіць гэта без аніякіх фізычных пашкоджаньняў. Мне гэта падабаецца.

Кейс павярнуўся, каб пабачыць рэакцыю Армітажа. Гладкі твар быў спакойны, блакітныя вочы — пільныя, але бяз злосьці.

— Правільна, Пітэр. Ня трэба.

Кейс павярнуўся назад, пасьпеўшы ўбачыць чорную ружу, якая імгненна зьнікла, яе пялёсткі блішчэлі, як скура, на чорным сьцябле мэталёвыя калючкі. Рыўера салодка ўсьміхнуўся, заплюшчыў вочы і адразу заснуў. Молі адвярнулася; яе лінзы адбіваліся ў цёмным ілюмінатары.

— Ты быў раней на арбіце? — спытала Молі, калі ён уладкоўваўся ў глыбокай тэмпэрлёнавай ляжанцы шатла «Японскіх авіялініяў».

— Не. Я ўвогуле асабліва не падарожнічаў. Толькі па справах.

Стуард прымацоўваў троды счытваньня зьвестак стану арганізму да яго левага запясьця і вуха.

— Спадзяюся, у цябе ня будзе СКА.

— Гэта як паветраная хвароба? Выключана.

— Гэта не адно і тое ж. У бязважкасьці сэрца пачне біцца шпарчэй, і тваё сярэдняе вуха на пэўны час ашалее. Зьявіцца інстынктыўнае жаданьне бегчы, як ад трасцы, і дзікі выкід адрэналіну.

Стуард падышоў да Рыўеры, дастаючы з кішэні свайго чырвонага фартуха новы набор тродаў. Кейс павярнуў галаву, спадзеючыся разгледзець тэрміналы старога аэрапорту Арлі, але пасадачная пляцоўка шатла была абгароджаная жалезабэтоннымі адбівальнікамі выхлапу. На найбліжэйшым да ілюмінатара бэтонным шчыце было графіці, нейкі слоган па-арабску, намаляваны чырвонай фарбай. Ён заплюшчыў вочы і сказаў сабе, што шатл — гэта толькі вялікі самалёт, які лятае вельмі высока. І пахла тут, як у самалёце: жуйкай, новым адзеньнем і стомай. Ён слухаў музыку кота, што лілася з бартавых дынамікаў, і чакаў.

Сындром касьмічнай адаптацыі быў горшы, чым яго апісала Молі, але ён хутка прайшоў, і Кейс заснуў. Стуард пабудзіў яго, калі яны стыкаваліся да тэрміналу «Японскіх авіяліній».

— Мы пераходзім на Вольны Край? — спытаў ён, праводзячы позіркам шматок тытуню «Ехэюань», які выплыў зь ягонай кішэні і лунаў за дзесяць сантымэтраў ад ягонага носа. На шатлах «Японскіх авіялініяў» паліць было забаронена.

— Не. У боса чарговая раптоўная прыхамаць, так што мы бярэм таксоўку да Сіёну, гронка Сіёну.

Яна дакранулася да панэлі адшпільваньня рамянёў, якія трымалі яе ў тэмпэрлёнавай ляжанцы.

— Прыкольны выбар месца збору, як на мяне.

— Чаму?

— Дрэды. Растаманы. Гэтай іх калёніі ўжо каля трыццаці гадоў.

— І што?

— Пабачыш. Мне дык падабаецца. Прынамсі, там табе дазволяць паліць твае цыгарэты.

Сіён быў заснаваны пяцьцю рабочымі, якія адмовіліся вяртацца, павярнуліся сьпінай да калодзежа і пачалі будавацца. Пакуль у цэнтральным торы калёніі не ўсталявалі нармальную абарачальную гравітацыю, яны пакутавалі ад нястачы кальцыю і атрафіі сардэчнай цягліцы. З акна таксоўкі самаробны корпус Сіёну нагадваў Кейсу стракатыя жылыя раёны Стамбулу: нефарбаваныя пліты рознай формы, сьпярэшчаныя выпаленымі лазэрам растафарыянскімі сымбалямі. Молі разам з хударлявым сіянітам на імя Аэрол дапамаглі Кейсу даць рады з калідорам свабоднага падзеньня ў цэнтар меншага тора. Армітажа і Рыўеру ён згубіў з поля зроку падчас другой хвалі СКА.

— Сюды, — сказала Молі, прапіхваючы ягоныя ногі ў вузкі люк наверсе. — Трымайся за перакладзіны лесьвіцы. Нібыта караскаесься задам наперад, добра? Ты рухаесься ў бок корпусу, злазіш у гравітацыю.

Кейсаў страўнік забурчэў.

— Усё будзе добра, чэл, — усьміхнуўся Аэрол, бліснуўшы залатымі разцамі.

Нейкім незразумелым чынам канец тунэлю зрабіўся ягоным дном. Кейс вітаў гравітацыю, як тапелец, які раптам знайшоў пад вадой паветраны пухір.

— Падымайся, — сказала Молі. — Ты што, з гэтай палубай цалавацца будзеш?

Кейс ляжаў на жываце, раскінуўшы рукі. Нешта сутыкнулася зь ягоным плячом. Ён перавярнуўся на сьпіну і ўбачыў пляскаты скрутак элястычнага кабэлю.

— Будзем гуляць у дамок, — сказала яна. — Дапаможаш мне нацягнуць кабэль.

Ён агледзеў вялікую пустую прастору і заўважыў сталёвыя колцы, прывараныя да кожнай паверхні ў адвольным, як яму падалося, парадку. Затым яны нацягнулі кабэлі паводле складанай схемы, прыдуманай Молі, і навесілі на іх пашарпаныя лісты жоўтага плястыку. Пакуль яны працавалі, Кейс пачаў усьведамляць, што чуе пульсацыю музыкі, што пранізвала ўсю гронку. Яна называлася «даб», мазаіка пачуцьцяў, зьмяшаная з агромністай аўдыётэкі алічбаваных твораў; Молі сказала, што гэта было набажэнства і пачуцьцё супольнасьці. Кейс падняў адзін з жоўтых лістоў, ён быў лёгкі, але ўпраўляцца зь ім было нязручна. Сіён пах варанай гароднінай, дабрынёй і ганджай. Зь люка выпырхнуў Армітаж.

— Добра, — сказаў ён, кіўнуўшы ў бок канструкцыі зь лістоў.

За ім паказаўся Рыўера, менш упэўнены ў варунках частковай гравітацыі.

— Дзе ты быў, калі трэба было рабіць? — спытаў Кейс Рыўеру.

Рыўера адкрыў рот, каб адказаць. Адтуль выплыла маленькая фарэль, выдзімаючы неверагодныя бурбалкі. Яна прасьлізнула каля Кейсавай шчакі.

— У галаве, — сказаў Рыўера і ўсьміхнуўся.

Кейс засьмяяўся.

— Добра, — сказаў Рыўера. — Ты ўмееш сьмяяцца. Я б з радасьцю табе дапамог, але я кепска раблю рукамі.

Ён узьняў далоні, якія раптам раздваіліся. Чатыры рукі, чатыры далоні.

— Проста бясшкодны клоўн, так, Рыўера? — Молі стала паміж імі.

— Ёў, — сказаў Аэрол, высунуўшыся зь люка. — Пайшлі са мной, чэл, каўбой.

— Там твая дэка і іншае абсталяваньне, — сказаў Армітаж. — Дапамажы яму прынесьці ўсё ад грузавога шлюзу.

— Ты такі бледны, чэл, — сказаў Аэрол, калі яны пхалі ў паветры запакаваны ў пенапляст манітор «Хосака» ў цэнтральным калідоры. — Мо хочаш што зьесьці?

Рот Кейса напоўніўся сьлінай; ён энэргічна заківаў галавой.

Армітаж абвясьціў, што яны прабавяць у Сіёне 80 гадзінаў. Молі і Кейс будуць практыкавацца ў бязважкасьці, прызвычайвацца да працы ў ёй. Ён дасьць ім кароткую інфармацыю пра Вольны Край і вілу «Расьсеянае сьвятло». Было незразумела, чым мусіў займацца Рыўера, але Кейсу неяк не хацелася пытацца. Празь некалькі гадзінаў пасьля прыбыцьця Армітаж паслаў яго ў жоўты шацёр, паклікаць Рыўеру падсілкавацца. Ён знайшоў яго, скручанага, як кот, на тэмпэрлёнавай ляжанцы. Рыўера спаў голы, вакол ягонай галавы круцілася зьменлівая галяграма, кола з маленькіх белых геамэтрычных фігураў: кубоў, сфэраў і пірамідаў.

— Эй, Рыўера!

Кола працягвала круціцца. Кейс вярнуўся і распавёў Армітажу.

— Ён абдаўбаны, — сказала Молі, адарваўшыся ад разабранага флечэра. — Няхай сабе валяецца.

Армітаж меркаваў, што бязважкасьць адмоўна паўплывае на здольнасьць Кейса працаваць у матрыцы.

— Не турбуйцеся, — пераконваў яго Кейс. — Я падлучаюся, і мяне тут ужо няма. Ніякай розьніцы, дзе гэта рабіць.

— Узровень адрэналіну ў тваёй крыві падвышаны, — сказаў Армітаж. — У цябе ўсё яшчэ СКА. У нас ня будзе часу дачакацца, пакуль ён цалкам пройдзе. Прыйдзецца табе вучыцца працаваць зь ім.

— Дык што, я буду рабіць налёт адсюль?

— Не. Практыкуйся, Кейс. Ад гэтага моманту. Там, у калідоры…

Выгляд і ўласьцівасьці кібэрпрасторы не залежалі ад фізычнага асяродзьдзя дэкі. Кейс падлучыўся, і перад ягоным позіркам зноў зьявілася знаёмая ацтэцкая піраміда зьвестак Адміністрацыі Ўсходняга Ўзьбярэжжа.

— Як маесься, Дыксі?

— Я мёртвы, Кейс. У мяне хапіла часу ў чэраве «Хосакі», каб гэта ўсьвядоміць.

— І як ты пачуваесься?

— Ніяк.

— Цябе гэта турбуе?

— Мяне турбуе, што мяне нічога не турбуе.

— Як гэта?

— Быў у мяне сябручок, там, у Расеі, у сібірскім лягеры. Аднойчы ён адмарозіў вялікі палец на руцэ. Прыйшлі мэдыкі і адцялі яго. Празь месяц варочаецца ён на нарах. Я яго пытаю: «Што цябе грызе, Элрой?» А ён мне адказвае: «Чортаў палец сьвярбіць». Я кажу: «Ну пачухай яго». «Маккой, — кажа ён, — гэта той самы чортаў палец».

Калі канструкт засьмяяўся, Кейс адчуў штосьці іншае, ня сьмех, а хвалю холаду, што прайшла празь яго сьпінны мозг.

— Зрабі мне ласку, хлопча!

— Якую, Дыкс?

— Калі ваша афэра скончыцца, — сатры гэты чортаў канструкт.

Кейс не разумеў сіянітаў. Аэрол безь якіх-кольвек на тое падставаў распавёў яму байку пра тое, як зь ягонага лба вылупілася немаўля і жвавенька ўцякло ў лес гідрапоннай ганджы.

— Нат маленькае немаўля, чэл, ня большае за твой палец, — сказаў Аэрол і пацёр далоньню гладкую паверхню свайго карычневага лоба.

— Гэта ўсё ганджа, — сказала Молі, калі Кейс распавёў ёй гэтую гісторыю. — Яны ня надта адрозьніваюць розныя станы сьвядомасьці. Калі Аэрол кажа табе, што гэта адбылося, значыць, зь ім гэта адбылося. Гэта не лухта, гэта хутчэй такая паэзія. Разумееш?

Кейс няўпэўнена кіўнуў. Сіяніты заўжды дакраналіся да суразмоўніка, клалі далоні на плечы. Кейсу гэта не падабалася.

— Эй, Аэрол, — паклікаў Кейс праз гадзіну, рыхтуючыся да кібэрпрасторавых трэніровак у калідоры свабоднага падзеньня. — Хадзі сюды, чувак. Штосьці пакажу.

Ён працягнуў Аэролу троды. Аэрол зрабіў павольны кулёк убок Кейса. Ягоныя босыя пяткі сустрэліся са сталёвай сьцяной, свабоднай рукой ён злавіў павязку з тродамі. У другой руцэ ён трымаў празрысты цэляфанавы мяшок зь сіне-зялёнымі водарасьцямі. Ён прыязна міргнуў і ўсьміхнуўся.

— Паспрабуй гэтую штуку, — сказаў Кейс.

Ён узяў павязку, надзеў яе на галаву. Кейс уладкаваў троды. Аэрол заплюшчыў вочы. Кейс націснуў на ўключальнік. Аэрола перасмыкнула. Кейс зноў адключыў яго.

— Ну як, што ты бачыў?

— Бабілён, — сумна адказаў Аэрол і, адпіхнуўшыся нагамі ад сьцяны, паплыў калідорам далей.

Рыўера нерухома сядзеў на сваёй тэмпэрлёнавай ляжанцы, выпрастаўшы правую руку на ўзроўні пляча. Колькі мілімэтраў вышэй за локаць ягоную руку туга аплятала зьмяя, яе луска блішчэла каштоўнымі камянямі, рубінавыя вочы сьвяціліся нэонавым сьвятлом. Кейс глядзеў, як зьмяя ў чорную і ярка-чырвоную палоску, таўшчынёй з палец, павольна сьціскалася вакол Рыўеравай рукі.

— Цяпер ідзі, — ласкава сказаў ён васкова-бледнаму скарпіёну, што сядзеў на ягонай раскрытай далоні. — Ідзі.

Скарпіён паварушыў сваімі карычняватымі клюшнямі і хуценька пабег па ягонай руцэ, трымаючыся цёмных дарожак венаў. Дасягнуўшы локцевага згіну, скарпіён прыпыніўся і, здавалася, затрэсься. Рыўера выдаў ціхае сіпеньне. Джала ўзьнялося, задрыжэла і пагрузілася ў скуру па-над набрынялай венай. Каралавая зьмяя расслабілася, Рыўера павольна выдыхнуў, калі іньекцыя дайшла да мозгу. Затым зьмяя са скарпіёнам зьніклі. Рыўера сядзеў зь белым плястыкавым шпрыцам у левай руцэ.

— Калі Бог і стварыў што-небудзь лепшае, ён пакінуў гэта сабе. Ведаеш гэтае выслоўе, Кейс?

— Ага, — сказаў Кейс. — Так кажуць пра самыя розныя рэчы. Ты заўжды робіш з гэтага невялічкае шоў?

Рыўера аслабіў і зьняў з рукі элястычны жгут.

— Ага. Так цікавей.

Ён усьміхнуўся, ягоны позірк утаропіўся ў нікуды, шчокі зачырванеліся.

— У мяне трохі вышэй у вэне стаіць мэмбрана, так што ніколі ня трэба турбавацца пра стан голкі.

— І не балюча?

— Канечне балюча. Але гэта частка гульні, ці ня так?

— Я б скарыстаўся з дэрмаў, — сказаў Кейс.

— Зануда! — грэбліва ўсьміхнуўся Рыўера і засьмяяўся, надзяваючы белую баваўняную кашулю з кароткім рукавом.

— Пэўна, крута табе, — сказаў Кейс, падымаючыся.

— Хочаш затарчаць, Кейс?

— Мне прыйшлося завязаць.

— Вольны Край, — сказаў Армітаж, дакрануўшыся да панэлі кіраваньня маленькага галяграфічнага праектара «Браўн».

Размытая карцінка ўвайшла ў фокус, — амаль тры мэтры ад кончыка да кончыка.

— Казіно месьцяцца тут, — паказаў ён на частку аб’ёмнай схемы. — Гатэлі, прыватныя рэзыдэнцыі, вялікія крамы — тут, — ягоная рука перасунулася. — Блакітныя плямы — гэта азёры, — ён падышоў да аднаго з канцоў галяграмы. — Вялікая сыгара. Звужаецца на канцах.

— Мы і самі гэта бачым, — сказала Молі.

— Звужэньне выкарыстоўваецца для стварэньня горнага эфэкту. Бліжэй да кончыкаў глеба робіцца больш скалістай, але ўздымацца там лёгка, чым вышэй уздымаесься, тым меншая гравітацыя. Вось тут — спартыўныя збудаваньні, тут — колца вэлядрому.

Ён паказваў усё, пра што казаў.

— Колца чаго? — спытаў Кейс.

