Уладзімір Арлоў (Уладзімір Арлоў). En fest för den allra kortaste skuggan. Dikter - па-беларуску

№21: Знак прысутнасці

Мы прысвячаем новы нумар “ПрайдзіСвета” феномену сувязі літаратуры і гомасэксуальнасці, альбо, кажучы мовай ХХІ стагоддзя, сувязі літаратуры і ЛГБТК. Ці застаецца літаратура літаратурай, калі адкрывае нам сусвет цялеснасці, сэксуальнасці, інтымнасці? Чаму беларуская літаратура моцная ў апісанні вайны і такая бездапаможная, стэрыльная ў апісанні цялеснасці і сэксуальнасці? Ці існуе беларуская ЛГБТК-літаратура? На гэтыя і іншыя пытанні можна будзе знайсці адказы ў нумары

Чытаць далей

Змест

Алок Вайд-Мэнан Вулічны гвалт Вершы

Фрэнк О’Хара Трымаю воблака ў абдымках Вершы

Пэт Паркер Так прагну з табой кахацца і словы замест гэтага пішу Вершы

Ўолт Ўітмэн Як Адам на золку ўранні Вершы

Эмі Лоўэл Калі б я здолела злавіць зялёны ліхтар светляка Вершы

Сара ТысдэйлЭрына Верш

Алфрэд Эдвард Хаўсмэн Больш не пытай: баюся, не змаўчу Вершы

Гедрэ Казлаўскайтэ Размаўляць на забытых мовах Вершы

Івар Сільдпачуццё што нешта не так Вершы

Сімона дэ БавуарДругі пол Фрагмент кнігі

Жан Както Белая кніга

Падарожнікі Трое мужчын ідуць паўз мяне па чыстым снезе — тры ланцужкі слядоў цягнуцца за імі. Трое маіх сяброў ідуць па белай нерушы, і ланцужкі іх слядоў абрываюцца. Спачатку за адным, потым за другім, потым за трэцім. Трое маіх сяброў ідуць па снезе, не пакідаючы слядоў. Чаму за вамі няма слядоў? — спалохана крычу я. Я маўчаў, калі трэба было гаварыць, адказвае першы, Я гаварыў, калі трэба было маўчаць, адказвае другі. А ты, мой самы дарагі сябра, чаму ты не азірнуўся? Ён глухі, адказвае першы. Ён нямы, адказвае другі. Трое падарожнікаў ідуць паўз мяне па чыстым снезе.	Vandrare Tre män går förbi mig över den rena snön – tre kedjor av spår sträcker ut sig efter dem. Tre av mina vänner går på det vita, orörda, och kedjorna av deras spår bryts plötsligt av. Först för den ene, sen för den andre, sen för den tredje. Tre av mina vänner går över snön, men lämnar inga spår. Varför syns inga spår efter dem? skriker jag upprört. Jag teg, när jag borde ha talat, svarar den förste. Jag talade, när jag borde ha tigit, svarar den andre. Och du min allra bäste vän, varför vände du dig inte om? Han är döv, svarar den förste. Han är stum, svarar den andre. Tre vandrare går förbi mig på den rena snön.
Ранішні верш пра твае грудкі У панядзелак свяціла сонца, і твае грудкі пахлі лавандаю, а прыклаўшы да іх вуха, можна было пачуць бурштынавую музыку Грыга. У аўторак церусіў дождж, і твае грудкі купаліся ў водары язміну, а смочкі таілі смак вішнёвага лікёру. У сераду было хмурна, і я параўнаў твае грудкі з дзвюма козачкамі на зялёным схіле вінаградніку — бо яны частавалі мяне мускатным віном. У чацвер усхадзіўся вецер, а пад атласнай скураю тваіх грудак пералівалася лютневая мелодыя невядомага кампазітара XVI стагоддзя, кантрапунктам якой быў дымок ляснога вогнішча, якім цягнула з-пад пашак. Сёння грудкі не пахлі нічым — напэўна таму, што гэта былі не твае грудкі.	