Сава
Крычы, крычы сава...
У ночку чорнай восені,
Ты енкам жудасці
Наводзіш страх.
Не маеш ты ў жыцці
Прытульнасці —
Ты мне сястра.
Ізноў сканае дзень,
Заціхне ўсё наўкол...
Ахрыпшым голасам
Ты абуджаеш страх.
У чорнай цемені
Ты бачыш шмат агнёў —
Ты мне сястра.
Полацак
1925 г.
* * *
Не — восень на мяне не веяла журбой
І не хацелася стрымаць імпэт жыцця…
Я помню сэрца часты перабой
І шолах ласкавы прыбрэжнага трысця…
Не — восень на мяне не веяла журбой…
Гарэў на захадзе пунсовы небасхіл
І адляталі ў край далёкі журавы…
Няясным водгаласкам ціхае тугі
Вячэрні змрок мне радасць апавіў…
А ў край далёкі плылі журавы…
Так і гады… Ідуць, плывуць гады.
У маладосці з імі лёгка заблудзіць.
П’яней за опіум дурніць кахання дым,
Так люба захапляцца маладым,
І ў чадзе багнавым так лёгка заблудзіць…
Гады не ждуць, мяняюцца гады,
Зноў ўецца нада мной жывых імкненняў рой…
Ружовыя шляхі вясёлкамі ляглі
І неба край ярчэй, чым веснавыя дні…
Не — восень на мяне не веяла журбой.
Полацак, 1926 г.
* * *
Зялёны свет
дарыла сонца бору.
Зялёны свет…
А лісцям гоман слоў.
Сказала я —
што ў сэрцы накіп гора,
што рвецца дум разблытаных вязьмо.
Сказала так…
а песня звонам сталі,
пяшчотных струн кранула перабор.
І дзесьці сум згубіўся і растаяў,
як тае лёд пад променем вясной.
Полацак, 1927 г.
Настурцыі
І.
У лахмоццях лістоў вецер туліцца,
Плача вуліца гулам калёс.
А на вогнішчы сочных настурцый
Паразлёгся брадзяга мароз.
І не шкода. Няхай упіваецца
Недацвёўшай апошняй красой.
Лепш загінуць пунсоваю раніцай,
Чым па кроплі губляць жыццё.
Я не знаю, чаго плача вуліца,
Што так вецер мінорам звініць.
…Было лета. Цвілі настурцыі,
Ды завялі ў імглістую стынь.
І мароз галаву сівалосую
На гарачых пялёстках пагрэў.
Калі жыць і не бачыць прыгожага,
Лепш прыгожа й раптоўна згарэць.
ІІ.
А сягоння ізноў
Чэрвень чары разліў
І настурцый кусты разгарэліся.
Мне здавалася сном
Гэта дзіўная быль,
Новым дням захацелася верыць мне.
На пялёсткі ў крыві
Чэрвень чары разліў,
Каб ізноў запылаць, зарумяніцца.
Каб даць поўную цвець
І прыгожа згарэць
У вабнімках пунсовае раніцы.
[1927]
Чырвоны мак
Чырвоны мак
абвеянай галоўкай
ківае мне, як стары добры сябра…
Тых дзён няма —
пранесліся далёка,
іх не вярнуць
і ў песнях не абняць.
Я помню дні у сонечных запалах,
я помню дні у віхрах барацьбы…
І хоць цяпер пялёсткі пазрывала,
а не астыў юнацтва пыл.
Стаю адзін, а захад пунсавее
і вецер трэпле ў кудрах сівізну,
я знаю, што зімовыя завеі
прарочаць нам сусветную вясну.
Тых дзён няма…
Здаецца, так далёка
і маладосць не вернецца ізноў…
Чырвоны мак
ківае мне галоўкай
і сыпле зерне ў прэлы чарназём.
[1928]
