Свабода
(Freedom)
ён піў віно ўсю ноч
на 28-га і думаў пра яе:
як яна хадзіла, гаварыла, кахала,
як казала яму рэчы, якія падаваліся праўдаю,
але ёю не былі, ён ведаў колер кожнай
яе сукенкі
і яе туфляў – ён ведаў форму і выгін усіх
яе абцасаў
таксама, як і нагі, якая іх абувала.
і яе зноў не было, калі ён вярнуўся дахаты, і
мабыць, яна зноў прыйдзе і прынясе на сабе той смурод.
і яна прынесла
яна ўвайшла а 3 раніцы,
брыдкая, як свіння, што нажэрлася гною,
і
ён дастаў мясніцкі нож,
і яна закрычала,
адступаючы да сцяны
усё яшчэ нечым прывабная,
хоць і смярдзела каханнем,
і ён дапіў шклянку віна.
тая жоўтая сукенка
яго любімая,
і яна зноў закрычала.
і ён падняў нож,
расперазаў рэмень,
разарваў майткі
і перад яе вачыма адрэзаў сабе яйцы.
ён трымаў іх у руках,
як абрыкосы,
і потым змыў іх
ва ўнітаз
а яна ўсё крычала,
пакуль чырвань залівала пакой
О, БОЖА!
ШТО ТЫ НАРАБІЎ?
і ён сеў, трымаючы 3 ручнікі
паміж ног,
не зважаючы, сышла яна ці
засталася,
была ў жоўтым, зялёным ці
ўвогуле голаю.
і адною рукою трымаючы, другою рукой
ён наліў сабе
яшчэ віна
Для Джэйн
(For Jane)
225 дзён пад дзірванам,
і ты ўжо ведаеш больш, чым я.
яны высмакталі тваю кроў,
і ты сухая, як жэрдка, у скрыні.
гэта так яно бывае?
у нашым пакоі
гадзіны кахання
дагэтуль адкідваюць цені.
калі ты сышла,
то забрала з сабою
амаль усё.
начамі стаю на каленях
перад тыграмі,
што разарвуць мяне.
тое, чым была ты,
зноў не паўторыцца.
тыгры мяне атачылі,
але мне ўсё адно.
Сіні птах
(Bluebird)
у маім сэрцы сіні птах,
што хоча вонкі.
але мяне не праб’еш,
я кажу: сядзі там, я не збіраюся
нікому цябе
паказваць.
у маім сэрцы сіні птах,
што хоча вонкі.
а я заліваю яго віскі і
ўдыхаю цыгарэтны дым,
ні прастытуткі, ні бармэны,
ні гандляры ў крамах
ніколі не здагадваюцца,
што ён
там.
у маім сэрцы сіні птах,
што хоча вонкі.
але мяне не праб’еш,
я кажу: «Сціхні, ты хочаш мне
сапсаваць ўсё?
ты хочаш спыніць
маю працу?
ты хочаш праваліць продаж маіх кніг
у Еўропе?»
у маім сэрцы сіні птах,
што хоча вонкі.
але я кемлівы і дазваляю яму
вылятаць толькі начамі,
калі ўсе спяць.
я кажу: не сумуй,
я ведаю,
што ты
там.
пасля я запіхваю яго назад,
але ён ціха пяе там,
я не даю яму памерці,
і мы
спім вось так,
разам,
заключыўшы
таемную
дамову.
і гэта не абы што
прымусіць мужчыну
плакаць, але я
не плачу,
а ты?
Прычына і вынік
(Cause And Effect)
найлепшыя часта паміраюць ад сваіх рук,
каб толькі ўцячы,
а тыя, хто застаецца,
ніколі не разумеюць,
чаму нехта
можа рашыцца
ўцячы
ад
іх.
я сустрэў генія
(i met a genius)
я сустрэў генія сёння
ў цягніку
было яму каля шасці,
ён сядзеў ля мяне.
цягнік
пайшоў уздоўж берагу,
мы наблізіліся да акіяну
і ўдвух глядзелі на яго
праз шыбу
затым ён зірнуў на мяне
і сказаў:
«Абы што».
і ўпершыню я
зразумеў
гэта.
ойча, што ёсць на небе
(father, who art in heaven)
мой бацька быў практычным чалавекам.
у яго была ідэя фікс.
«Глядзі, сынок, – казаў ён, –
я магу аплаціць гэты дом цягам свайго жыцця,
тады ён мой.
калі я памру, я перадам яго табе.
потым ты цягам твайго жыцця набудзеш дом
і ў цябе будзе два дамы,
і ты перадасі тыя два дамы свайму
сыну, той за сваё жыццё таксама набудзе дом,
пасля яго смерці яго сын...».
«Зразумела», – сказаў я.
мой бацька памёр, калі піў
ваду са шклянкі. я пахаваў яго, цяжкая
карычневая труна, пасля хаўтураў пайшоў
на іпадром, сустрэў высокую бландынку, пасля
забегу мы рушылі да яе на кватэру, каб
паабедаць і пазабаўляцца.
я прадаў яго дом праз месяц.
я прадаў яго аўтамабіль і мэблю
і раздаў усе яго карціны, акрамя адной,
усе яго вазы для садавіны
(што рабілася кампотам у гадзіны летняй спёкі)
і яго сабаку аддаў ў прыёмнік.
два разы сустракаўся з яго каханкай,
але калі справа зайшла ў тупік,
кінуў.