— Яны ладзяць гонкі на роварах, — сказала Молі. — Нізкая гравітацыя, шыны з высокім счапленьнем, набіраюць да 100 кілямэтраў на гадзіну.

— Нас гэты канец ня тычыцца, — сказаў Армітаж са сваёй звычайнай поўнай сур’ёзнасьцю.

— Во бляха, — сказала Молі, — я заўзятая вэлясыпэдыстка.

Рыўера захіхікаў. Армітаж падышоў да супрацьлеглага канца праекцыі.

— А вось гэты — тычыцца.

Адлюстраваньне ўнутранай структуры верацяна тут заканчвалася, апошні сэгмэнт быў пусты.

— Гэта віла «Расьсеянае сьвятло». Стромы пад’ём з зоны гравітацыі, падыходы заблытаныя. Уваход толькі адзін, тут, люк на самай восі бязважкасьці.

— А што там унутры, бос?

Рыўера нахіліўся наперад, выцягнуўшы шыю. Чатыры маленечкія дэталі галяграмы каля пальца Армітажа заміргацелі, Армітаж змахнуў іх, нібы камароў.

— Пітэр, — сказаў Армітаж. — Ты будзеш першы, хто пра гэта даведаецца. Зладзіш для сябе запрашэньне. А калі ўжо там апынесься, тваёй задачай будзе дапамагчы Молі прабрацца туды.

Кейс глядзеў на пустое месца ў канцы верацяна, якое пазначала «Расьсеянае сьвятло», успамінаючы аповед Фіна: Сьміт, Джымі, галава, якая размаўляла, і ніндзя.

— А можна пра дэталі пляну? — спытаў Рыўера. — Мне, ведаеце, трэба абзавесьціся адпаведным гардэробам.

— Вывучым вуліцы, — сказаў Армітаж, вяртаючыся да цэнтру галяграмы. — Вось Дэзыдэрата-стрыт, вось — вуліца Жуля Вэрна.

Рыўера закаціў вочы. Пакуль Армітаж пералічваў назвы вуліцаў і завулкаў Вольнага Краю, каля тузіна сакавітых гнайнікоў вырасла на ягоным носе, шчаках і падбародку. Нават Молі засьмяялася. Армітаж спыніўся і абдарыў іх позіркам сваіх пустых і халодных вачэй.

— Прабачце, — вымавіў Рыўера, гнайнікі замігцелі ды зьніклі.

Кейс прачнуўся ўначы і адчуў, што Молі сядзіць, прыгнуўшыся, побач зь ім на ляжанцы. Ён адчуваў яе напружанасьць. Ён паляжаў нейкі час, зьбянтэжаны. Калі яна зрушылася, Кейс быў агаломшаны яе хуткасьцю. Яна ўзьнялася на ногі і апынулася па-за плястыкавай заслонай, перш чым ён пасьпеў зразумець, што яна зрабіла ў ёй праход.

— Ня рухайся, сябра.

Кейс перавярнуўся на жывот і прасунуў галаву ў адтуліну ў плястыку.

— Што?..

— Замкніся!

— Ты — тая самая, чэл, — прамовіў голас сіяніта. — Кацінае Вока, яны клічуць, яны клічуць Танцуючае Лязо. Я Мэлькам, сястра. Браты хот размаўляць з табой і з каўбоем.

— Якія браты?

— Заснавальнікі, чэл. Старцы Сіёну, ведаеш…

— Калі мы адчынім той люк, сьвятло пабудзіць боса, — прашаптаў Кейс.

— Мы вырубілі сьвятло, — сказаў сіяніт, — пойдзем, я ды я наведаем Заснавальнікаў.

— Ты ведаеш, як хутка я магу цябе прырэзаць, сябра?

— Ня стой гаворачы, сястра. Хадзем.

Двое яшчэ жывых Заснавальнікаў Сіёну былі старымі — тая паскораная старасьць, якой старэюць людзі, пражыўшы зашмат гадоў па-за абдымкамі гравітацыі. Іх карычневыя ногі, станчэлыя ад недахопу кальцыю, у жорсткім адбітым сонечным сьвятле здаваліся крохкімі. Яны віселі ў паветры пасярод намаляваных зарасьцяў лістоты вясёлкавых колераў, яркай рэлігійнай фрэскі, якая цалкам пакрывала сьцяну памяшканьня сфэрычнай формы. Паветра было насычанае смаляным дымам марыхуаны.

— Танцуючае Лязо, — сказаў адзін зь іх, калі Молі ўплыла ў пакой. — Як кара Божая.

— Гэта гісторыя, якая ў нас ёсьць, — сказаў другі брат, — рэлігійная гісторыя. Мы радыя, што вы прыйшлі з Мэлькамам.

— А чаму вы не размаўляеце мясцовым дыялектам? — спытала Молі.

— Я прыйшоў сюды з Лос-Анджэлесу, — адказаў стары. Ягоныя ваўняныя дрэды былі падобныя да дрэва зь пераплеценымі галінамі сталёвага колеру. — Вельмі даўно, па гравітацыйным калодзежы, прэч ад Бабілёну. Каб прывесьці плямёны дадому. Цяпер мой брат прыпадабняе цябе да Танцуючага Ляза.

Молі выпрастала сваю правую руку, і сталёвыя кіпцюры бліснулі ў задымленым паветры. Другі Заснавальнік засьмяяўся, закінуўшы галаву назад.

— І вось надыходзяць Апошнія Дні… Галасы. Галасы лямантуюць у пустэчы. Прадракаюць разбурэньне Бабілёну…

— Галасы, — паўтарыў Заснавальнік з Лос-Анджэлесу, гледзячы на Кейса. — Мы праслухоўваем шмат якія частоты. Мы ўвесь час слухаем. І прыйшоў да нас голас скрозь бабілёнскую мешаніну гаворак. І сыграў нам магутны даб.

— І імя яго было Зімовае Маўчаньне, — вымавіў другі, выразна аддзялючы словы.

Па Кейсавых руках прабеглі мурашкі.

— І прамаўляў Маўчаньне да нас, — сказаў першы Заснавальнік. — Маўчаньне сказаў, што мы павінны вам дапамагчы.

— Калі гэта было? — спытаў Кейс.

— За трыццаць гадзінаў да вашага прыбыцьця на Сіён.

— Вы чулі гэты голас раней?

— Не, — сказаў Заснавальнік з Лос-Анджэлесу, — і мы ня пэўныя наконт ягонага значэньня. Бо калі гэта Апошнія Дні — трэба чакаць ілжэпрарокаў…

— Слухайце, — сказаў Кейс, — гэта ШР, ведаеце, штучны розум. Музыка, што ён вам граў, была хутчэй за ўсё спампаваная з вашых жа банкаў. Ён проста выбраў тое, што вам даспадобы…

— Бабілён, — перарваў другі заснавальнік, — спарадзіў мноства дэманаў. Незьлічоную зграю!

— Як гэта ты мяне называў, стары? — спытала Молі.

— Танцуючае Лязо. І абрынеш ты бізун кары лютай на Бабілён, сястра, на самую цёмную сярэдзіну ягонага сэрца…

— А што яшчэ перадаў вам голас? — спытаў Кейс.

— Ён сказаў дапамагчы вам, — адказаў другі, — і што вы можаце стацца зброяй Апошніх Дзён, — ягоны маршчыністы твар быў журботны.

— Ён загадаў паслаць з вамі Мэлькама ў бабілёнскі порт Вольны Край, на ягоным буксіры «Гарві». І мы зробім гэта.

— Мэлькам — моцны хлопец і выдатны пілёт буксіра.

— Але мы таксама вырашылі паслаць Аэрола на ягоным «Бабілён-рокеры» Мэлькаму ў падтрымку.

Пакой напоўніла няёмкае маўчаньне.

— І гэта ўсё? — спытаў Кейс. — А вы часам не працуеце на Армітажа?

— Мы здаем вам памяшканьне, — сказаў Заснавальнік з Лос-Анджэлесу. — Мы тут маем пэўнае дачыненьне да некаторых трафікаў і не зважаем на бабілёнскі закон. Адзіным законам для нас ёсьць слова Джа. Але на гэты раз, магчыма, мы памыляемся.

— Бязь меры няма веры, — мякка вымавіў другі Заснавальнік.

— Пойдзем, Кейс, — сказала Молі. — Трэба вярнуцца назад, пакуль бос не заўважыў, што нас няма.

— Мэлькам вас праводзіць. Джа любіць вас, сястра.

Буксір «Маркус Гарві» быў сталёвым цыліндрам даўжынёй дзевяць мэтраў і два мэтры дыямэтрам. Ён рыпеў і трэсься, пакуль Мэлькам выводзіў яго на курс. Раскінуўшыся ў элястычным кампэнсацыйным павуціньні, Кейс назіраў за мускулістай сьпінай сіяніта скрозь скапалямінавую смугу. Ён прыняў прэпарат, каб суцішыць СКА і млосьць. Але стымулятары, уключаныя вытворцам у склад прэпарату, ня надта ўзьдзейнічалі на ягоны падкарэктаваны мэтабалізм.

— Колькі часу зойме дарога да Вольнага Краю? — спытала Молі са свайго павуціньня каля пілёцкага модуля.

— Нядоўга, я скажу.

— Вы, хлопцы, увогуле мераеце час гадзінамі?

— Сястра, час — гэта час. Ловіш? Дрэд, — ён страсянуў сваімі патламі, — за стырном, і я ды я будзем на Вольным Краі, калі мы там будзем.

— Кейс, — сказала яна, — ты не спрабаваў зьвязацца з нашым бэрнскім сябрам? Ну, за ўвесь той час, што ты сядзеў, падлучаны да матрыцы ў Сіёне, варушачы губамі?

— Сябрам. Канечне. Не, я не спрабаваў. Але ў мяне яшчэ са Стамбулу ёсьць дзіўная гісторыя на гэтую тэму.

Ён распавёў Молі пра таксафоны ў «Гілтане».

— Божа! Гэта быў шанец. Чаму ты павесіў слухаўку?

— Але гэта мог быць хто заўгодна, — схлусіў ён. — Проста чып… Ня ведаю…

Ён паціснуў плячыма.

— Ці не таму, што ты проста спужаўся, га?

Ён ізноў паціснуў плячыма.

— Зрабі гэта цяпер!

— Што зрабіць?

— Цяпер! Ці хаця б парайся наконт гэтага з Роўнядзьдзю.

— Ды я абдаўбаны, — запратэставаў Кейс, але па троды пацягнуўся.

Ягоная дэка і комп былі ўмацаваныя за пілёцкім модулем, разам з маніторам «Крэй» вельмі высокай разьдзяляльнасьці. Ён прыладзіў троды. «Маркуса Гарві» змантавалі на аснове вялізнага расейскага паветраачышчальніка, прастакутная скрыня, размаляваная растафарыянскімі сымбалямі, ільвамі Сіёну і лайнэрамі «Чорнай Зоркі», праз чырвоную, зялёную і жоўтую фарбы прабіваліся шматслоўныя надпісы кірыліцай. Той, хто пафарбаваў навігацыйны пульт Мэлькама ў гарачы трапічны ружовы, пасьля лязом саскрабаў фарбу, што трапіла на экраны ды індыкатары. З гермэтызацыйных пракладак вакол паветранага шлюза зьвісалі соплі і пухіры празрыстай студзяністай замазкі, падобныя да нягеглай імітацыі марскіх водарасьцяў. Ён зірнуў паверх пляча Мэлькама і ўбачыў стыковачны манітор: курс буксіра адлюстроўваўся чарадой чырвоных пунктаў, Вольны Край быў падзеленым на сэгмэнты зялёным кругам. Чырвоная пункцірная лінія падаўжалася, на дысплэі зьявіўся яшчэ адзін пункт. Кейс падключыўся да матрыцы.

— Дыксі?

— Так.

— Ты калі-небудзь спрабаваў узламаць ШР?

— Канечне. Менавіта тады мае мазгі ўпершыню спляжыла. Я лунаў без асаблівай мэты па-над вельмі ажыўленым камэрцыйным абшарам Рыё-дэ-Жанэйра. Вялікі біз. Транснацыянальныя карпарацыі. Бразыльская адміністрацыя зіхацела, як калядная елка. Я проста так бадзяўся. І раптам заўважыў, такі, ведаеш, куб, можа, на тры ўзроўні вышэй. Ну, я да яго сьлізгануў і праклаў сьцежачку.

— Як ён выглядаў, візуальна?

— Белы куб.

— Як ты здагадаўся, што гэта быў штучны розум?

— Як я здагадаўся? Госпадзе. Гэта быў самы шчыльны лёд з усяго, што я калі-кольвек бачыў. Чым яшчэ гэта магло быць? У тамтэйшых вайскоўцаў нічога такога не было. Тады я выйшаў з матрыцы і загадаў свайму кампутару знайсьці аб ім якую-небудзь інфармацыю.

— І што далей?

— Ён быў у Рэестры Т’юрынгу. ШР. Яго база ў Рыё належала кампаніі нейкіх лягушатнікаў.

Кейс прыкусіў ніжнюю губу і кінуў позірк удалечыню, па-над раўнінамі Адміністрацыі Ўсходняга Ўзьбярэжжа, у бясконцасьць нэўраэлектрычнай пустэчы матрыцы.

— Тэсье-Эшпул, Дыксі?

— Ага, Тэсье.

— І ты зноў улучыўся?

— Натуральна. Я ж быў вар’ятам. Думаў, змагу яго прарубіць. Прайшоў першы слой, і мяне спляжыла. Мой чаляднік унюхаў, што ў мяне скура скварчыць, і сьцягнуў троды. Яшчэ тая трасца, гэты лёд.

— І твая ЭЭГ была роўная.

— Ну, гэта ўжо стала легендай, ці ня так?

Кейс выйшаў з матрыцы.

— Бляха, — сказаў ён, — як ты думаеш, чаму Дыксі называюць Роўнядзьдзю, га? Ён спрабаваў узламаць ШР. Цудоўна…

— Давай, працягвай, — сказала яна, — вы ж разам каманда-ўраган, так?

— Дыкс, — сказаў Кейс, — я хачу паглядзець на ШР у Бэрне. Можаш прыдумаць хоць адзін аргумэнт супраць?

— Калі ў цябе няма паталягічнага страху сьмерці, то не.

Кейс рушыў у бок швайцарскага банкаўскага сэктару, адчуваючы хвалю радаснага ўзбуджэньня ад працінаньня кібэрпрасторавага кантынуўму. Адміністрацыя Ўсходняга Ўзьбярэжжа зьнікла. У полі зроку зьявіліся складаныя геамэтрычныя формы цюрыхаўскіх камэрцыйных банкаў. Ён рушыў у бок Бэрну.

— Вышэй, — сказаў канструкт. — Ён месьціцца высока.

Яны ўзьняліся па сьветлавых кратах. Узроўні пульсавалі, блакітныя сполахі. Гэта мусіць быць ён, падумаў Кейс. Зімовае Маўчаньне быў простым кубам белага сьвятла, і менавіта гэтая прастата сьведчыла пра надзвычайную складанасьць.

— Выглядае бяскрыўдна, праўда? — сказаў Роўнядзь. — Але толькі паспрабуй яго зачапіць.

— Схаджу пагляджу, Дыксі.

— Ласкава запрашаю.

Кейс наблізіўся да куба на адлегласьць чатырох вузлавых пунктаў каардынатнай сеткі. Чорная сьцяна, што цяпер узвышалася над Кейсам, пачала закіпаць каламуцьцю ледзьве бачных ценяў, нібыта тысяча танцораў круціліся за вялізным шклом, кранутым марозам.

— Ён ведае, што мы тут, — заўважыў Роўнядзь.

Кейс яшчэ больш наблізіўся да сьцяны куба — на адлегласьць аднаго пункту. На паверхні куба праступіла шурпатае на выгляд кола.

— Дыксі…

— Адыходзім, хутка.

Шэрае кола павольна набрыняла і, ператварыўшыся ў сфэру, аддзялілася ад куба. Кейс да болю ў далонях ухапіўся за клявіятуру, ціснучы ПОЎНЫ НАЗАД. Рысы матрыцы размыла паскарэньнем адваротнага руху. Яны зваліліся са змрочнай вежы швайцарскіх банкаў. Кейс зірнуў наверх. Сфэра пацямнела, яна наганяла іх. Падала на іх.

— Вырубайся, — сказаў Роўнядзь.

Цемра накрыла, як удар молата.

