Гэтае мейсца не пазначанае на ніводнай мапе, яго няма ў ніводным мярзотным турыстычным гайдзе. Але яно нейк знаходзіцца, яго пазначае навакольная ціша, нечаканая пасярод тлумнага гарадзкога цэнтру, някідкасьць, густоўнасьць. І пах кавы, канечне.
Заўжды было слова ў цэнтры таго, што чалавечае, хаця розным быў ягоны стан. Ад стану слова і залежыць, уласна, стан чалавека, як істоты, што мае культуру.
Крыніцу ідэі мультыкультуральнасьці належыць шукаць у дзьвюх зьявах з найноўшай гісторыі Амэрыкі: „руху грамадзянскіх правоў” 1950-пачатку 1960-х гадоў, а таксама ў студэнцкай контркультуры на мяжы 1960-70-х гадоў.
Мы ўсе хочам бачыць вуліцу Кастрычніцкая інклюзіўнай.
Я быў у роспачы. Дваццаць дзявятага жніўня дзве тысячы пятнаццатага года я стаяў на Келеці Паяудвар, і разумеў, што, мабыць, не траплю дадому.
Маніфэст Вальжыны Морт, запісаны для фестываля “Абдзіраловіч” (Мінск, 20 верасня 2019 г.)
Маніфэст Макса Шчура, створаны для фестываля “Абдзіраловіч” (Менск, 20 верасня 2019 г.)
Цяпер мы ўсе жывем у плыні, мы ўсе праклятыя Баўманам. Мы вымушаныя хадзіць па вадзе. Пытаньне толькі адно – патонем мы, ці не.
Творчасць – самаразбурэнне ўверх. Карта свядомасці мусіць быць поўнай.
Рэвалюцыі 1989 году ў краінах Усходняй Еўропы паклалі пачатак кароткаму, але цікаваму адцінку часу, у якім сутыкалася мноства альтэрнатыў і варыянтаў развіцця для насельнікаў гэтых прастораў.
Філасофія там і тады, дзе і калі ёсць навочны выбар – жыць як раней непамысна, але ж так спакусліва…
Задачай гэтага тэкста ёсьць вытлумачэньне пяці словаў, вынесеных у назву.
Кожны з нас належыць да грамадзянаў нейкай краiны, мае ў гэтай краiне ўласны падворак з домам або кватэру ў гарадзкiм гмаху, але насамрэч чалавек камунiкатыўна адкрытай цывiлiзацыi жыве Нiдзе.