я прайграў і прапіў яго грошы.
цяпер жыву на таннай кватэры ў
Галівудзе і сам выношу смецце,
каб знізіць рэнту.
Мой бацька быў практычным чалавекам
Ён захлынуўся той шклянкай вады,
Але зэканоміў на бальнічных выдатках.
"вы п’яце?"
("are you drinking?..")
прамоклы на ўзбярэжжы, жоўты стары
нататнік
зноў разгорнуты
я пішу ў ложку,
як рабіў
і летась.
візіт да доктара,
на панядзелак.
«так, доктар, слабасць у нагах, млосць, галаўны
боль і спіна
ные».
«вы п’яце? – запытаецца ён. –
вы робіце
практыкаванні, прымаеце
вітаміны?»
мяркую, я проста хворы
на жыццё, гэтыя вечныя,
але зменлівыя
прычыны.
нават на скачках
гляджу, як нясуцца коні,
і ўсё падаецца
бессэнсоўным.
я сыходжу адразу, купіўшы
квіткі на астатнія забегі.
«з’язджаеце?» – пытаецца адміністратар
у матэлі.
«так, нудна», –
адказваю я.
«калі Вам тут нудна, –
кажа ён, – Вам трэба паехаць туды,
дзе Вас няма».
і вось я тут,
зноў абапіраюся на свае падушкі
зноў
проста стары чалавек
проста стары пісака
з жоўтым нататнікам.
нешта
крадзецца да
мяне
па
падлозе.
гэта ўсяго толькі
мой кот
гэтым
разам.
Адзінота з усімі
(Alone With Everybody)
плоць нарастае на косці,
у нутро ўкладаюць
дух, а
часам душу,
і жанчыны б’юць
вазы аб сцены,
і мужчыны празмерна
п’юць.
і ніхто не знаходзіць
таго адзінага,
але ўсё
шукае,
і скача з ложку
ў ложак.
плоць нарастае
на косці і
плоць шукае
болей, чым
плоць.
але
без шанцаў:
мы ўсе ў пастцы
самотнага
лёсу.
ніхто ніколі не знойдзе
таго
адзінага.
напаўняюцца сметнікі,
напаўняюцца звалкі,
напаўняюцца вар’ятні,
напаўняюцца шпіталі,
напаўняюцца могілкі.
і нічога больш
не напоўніць.
Апошнія дні самагубцы
(The Last Days of the Suicide Kid)
уяўляю сябе.
пасля доўгіх гадоў
самагубства
з чысцюткага дому састарэлых
(канечне, толькі калі стану знакамітым і паспяховым)
мяне вывозіць прыдуркаватая і нудная медсястра...
я роўна сяджу ў сваім вазку...
амаль сляпы, закочваю вочы ў цемрадзь чэрапа,
шукаючы
міласці смерці...
Які цудоўны дзень, спадар Букоўскі...
Так, так, канечне...
дзеці праходзяць, а я нават не існую.
прыгожыя жанчыны
праносяць міма свае пышныя пекныя сцёгны,
вабныя клубы і ўсё сваё цела, пругкае і палкае,
якое так моліць аб каханні,
а я нават
не існую...
Сонца выглянула ўпершыню за тры дні,
містэр Букоўскі.
Так, так, канечне...
я сяджу роўна ў сваім вазку,
а сам бялейшы за гэты аркуш паперы,
бяскроўны,
няма ні розуму, ні азарту, ні мяне, Букоўскі,
няма...
Які цудоўны дзень, спадар Букоўскі...
Так, так, канечне... а я сцуся ў піжаму, і сліна цячэ
па падбароддзі.
2 малыя школьнікі прабягаюць паўз нас:
– Гэй, бачыў таго старыкана?
– Ё-маё! Мяне ледзь не званітавала!
пасля шматлікіх пагрозаў памерці,
нехта іншы здзейсьніў самагубства за мяне,
нарэшце.
медсястра спыняе вазок, адрывае ружу з куста паблізу
і ўкладае мне ў рукі.
я нават не разумею,
што гэта. з такім жа поспехам,
гэта б мог быць
мой хрэн.
усмешка на памяць
(a smile to remember)
у нас былі залатыя рыбкі, яны кружлялі па акварыюме
на стале ля акна
за цяжкімі шторамі
мая маці з заўсёднай усмешкай на твары хацела
зрабіць нас усіх шчаслівымі і казала: «Генры, будзь шчаслівым!»
і яна мела рацыю, бо лепш быць шчаслівым,
калі атрымліваецца
але бацька біў яе і мяне па некалькі разоў на тыдзень,
пакуль
злосць бушавала ў шырачэзных бацькавых грудзях, бо ён не мог
зразумець, што ж грызла яго знутры.
мая маці, бедная рыбка,
хацела быць шчаслівай, яе білі два-тры разы
на тыдзень, а яна і мне казала быць шчаслівым: «усміхайся, Генры!
чаму ты ніколі не ўсміхаешся?»
потым, паказваючы мне прыклад, маці ўсміхалася, і гэта была
самая горкая ўсмешка, якую я калі-небудзь бачыў
аднойчы залатыя рыбкі здохлі, усе пяцёра,
яны плавалі на паверхні жыватамі ўверх з яшчэ адкрытымі
вачыма,
і калі бацька прыйшоў дахаты, ён кінуў іх кату
тут жа, на падлогу, і мы глядзелі, як маці
ўсміхалася
пераклад з ангельскай – Юля Цімафеева