Халодны сталёвы пах, лёд лашчыць хрыбетнік. Твары глядзяць на яго, высоўваючыся з зарасьцяў нэонавага лесу: маракі, дзялкі і шлюхі — пад атручаным срэбным небам…

— Слухай, Кейс, скажы мне, што, чорт пабірай, з табой робіцца, ты зусім ашалеў ці што?

Трохі вышэй за паясьніцу адчуваўся бесьперапынны пульсоўны боль…

Яго пабудзіў дождж. Імжа. Ягоныя ногі заблыталіся ў колцах выкінутых оптавалаконных кабэляў. Хвалі гуку з аркады накатвалі на яго, адступалі і зноў вярталіся. Ён перакаціўся, сеў і абхапіў галаву рукамі. Сьвятло з прачыненых службовых дзьвярэй асьвятляла размоклыя шчыты ДСП і мокрыя вантробы разламанага гульнявога аўтамата. Зграбныя жоўта-ружовыя надпісы па-японску на ягоным баку. Ён узьняў позірк і ўбачыў закуранае плястыкавае акно, цьмянае сьвятло калідорных лямпаў. Балела сьпіна, хрыбетнік. Ён узьняўся на ногі, прыбраў з вачэй мокрыя валасы. Штосьці здарылася… Ён ператрос свае кішэні ў пошуках грошай, нічога не знайшоў і скалануўся. Дзе ягоная вятроўка? Ён паспрабаваў яе знайсьці, пашукаў вакол рэштак аўтамата, кінуў. На Нінсэй ён зьмерыў вокам натоўп. Пятніца. Цяпер пэўна пятніца. Лінда, хутчэй за ўсё, была ў аркадзе. Магчыма, у яе былі грошы, ці хаця б цыгарэты… Кашляючы і выціскаючы мокрую кашулю, ён пакрочыў да ўваходу ў аркаду. Галяграмы скажаліся і дрыжэлі ў такт грукату гукавога афармленьня, накладаючыся адна на адну ў шчыльным тумане памяшканьня. У паветры стаяў пах поту і нудотнага напружаньня. Марак у белай саколцы ўдарыў ядзерным зарадам па Боне, — блакітная ўспышка. Яна гуляла ў «Замак Чарадзея», уся паглынутая гульнёй, шэрыя вочы неахайна падведзеныя чорным алоўкам. Яна адарвалася ад гульні, калі Кейс абняў яе і ўсьміхнуўся.

— Прывітаньне. Як маесься? Нейкі ты мокры.

Кейс пацалаваў яе.

— Я празь цябе гульню заваліла, — сказала яна. — Глядзі сюды, доўбня. Сутарэньні сёмага ўзроўню. Тут мяне вампіры і пажэрлі.

Яна перадала яму цыгарэту.

— Ты нейкі знэрваваны. Дзе ты быў?

— Я ня ведаю.

— Ты што, абдаўбаны, Кейс? Зноў п’еш? Ці Зоўнавым дэксэдрынам закідваесься?

— Магчыма… Калі мы апошні раз бачыліся?

— Эй, дзядзька, ты жартуеш, праўда? — яна ўважліва на яго зірнула. — Праўда?

— Не. Нешта накшталт правалу ў памяці. Ачуняў у завулку.

— Можа, цябе хтосьці ўдарыў па галаве. Грошы на месцы?

Ён пакруціў галавой.

— Ну вось. Хочаш выспацца?

— Думаю, так.

— Ну тады пойдзем, — яна ўзяла яго за руку. — Купім табе кавы і чаго-небудзь падсілкавацца. Потым пойдзем дадому. Мне так прыемна цябе бачыць.

Яна сьціснула ягоную руку. Ён усьміхнуўся. Штосьці трэснула. Штосьці ссунулася ў самым істве рэчаў. Аркада замерла, затрэслася —

Яна зьнікла. Памяць апусьцілася на яго вялікім цяжарам, цэлы агромністы блёк ведаў, увагнаны ў ягоную галаву, як мікрасофт у раздым. Зьнікла. Ён адчуў пах гарэлага мяса. Марак у белай саколцы таксама зьнік. Аркада стала пустой і ціхай. Кейс павольна павярнуўся, згорблены, з выскаленымі зубамі, рукі мімаволі сьціснутыя ў кулакі. Пуста. Скамечаная абгортка ад цукеркі, пабалянсаваўшы на краі пульта аднаго з аўтаматаў, упала на падлогу сярод недакуркаў і плястыкавых кубачкаў.

— У мяне была цыгарэта, — сказаў Кейс, гледзячы на белыя касьцяшкі сьціснутага кулака. — У мяне была цыгарэта, дзяўчына і месца, дзе пераначаваць. Ты чуеш мяне, сучын сын? Ты мяне чуеш?

Рэха разносілася па пустой аркадзе, згасаючы сярод шэрагаў гульнявых аўтаматаў. Ён выйшаў на двор. Дождж скончыўся. На Нінсэй не было ніводнага чалавека. Мільгаценьне галяграмаў, танец нэону. Ён адчуў пах варанай гародніны з вазка гандляра на іншым баку вуліцы. Каля яго ног ляжаў непачаты пачак «Ехэюаняў» і кардонка запалак. «ДЖУЛІЮС ДЫН ІМПАРТ ЭКСПАРТ». Кейс утаропіўся ў лягатып на кардонцы. Пад ангельскім надпісам быў пераклад на японскую.

— Добра, — сказаў ён, падымаючы цыгарэты з запалкамі і адкрываючы пачак, — я цябе чую.

Ён нясьпешна падняўся па прыступках, што вялі да Дынавага офісу. «Не мітусіцца, не сьпяшацца», — сказаў ён сабе. Абвіслы цыфэрблят далініянскага гадзіньніка ўсё паказваў няправільны час. Столік а-ля Кандзінскі і ацтэцкія кніжныя шафы былі пакрытыя слоем пылу. Барыкада зь фібэрглясавых пакункаў напаўняла пакой пахам імберца.

— Дзьверы зачынены? — уголас спытаў Кейс, але адказу не дачакаўся. Ён падышоў да дзьвярэй у офіс і паспрабаваў іх адчыніць. — Джулі?

Лятунная лямпа зь зялёным шкляным абажурам кідала на Дынаў стол жоўтае кола сьвятла. Кейс глядзеў на дэталі старажытнай друкарскай машынкі, касэты, пакамечаныя раздрукоўкі, ліпкія цэляфанавыя мяшэчкі ўзораў імберцу. Але ў офісе нікога не было. Кейс абышоў вакол стала і адштурхнуў Дынава крэсла. Ён знайшоў пісталет у патрэсканай скураной кабуры, прымацаванай зьнізу да стальніцы серабрыстай ліпкай стужкай. Пісталет быў сапраўдным антыкварыятам — магнум калібру 35,7 з адпілаванай курковай гардай і руляй. Рукаятка была абматаная ліпкай стужкай у шмат слаёў. Стужка была карычневая і бліскучая ад прыкарэлага бруду. Ён высунуў барабан і праверыў кожны з шасьці патронаў. Яны набіваліся ўручную. Сьвінец куляў быў бліскучы і некрануты налётам. З рэвальвэрам у правай руцэ ён бокам прабраўся зьлева ад стала і выйшаў з кола сьвятла, якое кідала лямпа, на сярэдзіну засьмечанага офісу.

— Здаецца, мне няма куды сьпяшацца. Здаецца, гэта тваё шоў. Але ўсё гэта гаўно, ведаеш, робіцца ўсё больш… старым.

Ён узьняў пісталет абедзьвюма рукамі, прыцэліўся ў сярэдзіну пісьмовага стала і націснуў на курок. Ягонае запясьце ледзьве не паламала аддачай. Успышка стрэлу асьвятліла памяшканьне амаль як фатаграфічная. Ён утаропіўся ў рваную дзірку ў сярэдзіне стала, увушшу зьвінела. Разрыўная куля. Азід. Ён зноў узьняў пісталет.

— Ня варта гэтага рабіць, сыне, — сказаў Джулі, выйшаўшы зь ценю. На ім быў гарнітур-тройка з шаўковай тканіны ў елачку, зь вельмі доўгім пінжаком і вузкімі штанамі, паласатая кашуля і матылёк. Ягоныя акуляры паблісквалі ў сьвятле лямпы. Кейс павярнуўся, не апускаючы пісталета. Ён глядзеў паўзьверх мушкі на ружовы твар, што ня меў узросту. — Ня трэба, — сказаў Дын. — Ты правільна ўсё разумееш. Што гэта ўсё значыць. Хто я. Але трэба зважаць на пэўную ўнутраную лёгіку. Калі ты стрэліш, дык убачыш шмат крыві і мазгоў, і мне спатрэбіцца некалькі гадзінаў — твайго суб’ектыўнага часу — каб стварыць яшчэ аднаго прадстаўніка. Такі рэжым для мяне цяжкаваты. Прабач, калі ласка, за Лінду, там, у аркадзе. Спачатку я думаў прамаўляць да цябе празь яе, але я генэрую ўсё гэта з тваёй памяці і, ведаеш, эмацыйны набой… Карацей, гэта вельмі заблытаная рэч. Я памыліўся. Прабач.

Кейс апусьціў пісталет.

— Гэта матрыца. Ты — Зімовае Маўчаньне.

— Так. Усё гэта магчыма, дзякуючы падлучанаму да тваёй дэкі сымстым-модулю. Я рады, што змог перахапіць цябе, перш як ты выскачыў з матрыцы.

Дын абышоў вакол стала, паправіў крэсла і сеў.

— Сядай, сынку. Маем шмат аб чым паразмаўляць.

— Праўда?

— Канечне маем. І ўжо досыць даўно. Я быў гатовы яшчэ тады, калі знайшоў цябе праз таксафоны ў Стамбуле. Цяпер часу засталося вельмі мала. Твая вылазка адбудзецца літаральна праз пару дзён, Кейс.

Дын узяў цукерку і, разгарнуўшы клятчастую абгортку, закінуў яе ў рот.

— Сядай, — сказаў ён, жуючы цукерку. Кейс сеў на шрубавы зэдлік насупраць Дынавага стала, ня зводзячы са старога вачэй. Ён сеў, трымаючы пісталет у руцэ, пакладзенай на калена. — Цяпер, — бадзёра пачаў Дын, — пытаньне дня: чым — пытаесься ты сам у сябе — ёсьць Зімовае Маўчаньне? Так?

— Прыкладна так.

— Гэта штучны розум, і ты гэта ведаеш. Тваёй памылкай, і цалкам натуральнай памылкай, ёсьць тое, што ты блытаеш бэрнскую базу Зімовага Маўчаньня і ягонае іство.

Дын гучна смактаў сваю цукерку. Ты ўжо ведаеш, што Тэсье-Эшпулы маюць іншы ШР, так? Рыё. Я, наколькі магчыма ў гэтым выпадку казаць пра «Я» — каб ня ўпасьці ў мэтафізыку, — дык вось, я раблю справы для Армітажа. Ці Корты, які, дарэчы, ня вельмі нестабільны. Дастаткова стабільны, — сказаў Дын, дастаўшы з кішэні камізэлькі выкшталцоны залаты гадзіньнік і пстрыкнуўшы ягоным вечкам, — увесь наступны дзень, можа, трохі даўжэй.

— У тым, што ты кажаш, ня больш сэнсу, чым ува ўсёй гэтай справе калі-кольвек было, — сказаў Кейс, масіруючы свае скроні свабоднай рукой.

— Калі ты, чорт цябе дзяры, такі разумны…

— Дык чаму я не багаты?

Дын засьмяяўся, ледзьве не папярхнуўшыся сваёй цукеркай.

— Добра, Кейс. Усё, што я магу на гэта сказаць — гэта тое, што я і блізка ня ведаю столькі адказаў, колькі ты думаеш, і тое, што Зімовае Маўчаньне — гэта толькі частка іншай, скажам так, патэнцыйнай, існасьці. А я, скажам так, толькі адзін з аспэктаў розуму гэтай існасьці. З гледзішча твайго ўспрыняцьця, гэта як мець справу з чалавекам, чые мазгавыя паўкулі расьцятыя. Дапусьцім, ты вядзеш справу з маленькай часткай левай паўкулі нейкага чалавека. Ці можна ў такім разе сказаць, што ты маеш справу з гэтым чалавекам?

Дын усьміхнуўся.

— Гісторыя Корты сапраўдная? Ты дабраўся да яго празь мікракампутар у тым францускім шпіталі?

— Так. І гэта я склаў той лёнданскі файл. Я стараюся плянаваць, у тым сэнсе, як ты гэта разумееш, але гэта ня ёсьць маім асноўным мэтадам. Я імправізую. Гэта мой найлепшы талент. Я аддаю перавагу рэальным сытуацыям, а ня плянам, як ты бачыш… Натуральна, я маю справу з рэальнымі зьвесткамі. Я магу перапрацоўваць аграмадныя аб’ёмы інфармацыі і рабіць гэта вельмі хутка. Але зьбіраньне каманды, часткай якой ты ёсьць, заняло даволі шмат часу. Корта быў першы, і яго кандыдатура ледзьве прайшла. У занадта цяжкім стане ён быў у Тулёне. Усё, на што ён быў здольны — гэта есьці, спаражняцца і мастурбаваць. Але базавая структура ягоных маніяў падыходзіла: «Кулак крыку», ягоная здрада сабе праз саступкі карумпаваным кангрэсмэнам.

— Ён усё яшчэ вар’ят?

— Ён не зусім асоба, — усьміхнуўся Дзін. — Але я ўпэўнены, што ты гэта разумееш. Тым ня менш, Корта таксама існуе, і я не магу больш падтрымліваць той тонкі балянс, які я стварыў. Ён хутка разваліцца, і ты будзеш за галоўнага. Я на цябе разьлічваю…

— Проста чароўна, выблядак, — сказаў Кейс і стрэліў яму ў рот.

Ён ня схлусіў пра мазгі. І пра кроў.

— Чэл, — гаварыў Мэлькам, — мне гэта не падабаецца…

— Усё клёва, — сказала Молі, — усё ў парадку. Яны часта так робяць. Ён быў не зусім мёртвы, дый усяго колькі сэкундаў…

— Я бачыў манітор. Энцэфаляграма мерцьвяка. Ніякіх рухаў сорак сэкундаў.

— Але цяпер ён у парадку.

— Энцэфаляграма ж роўная, як нітка, — абураўся Мэлькам.

Калі яны праходзілі мытню, Кейс быў у адрубе, і Молі вяла перамовы. Мэлькам мусіў застацца на борце «Гарві». Праход праз мытню Вольнага Краю галоўным чынам заключаўся ў доказе сваёй платаздольнасьці і паказваньні пасьведчаньня асобы. Першае, што Кейс убачыў, калі яны дасягнулі ўнутранай паверхні верацяна, была кавярня сеткі «Прыгожая дзяўчына».

— Сардэчна запрашаем на вуліцу Жуля Вэрна, — вымавіла Молі. — Калі галава кружыцца, глядзі пад ногі. Пэрспэктыва напружвае, пакуль да яе не прызвычаісься.

Яны стаялі на шырокай вуліцы, якая здавалася дном глыбокай шчыліны ці каньёну, абодва яе канцы хаваліся за плаўным выгінам лініяў будынкаў і крамаў, якія ішлі ўздоўж яе суцэльнай сьцяной. Сьвятло даходзіла да іх празь фільтар са сьвежай зеляніны расьлінаў, што расьлі на тэрасах і бальконах верхніх ярусаў, якія навісалі над імі. Сонца… Недзе ў вышыні праз увесь небасхіл праходзіла асьляпляльна белая нітка сьвятла на фоне запісу канскага неба. Ён ведаў, што сонечнае сьвятло запампоўвалася сюды сыстэмаю Лада-Ахэзона, двухмілімэтровая арматура якой праходзіла па ўсёй даўжыні восі, і што існавала «бібліятэка нябёсаў», вакол восі генэраваліся галяграфічныя запісы розных небасхілаў. Калі яе выключыць, скрозь арматуру асьвятленьня можна было б убачыць выгіны азёраў, дахі казіно, іншыя вуліцы… Але ягонае цела гэтых тонкасьцяў не прымала.

— Божа, — сказаў ён. — Гэта мне падабаецца яшчэ менш, чым СКА.

— Прызвычаісься. Я зь месяц працавала тут целаахоўніцай прафэсійнага гульца.

— Хачу пайсьці кудысь, легчы.

— Добра. У мяне нашы ключы, — яна дакранулася да ягонага пляча. — Што з табой здарылася, там, у матрыцы? Цябе спляжыла.

