За колькі гадзінаў перад працэсам у палявым судзе, прызначаным на 13 сакавіка 1864 года, зьняволены ў былых дамініканскіх мурох, што ў Вільні, Кастусь Каліноўскі запатрабаваў паперу і прылады для пісьма. Спадзеючыся на тое, што...
Дык жа, Галінда. Гэта тэрытарыяльнасць як каштоўнасць, сэнсы ў гісторыі, духоўная айчына, талеранцыя да аскепкаў – такія аспекты.
Усход быў амаль што вынаходніцтвам эўрапейцаў, мясьцінай, дзе спракавеку сярод маляўнічых краявідаў ды экзатычных стварэньняў Вас чакалі нязвычайныя падзеі, рамантычныя прыгоды й незабыўныя ўспаміны. І вось цяпер гэты Ўсход зьнікаў…
Беларусь як праект пачынаецца ў 19 стагодзьдзі. Пасьля падзелаў Рэчы Пасталітай паступова зьнікаюць яе грамадзкія і культурныя структуры, і ўтвараецца вялікае свабоднае рэчыва, адносна якога становіцца магчыма выказваць новыя намеры.
Наша мэта — прааналізаваць структуру, тэматыку ды ідэйны змест тэксту ў кантэксце сусьветнай філасофіі і тагачаснай культурнай сітуацыі на Беларусі, сканцэнтраваўшы ўвагу на тым, як аўтар аналізуе праблему беларускай ідэнтычнасці і які шлях прапануе для яе вырашэння.
Я часта паўтараю, што каласальная моц паэзіі – у звышжорсткіх умовах ейнага фармальнага выражэння, ад якіх многія чамусьці бягуць так, што ажно пяты вольных радкоў блішчаць. Калісьці я і сама ўцякала, пакуль не натрапіла на адчуванне, што нешта важнае прыгэтым страчваецца.
Ігар Бабкоў пра кнігу Аляксея Міллера “Империя Романовых и национализм”
Словы робяцца рэальнасьцю. Сімвалы робяцца рэальнасьцю. Як ты сьпяеш альбо станчыш – так і будзе. І тут мала падставаў да легкадумнага аптымізму – усё будзе так, як я хачу.
Вартасьці слабых, дзівакоў, выключаных і падаўленых пераважаюць, бо тыя, хто пануе ў дамінантнай культуры, скарыстоўваюць іх як інструмэнт, з дапамогай якога іхны статус яшчэ больш умацоўваецца.
Мы часта глядзім на “трэці сьвет” як на далёкія ад нас культуры, якія, ня гледзячы на эксплуатацыю, здолелі захаваць сваю багатую літаратурную спадчыну і цяпер чакаюць, каб яе адкрылі, вытлумачылі й улучылі ва ўніверсітэцкія праграмы ў ангельскім перакладзе.
Гэтае мейсца не пазначанае на ніводнай мапе, яго няма ў ніводным мярзотным турыстычным гайдзе. Але яно нейк знаходзіцца, яго пазначае навакольная ціша, нечаканая пасярод тлумнага гарадзкога цэнтру, някідкасьць, густоўнасьць. І пах кавы, канечне.
Заўжды было слова ў цэнтры таго, што чалавечае, хаця розным быў ягоны стан. Ад стану слова і залежыць, уласна, стан чалавека, як істоты, што мае культуру.
Крыніцу ідэі мультыкультуральнасьці належыць шукаць у дзьвюх зьявах з найноўшай гісторыі Амэрыкі: „руху грамадзянскіх правоў” 1950-пачатку 1960-х гадоў, а таксама ў студэнцкай контркультуры на мяжы 1960-70-х гадоў.