Morgondikt om dina bröst På måndag sken solen, och dina bröst doftade av lavendel, men lade man örat mot dem gick det att höra bärnstensmusik av Grieg. På tisdag duggade regnet, och dina bröst badade i en doft av jasmin, men dina bröstvårtor dolde en smak av körsbärslikör. På onsdag var det mulet, och jag jämförde dina bröst med två små getter på en grön sluttande vingård – eftersom de bjöd mig på muskatvin. På torsdag blåste vinden upp, men dina brösts sammetslena hud fylldes upp av en melodi från en luta, skriven av en okänd kompositör från 1500-talet, vars kontrapunkt var röken från en skogsbrasa, som spred sig från armhålorna. Idag hade brösten ingen doft alls – antagligen därför att det inte var dina bröst.
Згадка пра мора Калі зрастуцца нашы нервовыя валаконцы, калі мае лейкацыты пабягуць па тваіх хрызалітавых жылках, калі салёныя рукі ператворацца ў плаўнікі і мы слізганем у аквамарынавыя глыбіні, з тэрасы ўвойдзе паважная чайка і, нахіліўшы набок галаву, строга прамовіць: запомніце гэты дзень, сёння — свята найкарацейшага ценю.	Minnen från havet När våra nervtrådar växer samman, när mina vita blodkroppar sprider sig över dina krysolitfärgade vener, när dina salta händer förvandlas till fenor och vi bär iväg ner till de akvamarinblå djupen, då kliver en stolt mås ner från terrassen och, lutar sitt huvud åt sidan, medan den strängt uttalar: lägg denna dag på minnet, idag – är en fest för den allra kortaste skuggan.
Дзвінскі вецер Надзейны смак маміных смочак ля акна з відам на ператвораны ў вар’ятню кляштар францысканаў, смак вады дзвінскае лукавіны, якая рыхтавала мне цёплае месца сярод сваіх тапельцаў, ледзянцовы смак вуснаў юнай распусніцы пад перакуленым у вербалозе чоўнам, смак першага глытка схаванай бабулінай самагонкі, горды смак крыві з разбітых у бойцы з зарэчнай шпаною кулакоў, гаючы смак ветру, адной з нешматлікіх, як зазначыў калега Камю, чыстых рэчаў, марскі смак жаночага лона, смак бясконцасці, што кладзецца на вусны ў зімовыя месяцавыя ночы... А з будучыні ўжо ляціць насустрач тая, чый пацалунак, як вясёлка над жыццём, тоіць у сабе ўсе знаёмыя і нязведаныя смакі з іх адценнямі, тая, якой вядомыя ўсе мае шляхі й сховы, тая, што кожную хвілю гатовая грацыёзна апусціцца на маё плячо.	En vind över Dvinafloden Den trygga smaken av mammas bröstvårtor intill fönstret med utsikt över fransiskanerklostret som förvandlats till ett dårhus, smaken av vattnet från Dvinas krökning, som åt mig förberedde en varm plats bland sina drunknade, läpparnas söta smak hos en ung lössläppt flicka under en uppochnervänd eka i videbuskaget, smaken av den första klunken av hembränt som mormor gömt, den stolta smaken av blod från knytnävar sönderslagna i slagsmål med uslingarna från andra sidan floden, den läkande smaken av vinden, en av de få, som påpekats av kollegan Camus, riktigt rena företeelserna, havssmaken från kvinnans sköte, smaken av oändlighet, som läggs på läpparna under vinterns månbelysta nätter… Men från framtiden flyger redan till mötes den, vars kyss, som en regnbåge högt ovanför livet, döljer i sig alla bekanta och okända smaker och deras nyanser, den, som redan känner till alla mina vägar och gömslen, den, som varje minut är beredd att graciöst sänka sig ner mot min axel.