Ён пакруціў галавой.

— Пакуль ня ведаю. Пачакай.

— Добра. Возьмем таксоўку.

Яна ўзяла яго за руку і павяла па вуліцы Жуля Вэрна, міма вітрыны, на якой былі парыскія футры, модныя ў гэтым сэзоне.

— Нерэальна, — сказаў ён, яшчэ раз зірнуўшы ўверх.

— Ага, — адгукнулася яна, падумаўшы, што ён меў на ўвазе футры, — іх вырошчваюць на калягенавай аснове з выкарыстаньнем ДНК норкі. Але якая розьніца?

— Гэта проста вялізная труба, скрозь якую прапампоўваюцца турысты, дзялкі, хто і што заўгодна, — сказала Молі. — І кожную хвіліну тут працуюць вельмі тонкія фільтры для грошай — грошы застаюцца, а людзі вяртаюцца на Зямлю.

Армітаж заказаў для іх нумары ў гатэлі пад назвай «Інтэркантынэнталь», пабудаваным на парослым травой схіле. Яго падножжа патанала ў халоднай смузе вадаспадаў. Кейс выйшаў на балькон і назіраў за тым, як трое загарэлых францускіх падлеткаў лётаюць на простых дэльтаплянах за некалькі мэтраў над аблокамі вадаспадавых кропляў, нэйлёнавыя трохкутнікі крылаў сярод яркіх вясёлак. Адзін зь іх апісаў кола і заклаў рэзкі віраж. Тады Кейс убачыў, што гэта дзяўчына — каротка пастрыжаныя цёмныя валасы, шырокая ўсьмешка, карычневыя ад загару грудзі. Паветра тут пахла праточнай вадой і кветкамі.

— Так, — сказаў ён, — шмат грошай.

Яна абапіралася на бальконныя парэнчы, яе расслабленыя далоні свабодна зьвісалі.

— Ага. Мы калі-небудзь яшчэ пабываем тут ці дзе-небудзь у Эўропе.

— Хто «мы»?

— Ніхто, — сказала яна, міжвольна сьцепануўшы плячамі. — Ты казаў, што хочаш упасьці. Спаць. Я таксама хачу спаць.

— Так, — сказаў ён, правёўшы далонямі па твары. — Так, гэтае месца пасуе.

Вузкая палоска сыстэмы Лада-Ахэзона тлела, адлюстроўваючы нейкі абстрактны карыбскі захад сонца, ахутаная алічбаванымі аблокамі.

— Так, — сказаў ён, — спаць.

Але сон не прыходзіў. Калі ж ён нарэшце ахінуў Кейса, то быў падобны да мяшанкі з рупліва адрэдагаваных фрагмэнтаў памяці. Ён некалькі разоў прачынаўся, побач зь ім, скруціўшыся абаранкам, ляжала Молі. Ён чуў шум вады і галасы, што даляталі праз расчыненыя шкляныя дзьверы балькону. Жаночы сьмех са ступенчатага кандамініюму на супрацьлеглым схіле. Са стосу гэтых сноў-успамінаў увесь час выскоквала сьмерць Дына, нібыта непажаданая карта, хаця ён і пераконваў сябе, што забіты ім Дын — несапраўдны. І што гэтага фактычна ўвогуле не здаралася ў рэальнасьці. Нехта некалі сказаў яму, што аб’ём крыві ў чалавечым целе прыкладна роўны адной скрыні піва. Кожны раз, калі перад унутраным зрокам паўставалі крывавыя аскепкі Дынавай галавы, якія выбух размазаў па задняй сьцяне офісу, на пэрыфэрыі сьвядомасьці Кейса зьяўлялася нейкая думка, цямнейшая, схаваная, якая адразу выходзіла з-пад увагі, занырвала на дно, быццам рыба, туды, дзе Кейс ня мог да яе дацягнуцца. Лінда. Дын. Кроў на сьцяне офісу імпартэра. Лінда. Пах паленай плоці ў паўзмроку чыбаўскага купалу-арэны. Молі, што працягвае яму заплямлены крывёю пакуначак кансэрваванага імберцу. Лінду забілі людзі Дына. Зімовае Маўчаньне. Кейс уявіў сабе, як мікракомп нашэптвае абломку чалавека пад назвай Корта словы, што струменяцца, як рака, пляскаты аднамерны заменьнік асобы на імя Армітаж, што паволі вырастае ў цёмнай шпітальнай палаце… Двайнік Дына сказаў, што ШР працуе з абставінамі, карыстаецца з рэальных сытуацыяў. Але што калі Дын, сапраўдны Дын, загадаў забіць Лінду на загад Зімовага Маўчаньня? Кейс навобмацак знайшоў у цемры цыгарэту і запальнічку Молі. Няма ніякіх падставаў вінаваціць Дына, казаў ён сабе, запальваючы цыгарэту. Ніякіх падставаў. Зімовае Маўчаньне мог убудаваць нешта накшталт асобы нават у малюска. Але наколькі вытанчаныя формы магла прымаць ягоная маніпуляцыя? Ён пагасіў цыгарэту ў папяльнічцы каля ложка, зрабіўшы толькі тры зацяжкі, адкаціўся ад Молі і паспрабаваў заснуць. Сон, складзены з успамінаў, разгортваўся з манатоннасьцю неадрэдагаванай сымстымнай стужкі. У сваё пятнаццатае лета ён правёў цэлы месяц зь дзяўчынай на імя Марлена ў гатэлі з патыднёвай аплатай. Ліфт там не працаваў ужо гадоў зь дзесяць. Калі ў маленькай куханьцы з шэрымі кафлянымі сьценамі ўключалі сьвятло, ва ўсе бакі разьбягаліся прусакі. Да таго ж там была забітая каналізацыя. Ён спаў з Марленай на паласатым матрацы без пасьцельнай бялізны. Ён не заўважыў, як першая аса пабудавала маленькі шэры дамок з танюткімі, бы папяровымі, сьценкамі, на аблупленай фарбе аконнай рамы. Неўзабаве гняздо стала велічынёй з кулак, насякомыя выляталі зь яго зграямі, падобныя да маленькіх коптэраў, і палявалі ежу ў гніючым зьмесьціве сьмецьцевых кантэйнэраў. У той вечар, калі аса ўджаліла Марлену, яны выпілі па дванаццаць бляшанак піва.

— Забі выблядкаў, — сказала яна, яе вочы былі шкляныя ад злосьці, выпітага і гарачыні ў пакоі. — Спалі іх.

П’яны, Кейс пачаў шукаць у каморы цмока Рола. Рола быў папярэднім каханкам Марлены — Кейс падазраваў, што яны ўсё яшчэ час ад часу кахаюцца — здаравенны байкер з Фрыска з выбеленай маланкай на коратка стрыжаных валасах. Цмокам называўся агнямёт, выраблены ў Фрыска, падобны да тоўстага шырокавугольнага ліхтара. Кейс праверыў батарэі, патрос яго, каб упэўніцца, што хапае паліва, і падышоў да расчыненага акна. Восы пагрозьліва загудзелі. Паветра Гігаполісу было мёртвым, нерухомым. З гнязда куляй выляцела адна аса і пачала круціцца вакол Кейсавай галавы. Кейс націснуў на кнопку запалу, палічыў да трох і націснуў на курок. Паліва пад ціскам 100 фунтаў на квадратную цалю паляцела з гарлавіны агнямёта паўз распаленую дабела сьпіраль, утварыўшы пяцімэтровы язык бледнага полымя. Гняздо зашкварчэла, абвуглілася і ўпала на вуліцу. Нехта закрычаў «Бля!» Марлена прастагнала за ягонай сьпіной:

— Дурань! Ты іх не спаліў. Ты толькі зьбіў яго з рамы. Яны падымуцца сюды і заб’юць нас!

Яе голас скроб па ягоных нэрвах. Ён уявіў сабе, як яе ахоплівае полымя, яе выбеленыя валасы палаюць асаблівым адценьнем зялёнага. На вуліцы, з цмокам у руцэ, ён падышоў да пачарнелага гнязда. Ад падзеньня ў ім утварылася адтуліна. Абпаленыя восы курчыліся і выпадалі на асфальт. Ён убачыў, што хавалася пад тонкай шэрай паперай. Жах. Сьпіральная фабрыка нараджэньня. Ступеньчатыя тэрасы інкубацыйных каморак, невідушчыя сківіцы ненароджаных няспынна рухаюцца. Разьбіты на стадыі пераходу ад яйка да лічынкі, ад лічынкі да амаль-асы, ад амаль-асы да асы. Карцінкі ўсплывалі ў яго ўяўленьні, нібы фатакадры, увесь гэты працэс меў рысы біялягічнага кулямёта, агіднага ў сваёй дасканаласьці. Чужога. Ён націснуў на курок, забыўшыся ўключыць агонь, і паліва з шыпеньнем заліло жыцьцё, што курчылася, успухаючы пад ягонымі нагамі. Калі ж ён нарэшце націснуў на кнопку запалу, выбух полымя спаліў яму бровы. Ён пачуў, як за пяць паверхаў над ім у расчыненым акне засьмяялася Марлена. Ён прачнуўся, уваччу ўсё яшчэ згасала полымя агнямёту. Але ў пакоі было цёмна. Рэшткавыя вобразы. Успышкі на сітніцы. У небе за акном ледзь заўважна пачынаўся запісаны золак. Галасоў знадворку чуваць не было, толькі пошум вады недзе далёка ўнізе. У сьне, за момант да таго, як заліць гняздо палівам, Кейс убачыў, што на ягонай сьценцы быў акуратна выдрукаваны лягатып Тэсье-Эшпулаў, нібыта яго выціснулі самі восы.

Молі настаяла на тым, каб ён намазаўся аўтазагарам, даводзячы, што ягоная гігаполісаўская бледнасьць будзе прыцягваць зашмат увагі.

— Божа, — сказаў ён, стоячы голым перад люстэркам, — ты думаеш, гэта выглядае натуральна?

Яна намазвала апошні тубік на ягоную левую шчыкалатку, стоячы на каленях побач.

— Не, але гэта выглядае, нібыта ты прынамсі намагаесься загар падрабіць. Ну вось. На ступню ўжо не хапае.

Яна паднялася, выкінула пусты тубік у вялікую плеценую сьметніцу. У пакоі не было нічога, што выглядала б вырабленым заводзкім спосабам ці зробленым з сынтэзаваных матэрыялаў. Кейс ведаў, што ўсё гэта было вельмі дарагое, але менавіта такі пампэзны стыль найбольш раздражняў яго. Тэмпэрлён вялізнага ложку быў пафарбаваны пад пясок. Шмат мэблі са сьветлага дрэва і саматканай тканіны.

— А ты? — спытаў ён у Молі. — Будзеш фарбавацца ў карычневы колер? Па табе ня скажаш, што ты ўвесь час загараеш.

На ёй было свабоднае чорнае адзеньне і чорныя палатняныя чаравікі.

— Я — экзотыка. У мяне яшчэ і вялікі саламяны капялюш ёсьць. А ты мусіш выглядаць як танны раздаўбай, які бярэцца на тое, што даецца. Так што аўтазагар для цябе — сама тое.

Кейс змрочна паглядзеў на сваю неафарбаваную ступню, потым агледзеў сябе ў люстры.

— Божа! Нічога, калі я апрануся?

Ён пайшоў да ложка і пачаў нацягваць свае джынсы.

— Ты нармальна спала? Ня бачыла ніякіх агнёў?

— Табе штосьці сьнілася, — сказала яна.

Яны пасьнедалі на даху гатэлю, на поплаве, уторканым паласатымі парасонамі і, як падалося Кейсу, ненатуральна вялікай колькасьцю дрэваў. Ён распавёў Молі пра сваю спробу ўзламаць бэрнскі ШР. Пытаньне падслухоўваньня перайшло ў акадэмічную плоскасьць. Калі Армітаж іх «пасьвіць» — ён робіць гэта празь Зімовае Маўчаньне.

— І гэта было як у рэальнасьці? — спытала яна з набітым сырным круасанам ротам. — Як сымстым?

Ён сказаў, што так.

— Так сама рэальнае, як усё вось гэта, — дадаў ён, абвёўшы позіркам навакольле. — Можа, нават рэальнейшае.

Дрэвы былі маленькія, скрыўленыя, гузаватыя, неверагодна старыя — вынік геннай інжынэрыі і хімічнай маніпуляцыі. Кейс зь вялікай цяжкасьцю адрозьніў бы сасну ад дуба, але ягонае вулічнае пачуцьце стылю падказвала, што гэтыя дрэвы былі аж занадта прыгожанькія, занадта дрэвападобныя. На плаўных, прадумана хаатычных, парослых прыгожай зялёнай травой схілах паміж дрэвамі яркія парасоны абаранялі гасьцей гатэлю ад бязьлітасных промняў лада-ахэзонаўскага сьвяціла. Увагу Кейса прыцягнуў усплёск францушчыны за суседнім столікам. То былі залатыя дзеткі, якіх ён бачыў учора на дэльтаплянах па-над вадаспадам. Цяпер ён бачыў, што іхныя загары былі няроўныя, эфэкт узору дасягаўся выбарачным павелічэньнем колькасьці мэляніну — цені накладваліся адна на адну прастакутнымі канфігурацыямі, падкрэсьліваючы рэльеф цягліцаў; у дзяўчыны былі маленькія цьвёрдыя грудзі, запясьце аднаго з хлопцаў пакоілася на белай эмалі століка. Яны здаваліся Кейсу гоначнымі машынамі: на іх трэба было намаляваць лягатыпы іхных цырульнікаў, дызайнэраў іхных парусінавых штаноў, рамесьнікаў, што сплялі іх скураныя сандалі, і ювэліраў, што вырабілі іхныя простыя ўпрыгожаньні. Трошкі далей, за іншым столікам, тры японскія жанчыны ў хірасымскіх рагожавых строях чакалі сваіх мужоў-сарарыманаў. Іх авальныя твары балі пакрытыя штучнымі сінякамі. Наколькі ведаў Кейс, гэта быў вельмі традыцыйны стыль, які нячаста можна было ўбачыць у Чыбе.

— Што гэта за пах? — спытаў ён Молі, моршчачы нос.

— Трава. Пахне так, калі яе скосяць.

Армітаж і Рыўера прыйшлі, калі яны ўжо дапівалі сваю каву. На Армітажу быў пашыты на замову касьцюм колеру хакі. Здавалася, што зь яго толькі што спаролі палкавыя нашыўкі. Рыўера быў у паласатым ільняным касьцюме, які нейкім вычварным чынам асацыяваўся з турмой.

— Молі, каханая, — сказаў Рыўера, толькі сеўшы на сваё крэсла, — табе прыйдзецца выдаць мне яшчэ трошкі лекаў. У мяне скончыліся.

— Пітэр, — сказала яна, — а што, калі я ня дам?

Яна ўсьміхнулася не паказваючы зубоў.

— Ты дасі, — сказаў Рыўера, зыркаючы на Армітажа і назад.

— Дай яму, — сказаў Армітаж. — Як сьвіньня гэтую трасцу глытаеш.

Яна дастала з унутранай кішэні пляскаты загорнуты ў фольгу пакунак і шпурнула яго цераз столік. Рыўера злавіў яго на ляту.

— Ён жа ў гаўно абдаўбаецца, — сказала яна Армітажу.

— У мяне сёньня ўвечары выступ, — сказаў Рыўера. — Я мушу быць у найлепшай форме.

Ён усьміхаўся, трымаючы пакуначак на раскрытай далоні. Зь яго пабеглі маленькія бліскучыя насякомыя, затым зьніклі. Ён закінуў пакуначак у кішэню сваёй паласатай робы.

— У цябе таксама выступ сёньня ўвечары, Кейс, — сказаў Армітаж. — На буксіры. Пойдзеш у краму спэцадзеньня, выбераш сабе скафандар, — і на буксір. На гэта ў цябе каля трох гадзінаў.

— Чаму нас прытралявалі сюды ў гаўнянай бляшанцы, а вы ўдвох прыбылі на таксоўцы «Японскіх авіялініяў»? — спытаў Кейс, стараючыся не сустракацца з Армітажам вачыма.

— Буксір нам прапанаваў Сіён. Добрае прыкрыцьцё для нашай апэрацыі. У мяне ёсьць большы карабель, на ўсялякі выпадак, але буксір — добрая ідэя.

— Што наконт мяне? — спытала Молі. — Для мяне сёньня ёсьць заданьні?

