У патроны сайта і праекту абраны Ігнат Канчэўскі-Абдзіраловіч. Абраны ён у патроны і беларускай філасофіі. Той беларускай філасофіі, дзе «беларуская» пазначае нешта большае за выпадковую геаграфічную акалічнасць. Гэтаму міфу пра адзінага і самотнага пачынальніка...
На мінулым тыдні адбыліся дзве падзеі. Дзве падзеі, якія, на мой погляд, падвялі рахунак пэўнаму перыяду – шалёная шчыльнасць і інтэнсіўнасць часу змушае пісаць нават «эпосе» – беларускага жыцця. Не, не «пост-электаральнаму» перыяду, як...
Сёння і ў сеціве, і на кухнях шмат разваг на конт таго, што пратэсты “выдыхаюцца”, што трэба нешта мяняць і “не разбягацца”, што мірны супраціў нелегітымнай уладзе ня мае шанцаў.Ну вось, напрыклад, дастаткова тыповая...
Спрабуючы адрэфлексаваць перадумовы працэсаў 2020 года, тады яшчэ толькі кавідных, у красавіку я накідаў у ФБ невялікую нататку пад назвай “Персанальныя спекуляцыі аб памяркоўнасці, кавідзе і экзістэнцыі”. У тым тэксце я разважаў аб тым,...
фрагмэнты кнігі “Веданта на далоні” Звычайна чалавека апісваюць ў двух ракурсах, — функцыянальным і структуралісцкім. Што гэта азначае?Першая альбо функцыяналісцкая мадэль цьвердзіць, што чалавек, хоць і мае біялягічную прыроду, аднак, сутнасна зьяўляецца прадуктам соцыюму....
Мы, філосафы, выкладчыкі філасофіі і выпускнікі філасофскіх факультэтаў Беларусі, разглядаем падзеі апошніх дзён не інакш як маральную і інтэлектуальную катастрофу: ані наша філасофская адукацыя, ані закарэлая звычка да інтэрпрэтацыі і знаходжання тлумачэнняў, не дазваляюць...
Думка Акудовіча разгортваецца як а-тапон, гэта значыць па-сакратаўску: ня супадаючы з наяўным становішчам спраў (наяўнай дыспазіцыяй-апазіцыяй), яна шукае магчымасць новага абгрунтавання нацыянальнага пытання, спалучаючы ў сабе, як і належыць, вельмі правакатыўную эленктыку з вынаходлівай маеўтыкай.
Мой главный тезис – и связанная с ним хвала Акудовичу – состоит в том, что его онтология не только открыла новые горизонты для понимание нашей, беларусской идентичности, или нашего (пост)национального сообщества, но и позволила беларусской философии переместиться в новую эпоху – после постмодерна и, следовательно, новых постгуманистических, неатропоцентричных и горизонтальных онтологий.
Калі ў беларусаў пытаешся, хто тут у вас ёсць філосафам, амаль гарантавана пачуеш у адказ – дык вось Акудовіч! – з абавязковым гарэзлівым дадаткам: “але Яго няма”.
Шалік на шыі, цыгарэта ў жмені. Магутная постаць на тле сьвятла з-за сьпіны. Так я ўбачыў яго ўпершыню.
Упершыню – на свае вочы. Завочнае знаёмства адбылося за гадоў дзесяць да таго, і не было прыемным.
Гістматышча. Гістмат, з аднаго боку, выступаў як працяг дыямату ў канкрэтнай плоскасці: тыя самыя прэтэнзіі на ўсёведу і татальнае тлумачэнне, прыкладзеныя да чалавечай гісторыі і сацыяльнага свету. Для гістмату ўсё навідавоку – кожны, самы...
«Загадка дыры» ці транзіталагічная схаластыка. Беларусь гэта «недэмакратычная дзірка ў сэрцы Еўропы» – піша аўтар ва ўводзінах і дадае – «гэтая кніга імкнецца праліць святло ў гэтую дзірку» (1). Будзем лічыць, што Заратустра яго...
У дзьвюхмоўных беларускіх слоўніках “розум” служыць перакладам адразу ўсіх органаў разуменьня, разрозьненьне якіх адбылося ў самых пачатках вялікіх філасафічных традыцыяў. Якое беларускае слова магло бы быць тым другім розумам? І якім розумам выявіцца ў такім разе той першы розум, калі зьявіцца другі?
