Мой главный тезис – и связанная с ним хвала Акудовичу – состоит в том, что его онтология не только открыла новые горизонты для понимание нашей, беларусской идентичности, или нашего (пост)национального сообщества, но и позволила беларусской философии переместиться в новую эпоху – после постмодерна и, следовательно, новых постгуманистических, неатропоцентричных и горизонтальных онтологий.
Калі ў беларусаў пытаешся, хто тут у вас ёсць філосафам, амаль гарантавана пачуеш у адказ – дык вось Акудовіч! – з абавязковым гарэзлівым дадаткам: “але Яго няма”.
Шалік на шыі, цыгарэта ў жмені. Магутная постаць на тле сьвятла з-за сьпіны. Так я ўбачыў яго ўпершыню.
Упершыню – на свае вочы. Завочнае знаёмства адбылося за гадоў дзесяць да таго, і не было прыемным.
У дзьвюхмоўных беларускіх слоўніках “розум” служыць перакладам адразу ўсіх органаў разуменьня, разрозьненьне якіх адбылося ў самых пачатках вялікіх філасафічных традыцыяў. Якое беларускае слова магло бы быць тым другім розумам? І якім розумам выявіцца ў такім разе той першы розум, калі зьявіцца другі?
Ластаўкі ў стрэсе. Мясцовыя практыкі культурных катастроф
Беларусь. Краіна Dream
Сучасны беларускі палітычны і культурны дыскурс факусуецца на ідэі вяртання ў Еўропу. Ідэя гэтая прэзентуецца настальгічным мітам беларускасці, перарваным, але не знішчаным савецкім эксперыментам: колькі стагоддзяў краіна не існавала на еўрапейскай мапе ў якасці самастойнай дзяржавы.
На культуру нельга кінуць абсалютна збочаны, аб’ектыўны позірк, бо інтэндаванасьць гэткага позірку неўнікова стаецца ўгрунтаванай у інтэндаваным, г. зн. усё роўна ў культуры.
Падрыхтоўка і кваліфікацыя Зразумела, Рэальнасьць, пра якую кажа Веданта, – покуль толькі гіпотэза. Звычайная (навуковая) веда і мысьленьне Яе не адкрываюць. Але ёсьць шлях, кажа Веданта. Найлепшы варыянт, канешне, гэта – калі маем настаўніка,...
Дык жа, Галінда. Гэта тэрытарыяльнасць як каштоўнасць, сэнсы ў гісторыі, духоўная айчына, талеранцыя да аскепкаў – такія аспекты.
Беларусь як праект пачынаецца ў 19 стагодзьдзі. Пасьля падзелаў Рэчы Пасталітай паступова зьнікаюць яе грамадзкія і культурныя структуры, і ўтвараецца вялікае свабоднае рэчыва, адносна якога становіцца магчыма выказваць новыя намеры.
Наша мэта — прааналізаваць структуру, тэматыку ды ідэйны змест тэксту ў кантэксце сусьветнай філасофіі і тагачаснай культурнай сітуацыі на Беларусі, сканцэнтраваўшы ўвагу на тым, як аўтар аналізуе праблему беларускай ідэнтычнасці і які шлях прапануе для яе вырашэння.
Я часта паўтараю, што каласальная моц паэзіі – у звышжорсткіх умовах ейнага фармальнага выражэння, ад якіх многія чамусьці бягуць так, што ажно пяты вольных радкоў блішчаць. Калісьці я і сама ўцякала, пакуль не натрапіла на адчуванне, што нешта важнае прыгэтым страчваецца.