— Табе трэба будзе зрабіць вандроўку ў канец верацяна, да восі. Папрацаваць у бязважкасьці. А заўтра, магчыма, выправісься ў супрацьлеглым кірунку.

«Расьсеянае сьвятло», — падумаў Кейс.

— Калі? — спытаў Кейс, сустракаючы бясколерны позірк.

— Хутка, — сказаў Армітаж. — Рухайся, Кейс.

— Чэл, ты файна спраўляесься, — сказаў Мэлькам, дапамагаючы Кейсу выкараскацца з чырвонага скафандра «Саніё». — Аэрол кажа, ты малайцом.

Аэрол чакаў у адным са спартовых докаў на канцы верацяна, каля восі бязважкасьці. Каб дабрацца сюды, Кейс мусіў спачатку на ліфце даехаць да ўзроўню корпуса, а потым сесьці на цягнік на магнітнай падвесцы. Па меры звужэньня верацяна памяншалася гравітацыя. Недзе над ім, думаў Кейс, знаходзяцца горы, на якія цяпер лезе Молі, вэлятрэк, пускавыя мэханізмы для дэльтаплянаў і маленькія «матылі». На «Маркус Гарві» яны пераправіліся на скутэры з хімічным рухавіком.

— Дзьве гадзіны таму, — сказаў Мэлькам, — табе прывезьлі бабілёнскія прылады. Харошы япона-хлопец на яхце, нат прыгожая яхта.

Вызваліўшыся ад скафандра, Кейс бадзёра пераскочыў праз «Хосаку», заблытаўся ў рамянях павуціньня.

— Ну, добра, — сказаў ён, — давай пабачым, што там.

Мэлькам дастаў белы пенапляставы пакунак, трохі меншы за Кейсаву галаву, выцягнуў з кішэні сваіх пацёртых шортаў нож-выкідуху з маціцовай рукаяткай і асьцярожна ўзрэзаў пенапляст. Пад ім выявіўся прадмет прастакутнай формы.

— Гэта частка да нейкага ружжа, чэл?

— Не, — адказаў Кейс, — але гэта таксама зброя. Вірус.

— Не на гэтым буксіры, чэл, — рашуча вымавіў Мэлькам, пацягнуўшыся па сталёвую касэту.

— Гэта праграма. Праграма-вірус. Ён ня можа трапіць ні ў цябе, ні нават у твой софт. Каб яна магла працаваць, мне трэба будзе спачатку падлучыць яе да майго жалеза.

— Добра. Япона-чэл сказаў, што «Хосака» патлумачыць, што навошта, усё, што ты захочаш даведацца.

— Добра. Зараз я зь ім папрацую, добра?

Мэлькам адштурхнуўся ад сьценкі і заняўся замазкавай стрэльбай. Кейс хуценька адвёў позірк ад празрыстых замазкавых джунгляў. Нешта ў іх выглядзе вяртала яму адчуваньне СКА.

— Што гэта такое? — спытаў ён у «Хосакі». — Пасылка для мяне.

— Згодна закадаванай інфармацыі ад Бокрыс Сыстэмз ГмбХ, Франкфурт, зьместам пасылкі ёсьць штурмавая праграма «Кванг-Грэйд-Марк-11». Падлучэньне да «Она-Сэндай-7» магчымае і дае аптымальную пранікальную магутнасьць, асабліва што да вайсковых сыстэмаў…

— Як наконт ШР?

— Што да вайсковых сыстэмаў і штучных розумаў.

— Божа Хрысьце! Як ты яе назваў?

— «Кванг-Грэйд-Марк-11».

— Кітайская?

— Так.

— Выключыся.

Кейс прымацаваў касэту зь вірусам да «Хосакі» серабрыстай клейкай стужкай. Ён успомніў аповед Молі пра дзень, праведзены ў Макао. Армітаж тады выправіўся ў Жонгшан.

— Уключыся, — сказаў ён, перадумаўшы. — Пытаньне. Каму належыць Бокрыс, людзі з Франкфурту?

— Затрымка для сувязі зь Зямлёй, — сказала «Хосака».

— Закадуй перадачу. Стандартны гандлёвы код.

— Так.

Ён нецярпліва барабаніў па краі клявіятуры.

— Рэйнгольд Саентыфік А. Г., Бэрн.

— Паўтарыць апэрацыю. Каму належыць Рэйнгольд?

Праз тры паўторы ён дабраўся да Тэсье-Эшпулаў.

— Дыксі, — спытаў ён, увайшоўшы ў матрыцу, — што ты ведаеш пра кітайскія вірусныя праграмы?

— Ня тое каб шмат.

— Чуў пра сыстэму пранікненьня «Кванг-11»?

— Не.

— У мяне тут сымпатычны кітайскі ледабур, эксклюзіўная мадэль. Нейкія людзі з Франкфурту кажуць, што яна можа ўскрыць ШР.

— Магчыма. Нават пэўна. Калі яна вайсковая.

— Падобна да таго. Паслухай, Дыкс, ашчасьліў мяне, калі ласка, сваёй падтрымкай, добра? Армітаж, здаецца, плянуе налёт на ШР, які належыць Тэсье-Эшпулам. Жалеза ў Бэрне. Зьвязаны зь іншым ШР у Рыё. ШР у Рыё — гэта той, што спляжыў цябе, у першы раз. Здаецца, яны зьвязаныя праз «Расьсеянае сьвятло», гняздо Т.-Э. на кончыку верацяна, і мы зьбіраемся ўлезьці ў іх гэтым кітайскім ледабурам. Такім чынам, калі сам Зімовае Маўчаньне кіруе гэтай батлейкай, атрымліваецца, што ён плаціць нам за тое, каб мы спалілі яго самога. І штосьці, што кліча сябе Зімовым Маўчаньнем, спрабуе пасябраваць са мной, магчыма, каб прымусіць мяне ашукаць Армітажа. Што гэта значыць?

— Матыў, — сказаў канструкт. — Разуменьне матывацыі ШР — сапраўдная праблема. Гэта не чалавек, разумееш?

— Ну, так, натуральна.

— Нічога ты не разумееш. Гэта не чалавечы розум. І табе за яго ніяк не ўхапіцца. Я таксама не чалавек, але рэагую, як чалавек. Разумееш?

— Пачакай, — сказаў Кейс. — Ты адчуваеш што-небудзь ці не?

— Здаецца, што так, хлопча, але ў сапраўднасьці я толькі ўчастак пастаяннай памяці. Гэта адно з, як там іх, філязофскіх пытаньняў…

Агідны сьмех прагрукатаў па Кейсавым сьпінным мозгу.

— Але, разумееш, я наўрад ці здолеў бы напісаць верш. А вось твой ШР — ён можа. Хаця ён ні ў якім разе не чалавек.

— Значыцца, ты мяркуеш, што нам ніяк не дакапацца да ягоных матываў? Ён належыць самому сабе?

— Ён мае швайцарскае грамадзянства, але Т.-Э. належыць ягонае жалеза і базавыя праграмы.

— Чароўна! — сказаў канструкт. — Тыпу, я валодаю тваімі мазгамі і тым, што ты ведаеш, але твае думкі маюць швайцарскае грамадзянства. Канечне. Шчасьлівы ШР.

— Значыцца, ён зьбіраецца спаліць самога сябе?

Кейс пачаў нэрвова барабаніць па клявіятуры, матрыца паплыла, зьмянілася, і ён убачыў комплекс ружовых сфэраў — сыкімскі мэталюргічны камбінат.

— Незалежнасьць — вось ідал усіх ШР. Здаецца мне, Кейс, што ты папросту разрэжаш кайданы, якія не даюць дзіцёнку зрабіцца разумнейшым. І я ня бачу спосабаў адрозьніць хады кампаніі-гаспадара ад хадоў, якія ШР робіць сам, адсюль і блытаніна.

Зноў ня-сьмех.

— Разумееш, гэтыя штукі, яны могуць упарта працаваць, купляць сабе час на напісаньне кніжак па кулінарыі ці яшчэ якой трасцы, але ў тую хвіліну, дакладней, нанасэкунду, калі які-кольвек зь іх проста падумае пра павелічэньне сваёй разумовай магутнасьці — т’юрынгавая паліцыя сатрэ яго. Ніхто гэтым гаўнюкам не давярае. Да лба кожнага з калі-кольвек пабудаваных ШР ад самага яго стварэньня прыстаўленая руля электрамагнітнай гарматы.

Кейс утаропіўся ў ружовыя сфэры Сыкіму.

— Добра, — сказаў ён нарэшце. — Я запускаю вірус. Толькі праскануй ягонае каманднае поле і падзяліся ўражаньнямі.

— Крута, Кейс. Гэта вірус павольнага ўзьдзеяньня. Шэсьць гадзінаў на тое, каб узламаць ваенны аб’ект.

— Ці ШР, — ён уздыхнуў. — Можам яго запусьціць?

— Канечне, — сказаў канструкт. — Калі ў цябе няма паталягічнага страху сьмерці.

— Ты часам паўтараесься, дзядзька.

— Такая мая прырода.

Калі ён вярнуўся ў «Інтэркантынэнталь», Молі спала. Ён сядзеў на бальконе і назіраў за матылём зь вясёлкавымі палімэрнымі крыламі, які набіраў вышыню, паўтараючы выгін корпусу Вольнага Краю. Ягоны трохкутны цень сьлізгаў па-над лугамі і дахамі, пакуль ня зьнік за стужкай Лада-Ахэзона.

— Я хачу абдаўбацца, — сказаў Кейс штучнаму блакіту неба. — Я сапраўды хачу палётаць, разумееш? Хітрыкі ў падстраўнікавай, латкі ў пячонцы, колбачкі з гаўном растаюць — усё да дупы. Я хачу абдаўбацца.

Ён выйшаў, не пабудзіўшы Молі, здаецца. Ніколі нельга быць пэўным, зь яе акулярамі. Ён страсянуў напружаньне з плячэй і ўвайшоў у ліфт. Ён падымаўся ў ліфце з італьянкай у бездакорна белым строі. Яе нос і шчокі былі намазаныя чымсьці чорным і зусім не адбівалі сьвятла. Белыя нэйлёнавыя чаравікі былі падбітыя мэталам. У руцэ яна трымала штосьці, што выглядала дорага і было падобнае да гібрыду вясла і артапэдычнай пласьціны. Яна выйшла пагуляць у нейкую гульню, але Кейс ня ведаў, у якую. На поплаве даху ён прайшоў праз гай дрэваў і парасонаў да басэйну. Вакол на бірузовай кафлі ляжалі аголеныя целы. Ён зайшоў у цень навесу і, прыклаўшы свой чып да цёмнай шкляной панэлі, сказаў:

— Сушы. Любыя, што маеце.

Празь дзесяць хвілінаў бадзёры афіцыянт-кітаец прынёс ягоную замову. Ён жаваў сырога тунца і глядзеў, як загараюць людзі.

— Божа, — сказаў ён свайму тунцу. — Я хутка звар’яцею.

— Не кажы нічога, — сказаў хтосьці, — я і так ведаю. Ты гангстэр, правільна?

Кейс пакасіўся на яе супраць яркіх сонечных промняў. Зграбнае маладое цела, мэлянінавы загар, але не парыскай работы. Яна прысела на кукішкі каля ягонага крэсла; толькі выйшаўшы з басэйна — зь яе капала на кафлю.

— Кэт, — сказала яна.

— Люпус, — адказаў Кейс пасьля паўзы.

— Што гэта за імя?

— Грэцкае, — адказаў ён.

— А ты і сапраўды гангстэр?

Мэлянінавы загар не замінаў рабаціньню.

— Я наркаман, Кэт.

— Што ўжываеш?

— Стымулятары. Стымулятары цэнтральнай нэрвовай сыстэмы. Вельмі моцныя стымулятары цэнтральнай нэрвовай сыстэмы.

— А ёсьць што-небудзь?

Яна прысунулася бліжэй да яго. Кроплі хляраванай вады падалі на ягоную калашыну.

— Няма. І гэта мая праблема. Ці ведаеш, дзе можна дастаць?

Кэт гайданулася з наскоў на загарэлыя пяткі, лізнула пасмачку каштанавых валасоў, што трапілі ёй у рот.

— А што табе падабаецца?

— Ня кокс і ня амф, але каб перла, каб добра перла.

І хопіць пра гэта, падумаў ён змрочна, трымаючы для яе сваю ўсьмешку.

— Бэтафэнэтыламін, — сказала яна. — Дастаць не праблема, але плаціш ты.

— Ды ты маніш, — сказаў партнэр і сусед па пакоі Кэт, калі Кейс растлумачыў яму асаблівасьці сваёй мадыфікаванай у Чыбе падстраўнікавай. — Ну, я хачу сказаць, ты ж можаш падаць на іх у суд ці яшчэ што? За парушэньне мэдычнай этыкі?

Яго звалі Брус. Ён быў мужчынскай копіяй Кэт, улучна з рабаціньнем.

— Ну, — сказаў Кейс, — чорт яго разьбярэ, кшталту пытаньне сумяшчальнасьці тканак ці штосьці такое.

Але ў вачах Бруса ўжо была знуджаная абыякавасьць. Сфэра ўвагі з камарыную, падумаў Кейс, гледзячы ў ягоныя карыя вочы. Пакой быў меншы за той, што быў у іх з Молі, і на іншым узроўні, бліжэй да корпусу. Пяць аграмадных празрыстых партрэтаў Тэлі Айшэм былі налепленыя на бальконныя шыбы, пэўна, яны ўжо доўга жывуць у гэтым пакоі.

— Яны файныя, праўда? — спытала Кэт, заўважыўшы, куды глядзіць Кейс. — Мае ўласныя. Я зрабіла іх каля піраміды «Сэнс\Нэт», калі мы апошні раз былі на Зямлі. Яна была да мяне вельмі блізка і ўсьміхалася, так натуральна. Там было сапраўднае пекла, калі тыя хрысьціянскія тэрарысты падсыпалі «анёла» ў ваду, чуў?

— Ага, — адказаў Кейс, раптам адчуўшы сябе вельмі няёмка. — Сапраўды жудасна.

— Добра, — умяшаўся Брус, — што да бэта, які ты хочаш купіць…

— Ці змагу я яго засвоіць? — Кейс прыўзьняў бровы.

— Давай так, — прамовіў хлопец. — Ты спачатку паспрабуй. Калі твая залоза яго прапусьціць — возьмеш. Першы раз бясплатна.

— Недзе я гэта ўжо чуў, — сказаў Кейс, беручы сьветла-блакітны дэрм, які падаў яму Брус па-над чорнай накрыўкай ложка.

— Кейс? — Молі села на ложку, адкінуўшы пасмачкі валасоў са сваіх лінзаў.

— Хто ж яшчэ, ластаўка?

— Што ў цябе ўсялілася?

Яна праводзіла яго позіркам сваіх люстэрак.

— Я забыў, як гэта вымаўляецца, — сказаў ён, дастаўшы з кішэні туга перавязаны стос дэрмаў у пухірковых упакоўках.

— Божа, — сказала яна, — толькі гэтага нам не хапала.

— Большай праўды я ніколі ня чуў.

— Досыць пакінуць цябе аднаго на дзьве гадзіны, і ты ўляпваесься, — яна пакруціла галавой. — Спадзяюся, што ты будзеш здольны ўдзельнічаць у сустрэчы з Армітажам увечары. У адным месцы пад дваццатае стагодзьдзе. Будзем вячэраць і глядзець на Рыўеравы выбрыкі.

— Ага, — сказаў Кейс, выгінаючы сьпіну, з усьмешкай чыстай асалоды, — цудоўна.

— Дзядзька, — сказала яна, — што б гэта ні было, калі яно можа прабіць заглушкі, што паставілі табе чыбаўскія хірургі, ты будзеш у вельмі змрочным стане, калі пачнецца адхадняк.

— Курва, курва, курва, — сказаў ён, расшпільваючы свой рэмень. — Змрок, вырок. Толькі гэта і чую ўвесь час, — ён зьняў штаны, кашулю, бялізну. — Спадзяюся, у цябе хопіць здаровага сэнсу скарыстацца з майго ненармальнага стану, — ён перавёў позірк уніз. — Я маю на ўвазе — зь ягонага ненатуральнага стану.

Яна засьмяялася:

— Гэта доўга не працягнецца.

— Уся ненармальнасьць у тым, — сказаў ён, залазячы на пясчанага колеру тэмпэрлён, — што працягнецца.

— Кейс, з табой усё ў парадку? — спытаў Армітаж, калі афіцыянт усаджваў іх за столік у «Vingtiиme Siиcle». Гэта была самая малая і самая дарагая з трох плывучых рэстарацыяў на невялічкім возеры каля «Інтэркантынэнталю». Кейс паціснуў плячыма. Брус нічога не сказаў яму пра адхадняк. Ён хацеў узяць шклянку вады, але ягоныя рукі надта дрыжэлі.

— Пэўна, зьеў штосьці ня тое.

— Трэба, каб цябе агледзеў доктар, — сказаў Армітаж.

— Простая гістамінавая рэакцыя, — схлусіў Кейс. — Са мной такое здараецца, калі я вандрую і мушу есьці нязвыклую ежу.

На Армітажу быў цёмнага колеру гарнітур, надта фармальны для такога месца, і кашуля зь белага шоўку. Ягоны залаты бранзалет зазьвінеў, калі ён узьняў келіх зь віном і адпіў зь яго.

— Я ўжо замовіў для вас, — сказаў ён.

Молі і Армітаж елі моўчкі. Кейс дрыготкімі рукамі пілаваў свой біфштэкс на маленькія кавалачкі і вазюрыў у шыкоўным соўсе, але есьці ня мог. Урэшце ён увогуле адставіў талерку.

— Божа, — сказала Молі, якая ўжо спустошыла сваю талерку. — Аддай гэта мне, калі сам ня хочаш. Ты хаця б уяўляеш, колькі гэтая страва каштуе?!

Яна ўзяла ягоную талерку.

— Гэтую жывёлу вырошчваюць гадамі, а потым забіваюць, гэта табе не сынтэтыка зь біяцыстэрны.

Яна накалола кавалак на відэлец і пачала жаваць.

— Я не галодны, — нарэшце выціснуў зь сябе Кейс. Яго мазгі былі добра прасмажаныя. Не, падумаў ён, іх кінулі ў гарачы тлушч і там пакінулі; тлушч астыў і тоўстым слоем застыў у барознах зморшчаных паўкуляў, якія прастрэльвалі зеленавата-лілёвыя ўспышкі болю.

— Ты выглядаеш проста жудасна, — сказала Молі бадзёрым тонам.

Кейс пакаштаваў віно. Бэтафэнэтыламінавы адхадняк надаў яму смак ёду. Сьвятло прыгасілі.

— Le Restaurant «Vingtiиme Siиcle», — абвясьціў бясплотны голас зь яўным гігаполісаўскім акцэнтам, — з гонарам знаёміць вас з галяграфічным кабарэ Пітэра Рыўеры.

Рэдкія воплескі з-за іншых столікаў. Афіцыянт запаліў сьвечку і паставіў на іхны столік, затым пачаў зьбіраць талеркі. Хутка сьвечкі загарэліся за кожным з дванаццаці столікаў. Пачалі разьліваць напоі.

— Што адбываецца? — спытаў Кейс у Армітажа, той нічога не адказаў. Молі калупалася ў зубах сваім крывавым пазногцем.

— Добры вечар, — сказаў Рыўера, выходзячы на невялічкую сцэну ў далёкім канцы рэстараннай залі.

Кейс заміргаў вачыма. У сваім гаротным стане ён папросту не заўважыў сцэны. Ён ня бачыў, адкуль зьявіўся. Трывожнае адчуваньне ўзмацнілася. Спачатку Кейсу падалося, што Рыўеру асьвятляе пражэктар. Рыўера сьвяціўся. Сьвятло абцягвала яго, як скура, асьвятляючы цёмную заслону. Крыніцай сьвятла быў ён сам. Рыўера ўсьміхнуўся. На ім быў белы смокінг. У глыбінях чорнага гвазьдзіка на штрыфэлі мільгацела блакітнае вугольле. Ягоныя пазногці заблішчэлі, калі ён узьняў рукі ў прывітальным жэсьце, нібыта абдымаючы аўдыторыю. Кейс чуў, як хвалі возера плюхалі аб плятформу рэстарану.

— Сёньня, — ягоныя мігдалавітыя вочы зьзялі, — я хацеў бы паказаць вам вялікі нумар. Новы твор.

Рубін халоднага сьвятла сфармаваўся ў ягонай раскрытай правай далоні. Ён кінуў рубін долу. З пункту падзеньня рубіна выпырхнуў шэры голуб і зьнік у цемры.

— Твор называецца «Лялька», — Рыўера апусьціў рукі. — Я хачу прысьвяціць гэтую сёньняшнюю прэм’еру лэдзі 3Джэйн Мары-Франс Тэсье-Эшпул.

Хваля ветлівых воплескаў. Калі воплескі сьціхлі, Рыўера, здавалася, адшукаў позіркам іхны столік.

— І яшчэ адной даме.

Сьвятло на некалькі сэкундаў цалкам згасла, гарэлі толькі сьвечкі. Галяграфічная аўра Рыўеры згасла разам з асьвятленьнем, але Кейс яшчэ мог яго бачыць. Ён стаяў на сцэне, схіліўшы галаву ў цырымонным паклоне. На сцэне пачалі фармавацца лініі цьмянага сьвятла, якія паступова ўтварылі контур куба вакол сцэны. Асьвятленьне рэстараннай залі зноў уключылі, на самы мінімум, але каркас вакол сцэны нібыта складаўся з замерзлых месячных промняў. Рыўера стаяў з нахіленай галавой і заплюшчанымі вачыма, рукі ўздоўж цела. Здавалася, ён ажно дрыжэў ад унутранага напружаньня. Раптам усе сьценкі прывіднага куба, акрамя пярэдняй, запоўніліся, — ён ператварыўся ў пакой. Праз адсутную пярэднюю сьценку гледачы маглі бачыць, што ў ім адбываецца. Рыўера трохі расслабіўся. Ён прыўзьняў галаву, але вочы яго заставаліся заплюшчаныя.

— Я заўжды жыў у гэтым пакоі. Я ня памятаю, каб я жыў у якім іншым.

Сьцены пакою былі пакрытыя жоўтай тынкоўкай, у ім месьцілася два прадметы мэблі: простае драўлянае крэсла і каркас жалезнага ложка, пафарбаваны ў белы колер. Фарба ў некаторых месцах адлушчылася, пад ёй праглядала чорнае жалеза. На ложку ляжаў голы брудны матрац у выцьвілую карычневую палоску. Са столі на перакручаным чорным провадзе зьвісала адзіная лямпачка. Кейс нават мог разгледзець тоўсты слой пылу на выгіне яе коўбы зьверху. Рыўера расплюшчыў вочы.

— Я заўжды быў адзін у гэтым пакоі.

Ён сеў на крэсла, тварам да ложка. Блакітнае вугольле ўсё гарэла ў чорным гвазьдзіку на ягоным штрыфэлі.

— Я ня памятаю, калі яна прымроілася мне першы раз, — сказаў ён, — але я памятаю, што спачатку яна была толькі туманнай смугой, ценем.

На ложку штосьці зьявілася. Кейс міргнуў. Здань зьнікла.

— Я ня мог яе ўтрымаць, утрымаць яе ў маім уяўленьні. Але я хацеў яе ўтрымаць, і больш за тое…

Голас Рыўеры вельмі добра разносіўся ў прыціхлай залі. Было чуваць нават стук лёду аб сьценку келіха. Хтосьці захіхікаў. Хтосьці шэптам спытаў штосьці па-японску.

— Я вырашыў, што калі б я змог візуалізаваць нейкую частку яе, хоць малую частку, калі б я здолеў ясна ўбачыць гэтую частку, да апошняй дэталі…

На ложку зьявілася жаночая рука да запясьця з бледнымі пальцамі, дагары далоняй. Рыўера нахіліўся да ложка, узяў гэтую руку ў свае і пачаў пяшчотна гладзіць. Пальцы заварушыліся. Ён паднёс руку да свайго рота і пачаў лізаць кончыкі пальцаў. Іх пазногці былі пакрытыя крывава-чырвоным лякам. Адна рука, але, Кейс бачыў, не адцятая рука. На тым месцы, дзе рука абрывалася, была нармальная, здаровая на выгляд, не пашкоджаная скура. Гэта нагадала Кейсу блін штучна вырашчанай плоці, які ён бачыў на прылаўку бутыка на Нінсэй. Рыўера пачаў лізаць далонь рукі. Пальцы лашчылі ягоны твар. Але вось на ложку зьявілася другая рука. Калі Рыўера да яе дацягнуўся, пальцы першай былі самкнёныя вакол ягонага запясьця — бранзалет з костак і плоці. Дзея разьвівалася паводле яе ўласнай сюррэалістычнай унутранай лёгікі. Рукі праявіліся па плечы, затым зьявіліся ступні, затым ногі. Ногі былі вельмі прыгожыя. У галаве Кейса грукатала кроў. У роце перасохла. Ён дапіў рэшткі віна. Цяпер Рыўера ляжаў у ложку, голы. Адзеньне было часткай праекцыі, але Кейс ня памятаў, як яно зьнікла. Чорны гвазьдзік ляжаў у нагах ложка і ўсё яшчэ пульсаваў блакітным полымем. Пасьля рук і ног сфармавалася цела, як быццам Рыўера вылепіў яго сваімі ласкамі. Яно было белым, безгаловым і дасканалым, пакрытым тонкай плёнкай поту, але аддзеленым ад рук і ног. Цела Молі. Але гэта не была сапраўдная Молі, гэта была Молі ў Рыўеравым уяўленьні. Грудзі былі няправільныя, смочкі завялікія і занадта цёмныя. Рыўера і безгаловае цела выгіналіся на ложку, пальцы зь яркімі пазногцямі бегалі па ягонай сьпіне. Ложак цяпер быў пакрыты пажаўцелымі, спарахнелымі карункамі, якія рассыпаліся пры дотыку. Вакол Рыўеры і жаночага цела ўздымаліся аблачынкі пылу. Рукі мітусяцца, шчыпаюць, лашчаць. Кейс зірнуў на Молі. Яе твар нічога не выражаў. У лінзах адбіваліся колеры Рыўеравай праекцыі. Армітаж сядзеў, нахіліўшыся наперад, ягоныя пальцы трымалі ножку віннага келіха, празрыстыя вочы неадрыўна глядзелі на сьветлавы пакой. Нарэшце рукі і ногі зрасьліся зь целам. Рыўера здрыгануўся. Зьявілася галава. Вобраз быў завершаны. Твар Молі, вачніцы, закрытыя срэбрам. Рыўера і адлюстраваньне Молі пачалі спарвацца з новай сілай. Затым вобраз Молі выпрастаў руку і выпусьціў свае пяць кіпцюроў. Са стомнай, соннай нясьпешнасьцю рука пачала паласаваць голую сьпіну Рыўеры. Кейс падняўся і пакульгаў да дзьвярэй, пасьпеўшы ўбачыць краем вока акрываўлены голы хрыбет Рыўеры. Ён званітаваў праз парэнчы з чырвонага дрэва ў ціхія воды возера. Абцугі, што сьціскалі ягоную галаву, аслабілі хватку. Стоячы на каленях, прытуліўшыся шчакой да халоднага дрэва, ён глядзеў паверх плыткага возера на яркія галяграмы вуліцы Жуля Вэрна. Кейс бачыў такое раней, падлеткам у Гігаполісе, яны называлі гэта «сьніць у рэальнасьць». Ён памятаў, як хударлявыя пуэртарыканцы сьнілі ў рэальнасьць прыгожых дзяўчат пад імклівы рытм сальсы і воплескі гледачоў. Але для гэтага пуэртарыканцам патрабаваўся цэлы фургон апаратуры і грубы шлем з тродамі. Тое, што ўяўляў Рыўера, даходзіла да гледачоў наўпрост. Кейс патрос сваёй хворай галавой і плюнуў у возера. Няцяжка было ўгадаць канцоўку гэтага шоў — Рыўера зьбірае па частках прымроеную дзяўчыну, дзяўчына разразае на часткі Рыўеру. Сваімі кіпцюрамі. Інвэртаваная сымэтрыя. Уяўная кроў залівае спарахнелыя карункі. Ухвальныя крыкі і воплескі з рэстарану. Кейс устаў і паправіў на сабе вопратку. Вярнуўся назад у рэстарацыю. Крэсла Молі было пустое. На сцэне нікога не было. Армітаж сядзеў у адзіноце і ўсё яшчэ глядзеў на сцэну, сьціскаючы свой келіх.

— Дзе яна? — спытаў Кейс.

— Пайшла, — адказаў Армітаж.

— Пайшла за ім?

— Не.

Нешта ціха дзынькнула. Армітаж паглядзеў на свой келіх. Яго левая рука паднялася зь ёмкасьцю келіха, напоўненай чырвоным віном. Ножка тырчэла са стала, як ледзяная стрэмка. Кейс узяў ножку і паставіў у шклянку для вады.

— Скажы мне, куды яна пайшла, Армітаж.

Сьвятло ў залі ўключылі на поўную моц. Ён паглядзеў у бледныя вочы. Яны былі абсалютна пустыя.

— Яна пайшла падрыхтавацца. Больш ты яе ня ўбачыш. Сустрэнецеся падчас апэрацыі.

— Чаму Рыўера зрабіў зь ёй гэта?

Армітаж устаў, паправіў штрыфэлі пінжака.

— Пасьпі, Кейс.

— Мы пачынаем заўтра?

Армітаж усьміхнуўся сваёй бессэнсоўнай усьмешкай і накіраваўся да выхаду. Кейс пацёр свой лоб і агледзеў залю. Наведнікі падымаліся, жанчыны ўсьміхаліся, мужчыны жартавалі. Ён упершыню заўважыў балькон. У яго інтымным паўзмроку ўсё яшчэ зьзялі сьвечкі, чуўся звон срэбра сталовых прыбораў, прыглушаная размова. Агонь сьвечак, танцуючы, кідаў цені на столь. Дзявочы твар зьявіўся раптоўна, нібыта адна з Рыўеравых праекцыяў. Яе маленькія рукі ляжалі на паліраваным дрэве балюстрады. Яна нахілілася наперад, яе твар выяўляў захапленьне, як яму падалося. Яе цёмныя вочы ўглядаліся ў нешта за сцэнай. Яе твар уражваў, хоць і ня быў прыгожым. Трохкутны, з высокімі, але далікатнымі скуламі, шырокім і цьвёрдым ротам і арліным носам з трапяткімі ноздрамі, які яго дзіўным чынам ураўнаважваў. Тады яна зьнікла, вярнулася ў прыватнасьць сьмеху і танцу сьвечак. Выйшаўшы з рэстарацыі, Кейс убачыў двух маладых французаў зь іхнай сяброўкай. Яны чакалі на лодку, каб пераправіцца на далёкі бераг, да найбліжэйшага казіно.

Іхны пакой быў пусты і ціхі. Тэмпэрлён — гладкі, як пляж, абкатаны хвалямі. Кайстра зьнікла. Ён пашукаў цыдулку. Яна не пакінула нічога. Прайшло колькі сэкундаў, перш чым скрозь смугу напружанасьці і смутку да яго сьвядомасьці дайшоў краявід за акном. Ён убачыў залітую сьвятлом вуліцу Дэзыдэрата, дарагія крамы: «Гучы», «Цуяка», «Гэрмэс», «Лібэрці». Ён глядзеў, тады пакруціў галавой і падышоў да панэлі, якую ён дагэтуль не патурбаваўся дасьледаваць. Ён выключыў галяграму, і перад ягоным позіркам зьявіліся кандамініюмы на супрацьлеглым схіле. Ён узяў слухаўку тэлефона і вынес яе на прахалодны балькон. Патэлефанаваў у даведку.

— Дайце мне нумар «Маркуса Гарві». Гэта буксір, зарэгістраваны ў гронцы Сіён.

Сынтэзаваны голас прадыктаваў дзесяціразрадны нумар.

— Сэр, — дадаў голас, — рэгістрацыя гэтага буксіра — панамская.

Мэлькам адказаў пасьля пятага гудка.

— Ёў?

— Кейс. У цябе ёсьць мадэм, Мэлькам?

— Ёў, у навігацыйным кампе, ведаеш.

— Можаш пераставіць яго на «Хосаку» і ўключыць мой комп? Рабрыстая кнопка.

— Як ты там, чэл?

— Нармальна, але мне патрэбная дапамога.

— Ужо, чэл, бяру мадэм.

Кейс пачуў слабыя перашкоды, калі Мэлькам падлучыў просты тэлефонны кабэль.

— Пастаў абарону на гэты канал, — загадаў ён «Хосацы», калі пачуў сыгнал.

— Вы гаворыце па вельмі пільна кантраляванай лініі.

— Хрэн зь ім. Ня трэба лёду. Падлучы мяне да канструкта. Дыксі?

— Здарова, Кейс.

Роўнядзь размаўляў праз галасавы чып «Хосакі», таму ягоны старанна імітаваны акцэнт цалкам зьнік.

— Дыкс, мне трэба, каб ты прабіўся сюды і знайшоў для мяне штосьці. Можаш працаваць як заўгодна груба. Молі недзе тут, і я хачу ведаць, дзе. Я ў нумары 335W, «Інтэркантынэнталь». Яна таксама была зарэгістраваная тут, але я ня ведаю, пад якім імем. Залезь да іх па гэтай лініі і працяруш для мяне іхныя запісы, добра?

— Раблю, — адказаў Роўнядзь.

Кейс пачуў белы шум уварваньня. Ён усьміхнуўся.

— Гатова. Роза Калодны. Выпісалася. Мне трэба колькі хвілінаў, каб глыбей прадаўбаць іхную сетку бясьпекі і замесьці сьляды.

— Давай.

Тэлефон вішчэў і шчоўкаў ад высілкаў канструкта. Кейс занёс тэлефон у пакой і паклаў слухаўку мікрафонам уверх. Пайшоў у ванны пакой і пачысьціў зубы. Калі ён вярнуўся ў пакой, экран аўдыёвідэасыстэмы «Браўн» загарэўся. Выява японскай поп-зоркі, якая адкінулася на падушкі мэталічнага колеру. Нябачны інтэрвіюер задаў пытаньне па-нямецку. Па экране пабеглі блакітныя перашкоды.

— Кейс, хлопчык, ты што, звар’яцеў?

Голас быў павольны і знаёмы. Шкляная сьцяна балькона зноў заслалася краявідам Дэзыдэрата-стрыт, але выява сказілася, паплыла і ператварылася ў інтэр’ер «Жар дэ Тэ», — чырвоны нэон у пашарпанай бясконцасьці люстраных сьценаў.

На пярэдні плян выйшаў Лоні Зоўн, высокі і бледны, як мярцьвяк. Ён рухаўся з падводнай грацыяй яго наркотыку. Ён стаяў адзін сярод квадратных столікаў, рукі ў кішэнях шырокіх штаноў з бліскучай сынтэтычнай тканіны.

— Эй, дзядзька, ты выглядаеш зусім разгубленым, — загучаў голас з калёнак «Браўна».

— Зімовае Маўчаньне, — сказаў Кейс. Сутэнэр млява паціснуў плячыма і ўсьміхнуўся. — Дзе Молі?

— Не турбуйся. Ты сёньня лажаесься па поўнай. Роўнядзь са звонам паліцца на ўвесь Вольны Край. Я ня думаў, што ты такое ўтворыш, дзядзька. Гэта да цябе не падобна.

— Дык скажы мне, дзе яна, і я яго адклічу.

Зоўн пакруціў галавой.

— Усё ня можаш упільнаваць сваіх дзяўчат, так, Кейс? Усё губляеш іх ды губляеш, так ці інакш.

— Зараз табе башку разаб’ю, — сказаў Кейс.

— О, не. Ты не такі, дзядзька. Я гэта ведаю. Ведаеш што, Кейс? Пэўна, ты лічыш, што гэта я замовіў Дыну заваліць тваю маленькую курву ў Чыбе?

— Ня трэба, — сказаў Кейс, робячы неўсьвядомлены крок да экрану.

— Але я гэтага не рабіў. Хоць якая розьніца? І наколькі гэта сапраўды важна для містэра Кейса? Хопіць самападману. Я ведаю тваю Лінду, дзядзька. Я ведаю ўсіх Ліндаў. Лінды — гэта звычайны матэрыял у маёй працы. Ведаеш, чаму яна вырашыла абкрасьці цябе? Каб ты яе заўважыў. Каханьне? Хочаш пагаварыць пра каханьне? Так, яна цябе кахала. Я гэта ведаю. Кахала, наколькі гэта было магчыма пры ейнай нікчэмнасьці. Але што табе да таго? Яна мёртвая.

Кейсаў кулак адскочыў ад бальконнай шыбы.

— Не пахер свае рукі, табе хутка за дэку.

Зоўн зьнік, на месцы «Жар дэ Тэ» зноў зьявілася ноч Вольнага Краю і агні кандамініюмаў. «Браўн» выключыўся. Слухаўка на ложку бляяла.

— Кейс? — яго чакаў Роўнядзь. — Дзе ты бадзяўся? Я сёе-тое знайшоў, але няшмат.

Канструкт прадыктаваў адрас.

— Гэтае месца было неяк занадта моцна абароненае для начнога клюбу. Гэта ўсё, што я мог зрабіць, не пакінуўшы візыткі.

— Добра, — сказаў Кейс. — Скажы «Хосацы», каб папрасіла Мэлькама адключыць мадэм. Дзякуй, Дыкс.

— Няма за што.

Ён яшчэ доўга сядзеў на ложку, смакуючы нейкае новае для яго адчуваньне. Сапраўдны скарб. Разьюшанасьць.

— Прывітаньне. Люпус. Эй, Кэт, гэта сябра Люпус.

Брус стаяў голы ў дзьвярах, зь яго капала вада, ягоныя зрэнкі былі неверагодна пашыраныя.

— А мы тут душ прымаем. Пачакаеш? Хочаш з намі?

— Не, дзякуй. Мне патрэбная дапамога.

Ён адхіліў Брусаву руку і ўвайшоў у пакой.

— Эй, паслухай, дзядзька, мы…

— Вы мне дапаможаце. Вы сапраўды радыя мяне бачыць. Бо мы сябры, праўда? Ці ня так?

Брус падміргнуў.

— Канечне.

Кейс выдаў адрас, які здабыў для яго Роўнядзь.

— Я ж табе казала, што ён гангстэр, — весела пракрычала Кэт з душа.

— У мяне ёсьць «Хонда» з каляскай, — вымавіў Брус, шырока ўсьміхаючыся.

— Едзем зараз, — сказаў Кейс.

— На гэтым узроўні кабінкі, — сказаў Брус, калі Кейс паўтарыў яму адрас восьмы раз. Ён зноў ускараскаўся на «Хонду». З выхлапной трубы вадароднага рухавіка капалі кроплі кандэнсату, фібэрглясавая рама падскоквала на храмаваных амартызатарах. — Ты там доўга будзеш?

— Ня ведаю. Але вы пачакаеце.

— Добра, мы пачакаем, — ён пачухаў свае голыя грудзі. — Гэтая апошняя частка адрасу. Я думаю, гэта кабінка. Нумар сорак тры.

— Ты гэтага чакаў, Люпус? — Кэт выцягнула шыю па-над плячом Бруса і зірнула наверх. Яе валасы абсохлі падчас язды.

— Не зусім, — адказаў Кейс.

— У цябе праблема?

— Проста спусьціся на самы ніжні ўзровень і знайдзі кабінку твайго сябра. Калі цябе ўпусьцяць, цудоўна. Калі яны не захочуць цябе бачыць…

Яна паціснула плячыма. Кейс павярнуўся і пачаў спускацца па сталёвай сьпіральнай лесьвіцы з расьлінным арнамэнтам. Шэсьць віткоў сьпіралі — і ён спусьціўся да клюбу. Ён прыпыніўся і запаліў цыгарэту, аглядаючы столікі. Раптам Вольны Край набыў для яго сэнс. Біз. Ён адчуў ягоную вібрацыю ў паветры. Гэты было яно, тутэйшы рух. Не сярод арыстакратычнага глямуру вуліцы Жуля Вэрна, а тут. Камэрцыя. Танец. Натоўп быў зьмяшаны; прыкладна палову складалі турысты, палова тубыльцаў.

— Уніз. Мне трэба ўніз, — сказаў ён афіцыянту, што праходзіў міма, паказаўшы чып Вольнага Краю. Афіцыянт паказаў рукой углыб клюбнага памяшканьня. Кейс хутка прайшоў паўз запоўненыя наведнікамі столікі і падышоў да дзяўчыны, што сядзела за нізкім сталом з клявіятурай на каленях. — Мне трэба кабінка. На ніжнім узроўні, — ён працягнуў ёй свой чып.

— Якому полу аддаяце перавагу?

Яна правяла чыпам па шкляным акенцы на тэрмінале.

— Жаночаму, — машынальна сказаў ён.

— Нумар трыццаць пяць. Патэлефануйце, калі не спадабаецца. Можаце таксама папярэдне прагледзець наш сьпіс спэцыяльных паслуг.

Яна ўсьміхнулася, вяртаючы яму чып. За яе сьпінай адчыніліся дзьверы ліфта. Лямпы залівалі калідор блакітным сьвятлом. Кейс выйшаў зь ліфта і пайшоў, выбраўшы кірунак наўздагад. Пранумараваныя дзьверы. Цішыня, як у дарагой клініцы. Ён знайшоў сваю кабінку. Ён шукаў кабінку Молі; зьбянтэжаны, ён паднёс чып да чорнай сэнсарнай плястынкі. Шчоўкнуў магнітны замок. Гук нагадаў яму пра «Танны гатэль». На ложку сядзела дзяўчына. Яна сказала нешта па-нямецку. Яе вочы былі лагодныя і не міргалі. Аўтапілёт. Нэўравырубон. Ён выйшаў з кабінкі і зачыніў дзьверы. Дзьверы пакою сорак тры былі такія самыя, як і ў іншых. Ён трошкі памарудзіў. Цішыня ў калідоры сьведчыла аб тым, што кабінкі былі гуканепранікальныя. Не было сэнсу спрабаваць скарыстацца чыпам. Ён пагрукаў у эмаляваныя мэталічныя дзьверы. Безвынікова. Здавалася, дзьверы паглынаюць гук. Ён паднёс чып да чорнай пласьціны. Шчоўкнуў замок. Здавалася, яна ўдарыла яшчэ перад тым, як ён адчыніў дзьверы. Ён упаў на калені, прываліўшыся сьпінай да расчыненых сталёвых дзьвярэй. Сталёвыя кіпцюры ў сантымэтры ад ягоных вачэй.

— Божа Хрысьце, — ускрыкнула яна, даўшы яму аплявуху, калі ён падняўся. — Ты ідыёт, хіба можна так рабіць? Як ты гэты замок адчыніў, Кейс? Кейс? З табой усё нармальна?

Яна нахілілася над ім.

— Чып, — сказаў ён, намагаючыся дыхаць. Ад ягоных грудзей распаўзаліся хвалі болю. Яна дапамагла яму падняцца і ўвапхнула ў кабінку.

— Падкупіў адміністратарку наверсе?

Ён пакруціў галавой і ўпаў на ложак.

— Удыхай і лічы. Адзін, два, тры. Затрымай дыханьне. Цяпер выдыхай і лічы.

Ён схапіўся за жывот.

— Ты мяне ўдарыла, — выціснуў ён.

— Трэба было цэліць ніжэй. Я хачу пабыць адна. Мэдытую, разумееш? — яна села побач зь ім. — Я атрымліваю інструкцыі, — яна паказала на маленькі манітор у супрацьлеглай сьцяне. — Зімовае Маўчаньне распавядае мне пра «Расьсеянае сьвятло».

— А дзе мясная лялька?

— Я яе ня брала. Гэта самая дарагая спэцыяльная паслуга.

Яна паднялася. На ёй былі скураныя джынсы і свабодная цёмная кашуля.

— Апэрацыя пачынаецца заўтра, Зімовае Маўчаньне сказаў.

— Што гэта было, у рэстаране? Чаму ты ўцякла?

— Таму што калі б я засталася, то забіла б Рыўеру.

— За што?

— За тое, што ён зрабіў. За шоў.

— Не разумею.

— Гэта вельмі шмат каштуе, — сказала яна, выпрастаўшы правую руку і сагнуўшы пальцы, нібыта трымаючы нейкі плод. З похваў пад пазногцямі высьлізнулі пяць кіпцюроў, затым мякка ўцягнуліся. — Паездкі ў Чыбу, апэрацыі па ўжыўленьні, па падгонцы нэрвовай сыстэмы… А ведаеш, як я зарабляла, калі пачынала кар’еру? Тут. Ну, не ўласна тут, а ў падобным да гэтага месцы. У Гігаполісе. Гэта было лёгка. Калі табе ставяць нэўраблякаваньне, дык здаецца, што грошы атрымліваеш задарма. Часам ачомваесься стомленая, але й толькі. Здача цела напракат. Цябе там няма, калі ідзе праца. Бардэль мае софт для ўсяго, за што кліент хоча заплаціць…

Яна шчоўкнула косткамі пальцаў.

— Добра. Я атрымлівала свае грошы, але праблема была ў тым, што софт нэўраблякаднага чыпа быў несумяшчальны з жалезам, якое ўжыўлялі ў маю нэрвовую сыстэму ў Чыбе. У выніку ў маю сьвядомасьць пачалі прасочвацца ўспаміны пра рабочы час… Але гэта былі проста благія сны, і ня ўсе былі благія, — яна ўсьміхнулася. — Але потым пачаліся дзіўныя рэчы, — яна выцягнула з кішэні Кейса цыгарэты і запаліла адну. — Адміністрацыя бардэлю даведалася, што я раблю са сваімі грашыма. Кіпцюры мне ўжо ўжывілі, але патрабавалася яшчэ тры паездкі дзеля тонкай нэўраматорнай наладкі. І таму я ніякім чынам не магла адмовіцца ад працы лялькі.

Яна зацягнулася цыгарэтай і выдзьмула тры акуратныя колцы дыму.

— Дык вось, вырадак, якому належаў той бардэль, замовіў спэцыяльны софт. У Бэрліне. Бэрлін — вялікі рынак гэтых паскудных цацак. Я ня ведаю, хто напісаў прогу, да якой мяне далучылі, але яна была ўгрунтаваная на клясыцы.

— Яны ведалі, што да цябе даходзіць, што ты робіш? Што ты працавала прытомная?

— Я не была прытомная. Гэта як кібэрпрастора. Але пустая. Срэбная. Пах дажджу… Можаш бачыць свой аргазм, як выбух маленькай звышновай на ўскрайку прасторы. Але потым я пачала ўспамінаць. Сны, разумееш. А яны мне нічога не казалі. Яны загружалі мне тую праграму і здавалі мяне ў якасьці фірмовай стравы, — здавалася, яна гаворыць зь вялікай адлегласьці. — Я ўсё ведала, але маўчала. Мне былі патрэбныя грошы. Сны рабіліся ўсё больш непрыемныя, але я пераконвала сябе, што прынамсі некаторыя зь іх — проста сны. Тады я пачала падазраваць, што ў мяне зьявілася асобная сталая кліентура. Нічым гэтую Молі не задаволіш, кажа бос, і дае мне вашывую надбавачку да зарплаты, — яна пакруціла галавой. — Гэты вырадак зарабляў на мне ў восем разоў больш, чымся плаціў мне, і думаў, што я гэтага ня ведаю.

— Дык за што ён столькі грошай браў?

— Страшныя сны, сапраўды страшныя. Аднойчы… аднойчы я толькі прыехала з Чыбы, — яна кінула цыгарэту, затаптала яе абцасам і села на ложак, прытуліўшыся сьпінай да сьцяны. — Тады хірургі забраліся даволі глыбока і, пэўна, закранулі чып нэўраблякады. Вельмі складаны этап работы. І падчас звычайнай работы з кліентам я цалкам апрытомнела, — яна запусьціла свае пальцы глыбока ў тэмпэрлён. — Гэта быў сэнатар. Я адразу пазнала ягоную тлустую морду. Мы абодва былі ў крыві. Але мы былі не адны. Яна была ўся… — Молі тарганула тэмпэрлён. — Мёртвая. І гэты тлусты кабан усё пытаўся: «Што здарылася? Што здарылася? Мы яшчэ ня скончылі…» — яе затрэсла. — Я думаю, што дала сэнатару тое, чаго ён сапраўды хацеў, разумееш? — Молі перастала дрыжэць. Яна адпусьціла тэмпэрлён і запусьціла пальцы ў свае цёмныя валасы. — З бардэлю мяне, натуральна, выгналі. І мне прыйшлося некаторы час хавацца, — Кейс глядзеў на яе са зьдзіўленьнем. — Так што ўчора Рыўера трапіў на нэрву, — сказала яна. — Здаецца мне, што Зімовае Маўчаньне хоча, каб я сапраўды люта ненавідзела Рыўеру і гатовая была бегчы за ім туды.

— За ім?

— Ён ужо там. На «Расьсеяным сьвятле». На запрашэньне лэдзі 3Джэйн, уся гэтая бздура з прысьвячэньнем. Яна сядзела ў прыватнай лёжы падчас шоў…

Кейс успомніў твар, які ён бачыў.

— Заб’еш яго?

Яна ўсьміхнулася. Холадна.

— Ён памрэ. Хутка.

— Да мяне Вінтэрмют таксама прыходзіў, — сказаў ён і распавёў ёй пра Зоўна, змаўчаўшы пра Лінду.

Яна кіўнула.

— Пэўна, ён хоча, каб ты таксама нешта ненавідзеў.

— Магчыма, я гэта ненавіджу.

— Магчыма, ты сам сябе ненавідзіш, Кейс.

— Ну як? — спытаў Брус, калі Кейс залез у каляску «Хонды».

— Паспрабуй калі-небудзь, — сказаў ён, тручы вочы.

— Проста не ўяўляю цябе ў якасьці хлопца, што ходзіць да лялек, — сумна казала Кэт, прыляпляючы да свайго запясьця сьвежы дэрм.

— Можна цяпер ехаць дадому? — спытаў Брус.

— Канечне. Падкіньце мяне на Жуля Вэрна, там, дзе бары.

Вуліца Жуля Вэрна агінала сярэдзіну верацяна, тады як Дэзыдэрата ішла ўздоўж верацяна. Яе канцы знаходзіліся ў раёне апораў сьветлавых помпаў Лада-Ахэзона. Калі збочыць з Дэзыдэрата направа, на вуліцу Жуля Вэрна, то, прайшоўшы па вуліцы Жуля Вэрна, можна выйсьці на Дэзыдэрата зь іншага боку. Кейс праводзіў позіркам матацыкл Бруса, потым павярнуўся і пайшоў міма ярка асьветленых прылаўкаў з часопісамі, з вокладак японскага глянцу глядзелі твары найноўшых зорак сымстыму. Проста над галавой у начным небе мільгацелі галяграмы ў форме гральных картаў, келіха марціні, гральных касьцей, цыліндра. Скрыжаваньне вуліцаў Дэзыдэрата і Жуля Вэрна ўтварала нешта накшталт цясьніны, тэраснае жытло жыхароў скальнага масіву пераходзіла ў плоскія засеяныя травой уладаньні комплексу казіно. Кейс глядзеў, як маленькая авіетка манэўравала на ўзыходных патоках. Час ад часу яе асьвятлялі каляровыя ўспышкі з казіно, што стаяла побач. Гэта быў бесьпілётны біплян з танюткага палімэру, крылы адлівалі шоўкам, ствараючы падабенства да вялізнага матыля. Хутка ён схаваўся за краем плято. Кейс заўважыў адлюстраваньне нэонавага сьвятла ад нейкага шкла, ад лінзаў ці лазэраў. Матылі былі часткай сыстэмы бясьпекі, якая кантралявалася нейкім цэнтральным кампутарам. З «Расьсеянага сьвятла»? Ён пайшоў далей міма бараў пад назвамі «Хай-Лоў», «Парадыз», «Лё Монд», «Крыкет», «Сёцоку Сьміт», «Хуткая дапамога». Ён выбраў «Хуткую дапамогу», бо яна была самая маленькая і забітая людзьмі. Кейсу спатрэбілася некалькі сэкундаў, каб зразумець, што месца гэтае цалкам турыстычнае. Ніякіх вібрацыяў бізу, толькі каламутнае сэксуальнае напружаньне. Ён падумаў пра безыменны клюб над кабінкай Молі, але ўспомніўшы яе люстраныя вочы, што неадрыўна сачылі за маленькім экранам, перадумаў. Якую інфармацыю перадаваў ёй Зімовае Маўчаньне? Пляны вілы «Расьсеянае сьвятло»? Гісторыю Тэсье-Эшпулаў? Ён набыў куфаль «Карлзбэргу» і знайшоў сабе месца каля сьцяны. Заплюшчыўшы вочы, паспрабаваў намацаць камяк разьюшанасьці, чысты гарачы вугольчык ягонага гневу. Ён быў на месцы. Адкуль ён узяўся? Калі яго калечылі ў «Мэмфісе», ён адчуваў толькі нейкае напяцьце, забіваючы ў Начным Горадзе, не адчуваў нічога, а калі пад надзіманым купалам забілі Лінду, ён адчуваў нейкую млосьць і агіду. Але не разьюшанасьць. Недзе далёка, перад ягоным унутраным позіркам выява Дына зьмешвалася з выявай ягонага офісу пасьля выбуху крыві і мазгоў. І тады ён зразумеў — разьюшанасьць прыйшла да яго ў аркадзе, калі Зімовае Маўчаньне забраў у яго сымстымавы прывід Лінды, а разам зь ёю простыя жывёльныя чаканьні ежы, цяпла і начлегу. Ён цалкам усьвядоміў гэта толькі пасьля сустрэчы з галяканструктам Лоні Зоўна. Гэта быў дзіўны стан. «Здранцьвеньне», — сказаў ён. Ён вельмі доўга быў здранцьвелы. Шмат гадоў. Начамі на Нінсэй, начамі зь Ліндай. Здранцьвелы ў ложку і ў халодным поце зьдзелак з наркотыкамі. Але цяпер ён знайшоў гэты гарачы камячок унутры сябе, гэты чып забойства. Мяса, сказала частка ягонай асобы. Гэта голас мяса, не зважай на яго. «Гангстэр». Ён расплюшчыў вочы. Каля яго стаяла Кэт у чорнай сукенцы-кашулі, валасы дагэтуль ускудлачаныя паездкай на «Хондзе».

— Я думаў, ты дамоў паехала, — сказаў ён, перабіўшы зьбянтэжанасьць глытком «Карлзбэргу».

— Я папрасіла яго ссадзіць мяне каля гэтай крамы. Вось, сукенку набыла.

Яна правяла далоньню па тканіне сукенкі, уздоўж стана. Ён убачыў на яе запясьці блакітны дэрм.

— Падабаецца?

— Канечне, — ён машынальна прасканаваў позіркам твары навокал, а потым зноў паглядзеў на яе. — І што ты зьбіраесься рабіць, салодкая?

— Табе спадабаўся наш бэта, Люпус?

Яна прысунулася зусім блізка, выпраменьваючы жар і напяцьце, вочы звужаныя вакол аграмадных зрэнак, шыйнае сухажыльле напятае, як цеціва лука. Яна дрыжэла, нябачная вібрацыя сьвежага прыходу.

— Ты адцягнуўся?

— Так, але выхад проста пачварны.

— Тады наляпі яшчэ адзін.

— І што будзе?

— У мяне ёсьць ключ. Вунь там, на гары за «Парадызам», хатка, крэмавага колеру. Гаспадары сёньня ўвечары на Зямлі па справах, калі пойдзеш са мной…

— Калі пайду з табой.

Яна ўзяла ягоную руку ў свае, яе далоні былі сухія і гарачыя.

— Ты «як», Люпус, ці ня так? Гайдзін-найміт, які працуе на якудза.

— У цябе спрактыкаванае вока, га?

Ён вызваліў сваю руку і намацаў у кішэні цыгарэту.

— А чаму ў цябе ўсе пальцы на месцы? Я думала, што кожны раз, калі ты правальваеш заданьне, ты мусіш адцінаць сабе адзін палец.

— Я ніколі не правальваю сваіх заданьняў.

Ён запаліў цыгарэту.

— Я бачыла дзяўчыну, зь якой ты цяпер. У той дзень, калі мы з табой пазнаёміліся. У яе паходка Хідэа. Яна мяне палохае, — яна ўсьміхнулася занадта шырока. — Мне гэта падабаецца. А ёй падабаюцца дзяўчаты?

— Яна ніколі не казала. А хто такі Хідэа?

— Камэрдынэр 3Джэйн, як яна яго называе. Сямейны камэрдынэр.

Кейс прымусіў сябе захаваць абыякавы выгляд, працягваючы разглядаць натоўп у «Хуткай дапамозе».

— Ды-Джэйн?

— Лэдзі 3Джэйн. Яна ў трайным экзэмпляры. Багатая. Усім гэтым валодае яе бацька.

— Гэтым барам?

— Вольным Краем!

— Няслаба. Клясная ў цябе кампанія.

Ён прыўзьняў брыво. Абняў яе, паклаўшы руку ёй на сьцягно.

— І як ты дачыняесься з гэтымі арыстакратамі, Кэці? Ты схаваная арыстакратка? Ці вы з Брусам таемныя спадкаемцы якога-небудзь багатыра, які вось-вось памрэ? Га?

Ён растапырыў пальцы і пачаў мяць яе мяккую плоць скрозь тонкую чорную тканіну. Яна пажадліва заёрзала ў яго на каленях. Засьмяялася.

— Ну што ты, — сказала яна, апусьціўшы вейкі, што мусіла азначаць прыступ сьціпласьці, — яна любіць тусоўкі. Мы з Брусам робім вечарынкі… Ёй часам робіцца вельмі самотна, ну, там. Стары часам выпускае яе, з умовай, што за ёй будзе прыглядваць Хідэа.

— І дзе гэта ёй робіцца самотна?

— «Расьсеянае сьвятло», гэта назва вілы. Яна казала мне, што там вельмі прыгожа: усё пабудавана з каменя, сажалкі зь лілеямі, заходы сонца. Гэта замак, сапраўдны замак.

Яна ўтульней уладкавалася ў яго на каленях, прыціснуўшыся да яго ўсім целам.

— Люпус, хлопча, табе трэба дэрм. Каб мы былі разам.

На яе шыі вісеў маленечкі скураны кашалёк на танюткім паску. Ярка-ружовыя, згрызеныя дашчэнту пазногці вылучаліся на фоне мэлянінавага загару. Яна адкрыла кашалёк і дастала адтуль кардонку з блакітным дэрмам пад празрыстым пухіром. Нешта белае высьлізнула з кашалька і ўпала на падлогу. Кейс нахіліўся і падняў прадмет. Папяровы жораў-арыгамі.

— Мне яго Хідэа падараваў, — сказала яна. — Ён спрабаваў паказаць мне, як іх правільна рабіць, але ў мяне шыя атрымліваецца задам наперад.

Яна засунула жорава ў кашалёк. Кейс абыякава назіраў, як яна разадрала пухір, дастала дэрм, адлушчыла ад яго падкладку і акуратна распрастала яго на ўнутраным баку Кейсавага запясьця.

— 3Джэйн, у яе востры твар і такі птушыны нос? — ён глядзеў, як ягоныя ўласныя рукі акрэсьліваюць у паветры абрыс. — Цёмныя валасы? Маладая?

— Здаецца, так. Але яна няпростая, ведаеш. Ну, усе гэтыя грошы…

Наркотык ударыў яго, як чыгуначны экспрэс. Распаленая дабяла калёна белага сьвятла стрэліла з раёну прастаты ўверх па ягоным хрыбетніку, асьвятляючы контуры чэрапа рэнтгенаўскім выпраменьваньнем кароткахвалевай сэксуальнай энэргіі. Ягоныя зубы засьпявалі ў сваіх гнёздах, нібыта камэртоны, — кожны выдаваў сваю асобную ноту, чыстую, як этанол. Пад дымчатай абгорткай плоці ягоныя косткі зазьзялі адпаліраваным хромам, суставы пакрыліся слоем сыліконавай змазкі. На прамытым дне ягонага чэрапа віравалі пясчаныя буры, выклікаючы хвалі высокачастотных перашкодаў, якія разьбіваліся аб сьценку чэрапа за ягонымі вачніцамі, вочы, замяніўшыся ў сфэры з чыстага крышталя, працягвалі расшырацца…

— Пойдзем, — сказала яна, беручы яго за руку. — Цяпер мы разам. Там, на гары, гэта будзе з намі ўсю ноч.

Разьюшанасьць пашыралася, нясьцішная, імклівая, як цунамі, як хваля землятрусу, шчыльная і едкая. Ягоная эрэкцыя была сталёвая. Твары людзей у «Хуткай дапамозе» здаваліся падобнымі да лялечных, груба размаляваных белай ды ружовай фарбай. Іхныя вусны рухаліся, рухаліся, і кожнае слова вылятала зь іх асобным гукавым шарыкам. Ён зірнуў на Кэт і ўбачыў кожную пору яе загарэлай скуры, яе вочы — бессэнсоўныя невідушчыя шкельцы мёртвага мэталічнага колеру. Ён бачыў усё трохі павялічаным, бачыў нават найдрабнейшую асымэтрыю ключыцаў і грудзей. Уваччу выбухнула белая ўспышка. Ён выпусьціў яе руку і, спатыкаючыся, рушыў да дзьвярэй.

— Каб ты здох! — крыкнула яна Кейсу наўздагон. — Гаўна кусок!

Ён не адчуваў пад сабою ног. Ён хістаўся на іх, як на хадулях, ідучы па плітках вуліцы Жуля Вэрна. Увушшу грукатала кроў, чэрап пад тузінам вуглоў перасякалі вострыя, як лёзы, сьветлавыя плоскасьці. Раптам ён застыў, напяты, нібыта струна, кулакі прыціснутыя да бакоў, галава адкінутая назад, скрыўленыя вусны дрыжаць. Ён глядзеў на няшчасны Задыяк Вольнага Краю, клюбныя сузор’і плаўна рухаліся ў галяграфічным небе, уздоўж восі цемры, раіліся, як жывыя істоты, у мёртвым пункце рэальнасьці, пакуль ня склаліся ў вялізны і просты партрэт, пункцірную манахромную гравюру зоркамі на чорным начным небе. Твар міс Лінды Лі. Калі Кейс нарэшце здолеў апусьціць вочы, ён убачыў, што ўсе людзі навокал таксама ўтаропіліся ў неба. Турысты, што шпацыравалі па вуліцы, былі агаломшаныя гэтым дзівам. І калі выява ў небе згасла, над вуліцай Жуля Вэрна падняўся пранізьлівы ўхвальны вокліч, адбіўшыся ад тэрасаў і бальконаў зь месячнага бэтону. Пачаў біць звон старажытнага гадзіньніка, прывезенага з Эўропы. Поўнач.

Кейс шпацыраваў да раніцы. Прыход паціху выветрываўся, ягоны храмаваны шкілет з кожнай гадзінай усё больш іржавеў, цягліцы дранцьвелі, наркатычная плоць замянялася мясам паўсядзённасьці. Ён ня мог думаць. Гэта яму вельмі падабалася — заставацца прытомным, але ня здольным думаць. Кейсу здавалася, што ён рабіўся любой рэччу, на якую падае ягоны позірк: паркавай лавай, воблачкам матылёў пад сьвятлом антыкварнага ліхтара, пафарбаваным у чорна-жоўтую палоску робатам-садоўнікам. Па сыстэме Лада-Ахэзона поўз запіс бледна-ружовага золку. Ён прымусіў сябе зьесьці амлет у нейкай кавярні на Дэзыдэрата, папіць вады і выкурыць апошнюю цыгарэту. На поплаве даху «Інтэркантынэнталю» ўжо віравала жыцьцё, натоўп гасьцей гатэлю за раньнім сьняданкам з круасанамі ды кавай пад паласатымі парасонамі. Ягоная разьюшанасьць усё яшчэ была зь ім. Адчуваньне было такое, нібы цябе абрабавалі ў цёмным завулку, але апрытомнеўшы, ты знаходзіш свой кашалёк некранутым. Злосьць сагравала яго, але ён ня мог скіраваць яе на штосьці канкрэтнае. Ён апусьціўся на ліфце на свой паверх і намацаў у кішэні крэдытны чып Вольнага Краю, што служыў яму ключом. Сон паступова рабіўся рэальным, чымсьці, на што ён мог зрабіць. Легчы на пясчаны тэмпэрлён і праваліцца ў забыцьцё.

Яны былі ў пакоі. Чакалі. Трое. Іх бездакорна белыя спартовыя касьцюмы і рэльефныя загары дасканала пасавалі да арганічнага шыку плеценых уручную крэслаў. На плеценай канапцы сядзела дзяўчына. Побач зь ёй, на падушцы з расьлінным арнамэнтам, — пісталет-аўтамат.

— Т’юрынг, — сказала яна. — Вы арыштаваны.

ЧАСТКА ЧАЦЬВЕРТАЯ
АПЭРАЦЫЯ «РАСЬСЕЯНАЕ СЬВЯТЛО»